ในเรือนเบี้ย

“ เบิกเงิน เบิกอีกแล้วเหรอคะ คราวนี้ค่าอะไรอีกล่ะ”

เจ้าของโต๊ะทำงานติดป้ายตำแหน่งหัวหน้าฝ่ายการเงินและบัญชีเอ่ยถามเขาเสียงขุ่น พิรัลไม่เข้าใจเลยว่าทำไมว่าหัวหน้าฝ่ายการเงินฯของบริษัทจะต้องหงุดหงิดอะไรหนักหนาเวลาเขาเขียนโครงการหรือเอาใบเสร็จอะไรก็ตามมาเบิกเงิน เงินตัวเองรึก็ไม่ใช่ ไอ้เงินที่เบิกไปก็เงินบริษัททั้งนั้น รอบนี้ไก็ม่ใช่ใบเบิกของฝ่ายช่างฯของเขา หัวหน้าฝ่ายบุคคลและสวัสดิการฝากเขามาอีกทอด

“ วิน วินน้องรัก พี่ฝากเอาใบเบิกของสวัสดิการไปให้คุณวีหน่อยสินะๆ ช่วยพี่หน่อยนะถือว่าเอาบุญ ลูกพี่ยังเล็ก เมียก็ยังเด็ก ถ้าพี่เป็นอะไรไปมันมีผัวใหม่แน่” พี่โอ๊ตฝ่ายบุคคลแทบจะกราบเขาสามหนไม่แบมือถ้าทำได้

“ว่าไงล่ะ จะเบิกอะไร ถ้าไม่อธิบายก็ไม่ต้องเบิก”

เฮ้อ...ประโยคแรกว่าไม่เข้าหูแล้วนะประโยคนี้มันกวนอารมณ์ชัดๆ โถ...แม่คุ๊ณ หน้างอคอหักอย่างกับปลาทูแม่กลอง พูดจาดีๆคะขาได้ไม่เกินห้านาที แบบนี้แหละถึงได้ไม่มีแฟน

พิรัลนับหนึ่งถึงสิบในใจ ก่อนพยายามอธิบายรายการในใบเบิกที่เขาเองก็พึ่งกวาดตามองเมื่อสักครู่ “ ก็มีค่าชา กาแฟ น้ำตาล น้ำหวาน ขนมปี๊บของห้องสวัสดิการ เงินค่าทำแผลลุงสิทธิ์คนสวน เมื่อวานแกยกกระถางแล้วมันหล่นทับเท้า เงินค่าของเยี่ยมเมียไอ้นายคลอดลูก ฝ่ายบุคคลเขาฝากมาทั้งนั้น แค่ไม่กี่พันหรอก แอร์ยังไม่เสีย เครื่องจักรที่โรงงานยังไม่พัง อ็อฟฟิตก็ยังไม่ร้าว ถ้าจะเบิกเกินหมื่น เดี๋ยวจะมาแจ้งให้ทราบล่วงหน้าสัก 3 วันก็แล้วกัน”

พูดไปแล้วพิรัลก็ได้แต่หัวเราะในใจ เพราะตอนนี้เป็นทีของวาดดาวแล้วที่ต้องนับหนึ่งถึงสิบ หรือต่อให้นับถึงพันก็คงจะไม่เย็นลงง่ายๆ ก็ดูหน้าแล้วแดงลามขึ้นไปจนถึงหู ตาแทบจะหลุดออกมานอกเบ้า

“ ถ้าชอบเดินสารนัก ก็ไปบอกสวัสดิการว่าจะโอนให้พรุ่งนี้”

วาดดาวยังไม่ทันได้พูดจบประโยคดี ชายหนุ่มก็รีบค้อมหัวให้พอเป็นพิธีแล้วรีบเดินออกจากห้องการเงินไปก่อนที่ฝ่ายตรงข้ามจะทันได้บ่นอะไรต่อ วาดดาวมองเห็นน้องๆในแผนกแอบหัวเราะกันคิกคัก

“หัวเราะอะไรกันยะ”

“ก็หัวเราะพี่วีกับพี่วินสิคะ นี่ถ้าไม่บอกว่าเป็นเพื่อนกันนะ หนูจะนึกว่าเป็นศัตรูกันมาแต่ชาติปางไหน ถ้าไม่ใช่พี่วินก็ไม่มีใครกล้ากับพี่วีแบบนี้นะคะ ทั้งบริษัทรู้กันว่าพี่วีสายโหด แล้วก็ถ้าไม่ใช่พี่วี พี่วินก็ไม่เห็นจะตอแยกับใคร นิหน่ามันอ่อยแล้วอ่อยอีก ก็ยังไม่ได้กินพี่วิน” อรยา หันมาพูดกับเธอแล้วกลับไปพยักพเยิดกับเพื่อนข้างๆ

“นั่นสิคะพี่วี อ่อยยังไงให้รู้ว่าอ่อย” นิหน่า เปมิกา ไม่ได้เขินอายอะไรเมื่อเพื่อนแซะเรื่องเธอกับพิรัล

“พอเลยทั้งสองคน เลิกพูดเรื่องอีตานี่ได้แล้ว เคลียร์งานให้เสร็จนะ ไม่งั้นได้ทำโอทีแน่” วาดดาวหันไปคาดโทษสองสาวอย่างไม่จริงจังนักก่อนที่จะกลับไปทำงานตรงหน้า พยายามไม่นึกถึงอีตาบ้าที่ทำให้อารมณ์เสียเมื่อครู่ ความโกรธทำให้เธอทำงานได้ไวจนลืมเงยหน้าขึ้นมาจากโต๊ะจนเลยเวลาเลิกงาน เปมิกาถึงต้องมาสะกิดเรียก

“พี่วีค่ะ กลับบ้านเถอะค่ะ งานที่เหลือก็ไม่มีอันไหนด่วนแล้ว”

วาดดาวเก็บแฟ้มงานที่ทำอยู่ให้เข้าที่แล้วปิดล็อคห้องทำงาน หลังเลิกงานทุกวันสาวสามฝ่ายการเงินมักจะรอกลับบ้านพร้อมกันยกเว้นนานๆทีจะมีคนถูกทิ้งให้ทำโอที บริษัทที่เธอทำงานอยู่เป็นบริษัทจัดจำหน่ายอุปกรณ์การแพทย์ขนาดกลาง มีพนักงานอยู่ประจำสำนักงานที่กรุงเทพประมาณยี่สิบคนที่เหลือเป็นผู้แทนบริษัทที่คอยดูแลลูกค้าตามภูมิภาค วาดดาวเริ่มทำงานที่นี่ตั้งแต่เรียนจบมหาวิทยาลัยเมื่อแปดปีก่อน บริษัทพึ่งก่อตั้งได้ไม่นาน ตอนนั้นเธอเป็นผู้ช่วยหัวหน้าการเงินคนก่อน เมื่อสามปีที่แล้วการเงินคนเก่าลาออกไป ประธานบริษัทจึงให้เธอขึ้นมาทำหน้าที่แทนเพราะเห็นว่าหากหาคนใหม่มาแทนคงจะเสียเวลาเรียนรู้งานกันใหม่

“พี่โอ๊ตรู้ไหมพี่ ปลาอะไรน่ากลัวที่สุด” วาดดาวถึงกับต้องชะงักเท้าเมื่อได้ยินเสียงยียวนคุ้นหู

“มุกเก่าไปไหมวิน ใครๆก็ตอบได้”

“เออน่า พี่ตอบมาก่อน”

“ปาไปสามสิบแล้วยังไม่มีผัวไง”

“ไม่ใช่แล้วพี่ มีน่ากลัวกว่านั้นอีก”

“เห้ย อะไรของแกว่ะ”  อรรถสิทธิ์  หัวหน้าฝ่ายบุคคลยังไม่เข้าใจว่าเพื่อนรุ่นน้องต้องการเล่นมุกกระทบใคร

“ที่น่ากลัวกว่านั้น ก็คือปาไปสามสิบแล้วยังไม่เคยมีแฟนสักคนน่ะสิพี่”  พิรัลได้แต่แอบยิ้มเมื่อเห็นหางคิ้วบนหน้าสวยๆของวาดดาวกระตุกวูบ  อรรถสิทธิ์เองถึงกับเย็นสันหลังวาบเมื่อเห็นสามสาวการเงินเดินผ่านมา  รู้แล้วว่าไอ้น้องตัวดีต้องการสื่อถึงใคร  ก็ตัวหัวหน้าแก้งค์หน้าตึงอย่างกับสะดึงปักผ้า  อีกสองสาวก็คอยกลั้นยิ้มขำ

                                  "<>"