IF

...กริ๊ก

เสียงไขกุญแจประตูเปรียบได้กับเสียงของนาฬิกาปลุกที่มักจะปลุกให้เขาตื่นจากความมืดมิดและความเปียกชื้น คุณลุงภารโรงช่วยไขประตูห้องน้ำให้เขาได้เป็นอิสระเช่นทุกวัน

อิสระพยุงร่างอันเปียกปอนของตัวเองขึ้นบันไดไปเรื่อยๆ หยุดพักเพื่อเงี่ยหูฟังเมื่อได้ยินเสียงพูดคุยดังลงมาจากชั้นบน ซึ่งถือว่าแปลก เพราะหลังจากหลุดออกมาจากห้องน้ำแล้วเขาก็มักจะได้ยินเสียงหายใจหอบของตัวเองและเสียงหยดน้ำที่หยุดแหมะๆ ลงบนพื้นเท่านั้น แสดงว่าเพื่อนคนอื่นๆ ยังไม่กลับบ้าน ทั้งที่เย็นขนาดนี้แล้วเนี่ยนะ ทำไมกัน...

อ้อ... วันนี้มีฝึกซ้อมไหว้ครู

ชายหนุ่มนิ่วหน้าทันควันเมื่อรู้สึกเจ็บแปลบตอนที่ยกแขนซ้ายขึ้นจับราวบันได พร้อมกับที่ภาพของเจอโรมในตอนที่ใช้รองเท้าขยี้มือซ้ายของเขาเมื่อตอนบ่ายได้แวบเข้ามาในหัว

เสียงหัวเราะดังลอยลงมา ที่ห้องเรียนขณะนี้คงมีเพื่อนๆ อยู่กันเต็มห้องแน่ เพราะฉะนั้นเขาจึงต้องพาตัวเองเลี้ยวกลับไปที่บันไดเพื่อกลับลงไปซ่อนตัวอยู่ในห้องน้ำก่อน แต่โชคกลับไม่เข้าข้างเท่าไหร่นัก ในจังหวะที่หมุนตัวกลับไปนั้นเอง เขาก็ได้เผชิญหน้ากับอาจารย์พงษ์ที่เดินขึ้นบันไดมาพอดี

อิสระกลืนน้ำลายเหนียวลงคอด้วยความรู้สึกเหมือนถูกต้อนเข้ามุม ทำหน้าเหลอหลาอย่างคนทำอะไรไม่ถูก จะหนีไปไหนก็ไม่ได้เพราะทั้งขาและแขนของเขากำลังเดี้ยง แค่เดินยังจะไม่รอดเลย

อาจารย์พงษ์จ้องตรงมาที่เขาแล้วกวาดสายตาเย็นชามองตั้งแต่หัวจรดเท้า ทั้งที่เขาใส่เสื้อผ้าครบทุกชิ้น แต่ตอนนี้เขากลับรู้สึกราวกับว่าตัวเองกำลังอยู่ในสภาพเปลือยเปล่า

หนึ่ง... สอง... สาม... ชายหนุ่มจับเวลาในหัวด้วยความตื่นตระหนก จนถึงกับเผลอกลั้นหายใจโดยไม่รู้ตัว จินตนาการถึงภาพระเบิดหลากหลายชนิดเข้าไว้ อาจารย์ต้องโกรธมากแน่ๆ ที่เขาก่อเรื่อง แล้วก็อาจจะเอาไปฟ้องผู้อำนวยการ แล้วผู้อำนวยการก็จะทำเรื่องเรียกตัวผู้ปกครอง

พ่อต้องไม่ชอบใจแน่

สี่...

แต่แล้วอาจารย์พงษ์ก็ก้าวเท้าเดินผ่านไปราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น ทั้งที่เขายังนับไม่ถึงเลขห้าเลยด้วยซ้ำ

อิสระพ่นลมหายใจที่กลั้นเอาไว้ออกมาด้วยความโล่งอก

แม้ว่าจะรอดพ้นจากอาจารย์พงษ์มาได้ แต่ก็ใช่ว่าจะปลอดภัยดี ตอนนี้เพื่อนๆ ยังอยู่ที่ห้องเรียนฝึกซ้อมไหว้ครู ไม่ว่ายังไงก็คงจะกลับไปที่ห้องเรียนไม่ได้ เพราะฉะนั้นเขาจะต้องหาสถานที่สำหรับซ่อนตัว แวบแรกเขานึกถึงห้องน้ำ แต่พอมาคิดดูดีๆ แล้วยังมีอีกที่หนึ่งที่จะน่าใช้เป็นจุดซ่อนตัวได้...

บนดาดฟ้า

เมื่อตัดสินใจได้แล้ว อิสระก็ฝืนความรู้สึกเจ็บปวด พาตัวเองเดินขึ้นบันไดอีกครั้ง

ตึกเรียนทางทิศตะวันตกนี้มีด้วยกันทั้งหมดเจ็ดชั้น ชั้นหนึ่งเปิดโล่ง เอาไว้สำหรับทำกิจกรรมต่างๆ ชั้นสองคือห้องสมุดและห้องคอมพิวเตอร์ ส่วนชั้นสามจนถึงชั้นห้านั้นคือห้องเรียน ชั้นหกคือโรงยิม และชั้นเจ็ดก็คือดาดฟ้า ที่ชั้นห้าจะมีทางเชื่อมไปยังตึกเรียนฝั่งทิศตะวันออกซึ่งมีหกชั้น ตึกฝั่งนั้นมีทั้งห้องพักครู ห้องแล็ป ห้องศิลปะและห้องดนตรี ไปจนถึงหอประชุม

นักเรียนคนอื่นๆ อาจจะนับว่าตึกเรียนทิศตะวันตกนี้มีแค่หกชั้น แต่สำหรับเขาแล้วชั้นเจ็ดเป็นชั้นที่เยี่ยมยอดที่สุด ไม่ว่าจะเผชิญกับวันที่มีกิจกรรมใดๆ ก็ตาม ดาดฟ้าของเขาก็จะเป็นสถานที่ปลอดความวุ่นวายทั้งปวง แม้แต่กิจกรรมไหว้ครูที่จะจัดขึ้นเพื่ออาจารย์ทุกคนในโรงเรียนในวันพรุ่งนี้ก็ตาม จะว่าไปมันก็ไม่ยุติธรรมสำหรับเหล่าอาจารย์ที่ได้ล่วงลับไปแล้วเลย

ใช่แล้ว!

อิสระตัดสินใจเดินเลี้ยวไปอีกทางทันทีที่ก้าวเท้าขึ้นไปถึงชั้นห้า เขาเดินกะเผลกไปตามทางเดินซึ่งเชื่อมกับตึกเรียนฝั่งทิศตะวันออก เนื่องจากหอประชุมโรงเรียนอยู่ที่ชั้นหกของตึกนั้น คงจะมีคนนำพานไหว้ครูของนักเรียนทุกชั้นไปวางเตรียมพร้อมเอาไว้ที่หอประชุมแล้วเรียบร้อย

เขาจะเอาพานไหว้ครูที่ทุกคนช่วยกันทำไปให้อาจารย์!

ชายหนุ่มผลักประตูเปิดเข้าไปในหอประชุม สิ่งแรกที่เขาสัมผัสได้ก็คือความมืดและความเงียบงัน เขาเลี้ยวไปทางด้านขวามือซึ่งเป็นด้านหลังของหอประชุม เดินกะเผลกไปจนถึงโต๊ะยาวจำนวนสี่ถึงห้าตัวที่วางอยู่ต่อกัน บนโต๊ะมีพานไหว้ครูสีสันสวยงามและป้ายบอกชั้นปีวางกำกับเอาไว้อยู่ด้านหน้า

อิสระยืนพิจารณาความสวยงามของพานของแต่ละห้องอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะตัดสินใจหยิบพานของห้องม.5/8 มา เพราะเขาตัดสินใจแล้วว่าห้องของเขาจะเป็นตัวแทนให้กับนักเรียนทั้งโรงเรียนเอง

ชายหนุ่มเดินถือพานไหว้ครูกลับไปยังตึกเรียนทิศตะวันตก เดินขึ้นบันไดต่อไปจนถึงชั้นดาดฟ้า แล้ววางพานอันงดงามลงบนขอบกั้น

“ครูครับ!!!!” เขาเปล่งเสียงตะโกนลั่นขึ้นไปบนท้องฟ้า “ขอบคุณมากนะครับ!!!!!”

อิสระทำมือเป็นรูปแว่นครอบตาทั้งสองข้างขณะเงยหน้าแหงนมองเหล่าก้อนเมฆสีครามที่ลอยตุ๊บป่องอยู่เบื้องบน เขาไม่มีกล้องส่องทางไกล เพราะฉะนั้นเขาจะใช้มือเป็นสัญลักษณ์แทน ท้องฟ้าสีเทากำลังมืดลงเรื่อยๆ แต่ไม่ว่าเวลาจะมืดค่ำสักแค่ไหน เขาก็จะทำหน้าที่เป็นตัวแทนของนักเรียนทั้งโรงเรียนให้ดีที่สุด ไม่ใช่แค่นั้น เขาจะเป็นตัวแทนให้กับนักเรียนทั้งประเทศ!

“เธอขึ้นมาทำอะไรบนนี้น่ะ!” เสียงแข็งตะโกนดังมาจากข้างหลัง เรียกให้ชายหนุ่มหันขวับไปมองผู้มาใหม่

อาจารย์พงษ์ยืนอยู่ตรงหน้าประตูทางออก แววตาลุกวาวจ้องเขม็งมาที่เขาอย่างไม่พอใจ

“ทำพิธีครับ อาจารย์ก็มาเข้าร่วมด้วยกันสิ” เสียงสดใสตะโกนตอบกลับไปด้วยความยินดี ตื่นเต้นดีใจที่ได้เห็นอาจารย์ขึ้นมาร่วมพิธีไหว้ครูด้วยกันกับตัวเอง ต่อจากนี้ไปอาจารย์พงษ์คืออาจารย์ที่ดีที่สุด

“นี่มันจะทุ่มหนึ่งแล้ว กลับบ้านไปซะ” อาจารย์พงษ์เดินเข้ามาใกล้พร้อมกับทำมือไล่ให้เขาเดินออกห่างจากพาน “เดี๋ยวครูเอาพานไปเก็บเอง”

อิสระเดินกะโผลกกะเผลกกลับไปที่ประตูอย่างเชื่อฟัง แต่เขารู้สึกว่ามันยังขาดอะไรบางอย่าง อาจารย์พงษ์อุตส่าห์ขึ้นมาร่วมพิธีพร้อมกับเขาแบบนี้ เพราะฉะนั้นเขาจึงตัดสินใจอย่างแน่วแน่ว่าควรจะต้องทำอะไรสักอย่างเพื่อตอบแทนอาจารย์

เมื่อรถแท็กซี่มาจอดถึงหน้าบ้าน ชายหนุ่มก็รีบจ่ายเงินค่ารถ เปิดประตูพรวดวิ่งเข้าไปในบ้านอย่างรวดเร็ว เขาผ่านห้องนั่งเล่นที่พ่อนั่งทำงานอยู่เป็นประจำทุกวัน แล้วขึ้นบันไดไปที่ห้องของตัวเอง แต่ก็ต้องอารมณ์เสียกับการเคลื่อนไหวได้อย่างเชื่องช้าของตัวเอง เดิมทีแล้วเขาก็เป็นพวกขยับไม่ทันความคิดในหัวอยู่แล้ว แถมยังมีอาการบาดเจ็บจนทำให้ตอนนี้เขากลายเป็นพวกเต่าเลื้อยคลานไปเลย

ชายหนุ่มเปิดประตูตู้เก็บของที่อยู่มุมห้องออก ก้มลงไปเลือกเสื้อเพ้นท์สีของตัวเองในกล่องที่แม่บ้านจัดเอาไว้ให้ อาจารย์พงษ์มีสถานะประจำตัวสองอย่าง ซึ่งก็คืออาจารย์สอนวิชาพละและอาจารย์ประจำชั้นม.5/8 ดังนั้นเขาจึงหยิบเสื้อสีเขียวสดที่เพิ่งเพ้นเสร็จเมื่อคืนออกมาสองตัว แล้วยัดมันใส่เข้าไปในกระเป๋าสะพาย จากนั้นก็รีบพุ่งตัวออกไปจากห้องอย่างรวดเร็วเท่าที่ขากระเผลกๆ ทั้งสองข้างจะพาไปได้

มือซ้ายล้วงหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาขณะยืนอยู่ที่หน้าประตูรั้ว แล้วกดเบอร์โทรออกหาอาจารย์พงษ์ เสียงรอสายดังตรู๊ดๆ อยู่ครู่หนึ่งก่อนที่จะมีคนกดรับสาย

“อาจารย์ครับ! ผมจะต้องตอบแทนอาจารย์ ไม่ทราบว่าอาจารย์อยู่ที่ไหนเหรอครับ” ชายหนุ่มโพล่งถามออกไปทันทีอย่างรีบร้อน ยิ้มกว้างด้วยความรู้สึกตื่นเต้น โลกนี้ช่างเต็มไปด้วยสีสดใส เพราะฉะนั้นเขาจะต้องให้เสื้อสีสันกับอาจารย์ด้วย

‘เดี๋ยวๆ มีเรื่องอะไร นี่ใครน่ะ’ เสียงของอาจารย์เอ่ยถามกลับมาอย่างฉงน ทำให้อิสระรู้สึกขัดใจเล็กน้อยว่าทำไมอาจารย์ถึงยังชักช้าอยู่ได้

“ผมเองครับ! อาจารย์ต้องรับของไงครับ” ชายหนุ่มตอบกลับไปด้วยเสียงร้อนรน ยืนยันว่าอาจารย์จะต้องรับเสื้อเขาให้ได้ แต่แล้วก็ฉุกคิดได้ว่าอาจารย์อาจจะกำลังไม่ว่าง “แต่ถ้าอาจารย์ยังไม่ว่างก็ไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวผมเอาไปให้เองครับ!”

อิสระกดตัดสายทันทีโดยไม่รอฟังเสียงตอบรับ

ชายหนุ่มเรียกรถแท็กซี่ให้ไปส่งที่โรงเรียนอีกครั้ง ระหว่างทางก็มองออกไปนอกหน้าต่าง พลางจินตนาการถึงเหตุการณ์อนาคตว่าตัวเองไปถึงที่โรงเรียน จากนั้นก็บึ่งรถไปที่บ้านของอาจารย์พงษ์ และกำลังมอบเสื้อทั้งสองตัวให้กับอาจารย์ แล้วอาจารย์ก็หันมายิ้มสดใสให้เขา

ปรากฏภาพอาคารสูงจำนวนหนึ่งที่เปิดไฟสว่างสู้กับแสงไฟบนท้องถนนขึ้นซ้อนทับกับภาพใบหน้ายิ้มแย้มของอาจารย์พงษ์ ดึงความสนใจจากเขาให้กลับมาอยู่กับปัจจุบัน วิวบนถนนยามค่ำคืนช่างดูสวยงามไม่น้อย เขาชอบดูวิวตอนกลางคืน โดยเฉพาะวิวบนตึกสูงอย่างเช่นบนดาดฟ้าของโรงเรียน หรืออย่างตึกโรงแรม Nirvana Hotel ที่เปิดไฟได้สวยงามและเล่นแสงสีได้ยอดเยี่ยมที่สุด อาจจะเป็นเพราะว่าตัวตึกมีขนาดสูงลิ่วจนดูคล้ายกับปล่องไฟ จึงให้ความรู้สึกสะดุดตาพอสมควร

สักวันเขาจะพาฟ้าไปชมวิวด้วยกัน

แม้ว่าจะเป็นเวลาสามทุ่มกว่าแล้วแต่โรงอาหารของโรงเรียนก็ยังคงเปิดไฟสว่าง แสดงว่าคุณลุงภารโรงยังไม่กลับและตึกเรียนอาจจะยังไม่ปิด แต่ต่อให้ตึกเรียนปิดแล้ว เขาก็ยังมีวิชาสะเดาะกุญแจอยู่ จึงไม่น่าเป็นอุปสรรคเท่าไหร่

อิสระรีบพุ่งตัวไปที่ตึกเรียนฝั่งตะวันออก ขึ้นบันไดไปจนถึงชั้นหก แล้วเปิดประตูเข้าไปในหอประชุมอันแสนมืดมิดอีกเป็นรอบที่สอง

บนโต๊ะยาวด้านหลังหอประชุมมีพานสวยงามวางเรียงรายอยู่เช่นเดิม รวมทั้งพานของห้องม.5/8 ที่อาจารย์พงษ์ได้นำกลับมาวางคืนที่เดิมเรียบร้อย

ชายหนุ่มหยิบมือถือออกมาแล้วพิมพ์หาที่อยู่ของอาจารย์พงษ์ในอินเทอร์เน็ต พร่ำบอกกับตัวเองในหัวว่าเขาจะเป็นคนนำพานไปให้เอง เขาจะต้องไม่รบกวนอาจารย์ เขาจะต้องไม่รบกวนอาจารย์...

เมื่อได้ข้อมูลที่ต้องการจากอินเทอร์เน็ตแล้ว อิสระก็ยกพานไหว้ของห้องม.4/1 ออกจากโต๊ะ ตามด้วยห้องม.4/2 ม.4/3... ค่อยๆ ลำเลียงพานของแต่ละห้องลงไปที่ชั้นหนึ่งอย่างตั้งใจ เขาจะต้องทำหน้าที่นี้ด้วยตัวคนเดียวให้ได้ เพราะว่าเขาคือตัวแทนของนักเรียนทั้งประเทศ

นี่คือภารกิจอันยิ่งใหญ่!