ผมเป็นได้แค่ตัวประกอบA

 "ปิ๊ด ปิีด ปิ๊ด" เสียงนาฬิกาปลุกที่ดังสนั่นทั่วห้อง
 
 
"โอยย-ขอนอนต่อไม่ได้หรือไง" จู่ๆก็มีเสียงโหยหวนขึ้นมาอย่างเบาๆ
 
 
 
"ปิ๊ด-"  เสียงกดนาฬิกาดังขึ้นแล้วเสียงที่น่ารำคานก็หายไป
 
 
 
 
 
"กี่โมงเนี้ย...6โมงเช้าเหลอ-ยังพอมีเวลาขอนอนต่อ5นาทีคงไม่เป็นไรมั้ง-" เจ้าของเสียงนั้นก็ค่อยๆมุดเข้าไปในฟูกนอน
 
.
 
.
 
.
 
 
 
" นอนไม่หลับแหะ-"
 
 
 
"ชั่งมันล่ะกันไปแปลงฟันแล้วกินข้าวดีกว่า" พอพูดจบก็ค่อยลุกออกจากที่นอน
 
.
 
.
 
.
 
.
 
.
 
"เอ่ออ..ยาสีฟันหมดเหลอนี้-" ซึ่งยาสีฟันนั้นเป็นรสสตอเบอร์รี่ที่ไว้สำหรับเด็กที่ไม่น่าเหมาะกับเด็กหนุ่มที่ย่างก้าวเข้าสู่ม.ปลาย
 
 
 
 
 
 
 
"ไว้ซื้อคากลับจากบ้านล่ะกัน ร้านสะดวกซื้อก็ใกล้บ้านด้วยสิ" 
 
 
 
 
 
"ใช้อันเก่าก็ล่ะกัน...ลดนี้เผ็ดอ่า-" ซึ่งยาสีฟันอีกอันเป็นแบบเย็นจี๊ด
 
 
 
 
 
 
 
"คงไม่แย่อะไรหลอกเนอะเราก็ม.ปลายแล้วแค่นี้จิ๊บๆ-"
 
 
 
"จ๊ากกกกกกกก เจ็บเหงือกก" หลังจากที่นำยาสีฟันเข้าปากก็ร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด 
 
 
 
..
 
.
 
.
 
.
 
.
 
.
 
"เห้อออแปลงเสร็จจนได้ ไม่คิดว่าจะเจ็บเหงือกขนาดนี้T T "
 
 
 
"ต่อไปก็ทำอาหารเช้าแล้วปลุกไอริสิน่ะ"
 
.
 
.
 
.
 
.
 
 
 
"
 
.
 
"วันทำข้าวต้มล่ะกันง่ายๆก็ดีแหะ" ไดกิเปิดตู้เย็นดูวัตถุดิบข้างใน 
 
.
 
.
 
.
 
"ปุ๊ดๆ" เสียงเดือดของข้าวต้มดังขึ้นจากหม้อที่ทำข้าวต้มอยู่
 
 
 
 
 
"คงเสร็จแล้วสิน่ะ..ซู๊ด..อื้ม!!..อร่อยดีแหะ" ไดกิค่อยๆชิมข้าวต้มอันนั้น
 
 
 
 
 
"ไอริ!! ลงมากินข้าวได้แล้ววว"
 
 
 
 
 
 
 
"ค่าาาากำลังลงไป!!" มีเสียงเด็กผู้หญิงดังขึ้น
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
"ไอริมารายงานตัวแล้วค่ะ!!" หลังจากนั้นก็มีเด็กผู้หญิงตัวเล็กมาทับท่าตะเบ๊ะต่อหน้าไดกิ
 
 
 
 
 
"แปลงฟันยัง-"
 
 
 
"แปลงแล้วค่า!!"
 
 
 
 
 
"จัดกระเป๋ายัง" 
 
 
 
"จัดแล้วค่ะ!!"
 
 
 
 
 
"แล้ววันนี้มีอะไรกินเหลอค่ะพี่จ๋า"
 
 
 
 
 
 
 
"ข้าวต้มน่ะ- จะกินเลยไหม?" ไดกิหันไปถาม
 
 
 
 
 
 
 
"อื้อ!" ไอริพยักหน้าตอบรีบ
 
 
 
"แต่พี่จ๋า-"
 
 
 
"หือ?" ไดกิเอียงคอด้วยความสงสัย
 
 
 
 
 
 
 
"นี้จ่ะ 8โมงแล้วน่ะค่ะ.." ไอริพูดพร้อมชี้ไปที่นาฬิกาเรือน1ที่ติดไว้ตรงกำแพงห้องครัว
 
 
 
 
 
"แย่แล้ว!!  มัวแต่ยุ้งกับไอยาสีฟันบ้านั้น!!" ไดกิหันไปมองก็เกิดตกใจมาก
 
 
 
 
 
 
 
"นี้ไอริ!! พี่ไปก่อนน่ะ!! กินเสร็จก็วางไว้บนโต๊ะแหละเดี๋ยวพี่มาเก็บล้าง" ไดกิรีบไปหยิบกระเป๋าพร้อมจะออกไปนอกบ้าน
 
 
 
 
 
"รับทราบค่ะ"  ไอริตะเบ๊ะตอบรับเช่นเคยพร้อมกับรอยยิ้มของเด็กตัวเล็กๆ
 
 
 
 
 
 
 
"ดีล่ะไปเล๊ยยยย" ไดกิรีบเปิดประตูพร้อมวิ่ง ข้างนอกมีแดดยามเช้าพุ้งเข้ามา
 
 
 
 
 
 
 
[วันนี้เจออะไรดีๆก็คงดีเนอะ..]
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 

ฝากเพจด้วยน่ะครับไว้แจ้งเตือนเวลาอัพตอนใหม่น่ะครับ!!
 
https://www.facebook.com/nampakkakung/?fref=ts