Jasmine is a princess.

"จัสมิน พ่อดีใจเหลือเกินที่ลูกยอมย้ายมาอยู่กับพ่อ" พระบิดา กล่าวต้อนรับพระธิดาด้วยตวามดีใจ เมื่อเจ้าหญิงตัวน้อยของพระองค์มาถึงวัง
"ดีใจทำไมกันเพคะ หม่อมฉันมาอยู่เพียงแต่ชั่วคราวเท่านั้น เมื่อท่านแม่หายกริ้ว หม่อมฉันก็จะกลับบ้าน บ้านของหม่อมฉัน ที่มีเพียง ท่านแม่ แพททรีเซีย เหล่าคนดูแลบ้าน และหม่อมฉัน" เจ้าหญิงเอ่ยด้วยน้ำเสียงราบเรียบ โดยหารู้ไม่ว่าพระบิดากำลังเจ็บปวดอย่างยิ่งกับถ้อยคำของนาง
"ลูกมาเหนื่อยๆ พ่อจะให้พี่เลี้ยงพาไปพักผ่อนนะ พ่อได้จัดห้องไว้ให้ลุกแล้ว หน้าต่างห้องลูกสามารถเปิดออกมาสูดกลิ่นดอกไม้ที่ลุกชอบได้ด้วยนะ" พระบิดาบอกเพื่อเอาใจพระธิดาตัวน้อย พระองค์รุ้ดีว่านางคิดกับพระองค์อย่างไร แต่พระองค์ไม่เคยโกรธ และเข้าใจนางเป็นอย่างดี นางยังเด็กเกินที่จะเข้าใจเรื่องที่เกิดขึ้น
"ดีเพคะ หม่อมฉันขอคนรับใช้เยอะๆนะเพคะ หม่อมฉันไม่ชอบทำอะไรเอง แม้แต่หยิบแก้วน้ำ"  พระบิดาแอบขำเจ้าหญิงน้อยของพระองค์ นางน่ะเหรอจะเป็นเด็กขี้เกียจ แค่คนครัวจะยกอาหารมาเสริฟนางยังวิ่งไปรับถึงในครัว เพราะกลัวคนครัวจะเหนื่อย พระมารดาเล่าให้พระองคืฟังเสมอ เมื่อพระองค์เสด็จไปวังเล็ก
"ได้สิลุก เจ้าต้องการเป็นร้อยพ่อก็หาให้ได้" เจ้าหญิงสะบัดหน้าเบาๆ และเดินตามคนรับใช้ไปยังที่พัก
"ลูกพ่อ พ่อไม่เคยไม่คิดถึงลูก พ่อรักลูกไม่แพ้คนอื่นๆ พ่อเชื่อว่าสักวันลูกจะรู้ " พระบิดายิ้มน้อยๆ มองตามร่างระหงส์ของเจ้าหญิงน้อยของพระองค์
ตั้งแต่นางจำความได้ นางไม่เคยให้พระบิดากอดเลยสักครั้ง เพราะเหตุการณ์ที่พระมารดาถูกพระอัยยิกาด่าทอและดูถุกเหยียดหยามฝังใจเด็กอายุหกขวบอย่างนางยิ่งนัก ภาพที่พระมารดาร้องไห้จนตัวโยน จากคำดูถูกของผู้ที่ขึ้นชื่อว่าเป็นแม่สามี และเป็นถึงพระราชินีของซานฟาน่าส์ เป็นภาพที่เจ้าหญิงจัสมินไม่สามารถลบออกจากหัวใจได้