Imagine Invasion

คืนนั้น ระหว่างที่กำลังตั้งแคมป์ ทอมได้ขอตรวจสอบบาดแผลของทุกคน ฮาเกนซึ่งใส่เกราะหนาและมีโล่นั้นมีรอยฟกช้ำเล็กน้อย แกริคมีรอยขีดข่วนเล็กน้อยจากเศษหิน ส่วนลาเรียลและเอลลี่ซึ่งเป็นแนวหลังไม่มีบาดแผลใดๆ ที่เหลือก็

     “คริส ตานายแล้ว ขอดูแผลที่ได้รับวันนี้หน่อย”

     “ไม่เป็นอะไรแล้วน่า เห็นมั้ย” คริสพูดพร้อมกับเปิดเสื้อให้เขาดูสีข้าง

ตำแหน่งที่ควรมีบาดแผลฉกรรจ์จากการถูกหินเสียบนั้นไม่มีบาดแผลอะไรปรากฏขึ้นมาเลยราวกับไม่เคยมีอาการบาดเจ็บมาก่อน

     “อาการอ่อนเพลียจากการเสียเลือดหล่ะ” ทอมถามต่อ

     “กินเยอะๆหน่อยก็ไม่เป็นไรแล้วน่าแต่คืนนี้ขอพักเยอะหน่อยก็แล้วกัน” คริสตอบออกไป

พูดจบ คริสก็ลุกออกจากเต็นท์แล้วเดินต่อไปยังกองไฟที่ซึ่งคนอื่นๆกำลังนั่งทานอาหารกันอยู่

พวกเขากำลังจดจ่ออยู่กับอาหารที่อยู่ตรงหน้ามาก ถึงขนาดที่ว่าพอคริสเดินเข้าไปใกล้ๆยังไม่มีใครหันมาเลย

คริสเดินเข้าไปยังหม้อต้มน้ำซึ่งอยู่ใกล้ๆกับของไฟเพื่อจะหาของกินจังหวะนั่นเอง แคริคก็ทักขึ้นมา

     “โย่ บาดแผลเป็นยังไงมั่งพี่น้อง”

     (ไปเรียนวิธีพูดแบบนั้นมาจากไหนนะ?) คริสคิดในใจ

     “ก็อย่างที่เห็นนี่แหละ” คริสพูดพร้อมเปิดสีข้างให้ดู “ไม่เป็นอะไรแล้ว เหลือแค่พักผ่อนกับกินให้พอเพื่อชดเชยเลือดที่เสียไป”

     “เยี่ยมเลยน้า แต่ถึงอย่างนั้นก็เหอะ ยา’มอร์ฟีน’อะไรนั่นหน่ะ ประสิทธิภาพดีมากเลยนะ”

     “อันนั้นเป็นของที่เพิ่งเคยใช้จริงครั้งแรกเลยนะครับ ก็ดีใจอยู่หรอกที่มันเป็นไปด้วยดี แต่การที่ต้องมาใช้กับตัวเองเนี่ยก็คิดไม่ถึงอยู่เหมือนกัน”

     “ตอนนั้นนายก็ไม่มีอะไรจะเสียอยู่แล้วหน่ะนะ” ทอมซึ่งเดินตามมาทีหลังพูดขึ้นมา

     “แล้วในมุมมองคนที่เป็นหมออย่างคุณคิดว่ายังไงบ้าง”

     “เป็นยาที่ดีเลยหล่ะ สามารถฝากชีวิตไว้ได้เลย ถ้าถูกผลิตขึ้นมาจำนวนมากคงสามารถลดปริมาณการเสียชีวิตทั่วโลกได้ดีเลย”

ระหว่างที่พูด เขาก็หยิบเสบียงภาคสนามที่อยู่ในหม้อน้ำร้อนออกมา จากนั้นจึงแกะออกแล้วเทใส่ชามและยื่นให้คริส

     “ผมว่าเวทรักษายังจะใช้ง่ายกว่าซะอีกนะ”

     “เวทรักษาที่ได้ผลดีในระยะเวลาอันรวดเร็วหน่ะหายากมากเลยนะคะ อย่างน้อยที่สุด ก็ไม่เคยได้ยินว่ามีเวทที่สามารถรักษาแผลขนาดที่คริสได้รับให้หายในทันทีได้เลย” สาวน้อยร่างเล็กที่เป็นนักเวทประจำกลุ่มพูดขึ้นมาบ้าง

เธอมีชื่อว่าเอเลน เป็นสาวน้อยร่างเล็กราวกับเด็กมัธยมต้น มีผมสีเงินยาวถึงไหล่และหน้าตาน่ารัก เธอสวมเสื้อคลุมที่ดูใหญ่เกินตัวเล็กน้อย ไม้เท้าขนาดยาวกว่าความสูงของเธอวางอยู่ข้างตัว

จากเรื่องราวที่ฟังมา เอเลน เป็นนักเรียนของสถาบันเวทมนตร์จากโลกทางนั้น พอเรียนจบเธอก็ออกผจญภัยเพื่อท่องโลก เนื่องจากเธอมีความสามารถทางเวทมนตร์ในระดับสูง เธอจึงไม่ลำบากในการหาทีมเพื่อเข้าร่วมมากนัก ทีมที่เธออยู่ด้วยในตอนนี้เป็นทีมที่เธอออกผจญภัยด้วยบ่อยที่สุด

     “ผมนึกว่าจะมีเวทที่ร่ายปุ้ป ฮีลได้เต็มปั้ปเลยซะอีกนะ” คริสพูดออกไป

     “....ไม่ค่อยเข้าใจความหมายเท่าไหร่ แต่ถ้าหมายถึงเวทที่ร่ายแล้วทำให้หายดีได้ในบทเดียวละก็ไม่มีค่ะ”

     “ต่อให้เป็นชั้นที่อยู่มาเป็นร้อยปี ก็ไม่เคยได้ยินเวทมนตร์อะไรแบบนั้นนะ” ลาเรียลเสริมขึ้นมาบ้าง

เธอเป็นผู้หญิงที่รับหน้าที่เป็นแนวหลังอีกหนึ่งคนของทีมนี้ เธอชื่อลาเรียล เธอเป็นผู้หญิงที่หน้าตาสวยงามมาก เธอมีผมสีทองยาวไปเกือบถึงเอว แต่เพื่อไม่ให้เกะกะเวลาต่อสู้ เธอได้รวบมันไว้เป็นทรงหางม้า ไม่เพียงเท่านั้นหูของเธอยังแหลมและชี้ไม่เหมือนคนทั่วๆไป

จากที่ฮาเกนเล่าให้ฟัง เธอเป็นนักรบของเผ่าเอลฟ์ที่ถูกเนรเทศ เมื่อเธอไม่มีที่ไป เธอจึงมาเป็นนักผจญภัยเพื่อเลี้ยงปากท้อง ด้วยฝีมือของเธอ อีกทั้งด้วยอายุที่ยาวนานเธอจึงได้สะสมประสบการณ์มามากมาย ทำให้เธอเป็นนักผจญภัยที่มีฝีมือคนหนึ่ง

     “อย่าพูดอะไรที่บอกอายุตัวเองแบบนั้นน่าจะว่าไป ปืนที่พวกนายใช้ก็เป็นอาวุธที่ยอดเยี่ยมเลยนะ ไปหาซื้อจากที่ไหนเหรอ ตลาดมืด?” แกริคถามขึ้นพร้อมถามไปยังอาวุธที่พวกเราใช้

สำหรับพวกเขาสี่คนนั้น อาวุธปืนที่คริสและทอมถือเป็นอะไรที่แปลกประหลาดอย่างมาก สาเหตุก็เพราะว่าจากที่ๆพวกเขามานั้น ถ้าพูดถึงปืนแล้ว มันคืออาวุธที่รุนแรงแต่เชื่องช้าและไม่มีความแม่นยำเอาซะเลย อีกทั้งระยะการยิงก็สั้นกว่าธนูมาก

ในสงคราม ปืนขนาดใหญ่ถูกใช้เพื่อป้องกันหรือโจมตีเมือง ส่วนปืนขนาดเล็กที่ยิงได้ทีละนัดแล้วต้องบรรจุลูกใหม่นั้น ถูกเลือกใช้โดยทหารบางนายเพื่อเป็นอาวุธสำรองเท่านั้น

เพราะฉะนั้น เมื่อพวกเขามาถึงโลกนี้ พวกเขาก็ต้องประหลาดใจกับอาวุธปืนที่ถูกใช้เป็นอาวุธหลักของเหล่านักรบในโลกนี้ พวกมันทั้งแรง เร็ว แม่นยำ และยังยิงได้ไกลอีกด้วย แต่ถึงแบบนั้น ปืนระดับอาวุธสงครามก็ถูกครอบครองโดยเหล่าทหารของรัฐบาลเป็นส่วนใหญ่ คนทั่วไปจะถือครองปืนได้เฉพาะขนาดกระสุนที่รัฐบาลกำหนดเท่านั้น ซึ่งตรงนี้นั้นแทบไม่มีอะไรเปลี่ยนไปจากโลกในตอนก่อนนี้เลย

แกริครู้กฎข้อนี้ดี เพราะฉะนั้นเขาถึงอดสงสัยไม่ได้ถึงขนาดกระสุนที่ไม่มีขายตามร้านทั่วๆไป

คริสกับทอมมองหน้ากันแล้วบอกไปว่า

     “จากคนรู้จักหน่ะ”

แกริคเองก็ไม่ได้ซักไซ้ไปมากกว่านั้น เขาเองก็เคารพความเป็นส่วนตัวของผู้อื่น และก็ไม่อยากซวยเพราะของที่ถือว่าผิดกฏหมายเท่าไหร่

เท่าที่รู้มา เขาเป็นอดีตทหารรับจ้างที่ผันตัวเป็นนักผจญภัย เขาเป็นมนุษย์ผู้ชายร่างใหญ่กล้ามค่อนข้างหนา ตัดผมสั้นเกรียนติดหนังศรีษะ เขาเข้าร่วมกับทีมของฮาเกนเพราะอยู่แล้วสบายใจ

คริสกับทอมตัดสินใจที่จะปิดความจริงเรื่องที่เขาทำทุกอย่างออกมาเองเอาไว้ก่อน พวกเขาเพิ่งรู้จักกันไม่นาน พวกเขาไม่แน่ใจว่า เหล่านักผจญภัยเบื้องหน้าจะเก็บความลับอยู่หรือไม่

     “จะว่าไป อาหารพวกนี้รสชาติไม่เลวเลยนะ” ฮาเกนพูดขึ้นมา เขาตัดสินใจที่จะเปลี่ยนทิศทางการสนทนา

เขาเป็นผู้ชายที่ร่างไม่ใหญ่เท่าแกริค เขาเป็นผู้ชายผมทองสั้น หน้าตาจัดว่าค่อนข้างดี โดยปกติแล้วเขาจะใส่เสื้อเกราะหนาที่เน้นพลังป้องกัน แต่เนื่องจากตอนนี้เป็นช่วงพักผ่อน เขาได้ถอดเสื้อเกราะหนักตัวนอกออกเหลือไว้แค่ชุดหนังที่อยู่ด้านใน

เท่าที่ได้ฟัง ฮาเกนเป็นคนก่อตั้งกลุ่มนี้ เขาเริ่มผจญภัยคนเดียวก่อน จากนั้นถึงเริ่มหาสมาชิกร่วมทีม เนื่องจากเขามีความเป็นผู้นำที่ยอดเยี่ยมและการตัดสินใจที่ดี ทีมที่เขาเคยอยู่ด้วยนั้นมีสถิติการเสียชีวิตน้อยมาก และเมื่อเขาตั้งกลุ่มเอง กลุ่มเขาก็ไม่เคยมีใครเสียชีวิตมาก่อนเลยเช่นกัน

     “นี่ถือว่ากลางๆนะ ฉันเคยเจอแย่กว่านี้อีก” ทอมพูดออกมา

โทมัส เฮล หรือที่เราเรียกเขาสั้นๆว่าทอม เคยประจำการในฐานะเสนารักษ์ก่อนจะเปลี่ยนมาเป็นหมอทหารในกองทัพบกสหรัฐ เขาเคยลิ้มรสอาหารภาคสนาม(MRE)ของกองทัพสหรัฐมาแล้ว และเขาก็ตัดสินใจว่า มันจะเป็นสิ่งสุดท้ายที่เขาจะกินอีกในชีวิตนี้

     “ถ้างั้นคราวหน้าพกบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปมาด้วยท่าจะไม่เลว” คริสพูดบ้าง

     “จะอะไรก็ได้น่า แต่ได้กินอาหารดีๆช่วงเดินทางแบบนี้ อย่างน้อยก็ดีกว่าโลกโน้นเป็นไหนๆ” แกริคพูด

     “เห็นด้วยเลย แม้กระทั่งอาหารที่ไม่มีส่วนประกอบจากสัตว์ที่เอลฟ์กินได้ก็ยังอร่อยมาก” ลาเรียลเสริมขึ้นมา

     “งั้นถ้าเราเข้าพื้นที่ๆที่ปลอดภัยกว่านี้ได้เมื่อไหร่ ผมจะทำมื้อพิเศษให้ละกัน ”

พอคริสพูดจบ ทุกคนก็ยิ้มออกมา บรรยากาศผ่อนคลายมากขึ้น

     “โอ้ จะตั้งตารอเลยหล่ะ ว่าแต่ อีกนานแค่ไหนกัน” แกริคถามขึ้นมา

ทอมหยิบอุปกรณ์บอกตำแหน่งออกมาแล้วตรวจสอบกับแผนที่

     “ตอนนี้เรามาได้ครึ่งทางจากโคเปนเฮเกนแล้ว อีกไม่เกินสามวันก็จะเข้าเขตเยอรมนี หลังจากนั้นเราจะหยุดพักที่เมืองฮัมบูร์ก” ทอมพูดออกมา

     “สามวันสินะ อดใจแทบไม่ไหวแล้ว”

     “วันนี้พอแค่นี้แหละ คริส นายไม่ต้องเฝ้ายามนะ ไปพักผ่อนซะ” ฮาเกนพูดออกมา

     “งั้นก็ ราตรีสวัสดิ์” คริสพูดแล้วจึงเดินกลับไปที่เต็นท์

พอเข้าไปในเต็นท์ คริสก็หยิบสมาร์ทโฟนทำเองออกมา ส่งข้อความกลับบ้าน แล้วจึงล้มตัวลงนอน

     “ผ่านมาสองปีแล้วสินะ นับจากวันนั้น คลื่นลูกที่สี่”