ในเรือนเบี้ย

          หลังจากเก็บสำรับเช้าวาดดาวก็ไม่ได้ขึ้นไปบนเรือนใหญ่อีกเพราะไม่อยากเห็นหน้าคุณเมืองราม  มันทำให้เธอนึกถึงพิรัลตลอดเวลา  เธออาสาเอาผ้าของคุณๆไปซักที่ท่าน้ำ  ซักผ้าเสร็จวาดดาวก็เข้าไปดูแลสวน  ดายหญ้า  พรวนดิน  รดน้ำ 
กว่าจะทำทุกอย่างเสร็จก็เป็นเวลาย่ำค่ำ  วาดดาวทั้งเหนื่อยทั้งร้อนและเหม็นเหงื่อไปทั้งตัว  เธอจึงรีบไปอาบน้ำที่ท่าน้ำก่อนพระอาทิตย์ตกดิน  ที่บ้านนี้แยกท่าน้ำสำหรับเจ้านายและไพร่ทาสออกจากกัน  ท่าน้ำที่พวกคุณๆใช้อาบน้ำอยู่หน้าเรือนใหญ่  ท่าน้ำที่พวกเธอใช้กันนั้นอยู่ลึกเข้าไปเกือบถึงแนวสวนโดยมีกอไผ่กั้น  วาดดาวหยิบกะลามะพร้าวที่ใส่เครื่องประทินผิวง่ายๆที่นาสอนให้คือใช้มะขามเปียกผสมขมิ้นใช้ขัดตัว  และหยิบผ้าสำหรับผลัดเปลี่ยนมาด้วย 
            วาดดาวมัวแต่เล่นน้ำและเพลินกับสครับขัดผิวแบบคนโบราณกว่าจะรู้ตัวอีกทีพระอาทิตย์ก็ตกดินไปแล้ว  เธอจึงรีบผลัดเปลี่ยนผ้านุ่งและเก็บของกลับเรือนโดยไม่ทันได้สังเกตว่ามีใครคนหนึ่งแอบมองเธออยู่ตรงหลังกอไผ่  ใครคนนั้นดักรอเธออยู่ก่อนแล้ว  เพราะรู้ว่าเธอจะลงมาที่ท่าน้ำเป็นคนสุดท้าย  คงจะไม่มีใครเข้ามาขัดจังหวะ  เขาอาศัยที่เธอเร่งรีบไม่ได้ระวังตัวแอบย่องจากกอไผ่มาทางด้านหลังเธอ  ใช้มือหนึ่งปิดปากไม่ให้ร้องอีกมือรวบเข้าที่เอวแล้วออกแรงเพียงเล็กน้อยก็ลากเธอไปตามทางที่เขาต้องการได้ไม่ยาก
            วาดดาวทั้งกลัวและตกใจถึงที่สุด  เธอนึกไม่ถึงว่าในยุคนี้จะมีโจรผู้ร้ายชุกชุมเหมือนยุคของเธอ  เธอไม่ได้มีของมีค่าอะไร  คนที่มาซุ่มคอยคงหวังสิ่งใดต่อตัวเธอแน่  ยิ่งคิดวาดดาวยิ่งกลัวลนลานเธอพยายามใช้มือตัวเองงัดแกะมืออีกฝ่าย  พยายามจะร้องและใช้เท้าถีบไปด้านหลัง  แต่ก็ไม่ได้สะเทือนผู้ชายคนนี้แม้แต่น้อย  ใช่!  ผู้ชายแน่ๆเพราะเขาตัวสูงกว่าเธอมาก  และเธอรู้สึกได้ว่าหลังของเธอกระทบกับแผ่นอกเปลือยนั้น 
            “เจ้าอย่าดิ้นไปเลย  ไม่มีใครตามมาช่วยเจ้าดอก”  ชายคนนั้นกระซิบข้างหูเมื่อดึงเธอมายังหลังกอไผ่ได้สำเร็จ  ยิ่งทำให้วาดดาวกลัวมากกว่าเดิมเพราะคิดว่าเขาคงไม่ได้มาดีแน่  แต่ชายคนนั้นกลับหัวเราะชอบใจออกมา
            “ใจเย็นนะวี  นี่วินเอง  วินล้อเล่น”  ว่าแล้ววาดดาวก็ถูกปล่อยเป็นอิสระจากอ้อมอกนั้น  เธอถลึงตามองเขา  นี่คือพิรัลหรือเมืองรามกันแน่
            “ทำไมเหรอ  หน้าตาเราไม่เหมือนเดิมรึไง  วินรู้  วินคนเดิมหล่อกว่านี้”  ใช่พิรัลแน่นอน  คงไม่มีใครเลียนแบบความกวนโมโหเธอได้อย่างพิรัล  พอตั้งสติได้วาดดาวก็ยกเท้าเธอกระทืบไปที่เท้าเขาสุดแรงเกิด
            “โอ้ย!!  วีเหยียบเราทำไม”  พิรัลกระโดดเหยงๆ  คงเจ็บไม่น้อยเพราะเธอตั้งใจเอาให้เต็มที่
             “สมน้ำหน้า  ก็อยากมาแกล้งเราทำไม  ทำไมวินฟื้นขึ้นมาก่อนถึงไม่ตามหาวี  ปล่อยวีเป็นบ้าอยู่ที่เรือนทาสตั้งสามสี่วัน  วีนึกว่าวีหลุดมาที่นี่คนเดียว  วีนึกว่าวินตายไปแล้ว  วีกลัวจนแทบเป็นบ้า  แล้วพอเจอหน้ากัน  ทำไมวินไม่ยอมบอกว่าวินไม่ใช่คุณเมืองราม  ทำไมวินแกล้งเป็นคุณเมืองรามซะเหมือน  เล่นเอาวีหมดหวังไปแล้วรู้ไหม”  วาดดาวบ่นยาวยืดเพราะเธออัดอั้นใจอยู่คนเดียวมานานกับเหตุการณ์แปลกประหลาดที่เกิดขึ้น  ในตอนนี้เธอโล่งใจขึ้นมาบ้างแล้ว  อย่างน้อยที่สุดเธอก็ไม่ได้เผชิญเรื่องเหล่านี้ตามลำพัง
          “ใจเย็นๆนะวี  มานั่งนี่  เดี๋ยววินอธิบายให้ฟัง”  ว่าแล้วพิรัลหรือเมืองรามก็จูงแขนเธอไปนั่งที่ตอไม้ไม่ไกลจากแนวไผ่ก่อนจะอธิบายเรื่องที่เกิดขึ้นกับเขาให้เธอฟังบ้าง