[BTS] my stylist สไตลิสต์แสนสวย

          พั่บ!(-_-)(-_-)
          พวกสตาฟที่กำลังทำงานยุ่งๆกันอยู่ถึงกับหันมามองที่ฉันเป็นตาเดียวกัน จนฉันเริ่มอายนิดหน่อยจึงเงียบไปเอง
          “ขอโทษทีค่ะ พอดีสเปย์มันเข้าตาเลยแสบ^^”ฉันก้มหัวขอโทษทุกคนที่ทำให้เสียเวลาโดยการโกหกคำโตไปแล้วหันมาทำงานต่อ
          ในขณะที่ฉันกำลังทำผมให้วีอยู่นั้น ฉันรู้สึกว่าเหมือนถูกจ้องมองตลอดเวลา และฉันก็พอจะเดาออกด้วยว่าใครเพราะงั้นจะไม่พูดล่ะกัน
          “ขอโทษทีนะ พอดีว่าผมไม่รู้ว่าคุณจะเอ่อ…อ่อนไหวขนานนี้”วีที่เอาแต่จ้องหน้าฉันผ่านกระจกก็พูดเบาๆกับฉัน สายไปมั้ยคะคุณวีที่รัก คุณเกือบทำฉันขายหน้าต่อหน้าประชาชนแล้วนะ ถ้าไม่ติดว่าเป็นที่รักฉันนะป่านนี้ก็ดับไปแล้ว-_-
          “ไม่เป็นไร คนไม่รู้ย่อมไม่ผิด”ฉันพูดแล้วตั้งใจทำงานเงียบๆต่อไป
          ไอ้ที่ฉันพูดไปอ่ะว่าสไตลิสต์กับนักร้องเขาจะไม่คุยก็คืออาจจะไม่มีเรื่องคุยกันก็ได้นะคะ แต่ถ้าสนิทกันเฉพาะในที่ทำงานก็ดีค่ะ เพื่อความเป็นส่วนตัวของคนๆนั้นด้วย เพราะว่านักร้องก็เป็นที่รู้จักของประชาชนเยอะเดี๋ยวจะมีการขุดประวัติของญาติหรือคนสนิทอีก วุ่นวายมาก เผลอๆก็ไปเจอแฟนคลับดุๆหน่อยก็ดักตบหรือไม่ก็ทำร้ายเลยนะคะ โทษฐานที่ไปยุ่งกับแฟน(นักร้อง)ของพวกเขามากเกินไป น่ากลัวมั้ยล่ะวงการนักร้อง=_= แล้วยิ่งพวกบังทันนั้นเป็นนักร้องที่มีชื่อเสียงมากก็ยิ่งเสี่ยงต่อเรื่องพวกนี้ด้วยค่ะ ไม่คุยด้วยเป็นดี ถึงแม้ฉันจะเป็นแฟนคลับของพวกเขาก็ตาม งานคืองาน ติ่งคือติ่ง
          “คุณเป็นคนต่างชาติเหรอครับ สำเนียงแปลกๆ”วีถามฉันราวกับเราสนิทกันแล้ว ถึงแม้ว่าฉันจะมาทำงานแต่ก็แอบฟินไม่ได้เลยจริงๆ แต่มันจะฟินกว่านี้ถ้าไม่มีเหตุการณ์ในตอนที่หนึ่ง=..=
          “อ่า…ค่ะ ฉันเป็นคนไทยค่ะ แต่ย้ายมาอยู่ที่นี่”
          “อา!! ซาวัดดีก่าบ”ว่าแล้ววีก็ยกมือไหว้ฉันทางกระจกงกๆ มันเลยทำให้ฉันหัวเราะได้นิดหน่อยจนเกือบทำให้ฉันลืมเหตุการณ์ก่อนหน้านี้ไปได้
          ฉันเคยอ่านบทสัมภาษณ์ของเขามาเหมือนกันค่ะว่าเขานั้นเป็นคนที่ใส่ใจความรู้สึกของคนอื่นมากๆเลยค่ะ เขาคงจะรู้สินะว่าฉันรู้สึกอายนิดหน่อยๆ(ไม่นิดอ่ะจ้ะ)ก็เลยจะทำให้ผ่อนคลายลงมาหน่อยๆ แต่มันก็ได้ผลจริงๆอ่ะค่ะ โอยยย ติ่งฟินแต่ต้องเก็บอาการณ์>///< ถ้าตรงนี้เป็นคอนฯนะฉันคงจะกรี๊ดคอแตกไปแล้วจ้า แต่นี่คือที่ทำงานและคนก็เยอะด้วย อึดอัดจริงวุ้ย อยากกรี๊ดT..T
           “ฉันขอแต่งหน้าคุณหน่อยนะคะ”ฉันขออนุญาตเขาเพื่อที่จะลงรองพื้นเพราะทำผมเสร็จไปแล้ว
          “ครับๆ”วีพูดแล้วก็เอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์มาเล่นต่อ ส่วนฉันก็ทำงานของฉันไปเรื่อยๆตามปกติ…จนมาถึงตอนใส่คอนทคเลนส์
          “เอ่อ…คุณจะเอาสีไหนคะ”ฉันถามเขาเรื่องคอนเทคเลนส์ วีก็ชี้ไปที่สีเขียวมรกตกับสีแดง เลือกสีได้โคตรเหมาะกันมากเลยค่ะ สวยๆ ฉันหยิบคอนเทคเลนส์แล้วยื่นไปให้วีแต่เขาไม่รับ
          “คุณช่วยใส่ให้ผมด้วยนะ”
          “คะ!?”ฉันถึงกับตกใจน้อยๆเมื่อวีพูดแบบนั้น จะให้ฉันใส่คอนเทคเลนส์ให้เนี่ยนะ แค่อยู่ใกล้ๆติ่งก็สั่นแล้วนะคะ แล้วใส่คอนเทคเลนส์เนี่ยต้องตาจ้องตากันเลยนะ แล้วแบบนี้ฉันคงจะไม่เป็นลมไปเลยเร้อ
          “เร็วๆสิ ผมถ่างตารอจนตาจะแห้งแล้วนะ”วีเร่ง
          ในเมื่อไม่มีทางเลือกให้ฉันก็ต้องทำตามคำขอ ฉันก้มหน้าลงไปเพื่อที่จะใส่คอนเทคเลนส์ให้ ทุกขั้นตอนเป็นไปด้วยความยากลำบากนิดหน่อยเพราะตาสบตา…
          อย่ามองอย่านั้นสินะ ติ่งสั่นแล้วน้า>///<
          ในขณะที่กำลังฟินอยู่นั้นก็มีผู้ชายคนหนึ่งเดินเข้ามาตบบ่าวีจนตัวของวีนั้นพุ่งเข้ามาชมกับหน้าของฉันอย่างจัง…
          0///0<<ฉัน
          0-0<<วี
          0[]0<<คนที่ชนวี
          “เฮ้ยๆๆ ปิดกล้องๆๆ”เสียงพี่สตาฟสั่งจึงเรียกสติที่กำลังจะดับให้กลับมา กรี๊ดดด!!! ฉันเกือบหัวใจวายตายแล้วนะโว้ยยย เล่นอะไรกันเนี่ยยยย แต่เล่นแบบนี้ก็ฟินดีนะ>_< ตาต่อตา(อินี่=_=)
          เดี๋ยวนะ…กล้อง? กล้องอะไรอ่ะ อย่าบอกนะว่า…
          พวกเขากำลังถ่ายบังทันบูม…
          ม่ายนะโว้ยยยT[]T
          บังทันบูมคืออะไรอาร์มี่(ชื่อแฟนคลับ)จะรู้ดีค่ะว่ามันคืออะไร มันคือรายการที่บังทันนั้นจะอัดไว้ลงยูทูปเพื่อให้แฟนๆได้ดูกัน มันเป็นแค่คลิปสั้นๆแต่มันมีความหมายสำหรับชาวอาร์มี่อย่างเราๆมากค่ะ แบบว่าพวกบังทันทำอะไรบ้าง คุยอะไรกัน หรือว่าวันนี้พวกเค้านั้นจะแกล้งใครดีอะไรแบบนี้อ่ะค่ะ เอาง่ายๆ มันก็คือรายการตลกดีๆนี่เอง!! เพราะฉันดูทุกคลิปแล้วค่ะ มันฮามากค่ะ แนะนำเลยๆๆ
          แล้วที่ฉันคร่ำครวญเมื่อกี้นี้คือถ้าพวกเขานั้นเอาคลิปเมื่อกี้ลงยูทูปนะ แล้วติดฉากที่ฉันกำลังจ้องตากับวีอยู่ด้วยนะ มีหวัง…เละ!!
          ใครจะเละล่ะ ก็ฉันไง!!
          เดี๋ยวดิ…แล้วฉันจะมานั่งจิตตกเพื่ออะไรวะเนี่ย คงมีบริษัทไหนหรอกมั้งที่จะปล่อยให้ลงคลิปแบบนั้นได้อ่ะ ถ้าลงนะ ไม่บังทันก็ฉันแหละเละ หรือไม่ก็เละทั้งคู่ค่ะ อย่างบอกไปเมื่อต้นตอนอ่ะค่ะ ว่าถ้าไม่ยุ่งด้วยจะเป็นดีมาก เพราะแฟนคลับดุมาก!!! ห้ามมาแหยมกับแฟน(นักร้อง)ของพวกเขาเด็ดขาด!!
          “จีมิน!! แกทำอะไรของแกวะเนี่ยย”เสียงวีดึงฉันออกมาจากอาการจิตตก ก็พบว่าเค้ากับกำลังคุยกับจีมินอยู่
          จีมินที่พูดอยู่เนี่ยไม่ใช่พี่จีมินที่เป็นเพื่อนพี่ของฉันนะ แต่เป็นจีมินผู้ที่มีซิกแพคอันน่ากลืนกิน(ฟังดูแล้วโรคจิตไป)ของบังทันนั่นเอง!! ผู้ที่ฉายยาที่ว่า ‘สเน่ห์ของบังทัน’ หรือฉายายที่ประเทศไทยเค้าเรียกกันก็คือ ‘ยัยก้อน’ เอ่อ…ไม่ใช่ก้อนขี้นะคะ ไอ้ก้อนๆที่ว่านี่คือแก้มต่างหาก คือแบบ เวลายิ้มที่นี่แก้มมันก็จะเป็นก้อนๆ ปากก็จะห้อยน้อยๆแบบเซ็กซี่ๆ แบบนี้
         
 
          เป็นไงๆๆๆ น่ารักป่ะล่า คนนี้ฉันก็จองค่ะโฮ๊ะๆๆ-w-
          “ก็ฉันไม่รู้น่าหว่าว่าแกทำอะไรอยู่อ่ะเอ้ออ แล้วนั่น…”จีมินใช้สายตาชี้มาที่ฉันที่กำลังมองพวกเขาอยู่เมื่อฉันรู้ตัวก็สะดุ้งเล็กน้อยกับสายตาอันร้อนแรงนั่นนน โอยยย อย่าทำให้ฉันต้องนอกใจวีเลยนะก้อนน้อยยย>///<
          แต่ฉันก็ฟินได้ไม่นานเพราะคำพูดของวีที่ว่า…
          “ก็คนที่เต้นไฟเยอร์เวอร์ชั่นตุ๊กตาดุ๊กดิ๊กไง จำไม่ได้เหรอ”
          อิวี~~~ ทำไมแกทำแบบน้านนนนนT[]T เรื่องอะไรที่ผ่านไปแล้วก็ปล่อยมันไปเถ้อออ แค่นี้ฉันก็อายจนจะขุดรูอยู่แล้วเนี่ยยย>[]< แล้วกล้ามาว่าการเต้นที่ออกจากขั้นเทพของฉันอย่างนั้นได้ไงยะ ถ้าไม่ใช่ที่รักนะดับกลางอากาศไปแล้วค่ะพูดเลยเนี่ย-_-++
          “อ๋อออ ฮ่าๆๆๆ”จีมินที่เหมือนจะจำได้ก็หัวเราะออกมา ส่วนฉันก็เริ่มหัวร้อน หน้าเริ่มรู้สึกเบี้ยวๆละT..Tนี่มันคือเดจาวู(เหตุการณ์ซ้ำๆ)เหรอเนี่ยย
          “เฮ้ยๆๆ จีมินๆๆ พอๆๆ เริ่มเบ๊ะแล้วเนี่ย พอโว้ยย”
          “ฮะ เอ่อ…ผมขอโทษครับๆๆ ผะ…ผมไม่ได้ตั้งใจล้อคุณนะครับTT”จีมินที่เริ่มรู้ตัวว่ากำลังจะทำให้ฉันอับอายก็หยุดหัวเราะแล้วก็ก้มหัวให้ฉันงกๆ เล่นเอาฉันต้องก้มหัวรับแทบไม่ทัน โอยยย พ่อคุณทูลหัวว บ่าวยอมแล้วจ้า>///<
          “ไม่เป็นไรค่ะๆๆ แค่พวกคุณถึงเรื่องนั้นก็พอ^-^”ฉันบอกแล้วยิ้มให้จีมินอย่างสวยที่สุดทำที่จะทำได้ เราสองคนสบตากันแป๊ปนึงแล้ววีก็บอกฉันให้ใส่คอนเทคเลนส์ให้เขาสักที
          แหม…คุณที่รักนี่ก็รอหน่อยไม่ได้เหรอคะ ฉันกำลังจะสื่อรักสื่อวิญญาณกับจีมินอยู่นะ(โรคจิตโคตร=_=)
          “เอ้อ! จีมิน”ในขณะที่ฉันกำลังจะใส่คอนเทคเลนส์ให้นั้นวีก็หันไปเรียกจีมินที่กำลังจะเดินไปที่อื่น ที่รักขา หันมานี่สิคะ ฉันจะใส่คอนเทคเลนส์ให้แล้วเนี่ยจะได้เสร็จๆไปซักทีงานอ่ะ หิวข้าวโว้ยยย เดี๋ยวปั๊ดจับกลืนลงท้องซะเลย-_-;;
          “มวอยา?(ภาษาเกาหลีแปลว่าอะไรอ่ะ)”
          “แล้วไอ้คลิปอันนั้นอ่ะอย่าเพิ่งลบนะ”เมื่อวีพูดถึงคลิปฉันก็หูหมาทันที(หูดี) คลิปอะไร! หวังว่าคงไม่ใช่คลิปแด๊นดุ๊กดิ๊กอะไรนั่นหรอกนะ ลบๆไปเถอะสิ่งไม่ดีอ่ะ!! ดูไปก็ช้ำหัวใจเปล่าๆT_T
          “ก็อันนั้นไง นะๆๆ”วีพูดกับจีมินแล้วทำท่าทางคล้ายๆส่งซิกอะไรกันบางอย่าง คงจะเป็นคลิปลับๆแบบผู้ชายๆกันล่ะมั้ง ยังไงพวกเขาก็เป็นผู้ชายก็น่าจะมีเอวีสักสองสามเรื่องไว้ดูคลายเคลียดบ้างอะไรแบบนี้ ถึงแม้จะคิดในแบบคนโลกสวย(สวยแล้วใช่มั้ยนั่นอ่ะ)แต่ในใจก็แอบหวั่นๆอยู่หน่อยๆ ไม่รู้ว่าหวั่นเรื่องอะไร แต่ก็ช่างมันเถอะ! หวั่นไปงานก็ไม่เสร็จอ่ะจ้ะ นี่ก็จะจบตอนที่สองละยังไม่ได้แต่งตัวกันเล้ยยยฮ่าๆๆๆๆ
          เมื่อวีคุยกับจีมินเสร็จฉันก็จัดการใส่คอนเทคเลนส์แล้วก็เติมหน้าเล็กน้อยๆ แล้วก็ไปก็จัดการเรื่องเสื้อให้เรียบร้อย
          “เอาล่ะๆ พร้อมหรือยังคะ ถ้าพร้อมแล้วก็ไปเลยค่ะ”พี่สตาฟคนที่เดินมาบอกวีแล้วก็พากันรวมตัวกันที่กลางห้องซ้อม แล้วก็จัดแถวอีกนิดหน่อย
          เมื่อเพลงเริ่มขึ้นพวกบังทันทุกคนก็ออกสเต็ปแด๊นซ์ไฟเยอร์กันอย่างตั้งใจและมันส์มากจนฉันที่กำลังยืนดูอยู่อดที่จะขยับตามด้วยอย่างช่วยไม่ได้ ก็เพลงเค้ามันมากอ่ะจ้ะให้ทำไง^[]^
          “เป็นไงจีน่า เหนื่อยมั้ย”พี่จีมินเดินเข้ามาหาฉันแล้วก็เกาะไหล่ฉันดูบังทันเต้นไปด้วย
          “ก็เหนื่อยอ่ะค่ะ”
          เหนื่อยตรงที่หัวใจนี่แหลค่ะที่มันเต้นแรงจนมันเจ็บหน้าอกไปหมด ทุกคนคงจะคิดใช่มั้ยล่ะว่าฉันน่ะโชคดีที่ได้ใกล้ชิดกับนักร้องที่ชอบ อันที่จริงมันก็ดีแหละ แต่สำหรับฉันน่ะ อย่างที่เคยบอกไปอ่ะค่ะว่ามันไม่พอหรอกกับการที่เห็นแล้วไม่ได้กรี๊ด ไม่ได้ขอลายเซ็น หรือไม่ได้แสดงออกอะไรเลยว่าชื่นชอบพวกเขา มันอึดอัดมากๆเลยค่ะ มันไม่ใช่แนวของฉันเลยสักนิด
         “สู้ๆ แล้วนี่หิวหรือยัง ไปหาอะไรกินกันยัง”
         “ยังเลยค่ะ เมื่อเช้ากินแกฟาไปแค่แก้วเดียวเอง”
         “งั้นถ้าบังทันเต้นจบแล้วเราไปหาอะไรกินกันนะ เลี้ยงฉลองที่เจอน้องของปริ๊งสักที”
         “โห พี่จีมินก็พูดเกินไปค่ะ หนูไม่ใช่จีดราก้อนนะคะที่หาตัวยากมากๆอ่ะ”
         อาจจะเป็นเพราะฉันก็ไม่ค่อยจะออกนอกบ้านสักเท่าไร่เพราะว่าขี้เกียจ ออกไปก็ไม่รู้จะทำอะไร ถ้าวันไหนออกจากบ้านแสดงว่าวันนั้นมันน่าเบื่อจริงๆ เพราะว่าฉันยังไม่มีงานทำเลยค่ะ เรียนป.ตรีจบก็บินมานี่เลยทันที กะจะมาหางานพาร์ทไทม์ทำแต่พี่ปริ๊งก็ไม่อนุญาตอีก ไม่รู้ทำไม สงสัยอยากให้น้องเป็นบ้าตายอยู่คนเดียวจนจะคุยกับกระถางต้นไม้หน้าบ้านได้อยู่แล้วเนี่ย=_=
          “ฮ่าๆๆ ก็มันจริงอ่ะ พี่ไม่เคยเห็นจีน่าเลยนะ แต่ก็พอรู้ชื่อรู้หน้ามาบ้าง”
          “ออค่ะ^_^”
          ฉันกับพี่จีมินก็ยืนดูพวกบังทันเต้นกันจนจบ จากนั้นก็ถึงเวลาเก็บของแล้วไปหาอะไรกินสักที ดูดิ ไส้ฉันเหลือแค่สองเซนฯเองT^T หิวโคตร
          “ฮยองๆๆ มาถ่ายรูปอัพลงทวิตหน่อยดิ เร็วๆๆ”เสียงโวยวายดังขึ้น ฉันก็หันไปดูก็เป็นพวกบังทันที่กำลังถ่ายรูปหมู่ในสภาพเหงื่อท่วมตัวปานลุยน้ำมาทำงาน(เข้าใจมุยมั้ย)
          “รีบเก็บของสิจีน่า จะได้ไปกินข้าวกันไง หิวไม่ใช่เหรอ”พี่จีมินเร่ง ฉันจึงละสายตาจากพวกเขาแล้วหันมาเก็บกระเป๋าเตรียมตัวจะออกไปหาอะไรกิน
          “วันนี้จะกินอะไรดี รามยอนดีมั้ย”พี่จีมินที่เก็บกระเป๋าเสร็จแล้วก็เดินมาถาม ฉันจึงพยักหน้างึกๆไป พูดถึงรามยอนแล้ว…นานเท่าไหร่แล้วนะที่ฉันไม่ได้กินอ่ะ ตั้งแต่ครั้งนั้น…
          พอเถอะๆ เดี๋ยวม่ามามันจะอืดขึ้นมาอีกรอบ หิวข้าวละ!!!
         
          “เอารามยอนสองที่ค่ะ พิเศษเลยนะคะ”พี่จีมินสั่งรามยอนจากนั้นเราสองคนก็นั่งรอ ในระหว่างรอก็คุยเรื่องจุกจิกตามประสาผู้หญิงกันไป
          ทุกคนคงจะงงล่ะสิว่าทำไมฉันถึงสนิทกับพี่เค้ามากขนาดนี้ มันไม่มีเหตุผลหรอกค่ะ แค่รู้สึกถูกชะตาแค่นี้เราก็อยู่ด้วยกันได้ค่ะ
          ติ๊ง!!
          “อ๊ะ! แป๊ปนึงนะคะ”ฉันบอกพี่จีมินที่กำลังคุยกันอยู่ แล้วรีบเปิดโทรศัพท์ดูว่าบังทันเค้าอัพอะไรกันบ้าง เพราะว่าเสียงนี้ฉันจะแจ้งเตือนแค่บังทันเท่านั้นค่ะ ติ่งอย่างฉันจะพลาดไม่ได้ ฉันต้องได้ร้อยไลค์แรกโว้ย!!
          เมื่อฉันเปิดดูก็แทบจะสิ้นลมหายใจเลยค่ะ…
         
          นั่นมันกูไม่ใช่เร๊อออ!!!T[]T
 
มีอีกเว็บนึงนาจาาาาา
>>> http://writer.dek-d.com/fourty-one/story/view.php?id=1497943