ผมเป็นได้แค่ตัวประกอบA

."แฮ่ก แฮ่ก แฮ่ก" เสียงหายใจเข้าออกดังเป็นจังหวะถี่ๆ  
 
 "สายแล้วๆ" เสียงไดกิที่กำลังวิ่งไปไหนสักที่..           
 
 
 
 ในขณะวิ่งก้มหน้าก้มตาวิ่งอย่างสุดชีวิตไดกิเงยหน้าขึ้นเหลือบมองไปข้างหน้า
.
.
.
 
 
"ใช้แล้ว!ข้างหน้า" ซึ่งข้างหน้าของไดกิเป็นสี่แยก เมื่อไดกิเห็นดังนั้นก็โพล่ความคิดหนึ่งมาในหัว                                                     
 
 
 
  "ทางข้างหน้าจะเป็น4แยกถ้าเราวิ่งไปตรงนั้นถ้าเราวิ่งไปอาจจะต้องชนกับสาวน้อยน่ารักแบบใน นิยายหรือมังงะแน่นอน" ไดกิได้พูดแบบมั่นใจราวกับว่ามันจะเกิดขึ้นจริง
 
 
 
 
 
พอวิ่งใกล้จะถึง4แยกผมทำหน้าดีใจยังกับเรื่องที่คาดหวังจะเกิดขึ้น  
พอวิ่งถึงก็รีบหันซ้ายขวาด้วยสีหน้าดีใจสุดขีดแต่สุดท้ายก็ไม่เจอกับใครสักคน..
 
 
 
 
ไดกิวิ่งผ่าน4แยกตรงนั้นมานิดหน่อย 
ไดกิก็ยื่นก้มหน้าพร้อมทำสีหน้าผิดหวังอย่างมาก             
 
 
"ว่าแล้วคงไม่มีใครตื่นสายวันเปิดเทอมวันแรกจริงๆด้วย.."
 
 
 
"แสดงว่าเป็นเราคนเดียวนะสิ..ไปถึงคงโดนทำโทษแน่ๆเหอะๆ"หลังจากที่ยืนก้มหน้าสักพักผมก็เงยหน้าขึ้น พร้อมจะวิ่งไปโรงเรียนต่อแต่ก็มีเสียง
 
 
 
"ตึง!!"ดังมาจากด้านหลังขณะที่ไดกิจะก้าวขาวิ่ง
 
 
   พอผมหันไปดูก็เจอเด็กผู้ชายกับเด็กผู้หญฺิงที่ดูอายุเท่าไดกิแถมใส่ชุดเครื่องแบบนักเรียนโรงเรียนผมอีกต่างหาก    
 
 
 
 
 [โอ้ววพระเจ้าทำไมเล่นตลกกับผมอย่างนี้Why!!?] ผมยืนน้ำตาไหลในขณะที่สองคนนั้นล้มลงอยู่ 
  หลังจากนั้นผมก็เข้าช่วยทั้งสอง 
 
 
 
  แต่เดี๋ยวก่อนน่ะนั้นอาราตะเพื่อนตูนี้หว่า อาราตะเป็นเพื่อนสมัยม.ต้นเป็นคนที่หน้าตาดีแถมกีฬาก็ดีอีก นี้แกเป็นพระเอกหลุดมากจากจอทีวีใช้ไหม!!! 
 
 
 
 แต่ก็ชั่งเถอะรีบเข้าไปช่วยดีกว่า ดูแล้วอาราตะเพื่อนผมดูไม่เป็นอะไรมาก ผมก็หันไปดูฝั่งผู้หญิงที่โดนชน เธอเข่าถลอกเล็กน้อย
 
 
 
ไดกิเห็นดังนั้นก็คุกเข่าลงตรงหน้าผู้หญิงคนนั้น 
 
  
 
 
 "อยู่นิ่งๆน่ะ" ไดกิบอกพร้อมมองที่แผลตรงหัวเข่า 
แล้วไดกิก็หยิบพลาสเตอร์ยาที่พกมาด้วยจากกระเป๋าพร้อมแปะไปที่แผลที่เข่าของเธอคนนั้นพร้อม
 
 
 
 
"ไม่เป็นอะไรแล้วล่ะ- ฮึบ!."  พอพูดจบแล้วไดกิก็ลุกขึ้นตรงหน้าผู้หญิงคนนั้น
พอมาอยู่ตรงหน้าผมก็ได้แต่ยืนอึ้ง
 
 
 
 
 
 ตัวผู้หญิงขาวแถมเหมือนสำลี น่ารัก  ผมยาวสีดำยาวถึงหัวเข่า แถมใส่แว่นอีกตั้งหากสรุปเลยว่าโมเอะสุด ยังกับว่าออกมาจากการ์ตูนอย่างงั้น
 
 
 
 
 "ขะ..ขอบคุณมากนะค่ะ..แต่ว่า.." เธอก้มหน้าแล้วเหลือบตามามองไดกิ เธอหน้าแดงสีชมพู่อ่อนๆ 
 
 
 
 
"อะไรเหลอ?"  ไดกิตอบกลับอย่างนุ้มนวล"
 
 
 
นี้จะ..ป..แปดโมงแล้วน่ะค่ะ!!" เธอค่อยๆพูดออกมา 
 
 
 
 เมื่อไดกิได้ยินดังนั้นรีบดูนาฬิกาข้อมือด้านซ้ายก็พบกับตัวเลขบอกเวลา 
 
 
 
 
"7.50..ชิบแล้วรีบไปกันเถอะ!!"   ไดกิกำลังจะจับมือเธอคนนั้นแล้ววิ่ง แล้วจู่ๆอาราตะก็มาจับมือเธอแล้วตัดหน้าผมแล้ววิ่งไปพร้อมกัน..
 
 
 
 
ผมยืนมองอาราตะกับเธอคนนั้นจับมือแล้วรีบวิ่งไปด้วยกันจากทางด้านหลัง..
 
 

[อะไรกันไอความรู้สึกนี้..] 
.
.
.
.
.
 


 

ฝากเพจด้วยน่ะครับไว้แจ้งเตือนเวลาอัพตอนใหม่น่ะครับ!!
 
https://www.facebook.com/nampakkakung/?fref=ts