(ความเจ็บที่ไร้รอยแผล) เจ้าหญิงดัดแปลง

บทนำ

        "ไก่งามเพราะขน  คนงามเพราะแต่ง" สุุภาษิตนี้ใช้ได้จริงเสมอถ้าหากว่าคนที่แต่งมีหนัง

หน้าที่จะพอโอเค แต่ก็มีคนจำนวนหนึ่งที่ไม่ว่าจะแต่งยังไงก็ไม่ทำให้งามขึ้นเลย สุดท้ายการอาศัย

ขบวนทางการแพทย์จึงทำให้คนกลุ่มนั้นงามได้แบบก้าวกระโดด แต่ว่าของแบบนี้ต้องมีดวงด้วยนะ

จ๊ะ     ไม่ใช่ว่าทำแล้วจะงามโดดเด้งรัศมีมีออร่าประดุจชมพูอารียาเลย ต้องศึกษาแล้วเลือกหมอดีๆ

ไม่ใช่คลินิกหรือโรงพยาบาลไหนก็ได้เห็นโปรถูกก็ทำไป      ทำมาแล้วก็ต้องมาลุ้นอีกว่าจะงาม

อย่างที่คิดไม๊ โอ๊ย!สารพัดค่ะ ใช่ว่ามีเงินอยากทำก็ทำไป เห็นไม๊คะว่ากว่าจะสวยอย่างที่หลายคน

ชื่นชมนั้นมันลำบากขนาดไหน เหมือนอย่างในตอนนี้ของฉันที่กำลังมีเผือกแปะที่จมูก ถามว่านี่เป็น

ครั้งแรกที่ทำเหรอ ขอบอกเลยจ๊ะว่านี่รอบที่2แล้ว      ทำไมนะเหรอ...สืบเนื่องมาจากเมื่อหลายปี

ก่อนที่ฉันตัดสินใจดัดฟันเพื่อจะได้มีโครงหน้าที่เรียวเล็กสวยงามอย่างดารานางแบบหลายๆคนทำ

ซึ่งนั้นก็กึ่งๆศัลยกรรมแต่เวลาที่เราพูดว่า “อ้อไม่ได้ทำมาหรอกค่ะหน้านะ แค่ดัดฟันมาเฉยๆ”

ก็คงให้อารมณ์ประมาณมันดีขึ้นเองตามธรรมชาติโดยเป็นผลพวงมาจากการดัดฟัน     ฟังแล้วคงรู้สึก

ดีไม่ต่างจากงามจากธรรมชาติ     ทั้งๆที่ศึกษาดีๆสิ่งนี้ก็จัดเป็นการศัลยกรรมอย่างหนึ่งเหมือนกัน

แหละมันธรรมชาติตรงไหนห๊า! ทั้งทรมานทุกครั้งที่มีการดึงฟันเข้าเจ็บขนาดจะเคี้ยวข้าวยังไม่ไหว

เลย      พอทำออกมาใช่ว่าโชคดีมีหน้าสวยเหมือนมีนพีชญาทุกคนนะจ๊ะเพราะบางคนก็หน้าเบี้ยว

มาจากการดัดฟันก็มีซึ่งจัดเป็นกลุ่มโชคร้ายอย่างชั้นเป็นต้น      ดังนั้นเมื่อหน้าไม่โอเลยต้องทำ เมื่อ

ทำของเก่าที่ทำอย่างจมูกก็เลยต้องแก้ตามเพื่อให้มันเข้ากับเบ้าหน้าใหม่ที่ไปทุบมา      นี่หล่ะที่

เป็นสาเหตุให้ชั้นต้องมานั่งอยู่ที่โรงพยาบาลศัลยกรรมแห่งนี้ ในขณะที่นั่งรออยู่ที่ล็อบบี้ เสียง

ประกาศก็ดังขึ้น

“คุณดาหวัน สมทรัพย์ดี เชิญรับยาค่ะ” เมื่อได้ยินดังนั้นฉันเลยต้องพาตัวเองเดินไปรับยาแล้วฟังวิธี

การต่างๆจากเจ้าหน้าที่เภสัช ในขณะที่จะกลับเสียงโทรศัพท์ในกระเป๋าก็ดังขึ้น ฉันกดรับสายโดย

ไม่มีกระจิตกระใจจะมองหน้าจอว่าเป็นสายมาจากใคร

“ไงหมูแดง เสร็จยัง”

“พี่ฌาน หมูแดงเสร็จแล้วค่ะ กำลังจะกลับ”

“แล้วกลับยังไงหละ เจ็บแผลไม๊”

“หมูแดงจะนั่งแท็กซี่กลับนะค่ะ ส่วนแผลตอนนี้ยังชาๆอยู่นะคะยังไม่เจ็บ”

“เหรอ เอางี้ เดี๋ยวพี่ให้ตาวินไปรับดีรึเปล่า เห็นว่าเลิกเรียนแล้วนะอีกอย่างมหาลัยของตาวินอยู่ใกล้

พอดี เอาไม๊”

“ก็ดีค่ะ ตอนนี้หมูแดงก็เริ่มอยากพักแล้วด้วยยังไงพี่ฌานบอกวินให้มาไวๆนะคะ”

“ได้เลยน้องรักเดี๋ยวพี่จัดให้” ฉันวางสายจากพี่ชายสุดหล่อแล้วลงมารอที่ล็อบบี้ด้านหน้าเพื่อรอให้

น้องชายมารับตามที่ตกลงกันไว้      เฮ้อ!สงสัยคงต้องลางานอาทิตย์หนึ่งละจากที่บอกกะหัวหน้า

ว่า5วันฉันเลยVDO Callถึงเพื่อนๆในแผนก

“อ๊าย! มาแล้วๆ เป็นไงแก”

“ก็อย่างที่เห็น”

“เจ็บป่าว”

“ไม่เท่าไหร่แก หมอมือเบามากๆเลย”

“เอ้อดีๆ เอ้ยแกพี่หน่องจะคุยด้วย”

“ไงดา เป็นไง”

“ค่ะก็ดีค่ะไม่ค่อยเจ็บต้องรอดูพรุ่งนี้ก่อนค่ะ” ฉันยื่นหน้าแล้วหันซ้ายขวาให้ทุกคนดูเฝือกแล้วเม้ามอ

ยกะกลุ่มเรื่องสวยงามต่อไปอย่างสนุกสนาน      แต่จู่ๆฉันก็รู้สึกเหมือนโดนจ้องมองจากข้างหลังอยู่

ตลอด      ดังนั้นเมื่อวางสายปุ๊บฉันเลยหันหลังไปมอง กลับว่างเปล่า เอ๊ะหรือคิดไปเองนะ      ขณะ

ที่กำลังสอดส่องถึงความผิดปกติทางสายตาเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นฉันจึงเลิกสนใจแล้วหันกลับมารับ

โทรศัพท์ต่อ

“วินเหรอ ใช่ รอที่ล็อบบี้ด้านหน้าแหละ เหรอ มาแล้วเหรอ ด้ายๆกำลังลุกรอแป๊บนะ” ฉันลุกขึ้นหยิบ

กระเป๋าแล้วเดินออกไปหาน้องชายด้านนอกทันทีโดยไม่ได้หันหลังกลับไปมองอีกเลย       ในขณะ

ที่ดาหวันเดินออกไปนั้นก็ปรากฏชายหนุ่มรูปร่างสูงหล่อ ชุดกาวน์ออกมาจากด้านหลังเสา เขามอง

เธอจนลับสายตา เขายืนเหม่ออยู่ไม่รู้ว่านานเท่าไหร่ จนกระทั่งเหมือนมีใครมาสะกิด

“คุณหมอภูคะ คุณหมอ เอ่อ...คนไข้ที่คุณหมอนัดมาแล้วค่ะ”

“อ่อครับ ขอบคุณครับ” หมอหนุ่มยิ้มขอบคุณก่อนจะเดินกลับขึ้นไปยังห้องประจำของเขาทันที