รักนายคุณชายปีศาจ [Y]

      ผมมีชื่อว่า"ลีฟ"เป็นเด็กผู้ชายคนหนึ่งในบ้านเด็กกำพร้า ผมไม่รู้หรอกนะ ว่าผมอยู่ที่นี่แต่กำเนิด
 หรือเปล่า แต่รู้แค่ว่าที่นี่คือ"บ้าน"ที่แสนอบอุ่นของผม ทุกคนใจดีกับผมเสมอ ผมรักที่นี่มากๆ จน
 แทบจะไม่ออกจากบ้านเลย หากใครทำอะไรที่นี่ล่ะก็ ผมก็คงจะเศร้ามากๆเลยล่ะ
"ลีฟจ๊ะ...มีคนจะรับลีฟไปเลี้ยงน่ะจ่ะ"ทันทีที่ผมได้ยินคำๆนั้น แววตาผมก็เบิกกว้างขึ้น เธอคนนี้มีชื่อ
 ว่า"ซาน"เป็นคนที่คอยดูแลพวกเด็กๆในสถานที่แห่งนี้
"คะ...ใครหรอครับ?"ผมถามซานไปด้วยเสียงสั่นๆ ผมไม่รู้เหมือนกันอีกนั้นแหละ ว่าผมเป็นแบบนี้
 เมื่อไหร่ ซานบอกผมว่าผม"ความจำเสื่อม" เหมือนว่าจะต้องมีเรื่องเลวร้ายเกิดขึ้นกับตอนที่ผมยัง
 ไม่ความจำเสื่อม เลยทำให้ผมเป็นแบบนี้
"ลีฟ..."ซานพูดกับผมด้วยเสียงอ่อนโยนดังเช่นเคย ซานเป็นคุณหนูตระกูลร่ำรวย มีอนาคตก้าวไกล
 แถมเรียนจบแพทย์ด้วยล่ะ แต่เธอกลับบอกคุณพ่อว่าเธออยากจะคอยดูแลเด็กๆที่บ้านกำพร้าแห่งนี้
 ทำให้พ่อของเธอโกรธมากๆ เลยไล่เธอออกจากบ้าน เพราะอย่างนี้แหละ เธอถึงได้ดูเป็นคนดีใน
 สายตาเด็กๆทุกคน
"..."ผมได้แต่เงียบ เพราะความรู้สึกที่ไม่อยากจากบ้านแห่งนี้
"ฉันเข้าใจนะว่าเธออยากอยู่ที่นี่ แต่เธอควรจะมีชีวิตที่ดีกว่านี้นะ...หากเธอมัวแต่จมปลักอยู่กลับที่ๆ
 เดิม ไปไม่รอดหรอกจ่ะ หากมีโอกาสควรจะรีบคว้ามันไว้ซะ^^"ซานยิ้มอย่างอ่อนโยนให้กับผม
 พลางลูบหัวผมอย่างนุ่มนวล
"เอาล่ะ คุยกันเสร็จหรือยัง! เดี๋ยวคุณชายของฉันก็รอนานพอดี!"เสียงหนักแน่นของผู้ชายตัวใหญ่
 ใส่แว่นสีดำ ชุดสูทสะอาดสะอ้าน พูดเสียงดังไปทั่วบริเวญ ทำให้ผมตัวสั่นหงักๆ
"เอาน่า...รีพอร์ต นายไม่ต้องไปตะคอกใส่พวกนั้นหรอก..."ผู้ชายตัวสูงโปร่ง ใบหน้าเรียวคมคาย
 จมูกสันเป็นคม ดวงตาสีแดงดูลึกลับแปลกๆ  ริมฝีปากบางเฉียบ สีดูสุขภาพดี ผิวเข้มนิดๆ เดินเข้า
 มาในบ้านของผม พวกคนพวกนี้...น่ากลัว
"ขออภัยครับ..."ผู้ชาชุดสูทคนนั้นคำนับให้กับชายที่พึ่งมาใหม่
"ช่างเถอะ...เหมือนเด็กนั้นจะกลัวพวกเรานะ"ผู้ชายนั้นมองมาที่ผม พลางยิ้มกวนประสาทสุดๆเลย
 อ้อ!แล้วก็ไม่ต้องสงสัยหรอกนะครับ ว่าทำไมผมถึงได้รู้เรื่องคำในสมัยนี้เยอะนัก ซานเป็นคนคอย
 สอนพวกเราเอง ด้วยหนังสือสมัยเรียนของเธอ ชีวิตผมมันไม่ได้น่าเศร้าขนาดนั้นหรอกนะครับ
"ไปได้แล้ว!"ชายคนที่ใส่ชุดสูทฉุดผมมา เพื่อขึ้นไปยังรถคันหรูที่จอดอยู่ข้างหน้า
"เอ่อ ช่วยอ่อนโยนกับเด็กคนนั้นหน่อยเถอะค่ะ เขาคงจะเจ็บ..."ซานมองมาที่ผมด้วยสายตาเศร้า
 นิดๆ ผมก็มองเธออย่างนั้นไม่แพ้กัน
"ถ...ถ้าผมไม่ไปล่ะครับ"ผมถามเขาไปอย่างกล้าๆกลัวๆ
 
สุดท้ายแล้วหนูลีฟ เคะน้อยของเราจิทำเช่นไร ต้องมาลุ้นต่อค่ะ
 
By:Icecrabe