ผมเป็นได้แค่ตัวประกอบA

"นี้ริกะไปโรงเรียนกันเถอะ!?" ไดกิตะโกนดังตรงหน้าบ้านริกะตั้งแต่เช้าตรู่
 
"ค่าาาา" มีเสียงตอบรับดังมาจากตัวบ้านพร้อมเสียงดังตึงตึง
 
 พอสิ้นสุดเสียงริกะก็เปิดประตูบ้านออกมาทันที การแต่งตัววันนี้ของริกะดูเรียบร้อยเป็นพิเศษจนทำให้ไดกิถึงตกตะลึง ดูเหมือนวันนี้ริกะจะเอาที่คาดผมออกและใส่ผ้าพันคอสีชมพูอ่อนๆผืนใหญ่ๆ
 
"เห๋~" ไดกิมองริกะก็อุทานออกมา
 
"อะไร-" เมื่อริกะเห็นไดกิมองมาก็เกินความเขินอายเล็กๆขณะที่ยังเปิดประตูบ้านค้างไว้อยู่
 
"ป่าวสักหน่อย~"
 
"เอ๋!..บอกมาน่ะ!" ริกะทำหน้าไม่พอใจแล้ววิ่งไปหาไดกิ
 
"ป่าวสักหน่อยจริงๆน่ะ~" ไดกิกลับหลังหันพร้อมที่จะเดินแต่เขาเหลือบไปเห็นข้างในบ้านริกะที่ประตูค่อยๆปิดลง ข้างในบ้านโล่งมากๆ
 
 
 
"ย้ายของออกไปหมดแล้วเหรอ?" ระหว่างเดินไดกิก็หันไปถามริกะที่เดินข้างๆ
 
"อื้อ!ก็เหลือของส่วนตัวนิดหน่อย" 
 
"วันนี้กลับแล้วใช้ม่ะ?"
 
"อื้อ"
 
"น่าเศร้าจังเนอะ"
 
"นั้นสิน่ะ..คงไม่ได้กินหม้อไฟอีกแล้วน่ะT.T" 
 
"ไว้ครั้งหน้าถ้ามีโอกาสล่ะกัน"  ไดกิหันไปยิ้มตอบแบบอ่อนๆ
 
"อื้อ!สัญญาน่ะ!" ริกะหันไปทำตาเปร่งประกายแล้วยื่นนิ้วก้อยให้
 
"ครับๆสัญญา" ไดกิลูบหัวแรงๆแทนที่จะเกี่ยวก้อยด้วย
 
 
หลังจากนั้นทั้งสองคนก็ค่อยๆเดินกันไปท่ามกลางอากาศที่หนาวเย็นกว่าปทุกวัน
 
 
 
"หนาวๆ~" ไดกิเอามือล้วงกระเป๋าเสื้อแล้ววิ่งเข้าอาคารเรียนพร้อมกับริกะ
 
"นั้นสิเนอะ~ หนาวงี้ตอนเย็นๆหิมะคงตกหนักเนอะ!" ริกะพูดขณะที่จะเปลี่ยนรองเท้าเข้าอาคารเรียน
 
"งั้นเหรอ.." ไดกิก็ค่อยๆเปลี่ยนรองเท้าที่เอามาจากล็อคเกอร์
 
เมื่อพูดจบทั้ง2คนก็เดินด้วยกันไปห้องเรียน
 
 
"พูดถึงหิมะตกแล้วไม่ชอบอย่างหนึ่งน่ะ" ริกะเปิดฉากคุยระหว่างเดินไปห้องเรียน
 
"เพราะว่าขี้เกียจเวลาจะลุกจากที่นอนตอนเช้าสิน่ะ!" ไดกิหันไปตอบด้วยใบหน้ามั่นใจ
 
"ถะ..ถูกต้องล่ะคร้าบบ!" ริกะหันไปทำมือเป็นรูปปืนแล้วหันไปทางไดกิ
 
"หึ!แน่นอนอยู่แล้วคิดว่าฉันเป็นใครกัน" ไดกิทำหน้ามั่นใจ
 
"แหวะ..เจอพวกหลงตัวเองเจ้าค่ะ" 
 
"เดี๋ยวดิ!" ไดกิทำหน้าเหวอออกมา
 
"หุ๊ๆ"
 
ระหว่างพูดพวกเขาก็ถึงห้องเรียนเมื่อเปิดออกมาก็พบกับ..
 
"โป้ง!" มีเสียงพลุมือดังขึ้นมาจากในห้องในตอนที่ริกะเปิดประตูห้องเรียน
 
"เอ๋ๆๆเกิดอะไรขึ้น!?" ริกะงงพร้อมตกใจเมื่อเห็นดังนั้น
 
"ก็วันนี้ริกะจังจะต้องกลับบ้านเก่าแล้วย้ายโรงเรียนด้วยใช้ไหมก็เลยกะส่ง
ท้ายอ่ะจ่ะ" มิยูริพูดออกมาท่ามกลางคนที่กำลังรอริกะหน้าประตูห้อง
 
"ร..รู้ได้ไงกันอ่ะ!"  
 
"จุ๊ๆความลับจ่ะ" มิยูริชูนิ้วชี้ไปไว้ตรงปาก
 
"ข..ขอบคุณมากน่ะทุกคน!" ริกะดีใจจนมีน้ำตาปริ่มๆ
 
"เอ้า!..เข้าไปสิ" ไดกิได้พลักริกะที่ดูเหมือนกำลังลังเลให้เข้าไปข้างในห้อง
 
วันนี้เต็มด้วยความรู้สึกสนุกสนานและความเศร้าที่ต้องจากลากับทุกคนแต่ทุกคนก็ทำให้บรรยากาศสนุกและน่าจดจำ แต่ช่วงเวลาที่สนุกสนานมักผ่านไปเร็ว
 
 
"เอ๋!เย็นแล้วเหลอเนี้ย!" ริกะพูดเหมือนเสียดายอะไรอยู่
 
"ไม่เป็นไรหลอก ไปต่อก๊อก2เล๊ย!!" มีเสียงผู้หญิงในห้องคนหนึ่งเสียงดังขึ้นออกมา
 
"โอ้วว!จัดไปเลยลูกพี่!" ริกะชูมือขึ้นแล้วตะโกนตอบตกลง
 
"มิยูริจังไปด้วยกันสิ" ริกะเดินไปจับมือกับมิยูริ
 
"ต..แต่ว่า.." มิยูริทำหน้าเกรงใจ
 
"เอาเถอะน่าา" ริกะไม่ทันฟังอะไรก็จับมือมิยูริลากไป
 
"ไปสักหน่อยเถอะคุณมิยูริ" ไดกิก็ช่วยปลอบให้มิยูริไปด้วย
 
"ฉันว่าไม่ดีมั้--"
 
"ตอนนี้แหละริกะลากไปเลย!!" ไดกิตะโกนบอกริกะอย่างดัง
 
"รับทราบ!" ริกะทำท่าตะเบ๊ะแล้วรีบลากไปอย่างเร็ว
 
มิยูริโดนลากโดยริกะและคนอื่นๆอย่างรวดเร็ว
 
"อุ๊บ" เมื่อเห็นดังนั้นไดกิก็หุบยิ้มไม่อยู่
 
"อ่ะ..เอ่อไดกิคุง.." มีเสียงดังขึ้นจากทางเดินด้านขวาของไดกิ 
 
"หืม..เอ๋!"  ไดกิหันไปตามเสียงเรียกนั้นแต่ก็แปลกใจที่คนเรียกคือรุ่นพี่ที่เป็นแฟนเก่าไดกิ
 
"ค...คือมีเรื่องจะคุยด้วยน่ะ..ขอไปบ้านนายหน่อยน่ะ"
 
"ก็ได้อยู่หลอกแต่ผมต้องแวะซื้อของในเมืองนะ"  
 
"ไม่เป็นไรหลอก"
 
"ตามใจล่ะกัน.."
 
ระหว่างทั้ง2คนกำลังเดินกันก็แทบไม่ได้พูดกันเลย หลังจากซื้อของเสร็จแล้วก็เวลาประมาณ2ทุ่มกว่าๆ
 
 
 
"อ..เอ่อไดกิคุง" ระหว่างเดินกลับบ้านรุ่นพี่ก็ค่อยๆเอยปากพูด
 
"หืม?" 
 
"กรุณาช่วยให้ผมกลับไปคืนดีกับริกะด้วยเถอะครับ!" รุ่นพี่คนนั้นก้มหัวขอร้องกับไดกิ คงแปลกที่คนเห็นว่ารุ่นพี่กำลังก้มหัวให้รุ่นน้อง
 
"ตั้งแต่ตอนที่ผมเห็นน้ำตาริกะทำให้ผมรู้สึกมีตราบาปติดตัว"
 
"แล้วรู้ว่าผมมีความสุขแค่ไหนที่อยู่กับเธอ"
 
"แล้วไม่อยากให้เธอจากไป?" ไดกิพูดเหมือนกับรู้คำตอบ
 
"อื้ม" รุ่นพี่ทำหน้าเหมือนเตรียมใจอะไรอยู่
 
"เห่อออ..รู้ไหมเมื่อวันก่อนผมเห็นบันทึกของริกะด้วยล่ะ"
 
"ในนั้นเขียนเกี่ยวกับคุณตลอดเลยน่ะ ทุกตัวอักษรต่างเต็มไปด้วยความรู้สึกของยัยนั้นแค่อ่านก็รู้แล้วว่าเธอรักคุณแค่ไหน.."
 
"อึก.." รุ่นพี่ทำหน้าสิ้นหวังออกมา
 
"เห้ออ..กัดฟันไว้น่ะ" ไดกิต่อยเข้าไปที่รุ่นพี่ จนทำให้เขาลงไปนั่งกับพื้น
 
"เชื่อในตัวเองหน่อยสิ! คนเราน่ะไม่ได้มีโอกาศครั้งเดียวน่ะ"
 
"มนุษย์นะต้องดิ้นรนเพื่อให้ได้อะไรมา!"
 
"ถ้าครั้งนี้พลาดครั้งต่อไปก็มีชีวิตคุณยังมีอีก50 60ปี แต่ยอมแพ้ง่ายๆอย่างงี้ชีวิตนี้จะสนุกอะไรกันครับ!" 
 
"ผมน่ะอยากเห็นยัยนั้นมีความสุข คนที่จะทำได้มีแต่คุณเท่านั้นน่ะครับรุ่นพี่!"
 
"ต..แต่ริกะจะกลับไปแล้ว.."
 
"ยังเหลืออีก10นาทีครับ" 
 
"แต่แค่10นาที.."
 
"มันต้องมีวิธีสิครับ.."
 
"นี้ไดกิ!" จู่ๆก็มีเสียงอาราตะดังขึ้น
 
"หืม!" ไดกิรีบหันไปตามเสียงอาราตะ
 
"ฉันนะได้ยินหมดแล้วล่ะ!ฉันจะให้ยืมจักรยานของฉันก็ได้น่ะ" อาราตะยืนพร้อมกำลังเข็นจักรยานจากด้านหลัง
 
"โอ้ววขอบคุณน่ะ!รุ่นพี่ขึ้นมาสิครับ!" ไดกิรีบขึ้นขี่จักรยานของอาราตะทันที
 
"อื้ม!" รุ่นพี่ก็รีบขึ้นจักรยาน
 
"จะปั่นเต็มแรงล่ะน่ะ!" ไดกิพูดเตือนรุ่นพี่ที่นั่งซ้อนท้ายแล้วจักรยานก็พุ่งไปอย่างเร็ว
 
 
 
 
 
 
"แฮ่กๆรุ่นพี่เหลืออีกกี่นาทีครับ"  ระหว่างปั่นไดกิเหงือไหลมากแล้วหันไปถามรุ่นพี่ที่ซ้อนท้าย
 
 
"อีก5นาที" 
 
"ยังทันอยู่--" ยังพูดไม่ทันจบโซ่จักรยานก็เกิดหลุดขึ้นมาทั้งสองต่างพากันล้มลงจากจักรยาน
 
"เกิดอะไรขึ้นน่ะ!?" รุ่นพี่พูดถามสิ่งที่เกิดขึ้น
 
"ดูเหมือนโซ่จะหลุดนะครับ" ไดกิมองไปที่จักรยานของอาราตะ
 
"ถ้ามัวแต่ใส่โซ่คงไม่ทันแน่..คงมีแต่วิธีนั้นเท่านั้นแหละ"
 
 
"วิธี?"
 
"วิ่งไปเลยครับ!"
 
"อ..เอ๋!..แต่คงไม่ไหว-"
 
"ไม่ลองก็ไม่รู้หลอกครับ!.ฮึบ!เอาล่ะ!ไปเล๊ย!" ไดกิจับรุ่นพี่ลุกขึ้นแล้วพลักไปข้างหน้าเพื่อให้เขาเดินไปต่อ
 
"ขอบคุณมากน่ะ!ขอบคุณสำหรับทุกอย่าง" รุ่นพี่คนนั้นเริ่มออกตัววิ่งไปข้างหน้า
 
"ไปเลยรุ่นพี่คืนดีกับยัยนั้นให้ได้น่ะ!ถ้าทำให้ยัยนั้นเสียน้ำตาอีกครั้งถึงเป็นรุ่นพี่ผมก็ซัดหน้าซักหมัดน่ะ!"
 
"อ..อื้ม!วางใจได้เลย!" ระหว่างวิ่งรุ่นพี่ก็ยังหันไปตอบไดกิ
 
[ไปเลยรุ่นพี่อย่างนั้นแหละ!]  
 
[ต่อจากนี้ไปเป็นเรื่องราวของคุณน่ะ! เรื่องราวของคุณกับริกะน่ะ!]
 
พอสิ้นสุดเสียงไดกิรุ่นพี่ก็ค่อยๆหายไปในความมืด..
 
 
-----------------------------------------------------------------------------------------
 
 
ในค่ำคืนที่หนาวเย็น หิมะค่อยๆตกลงมามีเด็กหนุ่มที่เดินขากระเพกๆพร้อมจูงจักรยานไป
 
"โอยย..เข่าถลอกแหะ.." เด็กหนุ่มคนนั้นเดินแล้วมองไปที่หัวเข่าของตน
 
เด็กหนุ่มคนนั้นก็ยังฝืนเดินต่อไป
 
"อ่ะ?.." เขาจู่ๆก็หยุดลงเหมือนเห็นอะไรอยู่
 
สิ่งที่คือเด็กสาวผมยาวสีฟ้าอ่อนๆสีผิวขาวยังกับหิมะใส่ชุดนอนท่ามกลางอากาศหนาวเย็น..เธอกำลังยืนอยู่ต่อหน้าเขา..
 
 
 
 
 
 
[หลังจากคืนนี้..เรื่องราวของผมก็ได้ดำเนินขึ้น..]
 
 
 
 
 
 
ก็ขอบคุณทุกคนน่ะครับที่ติดตามหรือไม่ติดตามน่ะครับ55 ก็ดำเนินมา20ตอนแล้วก็ได้ถึงตอนจบเป็นที่เรียบร้อยแล้วน่ะครับ!
 
ขอบคุณอีกครั้งสำหรับทุกคอมเม้นทุกกำลังใจน่ะครับถึงผมจะชอบเขียนผิดบ้างไรบ้างก็ขออภัยด้วยน่ะครับ!สำหรับวันนี้ก็ลาก่อนครับผมขอบคุณมากๆครับ><
 
 
 
 
 
 
 
 
================================================