(ความเจ็บที่ไร้รอยแผล) เจ้าหญิงดัดแปลง

     
บทที่1 รักแรก
(Frist Love)

 
  หนึ่งสัปดาห์ผ่านไปหลังจากที่ทำจมูก ดาหวันไปเอาเผือกที่จมูกออกมาแล้วแต่มันยังบวมๆอยู่แต่ไม่มากเท่าไหร่ เธอเลยใส่แมสปิดปากมาทำงานเนื่องจากจมูกยังไม่เข้าที่ พอถึงแผนกเท่านั้นแหละเพื่อนๆต่างเดินมาที่โต๊ะเพื่อยลโฉมดั้งใหม่ของฉันทันที ซึ่งก็เป็นที่หน้าพอใจเพราะว่าเพื่อนหลายๆคนบอกว่ามันสวยมากถ้าจมูกยุบลงคงจะสวยกว่านี้แน่ๆ เอาละถือว่าการทำครั้งนี้ผ่านไปอย่างสวยงาม ดาหวันเลยยิ้มทำงานอย่างมีความสุขกับดั้งใหม่ที่ทำ
 ซักพักเสียงโทรศัพท์ในโต๊ะก็ดังขึ้น คงจะเป็นใครไปไม่ได้เพราะสายตรงแบบนี้คือหัวหน้าแผนกของเธอนั่นเอง
“ค่ะพี่หน่อง”
“ดา เดี๋ยวมาพบพี่ที่ห้องท่านประธานด้วยนะ พอดีท่านมีงานให้เธอนะ”
“รับทราบค่ะพี่”
ดาหวันรีบเด้งตัวออกจากเก้าอี้จัดเสื้อผ้าให้เข้าที่ก่อนเดินอย่างสวยงามขึ้นลิฟท์ไปชั้นบนสุดทันที
ก๊อก ก๊อก ก๊อก!
“ขออนุญาตค่ะ” ดาหวันเดินไปยืนข้างพี่หน่องทันทีที่อย่างรู้งาน
“เป็นไงบ้างคุณดาจมูกใหม่สวยไม๊” คุณยงยุทธ์ประธานบริษัทเอ่ยแซวดาหวัน
“โธ่ คุณยุทธ์คะ อย่าแซวดาซิคะ มันยังไม่เข้าที่เลย” เธอโอดออกมาเมื่อเห็นสายตาล้อเลียนของหนุ่มใหญ่ เขายิ้มบางก่อนจะเข้าเรื่องงานทันที
“โอเค เอาละทีนี้เข้าเรื่องเลยดีกว่านะ พอดีว่าผมมีคุยงานกะลูกค้าเรื่องแผนการตลาดที่จะนำทีมไปโปรโมทคอนโดแถวๆย่านบางนานะ เลยกะว่าจะพาคุณไปด้วยแต่เห็นว่าคุณพึ่งทำจมูกมาใหม่เลยขอดูซักหน่อยว่ามันดีขึ้นรึยัง ผมกลัวลูกค้าตกใจนะถ้าหน้าคุณฮ่าๆ” สุดท้ายก็วกมาแซวจมูกเธออีกแล้ว ดาหวันมองเคืองใส่ท่านประธานของเธอทันทีส่วนพี่หน่องเมื่อฟังจบก็กั้นขำอยู่ข้างๆเธอจนตัวสั่น
“โถ่! เกือบจะดีใจแล้วเชียว นึกว่านายห่วงใยที่ไหนได้ห่วงลูกค้า”เธอบ่นในใจก่อนตอบ“ดีขึ้นแล้วค่ะ มันยังบวมอยู่บ้างแต่ไม่ได้เป็นไรมากค่ะ” เธอบอกแล้วถอดแมสออกมาให้นายได้ดูว่าหนังหน้าเธอยังโอเคอยู่ ไปพบลูกค้าได้ไม่ได้สยองอย่างที่ทุกคนคิด
“งานนี้เป็นโปรเจ็คใหญ่ ผมไม่อยากให้มันพลาดเลย ดังนั้นเพื่อป้องกันการผิดพลาดผมเลยอยากให้คุณไปกับผมด้วย อ้อเดี๋ยวคุณหน่องแจ้งฝ่ายการตลาดให้ตามไปซัก2คนละ เดี๋ยวผมกับคุณดาจะออกไปเลย”
“ค่ะท่าน เดี๋ยวหน่องแจ้งให้นะคะ” คุณหน่องรับปากแล้วรีบไปจัดการตามที่นายสั่งทันทีส่วนดาหวันก็รีบไปเก็บกระเป๋าถอดแมสออกเพื่อเตรียมตัวออกไปพร้อมกับท่านประธานทันที
  เมื่อถึงที่นัดหมายซึ่งนั่นก็คือบริษัทของลูกค้าแถวสุขุมวิทที่การจารจรแน่นขนัดเสมอ เธอเดินนำนายเข้าไปยังข้างในบริษัทเอ่ยแจ้งพนักงานเพื่อพาพวกเธอไปพบกับประธานบริษัท
“โอ้ สวัสดีครับคุณยงยุทธ์เชิญครับ”
“สวัสดีครับคุณทนงค์ ส่วนนี่ผู้ช่วยผมคุณดาหวัน”
“สวัสดีครับ ดีใจจริงๆเลยนะครับที่คุณยุทธ์ให้เกียรติมาพบผมด้วยตัวเองแบบนี้”
“ผมต่างหากละครับที่ดีใจมี่คุณทนงค์ไว้วางใจในบริษัทของผม”
“โอ๊ย!อย่าพูดอย่างงั้นเลยครับ ผมต่างหากที่ต้องดีใจที่บริษัทการตลาดและตลาดหลักทรัพย์อันดับต้นๆของเมืองไทยของคุณยุทธ์เลือกที่จะร่วมงานกะบริษัทขงผม”
“โอ๊ย ยอกันเกินไปแล้วครับ เอาเป็นว่าเดี๋ยวเราคุยงานกันคร่าวๆไปก่อนดีไม๊ครับ”
“โอ้ได้ครับเดี๋ยวผมให้เลขาไปเตรียมของว่างให้แล้วเรียกฝ่ายต่างๆที่เกี่ยวข้องมาร่วมประชุมด้วยดีไม๊ครับ”
“ได้เลยครับ สบายๆครับเราคนกันเองไม่ต้องอะไรมากหรอกครับคุณทนงค์”
“ครับ”
ซักพักเลขาของคุณทนงค์ก็เชิญพวกเธอไปที่ห้องประชุมพร้อมกับที่ฝ่ายการตลาดของเธอขึ้นมายังห้องประชุมทันที การประชุมค่อนข้างผ่อนคลายสบายๆเพราะอยากจะคุยรายละเอียดทั่วไปก่อนดูความต้องการของลูกค้าแล้วค่อยคุยในเชิงลึกเพื่อดูว่าอะไรที่พอจะเป็นจุดขายให้กับลูกค้าได้บ้าง พอเลิกประชุมทางคุณทนงค์ก็เรียนเชิญทุกคนไปรับประทานอาหารด้วยกันเพราะนี่ก็เป็นเวลาเย็นพอดี บรรยากาศในร้านอาหารค่อนข้างครึกครื้นเพราะด้วยคุณยงยุทธ์เป็นคนขี้เล่นเลยพลอยทำให้บรรยากาศสนุกไปด้วย ในขณะที่กำลังรับประธานอาหารอยู่นั้นสายตาของดาหวันก็เหลืบไปเห็นชายหนุ่มผิวเข้มหล่อล้ำนั่งอยู่ฝั่งตรงกันข้ามกับเธอที่สำคัญเขาอยู่บริษัทนี้เหรอทำไมตอนประชุมเธอถึงไม่ได้สังเกตเห็นเขานะ เธอเพ่งพิศอีกรอบว่าเขาใช่คนคนเดียวที่เธอรู้จักหรือเปล่า
“ใช่ ใช่จริงๆด้วย” เธอมองหน้าเขาอย่างตกใจ ทฤษฏีดีโลกกลมนี่สงสัยจะจริงแฮะ ดูซิเขาและเธอไม่เจอกันเกือบจะ10ปีได้แล้วมั้ง เขาคนที่เป็นฮีโร่ในใจของเธอตลอด ไม่ว่าจะผ่านไปนานแค่ไหนเธอไม่มีวันลืมเขาเลย
ดูเหมือนว่าชายหนุ่มจะรู้สึกตัวแล้วว่ากำลังถูกเธอจ้องมองเขาอยู่ เขาเงยหน้าขึ้นมาสบตากับเธอพอดี “อ๊าย!เขามองฉัน” ดาหวันกรีดร้องอยู่ในใจพร้อมกับก้มหลบสายตาคมที่มองมาที่เธอ “ตายแล้ว ฉันลืมเช็คหน้าผมเลยอ่ะทำไงดี”ดาหวันโอดครวญด้วยกลัวไม่สวยในสายตาของชายหนุ่มจนเจ้านายของเธอเห็นความผิดปกติของเธอเลยเอ่ยทักขึ้น
 “คุณดาเป็นอะไร ก้มหาอะไรหรอ หรือว่าไม่สบาย”
“ปล่าวค่ะ พอดีดาลืมเข้าห้องน้ำนะค่ะ ขอตัวก่อนนะคะ” เธอพูดอย่างรวดเร็วคว้ากระเป๋าติดมือไปด้วยท่ามกลางความงงงวยของเจ้านาย “สงสัยจะเป็นเอฟเฟคจากการศัลยกรรมละมั้ง” แล้วก็คุยกับคนอื่นๆต่อ
ดาหวันเข้ารีบเดินเข้าห้องน้ำด้วยหัวใจเต้นแรง เธอรีบกดโทรศัพท์ถึงเพื่อนสนิทนามว่าเจทันที “ไม่ได้ เรื่องนี้เธอจะไม่มีวันเก็ยไว้คนเดียวแน่นอน” รอเพียงอึดใจเพื่อนเธอก็รับโทรศัพท์
“เจแก แก๊ แกๆ”
“โอ๊ยยยยย อะไรยะอีผี เรียกชื่อแต่ไม่ยอมพูด มาแกๆอยู่นั่น”
“แก ฉันเจอเขาแล้ว แก ฉันเจอเขาแล้ววันนี้”
“อะไรยะ เจอใครอีบ้า เมาซิลิโคนเหรอไงยะ ตั้งสติจ้าตั้งสติ ท่องไว้แล้วค่อยเม้า ”
“แกฉันเจอพี่ดินแล้วแก ฉันเจอเขาแล้ว”
“หย่ะ อีบ้าก็นึกว่าเรื่องอะไร แค่เจอพี่ดิน เดี๋ยวนะพี่ดินที่แกหลงรักเป็นสิบๆปีเนี่ยนะ”
“ใช่ ฉันเจอเขาแล้วแก อ๊าย!ฉันดีใจมากเลยแก ทำอะไรไม่ถูกเลย”
“เฮ่ย จริงอะแก ใจเย็นๆก่อนนะ ตั้งสติอยากตื่นเต้นมากเดี๋ยวแผลที่จมูกมันจะฉีก”
“โอ๊ยแก ก็มันทำตัวไม่ถูกนี่นา ฉันตกใจแทบแย่ มาคุยงานกะลูกค้าพร้อมนายเฉยๆใครจะไปนึกว่าจะได้เจอพี่เขา”
“หย่ะ ตั้งสตินะ ใจเย็นๆ โอเค๊ อย่าปล่อยให้ผีชะนี ผีแรดสิง ต้องมีสติก่อน”
“โอเคฉันกำลังทำ ฮึด พู่พู่พู่ โอเค สติมาละ”
“เอาละ เดี๋ยวพอแกกลับไปแกก็ไปทักเขาทำความรู้จักกะเขาซะ”
“เอ้ยรุกเลยเหรอ ไม่ดีนะแกฉันเป็นผู้หญิงน้า”
“โอ๊ยอีหอย แก สมัยนี้ชายหญิงเท่าเทียมใครเปิดก่อนได้เปรียบเหงียมอายก็อดหย่ะ อยากมีไม๊ผัวเนี่ยอยากมีก็ทำ ไม่ต้องมาแอ็บ อยู่ใกล้แม่จะตบให้หน้าเบี้ยว คุยเข้าไปซิอยากได้เขาไม่ใช่ นั่งเฉยๆคงได้เขามาละ”
“ก็มันตื่นเต้นนี่”
“จ๊ะ ตื่นเต้นนะเข้าใจ แต่ก่อนอื่นแกต้องทำความรู้จักกะเขาก่อน อย่าลืมซิแกไม่ใช่หมูโฉมอีกแล้วนะ แกคือดาหวัน ยังไงเขาก็จำแกไม่ได้หรอก ก่อนอื่นแกต้องทำความรู้จักกับเขาก่อน แล้วอีกอย่างผ่านมาหลายปีดีดักแล้วไม่รู้ว่าพี่ดินแกมีแฟนหรือยังนี่ก็เป็นอีกสิ่งที่แกต้องรู้เข้าใจไม๊ เพราะฉะนั้นรุกซะ”
พอได้ยินอย่างนั้นสติของดาหวันที่มัวแต่ดีใจก็กลับเข้าร่างทันที “นั่นซิ หลายปีแล้ว เขาจะโสดอยู่ไม๊นะ” หดหู่เลยถ้าเขามีแฟน
“แกแล้วถ้าเขามีแฟนละทำไง”
“ทำไง ทำใจซิยะ อีนี่ หาใหม่ซิ แกอุตส่าห์โมมาทั้งทีจะจบเห่แค่คนเดียวทำไม หาใหม่ค่ะคุณเพื่อน ถือซะว่าแกกะเขาไม่มีวาสนาต่อกันก็แค่นั้น”
“อื้ม”
“เสียงหงอยเลยเพื่อนกู นี่ฟังนะเด็กน้อยหอยสังข์ มันเป็นเรื่องธรรมดาแก ผู้ชายมีตั้งเยอะอย่าไปคิดมาก คนเราถ้าคู่กันยังไงๆก็ต้องมาเจอกันอีก ถ้ามันไม่ใช่เดี๋ยวซักวันแกก็เจอคนที่ใช่เอง แต่ที่สำคัญที่สุดก็คือสุดท้ายเขาจะรับตัวตนของแกได้หรือเปล่านี่สำคัญ คนดีบางทีก็ไม่ใช่คนที่ใช่สำหรับเราก็ได้ เพราะฉะนั้นทำก่อนแล้วค่อยมากลุ้มตอนนี้เป็นโอกาสของแกนะเว้ย ไปลุยได้ละ เสร็จแล้วมาบอกด้วย เคไม๊”
“อื้ม เสียดายแกจังถ้าแกแมนนะฉันสัญญาเลยว่าจะเอาแกเป็นผัว เฮ้อ โอเค ฉันจะลุย”
“อ๊ายอีห่าราก ฟ้าผ่า อย่าพูดอีกนะ แค่นี้แหละ สู้ๆ”
“อืม สู้ๆ”
ดาหวันกดว่างหูจากเพื่อนสาว(หรือเปล่า)ก่อนเช็คความสวยหน้ากระจกก่อนออกจากห้องน้ำ “ฉันทำได้ สู้ๆ”
เธอเปิดประตูออกแล้วเดินกลับไปที่โต๊ะเธอเห็นพี่ดินของเธอลุกขึ้นไปตักของหวาน เธอจึงมุ่งหน้าไปยังโซนนั้นทันที เธอทำทีเดินดูขนมก่อนจะเดินตามหลังแล้วแกล้งเอ่ยออกมา
“ว๊า หมดแล้วเหรอเนี่ย เสียดายจัง” ได้ผล เขาหันหน้ามามองเธอทันที
“ เอ่อ เอาของผมไปก็ได้นะครับ เดี๋ยวผมทานอันอื่นก็ได้” ว๊าวๆ สุภาพบุรุษ อ่ะ
“อ่อ ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวดาทานอย่างอื่นก็ได้” เขายิ้มให้เธอเล็กน้อยพร้อมกับยื่นจานขนมให้เธอ
“ไม่เป็นไรครับ พอดีผมอยากทานผลไม้มากกว่าคุณเอาไปเถอะครับ”
“จะดีเหรอค่ะ”
“ดีซิครับ ผมเห็นมันเหลือชิ้นสุดท้ายไม่มีใครตักเลยสงสารมันนะครับเลยตักซักให้มันหมดๆไปพนักงานเขาจะได้เก็บไปซักที”
“งั้น ขอบคุณนะคะ คุณ.....”
“อ้อ ผมปฐพี หรือจะเรียกดินก็ได้ครับ” อ๊าย!เขายิ้มด้วย ตายแล้วทำไมน่ารักอย่างนี้เนี่ย
“ดาหวันค่ะ เรียกดาเฉยก็ได้ค่ะ”
“ครับคุณดาเฉยๆ ฮ่าๆ”
“โถ่คุณดิน”
“ผมล้อเล่นนะครับ”
แล้วจากนั้นเธอกะเขาก็แลกเปลี่ยนพูดคุยกันจนถึงโต๊ะชายหนุ่มชวนเธอนั่งท้ายโต๊ะเพื่อจะได้สนทนากันสะดวก เขาคุยสนุกมาก เธอเองก็เป็นผู้ฟังที่ดี เธอยิ้มตลอดไม่ว่าเขาจะพูดอะไรออกมา เฮ้อ มีความสุขจัง เขาทำอะไรก็ดีไปหมด เธอมองเขาตาปรอยหวานเยิ้ม จนไม่ได้ยินคำถามที่เขาถามเธอเลย
“คุณดา”
“ขะค่า เอ่อ อะไรนะคะ”
“ผมถามว่าคุณดาอายุเท่าไหร่แล้วครับ ดูอายุไม่เยอะเลยแต่ได้ทำงานที่บริษัทใหญ่อย่างนี้แถมยังตำแหน่งใหญ่แบบนี้เก่งมาเลยนะครับ”
“โอ๊ยไม่เก่งอะไรหรอกค่ะ พอดีตั้งใจนะค่ะ นายเลยเห็นข้อดีตรงนี้เลยดึงดามาทำ ส่วยอายุปีนี้ดา24แล้วค่ะ”
“งั้นคุณดาก็อ่อนกว่าผมซินะครับเนี่ย”
“พูดอย่างงี้จะหาว่าดาหน้าแกหรอคะ”
“เปล่านะครับ คุณดาสวยมากครับมากจนผมคิดไม่ถึงว่าจะมีคนสมบูรณ์แบบอยู่ในโลกนี้ต่างหาก” เขามองขึ้นมาสบตาเธอด้วยสายตาชื่นชม โอ๊ย! พี่ดินคะ อย่างทำแบบนี้เลยค่ะแค่นี้ดาก็รักพี่จะแย่แล้ว เธอเขินจนแก้มแดงก่อนจะเป็นฝ่ายหลบตาเขาก่อน
“จริงๆดาไม่ได้สมบูรณ์แบบอะไรหรอกค่ะ แค่คนธรรมดา พี่ดินอย่ายอดาเลยค่ะ” ซักพักเธอก็ต้องตกใจในความเผลอไผลของเธอเลยพูดออกมาเหมือนตีสนิทกับชายหนุ่ม 
“อะ ตายจริงดาเรียกคุณดินว่าพี่ได้ใช่ไม๊คะ หรือว่า”
“ไม่เป็นไรครับ ผมชอบ” เขาตอบแล้วมองเธออย่างมีความหมาย ตายแล้ว สายตามีความหมายนี่เธอไม่ได้เข้าข้างไปเองใช่ไม๊ เขาชอบบบบ มั่นก้องอยู่ในหัว
“ถ้างั้นคราวหน้าถ้าเราเจอกัน ขอเรียกว่าพี่ดินนะคะ” เธอสบตาเขาเปิดเปลือยความรู้สึกข้างในโดยการทอดสะพานว่าอยากเจอเขาอีก อ๊าย!กุลสตรีที่แม่เฝ้าสอนดีแตกหมดเลยค่ะทุ๊กคนนนน
“ครับ” เขายิ้มกว้างยิงฟันมาให้ จากนั้นเราก็แลกนามบัตรกับไลน์ก่อนจากกันด้วยรอยยิ้ม ดาหวันยิ้มกว้างประดุจดังตัวเองถูกหวยก็ไม่ปาน หน้าเบิกบานจนคุณยงยุทธ์ยังอดแซวเธอไม่ได้ เธอก็เลยตอบเพียงแต่ว่า “ขอบคุณนะคะที่พาดามาด้วย” จนคุณยงยุทธ์ได้แต่ทำหน้างงงวยในตัวผู้ช่วยสาว และคิดไปว่า “นี่อาจจะเป็นผลข้างเคียงจากการทำศัลยกรรมก็เป็นได้” แล้วก็เดินขึ้นรถกลับไปส่งเธอที่คอนโด
ในมุมหนึ่งของร้านได้มีผู้ชายคนหนึ่งที่ตอนนี้กำลังเหม่อลอยโดยไม่ได้สนใจบทสนทนาของคนที่นั่งข้างหน้า ภายในหัวของเขามีแต่ภายของชายหญิงคู่หนึ่งที่พูดคุยกันอย่างสนุกสนาน เธอกับเขาคนนั้นกลับไปแล้วแต่ใจของเขาละ ทำไมถึงไม่เลิกคิดซักที เธอมีความสุขก็ดีแล้วนี่ทำไมเขาต้องเศร้าด้วย บ้าจริง!นี่เขาเครียดจากงานจนเป็นบ้าไปเลยเหรอไง เขาเผลอถอนหายใจออกมาแรงๆ จนคู่สนทนาต้องยุติการพูดลงด้วยเข้าในว่าเขากำลังรำคาญเธอ
“สงสายน้ำคงจะพูดมากไป เลยทำให้ภูดูเบื่อๆ”
“เปล่าหรอก พอดีเครียดๆเรื่องงานนะ”
“เหรอค่ะ น้ำขอโทษนะคะที่มากวนภูทั้งที่รู้ว่าภูเหนื่อยมาทั้งวันยังเอาแต่ใจลากภูมากินข้าวด้วยแถมยังมาบ่นเรื่องไร้สาระปัญหาความรักให้ภูฟังอีก”
“อย่าคิดมากเลยน้ำ เอาอย่างนี้เรื่องของน้ำกับพี่ผาเดี๋ยวภูคุยกับพี่ผาให้เพราะฉะนั้นไม่ต้องกังวลหรอกถ้ายังไงเรากลับกันเลยไม๊ พรุ่งนี้ภูมีผ่าตัดเช้านะ”
“ค่ะ แล้วแต่ภูเลย” น้ำทำหน้าเศร้าลง ทำไมนะทั้งๆที่คนรอบข้างเขาดูออกว่าเธอมีใจให้เขาแต่ทำไมเขากลับไม่สนใจเธอเลย เธอพยายามทุกอย่างเพื่อให้ได้อยู่ในสายตา จนไปขอความร่วมมือกับภูผา แต่ตอนนี้ภูผาเจอกับคนที่เขารัก ดังนั้นเขาเลยบอกเธอตรงๆว่าไม่อาจช่วยเหลือความรักของเธอได้อีกแล้ว เธอจะทำยังไงดี ทุกคนรอบข้างที่เคยช่วยเหลือเธอตอนนี้กำลังท้อแท้แล้วบอกให้เธอตัดใจ แต่เธอไม่อยากยอมเลยนะซิ ขอให้เขามองเห็นเธอทีเถอะอย่าให้เธอต้องจุดไฟเผาตัวเองเพียงเพื่อให้เขาหันมาเลยเหมือนไม้ขีดไฟกับดอกทานตะวัน
----------------------------------------------------------------------------------