รักวุ่นวายของยัยsตัวแม่

"หึ๋ยให้ตายสิน่าหงุดหงิดชะมัดคนอะไรน่ารำคาญที่สุดฉันชักจะทนเธอไม่ไหวแล้วนะยัยฝรั่งดองเอ๊ย!!!"ฉันสบถคำด่าสารพัดออกมาอย่างลืมตัวขณะที่กำลังเดินอยู่บนระเบียงซึ่งตอนนี้กำลังร้างผู้คนจนรู้สึกเงียบเหงา
ทั้งๆที่ถ้าเป็นตอนเที่ยงตรงนี้จะเป็นที่ๆจอแจที่สุดแท้ๆขนาดมุมอับยังไม่มีใครมานั่งโดดเรียนเลยสภานักเรียนนี่ร้ายชะมัด
พอพูดถึงสภานักเรียนขนแขนของฉันก็พากันตั้งชูชันขึ้นมาอย่างไม่มีสาเหตุ
'ปาล์ม'ประธานนักเรียนสุดโรคจิตคนเพียงคนเดียวที่ทำให้ชั้นกลัวขนาดนี้ได้...อะไรกันไม่ชอบเลยความรู้สึกนี้เหมือนตัวเองกำลังแพ้อยู่อย่างนั้นแหล่ะ
"เฮ้อดันไปตอบปากรับคำอะไรยากๆมาซะได้ให้ตายสิยัยประธานนักเรียนหน้าตายนั่น.."
"ฉัน...ทำไมหรอ"เสียงเย็นเอ่ยขึ้นจากทางด้านหลัง
"กรี๊ด!!!"ย...ยัยนี่มีพลังเทเลพอทหรือว่าเป็นพวกจืดจางแบบคุ--โกะรึไงกันโผล่มาไม่ให้สุ่มให้เสียงแบบนี้ตกใจหมด
"หึๆๆๆๆเห็นฉันเป็นผีรึไงยัยเปี๊ยกตกใจซะโอเว่อร์เชียว"ปาล์มแสยะยิ้มก่อนจะเหยียดมือมาวางบนหน้าผากของฉัน
"ท...ทำอะไรน่ะคะ"ฉันปัดมืออกอย่างร้อนรนย..ยัยบ้านี่ทำอะไรเนี่ยถ้ายัยหื่นเกรซนั่นมาเห็นฉันจะทำยังไง...
เอ๊ะ!แต่เดี๋ยวนะถึงยัยนั่นจะเห็นหรือไม่เห็นก็ไม่เกี่ยวซะหน่อย
"วัดไข้ไงไม่เคยมีคนทำให้รึ?"รอยยิ้มกวนประสาทถูกระบายตรงมุมปากของปาล์มแบบพองาม(จนน่าขนลุก)
"ก..ก็เคยอยู่หรอกค่ะ"
"หืมงั้นก็ไม่เห็นต้องกลัวอะไรขนาดนั้นซักหน่อยหรือว่าเธอกลัวแฟนของเธอโกรธล่ะสาวน้อย"ปาล์มยื่นหน้าเข้ามาใกล้ก่อนจะเหยียดยิ้มนิดๆอย่างมีเลศนัย
ยัยนี่น่ากลัวชะมัด= =
"แล้วเรื่องที่ตกลงน่ะว่าไง"ฉันหันมามองหน้าปาล์มเขม็งเมื่ออยู่ๆสาวเจ้าก็ดันเปลี่ยนหัวข้อการสนทนาแบบไม่ให้เธอตั้งตัว
"เรื่องคดีคุณออมอย่างนั้นหรอคะ"ปาล์มพยักหน้าเบาๆเป็นคำตอบใบหน้าถูกปรับมาเป็นเรียบนิ่งเหมือนเดิมไม่สิดูนิ่งกว่าเดิมเสียด้วยซ้ำ
"สองคนนั้นเป็นพี่น้องที่รักกันมากนะ"ปาล์มเอ่ยออกมาช้าๆอย่างแผ่วเบาสายตาเลื่ยนลอยราวกับกำลังหวนนึงถึงภาพในอดีต
"ฉันออม ออยเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่ช่วงประถมแล้วล่ะพวกเราสามคนเล่นด้วยกันอยู่ห้องเดียวกันไปไหนก็ไปด้วยกันตลอดเรียกได้ว่าแทบจะตัวติดกันเลยดังนั้นฉันถึงได้กล้าพูดอย่างเต็มปากว่าคนอย่างออยไม่มีวันที่จะฆ่าพี่สาวแท้ๆที่ตัวเองรักมากได้ลงหรอกนะ"ปาล์มเว้นช่วงไว้เล็กน้อยก่อนจะพูดต่อ
"วันนั้นวันที่เกิดเหตุการณ์บ้าๆนั่นฉันมัวแต่ยุ่งอยู่กับงานสภานักเรียนจนไม่ได้อยู่กับสองคนนั้นเหมือนทุกทีกว่างานจะเสร็จก็เกือบสี่ทุ่มแล้วไฟในบ้านปิดเงียบหน้าต่างกับประตูถูกลงกลอนไว้แน่นหนาอย่างน่าสงสัย แต่ฉันก็ไม่ได้ติดใจอะไรเพราะในตอนนั้นก็ได้แต่คิดว่าทั้งสองคนจะเพลียกับการแสดงละครจนหลับไปแล้วเลยถือวิสาสะเข้ามาในบ้านด้วยกุญแจสำรองที่ออยให้ไว้เข้ามา"
"เกิดอะไรขึ้นต่อจากนั้นคะ"ฉันเร่งถามเมื่อรู้สึกว่าอยู่ๆคนข้างตัวก็เงียบไปปาล์มนั่งลงตรงพื้นระเบียงแบบไม่แคร์สื่อก่อนจะเล่าต่อ
"ที่ห้องนอนของทั้งคู่เละไปหมดตามผนังและพื้นห้องมีแต่รอยเลือดกลิ่นคาวคละคลุ้งจนฉันต้องรีบปิดจมูก บนเตียงนอนสีขาวสะอาดมีหัวของออมวางอยู่บนหมอนพร้อมกับชื้นส่วนแต่ละชิ้นของร่างกายตามลำดับว่าองย่างเป็นระเบียบเป็นภาพที่น่าสยดสยองที่สุดเท่าที่ฉันเคยเจอเลยล่ะ"
ติ๊งตองต๊องต่อง เสียงออดคาบเที่ยงดังขึ้นปาล์มลุกขึ้นก่อนจะปัดกระโปรงสีกรมท่าของตัวเองไปมา
"หึๆๆๆไว้คุยกันวันหลังแล้วกันฉันไปล่ะอ้อแล้วก็วันหลังอย่าแกล้งป่วยอีกล่ะเพราะเท่าที่ฉันวัดไข้ดูเมื่อกี้เธอไม่เห็นจะมีไข้ซักแอะกลั้นใจไปเรียนคาบห้าซะเถอะยัยเผือก"ปาล์มมองมาที่ฉันด้วยหางตารอยยิ้มดุจมัจจุราชกระตุกขิ้นเล็กน้อยพอเป็นพิธีแต่ก่อนที่ฉันจะทันได้กล่าวลายัยปีศาจโรคจิตนี่ก็หายเข้าไปในหลืบตึกเรียนเสียแล้ว
ไวชะมัดประธานนักเรียนอะไรนี่มันโจรชัดๆขืนยัยนั่นอยากจะเป็นขึ้นมาจริงๆงานนี้ต่อให้จ้างโค--มาสืบก็คงจะจับตัวยากในระดับพอๆกับจอมโจรสีขาวนั่นแน่ๆ
"ราตรีอยู่นี่เองฉันตกใจแทบแย่ที่พอจะไปเยี่ยมเธอที่ห้องพยาบาลก็หาไม่เจอ"อีฟวิ่งเข้ามาสวมกอดฉันจากทางด้านหลังมิวายขณะที่กำลังกอดกันนัวเนียอยู่นั้นเจ้าหล่อนก็ใช้เวลาในการตะโกนแหกปากใส่หูฉันหลายนาทีจนฉันกับคนอื่นๆที่เดินผ่านไปมาคงคิดไม่ต่างกันว่า ถ้าคบกับแม่นี่อีกซักสิบปีหูฉันคงหาไม่กับเสียงนรกทะลุเดซิเบลของเพื่อนสาวแน่ๆ