ผมเป็นได้แค่ตัวประกอบA

"กลับมาแล้ว.." 
 
"อ่ะ!กลับมาแล้วเหลอพี่-" คำพูดของไอริถูกตัดขาดลงเพราะเห็นใบหน้าไดกิที่เต็มไปด้วยความเศร้า
 
"พี่เป็นอะไรเหลอ.." ไอริจากเสียงที่สดใสกลับกลายเป็นเสียงที่เต็มไปด้วยความห่วงใย
 
"ไม่เป็นไรหลอก..วันนี้ไม่กินข้าวน่ะ" พอพูดจบไดกิก็ขึ้นไปชั้นบนเพื่อเข้าห้องตัวเองทันที
 
 
"ปึง!" ไดกิเข้าห้องแล้วปิดประตูทันที
 
 เมื่อเข้าห้องไดกิก็ทรุดตัวนั่งหน้าประตูแล้วน้ำตาของเขาก็ค่อยๆไหลออกมา
 
 
 
"นี้พี่..ขอเข้าไปน่ะ" มีเสียงไอริดังมาจากหลังประตู
"พี่เป็นอะไรเหลอ?.." ไอริค่อยๆเปิดประตูเข้ามา
 
"ไอริ..พี่ควรจะทำไงดี?.." ไดกินั่งกอดเข่าตัวเองพร้อมพูดด้วยน้ำเสียงสั่นๆ
 
"พี่ทำทุกอย่างพังหมด..ถ้าพี่ควบคุมตัวเองเรื่องคงไม่เป็นอย่างนี้ริกะก็คงไม่ร้องไห้..ทั้งที่อยากปกป้องรอยยิ้มนั้นไว้แท้ๆ..ทำไมกัน.."
 
 ไดกิพูดเสียงดังแต่น้ำเสียงเต็มไปด้วยความเจ็บปวดและความเศร้า
 
 
"ฮึบ.." ไอริเมื่อได้ยินก็นั่งข้างๆไดกิแล้วค่อยเอนตัวไปพิงไดกิ
 
"หนูเชื่อน่ะ.."
 
"เชื่อว่าสิ่งที่พี่ทำไปนะมันมีเหตุผล.."
 
"ต่อให้ไม่มีใครเห็นค่าพี่..แต่หนูก็เชื่อมั่นในตัวพี่"
"ต่อให้พี่จะโดดเดียว..หนูก็คอยจะอยู่ข้างๆพี่
 
"ต่อให้คนใดคนหนึ่งล้มและยอมแพ้ อีกคนก็ต้องช่วยจูงมือขึ้นแล้วผลักดันต่อไป"
 
"ยังจำได้ไหมวันที่หนูทำพลาดทำแก้วแตกน่ะ..พี่เป็นคนที่เสียสละตัวเองยอมรับผิด"
 
"พี่เสียสละทุกๆอย่าง"
 
"แต่สิ่งที่พี่เสียสละไปน่ะมันไม่ได้สูญเปล่า"
 
"ดังนั้นไม่ว่าอีกกี่ปีอีก10ปีหนูก็ยังเชื่อในตัวพี่เชื่อว่าพี่"
 
"เอาล่ะพี่รีบไปหาคุณริกะเถอะค่ะ..แล้วเราจะได้กินหม้อไฟด้วยกัน..3คนเหมือนเมื่อวันนั้นใงค่ะ"
 
เมื่อไดกิฟังไอริพูดจบในตาของไดกิก็เต็มไปด้วยความหวังและความอบอุ่นขึ้นมา และทำให้เขายิ้มอย่างอ่อนโยนที่ต่างจากทุกที ไม่ใช้ยิ้มที่สนุกสนาน ยิ้มที่เจ็บปวดแต่เป็นยิ้มที่อบอุ่นและความหวัง
 
 
"ขอบคุณน่ะไอริ" ไดกิคล่อยๆคลายเครียดและปล่อยตัวจนหัวไปชนกับไอริเบาๆ
 
"'งั้นพี่ไปก่อนน่ะ!" ไดกิค่อยๆลุกขึ้นเตรียมพร้อมจะไป
 
"คืนดีกันให้ได้นะคะพี่.." ไอริหันไปยิ้มอ่อนๆให้
 
"อื้มๆ"
 
 
 
 
 
 
"ติ๊งต๊อง" ไดกิได้ไปกดกริ่งบ้านของริกะ ก็มีเสียงลงจากชั้น2ในบ้านริกะ
 
"ต้องการอะไร.." มีเสียงดังจากด้านหลังประตูบ้าน
 
"นี้ริกะเราขอโทษด้วยน่ะ"
 
"ขอโทษที่เราทำอะไรไม่คิด"
 
"ขอโทษที่ทำให้ร้องไห้"
 
"ถึงเธอจะเกรียดฉันมากขนาดไหนเราก็ไม่รู้หลอก"
 
"แต่เราอยากให้ยกโทษให้น่ะแล้วกลับมากินหม้อไฟกับไอริกัน เดินซื้อของด้วยกันคุยปรับทุกข์ด้วยกันไง" 
 
เมื่อพูดจบก็ไม่มีเสียงตอบรับกลับ
 
"งั้นเหลอ..เราบ้าเองแหละที่นึกว่าจะยกโทษให้ฮาฮา" เมื่อพูดจบไดกิก็ค่อยเดินออกไป
 
 
"ตึง!" มีเสียงเปิดประตูดังขึ้นจากบ้านริกะแล้วริกะก็ค่อยวิ่งออกมาจากบ้านพร้อมน้ำตาแล้วเข้าไปกอดด้านหลังไดกิ
 
"เจ้าบ้า..รู้ไหมว่านายทำให้ชั้นเป็นห่วงขนาดไหน"
 
"แล้วนายต้องมาเจ็บเพราะชั้นน่ะ..ไม่เอาแล้วน่ะ..."
 
คำพูดริกะที่ออกมาพร้อมกับน้ำตาที่ไหลหลินออกมา
 
ในคืนนี้อากาศหนาวและเต็มไปด้วยหมู่ดาว จากกลายเป็นวันที่แย่ที่สุดกลับเป็นวันที่อบอุ่นที่สุด
 
 
 
 
 
หลังจากที่พูดคุยกันเสร็จไดกิก็พาริกะขึ้นไปนอน
 
ขอบตาของริกะเป็นสีแดงนิดๆเพราะเกิดจากการร้องไห้ ใบหน้าตอนหลับของริกะเหมือนกับเด็กน้อยไร้เดียงสา
 
ไดกิก็นั่งมองสักครู่แต่ก็เหลือบไปเห็นสมุดที่เหมือนกับสมุดบันทึกที่วางอยู่บนโต๊ะของริกะ....