ผมเป็นได้แค่ตัวประกอบA

ก็เป็นอีกเช้าที่อากาศเย็นมากจนทุกคนต่างพากันใส่เสื้อกันหนาวกันหมด 
 
 งั้นผมขอแนะนำตัวอีกครั้งล่ะกัน  ผมชื่อไดกิ อาชีพนักเรียน ยังโสด แล้วผมเป็นตัวประกอบที่ไร้ค่าคนๆหนึ่งที่ไม่กล้ามีเรื่องกับใคร และตอนนี้กำลังจะไปโรงเรียน
 
 
 
 
"ฟุู้ววว" ไดกิหายใจออกทางปากทำให้มีไอขาวๆออกจากทางปากเนื่องจากอากาศหนาวจัด
 
"ไม่ไหวแล้ว~" ไดกิเอามือทั้งสองข้างล้วงกระเป๋าเสื้อกันหนาวแล้วรีบวิ่งเข้าอาคารเรียนทันที
 
 
"อ่ะ..คุณไดกิอรุณสวัสดิ์!" เสียงมิยูริดังขึ้นทักไดกิขณะที่กำลังเดินไปห้องเรียนอยู่
 
 
"โอ้ว..อรุณสวัสดิ์" ไดกิหันไปรับคำทักทายที่ดังมาจากด้านหลังพร้อมชูมือด้านขวาขึ้นเล็กหน้อย
 
 
"วันนี้คุณไดกิตื่นเร็วจังเลยน่ะคะ" มิยูริเดินข้างๆไดกิ
 
 
"ก็โดนยัยน้องสาวปลุกนะสิไม่รู้คึกอะไร.." 
 
"ว่าแต่คุณมิยูริตอนนั้นเป็นไงมั้ง?"
 
"ตอนนั้นตอนไหนเหลอคะ?" มิยูริหันไปเอียงคอเล็กน้อย
 
"ก็ตอนที่วิ่งไปหาเจ้าอาราตะไง?" 
 
"อ่อ...อ่ะ!ก็ดีค่ะ!..ร..เรารีบเข้าห้องเรียนเถอะค่ะเดี๋ยวสายเอา" มิยูริจู่ๆหน้าแดงขึ้นแล้วรีบแก้ตัวทันที
 
[คงไปด้วยดีแหละมั้ง?..อยากรู้จังเกิดอะไรขึ้น..แต่นี้ยัง7โมงอยู่เลย..] 
 
 
เมื่อถึงห้องเรียนต่างคนต่างไปนั่งที่ตัวเอง  ไดกิเมื่อถึงที่โต๊ะตัวเองก็ค่อยๆฟุบตัวลงที่โต๊ะ
 
 
"อรุณสวัสดิ์ทุกคน..." จู่ๆก็มีเสียงที่ดูแห้งเหือดดังมาจากหน้าห้อง
 
เมื่อได้ยินเสียงดังนั้นไดกิก็อดใจไม่ได้ว่าเป็นเสียงใคร
 
 
"อ่ะ..ทำไมหน้าโทรมงั้นฟร่ะ!" ไดกิเมื่อเห็นริกะที่หน้าโทรมเข้ามาในห้องก็ตกใจทันที
 
"พอดีนาฬิกาปลุกมันเสียก็คิดว่าไปสายเลยก็เลยไม่ได้กินข้าวเช้าอ่ะ.." ริกะเดินหลังค่อมเหมือนคนหมดแรง 
 
 
"เห๋~..เอาแซนด์วิชไหม?" ไดกิเมื่อได้ยินดังนั้นก็หยิบแซนด์วิชมาจากกระเป๋าตัวเอง
 
 
"เอ๋!..จริงเหลอ!" ริกะรีบเดินไปหาไดกิ จากหน้าที่โทรมกลายเป็นหน้าที่สดใสขึ้นมา
 
"เหมือนสุนัขเลยแหะ.." ไดกิคิดในใจแล้วก็ยื่นให้ริกะ
 
"ขอบคุณน่ะ!!" ริกะรีบคว้ารับทันที
 
"อืมมมม" เมื่อรับไว้แล้วเหมือนริกะกำลังคิดอะไรอยู่ขณะที่มองแซนด์วิช
 
 
"อ่ะนี้!..แบ่งครึ่งกัน!" ริกะทำการแบ่งครึ่งแซนด์วิชเป็น2ชิ้นแล้วยื่นให้ไดกิชิ้นหนึ่ง
 
"ไม่เป็นอะไรหลอก กำลังหิวไม่ใช้เหลอ?" 
 
"จะดีเหลอ..." ริกะทำหน้าเกรงใจ
 
"ไว้ค่อยซื้อคืนที่หลังก็ได้"
 
"งั้นเหลอ..งั้นไม่เกรงใจแล้วน่ะ.." เมื่อพูดจบริกะรีบกินแซนด์วิช2ชิ้นนี้ 
 
เมื่อกินเสร็จสีหน้าริกะและรอยยิ้มก็สดใสขึ้นมาก รอยยิ้มของริกะพลอยทำให้ไดกิยิ้มขึ้นมาได้
 
 
 
 
เมื่อเรียนช่วงเช้าจบนักเรียนต่างพากันไปกินข้าวกลางวันกัน มิยูริกับริกะชวนกันไปกินข้าว2คน อาราตะไปกินกับคนในชมรม ก็เหลือแต่ไดกิที่ไปกินคนเดียว
 
 
 
"เหลือคนเดียวจนได้แหะ...อ่ะ.." ไดกิระหว่างเดินไปโรงอาหารอยู่นั้นก็เจอรุ่งพี่ที่เคยคบริกะกำลังยืนคุยกับเพื่อน
 
 
"ทำเป็นไม่สนใจล่ะกัน" ไดกิก็ค่อยๆเดินผ่านรุ่นพี่คนนั้น
 
 
"ก็แค่คบเล่นๆว่ะ ออกจะน่าเบื่อ55"  ระหว่างไดกิเดินผ่านไดกิก็ได้ได้ยินแว่วๆทำให้ไดกิตกใจและเกิดอาการโกรธอย่างมาก
 
"ใจเย็นๆไดกิมันไม่ใช้เรื่องของเราอย่าไปยุ่งเลย" ไดกิเดินปิดหูก้มหน้าและค่อยๆเดินไป
 
"อึก.."  จู่ๆภาพรอยยิ้มของริกะก็แล่นเข้ามาในหัวจนทำให้ไดกิถึงกับหยุดนิ่ง
 
"เราอยากปกป้องรอยยิ้มนั้นไว้.." ไดกิหันไปยังรุ่นพี่คนนั้น
 
โดยความโกรธทำให้ไดกิควบคุมตัวเองไม่อยู่ จึ่งวิ่งไปหารุ่นพี่คนนั้นแล้วต่อยหนึ่งหมัด
 
"อั๊ก..ทำบ้าอะไร-ึงเนี้ย"  เมื่อรุ่นพี่คนนั้นโดนก็หันไปต่อยกลับ
 
 
ทำให้คนละแวกนั้นเข้ามาห้ามและมามุงดู เมื่ออาราตะได้ยินก็รีบไปจับไดกิให้หยุดนิ่งๆ
 
 
"แกกล้าคิดว่ายัยนั้นเป็นของเล่นเหลอ! ยัยนั้นรัก-ึงมากแค่ไหนรู้ไหมแล้วยังทำอย่างนั้นอีก ยัยนั้นเจ็บแค่ไหนเคยสนใจอะไรบ้างไหมห่ะ!!" ไดกิตะโกนพูดด้วยความรู้สึกทั้งหมดทำให้อีกฝ่ายถึงกับหยุดชะงัก
 
 
 
หลังจากนั้นริกะก็แหวกฝูงคนที่กำลังมุงดูเมื่อเห็นเหตุการณ์ดังนั้นทำให้ริกะตกใจอย่างมาก ทำให้ทั้ง2ฝ่ายถึงกับตกใจ
 
 
ไดกิเมื่อเห็นริกะทำให้หยุดนิ่ง ริกะค่อยๆเดินไปหาไดกิ
 
 
"เพี๊ยะ" ริกะตบหน้าไดกิอย่างแรงไปหนึ่งที  เมื่อโดนตบไดกิใจสลายอย่างมากและค่อยๆหันไปมองหน้าริกะ
 
 
ริกะค่อยๆร้องไห้ออกมา หน้าริกะแสดงความเศร้าอย่างเห็นได้ชัด..เมื่อเห็นดังนั้นไดกิหน้าซีดอย่างมาก ในใจเขาเต็มไปด้วยความรู้สึกผิด
 
 
จากนั้นริกะก็ค่อยๆเดินจากไป มิยูริก็เข้าปลอบริกะทันที
 
 
 
"ขอโทษ.." ไดกิก้มหน้าน้ำตาไหลนิดๆและพูดออกมาด้วยความรู้สึกผิดที่เต็มอก..