princess hunting

เมื่อชุนโดนกดให้นอนลง เขาก็จำใจทำตามแล้วพี่น้องทั้งห้าก็เดินจากไป
"เธอว่าเขายืนหยัดด้วยอะไร"
ชิน่ากระซิบถามเบาๆอย่างสงสัย
"ไม่รู้สิ"
เอไลซ่าพูดพลางยักไหล่
"พี่พูดดังไม่มั้ง"
ไดอาน่าพูดบ้างทำให้การสนทนาชะงักลงแล้วทั้งหมดก็แยกย้ายเข้าห้องตัวเองโดยไม่รู้เลยว่าชุนแอบ
ฟังอยู่
"ฉัน....สู้เพื่ออะไรน่ะหรอ"
เขาพูดกับตัวเองแล้วหยิบสร้อยคอรูปหัวใจที่ซ่อนไว้มิดชิดมาดู เขาหลับตาลงแล้วนำมันมาแนบอก
ราวกับไม่อยากนึกถึงสาเหตุที่เขาสู้อีกต่อไป ชุนหลับตาลงแล้วนึกถึงวันๆนั้น
'ชุนเคยเป็นเด็กชายที่ไม่ต่อสู้...เขามีน้องอยู่คนนึงเป็นเด็กสาวชื่อว่าชินเธอไม่ชอบสู้อ่อนแอและชอบ
ใส่สร้อยคอรูปหัวใจ พวกเขาเอาชีวิตรอดตามลำพังแล้ววันนึงระหว่างที่เขาไปหาอาหารและกลับมา
"กรี้ด!!!!!!!! พี่คะช่วยหนูด้วย"
แกรนฟิชชอร์ตัวนึงจับน้องเขาไว้ ด้วยความที่ว่าเขาสู้ไม่เป็นจึงโดนซัดกระเด็นแล้วน้องสาวเขาก็โดน
กินต่อหน้าต่อตา เลือดหยดมาที่ตัวเขาแล้วเมื่อปีศาจอิ่มมันก็ไปทิ้งชุนที่ไม่ตายก็เหมือนตายไว้ตรงนั้น
"ชิน ยะ...อย่าเพิ่งทิ้งพี่..ไป"
เขานั่งร้องไห้แล้วกอดสร้อยคอเธอที่เป็นสิ่งเดียวที่เหลืออยู่ท่ามกลางกองเลือด 
"เธอตายตั้งแต่อายุ4ขวบบบ!!!!!!!"
เขาตะโกนลั่นป่า แต่เหมือนนึกอะไรขึ้นได้เลยเดินจากไปจากตรงนั้นพร้อมสร้อยคอ นับแต่นั้นเขามัว
แต่ฝึกฝนตัวเองเพื่อแก้แค้นให้น้อง เขาอยากเป็นแบบที่น้องพูดถ้าโลกนี้ไม่มีปีศาจจะเป็นยังไง...'
เขาลืมตาแล้วจ้องไปที่สร้อย เขาเอามาทบปากเบาๆ 
ก็อก ก็อก ก็อก
มีเสียงเคาะประตูดังขึ้นแล้วไดอาน่าก็เดินมา
"เอานี่ข้าว"
เธอพูดพลางวางถาดข้าวลง ทำท่าจะเดินออกไปแต่โดนชุนรั้งไว้ก่อน
"เธอสู้เพื่ออะไร"
เขาถาม หวังเพียงว่าอย่างน้อยจะได้คำตอบดีกว่าไม่ได้
"เพื่อพ่อ เพื่อท่านย่า เพื่อท่านทวด เพือชดใช้...."
เธอถึงประโยคนี้ก็ชะงักลง ก่อนเดินออกไปทิ้งให้ชุนงงว่าชดใช้อะไร