I am wife เมื่อผมเป็นเจ้าสาว [YAOI]

Episode 6 น้ำผึ้งพระจันทร์
 
“ทำไมเจ้าถึงแต่งงานก็ข้าล่ะ?”
          ร่างสูงเงียบไปสักพักก่อนจะเอ่ยสิ่งที่ร่างบางถึงกับตกใจ
          “....เพราะข้ารักเจ้า”
          “ห๊ะ!!!!?”
          “หึหึหึหึหึหึหึ” ร่างบางหน้าขึ้นสีก่อนจะแหวเสียงดังเมื่อรู้ว่าถูกแกล้ง
          “ไอ้บ้า!!!!!!!!!!!!! ฮึ่ม ไม่พูดกับเจ้าแล้ว!!!” แล้วก็สะบัดหน้าพรืดหันไปอีกทางอย่างคนอารมณ์เสีย แต่ก็ยังอยากรู้อ่ะ!!!!!!!
          “จะไม่บอกข้าจริงอ่ะ?” เมื่ออดรนทนไม่ไหว ร่างเล็กก็หันกลับมาถามเสียงอ้อมแอ้ม
          “ไหนเมื่อกี้ใครบอกจะไม่คุยกับข้า?” ถามพร้อมรอยยิ้มพราย ร่างบางกัดปากแน่นอย่างอับอาย อย่างนี้มันต้องเหวี่ยง!!!!!!!!!
          “ยุ่ง ข้าจะคุยไม่คุยมันก็เรื่องของข้า ตอบมาสิ!!!!” ร่างสูงหัวเราะเบาๆ ก่อนจะอ่านหนังสือต่อไป แต่ปากก็ยังขยับเบาๆ มือหนึ่งก็ยกมือลูบหัวคนตัวเล็กไปมา จนร่างบางต้องปัดออกอย่างรำคาญ
          “ความจริงเราเคยเจอกันมาก่อน”
          “หา? ตอนไหน อย่าบอกว่าตอนจะฟันคอข้านะ!!!!” ร่างบางประชดใส่ ก่อนจะฟังต่อ
          “สิบปีก่อน ข้าเคยไปบ้านเจ้า ตอนนั้นเจ้ายังตัวเท่านี้” พูดพลางทำมือประกอบ นิ้วชี้และนิ้วหัวแม่มือบีบเข้าหากันจนเกิดช่องเล็กๆ ร่างบางหรี่ตาก่อนว่า
          “คนนะไม่ใช่มด”
          “หึ ตัวเจ้าโตกว่ามดหน่อยเดียว ตอนนั้นเจ้ายังเรียกข้า ท่านพี่ๆ อยู่เลย ไม่คิดว่าโตมาจะไม่น่ารักแบบนี้” ร่างบางหน้างอ เหมือนโดนหลอกด่าไงไม่รู้
          “สมควรเถอะ ใครใช้ให้เจ้าจะตัดคอข้า”
          “ก็ข้าจำไม่ได้นี่ คิดแค่ว่าคุ้นๆ”
          “เหอะ!!!!”
          “.............”
          “แค่เพราะเคยเห็นหน้ากันเลยแต่งงานกับข้าเนี่ยนะ หึ!”
          “ข้าบอกเจ้าไปแล้วนะ” เสียงเรียบเอ่ยออกมา ร่างบางมองเขาก่อนถาม
          “อะไร?”
          “............”
          “หึ ข้าไม่เข้าใจเจ้าเลยสักนิด ชอบทำหน้านิ่งพูดเสียงเรียบๆ แต่บางทีก็ชอบแกล้งข้า เชอะ!” ว่าแล้วก็สะบัดหน้าหนี
          “ที่ข้าชอบทำหน้านิ่งก็เพราะไม่มีอะไรทำให้ข้าเกิดความรู้สึกได้ยังไงล่ะ” ตอบเสียงเรียบ สายตาก็ยังคงจ้องหนังสือต่อไป
          “อ้าว จะบอกว่าข้าทำให้เจ้าเกิดความรู้สึกรึไง?”
          “หึหึหึ ไม่ใช่เกิดความรู้สึก แต่เป็น ‘เกิดอารมณ์’ ต่างหากล่ะ!” คนฟังอ้าปากค้างหน้าแดงแจ๋ก่อนจะโยนหมอนใส่คนตัวโตแล้วโวยวาย
          “บ้า!!!! ไอ้โรคจิต!!!!!!” พูดจบก็ดึงผ้าห่มมาคลุมโปง
          “หึหึหึหึหึหึ” เกลียดจังเลยไอ้เสียงหัวเราะแบบนี้!!!
          ..............
 
          พระอาทิตย์เริ่มคล้อยตกดิน เจ้าชายดันทาเลี่ยนกำลังอาบน้ำหลังจากที่ไล่ให้ร่างบางเข้าไปอาบก่อน ร่างเล็กที่นอนอ่านหนังสือเวทมนตร์อยู่บนเตียงเริ่มกระสับกระส่าย ร่างกายร้อนวูบวาบเหมือนคนไม่สบาย
          “อื้อ เป็นอะไรเนี่ย?” ร่างเล็กพึมพำ ยกมือขึ้นอังหน้าผากตนเอง ตัวก็ไม่ร้อนสักหน่อย ทำไมถึงได้รู้สึกอย่างนี้กัน!!!
          “เจ้าเป็นอะไร?” ร่างสูงที่เพิ่งเปิดประตูเข้ามาเอ่ยถามร่างเล็กที่ยกมืออังหน้าผากตนเอง แม้เขาจะเดาได้ก็เถอะ
          วันนี้เป็นวันพระจันทร์เต็มดวง หมาป่าที่ยังควบคุมตัวเองไม่ได้อย่างร่างเล็กคงกำลังจะกลายร่าง แต่ยังไม่ใช่ตอนนี้ เพิ่งจะหกโมงครึ่ง อีกชั่วโมงครึ่งเขาค่อยช่วยก็แล้วกัน
          “เปล่าเป็น” ตอบแล้วก็นอนดูหนังสือเวทที่ใช้ให้เพื่อนซี้ไปค้นห้องสมุดมาให้ ‘การใช้เวทอักษรรูนโบราณ’ คาดว่าไม่น่าจะเกินหนึ่งเดือน เขาก็จะได้เป็นอิสระจากกรงของพระราชาเสียที
          ถึงตอนนั้นเมื่อไหร่ จะล้างแค้นพระราชาให้ดู!!!!!
          คิดพลางฮัมเพลงอย่างสบายอารมณ์ เจ้าชายดันทาเลี่ยนมองคนอารมณ์ดีนิ่งๆ ก่อนจะเทน้ำใส่แก้ว คนตัวเล็กได้ยินเสียงน้ำไม่วายใช้ “เอาให้ข้าด้วย”
          ...........
          รู้สึก....แปลกๆ
          ร่างสูงที่นอนอ่านหนังสืออยู่บนโซฟาปลายเตียงขมวดคิ้ว ทำไมถึงได้รู้สึกว่าเร็วกว่าทุกครั้ง? หันมองไปยังร่างเล็กที่สองขาหนีบกันแน่น เหงื่อออกเต็มไปหมด หายใจหอบๆ อย่างคนไปวิ่งมาราธอนมาหมาดๆ
          “ลาเนีย” ร่างเล็กสะดุ้งเมื่ออีกฝ่ายเรียกชื่อ เขาหันไปมองต้นเสียง บ้าเอ้ย ทำไมรู้สึกแปลกๆ อย่างนี้เนี่ย!!!!!‘เจ้าตัวเล็ก’ ก็ไม่รู้จะผงกหัวขึ้นมาทำไม!!!!?
          “เจ้า ไม่เป็นอะไรใช่มั้ย?” ถามเรียงเรียบ ร่างเล็กรีบระล่ำระลักตอบทันที
          “ปะ เป็นอะไรล่ะ ไม่เป็นไรสักหน่อย!!!!”
          “อืม” พยักหน้าเข้าใจแล้วหันไปสนใจหนังสือในมือต่อสะกดกลั้นอารมณ์แปลกๆ ที่พลุ่งพล่าน ไม่ได้มองร่างเล็กที่เอาขาถูกันไปมา ก่อนจะเริ่มทุรนทุราย ร่างกายเหมือนแตกเป็นเสี่ยงๆ มันร้อน ร้อนยิ่งกว่าก่อนหน้านั้นอีก แต่ก็ไม่ได้ส่งเสียงอะไรออกมาเพราะกลัวจะผิดสังเกต
          ผ่านไปสักพัก ร่างบางเริ่มจะทนไม่ไหว ร่างเล็กบิดเร่า ทรมานกับสิ่งที่กำลังเป็นอยู่ มือเรียวเล็กมีขนสีทองขึ้นบางๆ เล็บก็เริ่มจะยาวและแหลมขึ้น
          “อา...อึก” ร่างสูงวางหนังสือลงทันทีก่อนจะกระโดดขึ้นเตียงจับร่างบางให้นอนหงายตัวเองก็ขึ้นคร่อมแล้ววางมือลงบนอกของร่างบาง คนตัวเล็กทุเลาลงก่อนจะมองคนบนร่างนิ่งๆ แล้วโวยวาย
          “เจ้าทำอะไรน่ะ ออกไปน่ะ!!” หายใจติดขัด แม้ว่าร่างกายจะกลับมาเป็นแบบเดิมแต่อาการแปลกๆ ก็ยังไม่หายไป
          “เจ้าจะกลายร่าง ข้าแค่สะกด” เสียงเรียบตอบ พยายามไม่ให้เสียงตัวเองสั่นเพราะ ‘ลาเนียน้อย’ ทิ่มอยู่ที่บั้นท้าย......นี่เขาจะสะกดกลั้นอารมณ์ตัวเองได้นานแค่ไหนกัน!!!!
          “อึก ข้าเป็นอะไร?” ร่างเล็กเอ่ย ความร้อนวูบวาบแล่นไปทั่วร่าง แม้จะไม่ได้ร้อนเหมือนเปลวเพลิงแผดเผาเหมือนอย่างตอนแรก แต่เลือดทั่วร่างยิ่งสูบฉีดเมื่อร่างหนากดทับลงมา
          “............”
          ...............
          “ฮื้อ ดันทาเลี่ยน! ข้าร้อน!!!!” ร่างเล็กหอบหายใจ สองขาถูกันไปมายิ่งสร้างความลำบากใจให้คนบนร่างที่พยายามสะกดกลั้นอารมณ์ตัวเองมานาน ยิ่งร่างเล็กพูดด้วยเสียงกระเส่าเขายิ่งทนไม่ไหว
          ไม่ไหวแล้ว.......
          “ข้าขอโทษ อย่าโกรธข้าเลยนะ จุ๊บ!” พูดจบก็โน้มร่างลงไปกดจูบริมฝีปากบาง ร่างเล็กตาโตยิ่งลิ้นร้อนที่สอดเข้ามาอย่างไม่ทันตั้งตัวเขายิ่งรู้สึกดี.......
          ห๊ะ!!! ดี!!!!!!?
          ไม่จริ๊งงงงงงงงง
          “อื้ออออออออ เจ้าจะทำอะไรข้า?” ประท้วงไปก็เท่านั้น ริมฝีปากหนาของร่างสูงเลื่อนต่ำลงที่ลำคอระหงก่อนจะขบเม้มเบาๆ
          “อา..” ร่างบางเผลอครางออกมาแล้วก็ต้องรีบเม้มปากแน่นด้วยความอาย
          “อื้อ ยะ อย่านะ” แม้ปากจะพูดอย่างนั้นแต่ร่างกายกลับตอบสนองเสียจนตนเองหงุดหงิด
          มือหนาล้วงเข้าไปในเสื้อก่อนจะใช้นิ้วบีบบนเม็ดสีชมพูสวยส่งให้ร่างบางบิดเร่า ความร้อนแล่นตั้งแต่ปลายเท้าขึ้นไปจนถึงใบหน้า แก้มร้อนฉ่า
          “อื้อออ..อ่าห์” ลิ้นสากแตะลงบนยอดอกสวย บางบางส่งเสียงครางอย่างไม่รู้ตัว คนตัวโตวนลิ้นไปรอบๆ ก่อนจะเปลี่ยนข้าง ร่างสูงจะเลื่อนลงต่ำไปยังสะดือเล็ก
          “จะทำอะไรน่ะ ห้ามทำนะ” ว่าพลางก็เอามือจิกหัวคนตัวโตไม่ให้เลื่อนลงต่ำกว่านั้น แต่มีหรือที่คนอารมณ์เตลิดไปแล้วจะฟัง ร่างสูงเลื่อนตัวขึ้นไปจูบ มือหนาก็เลื่อนลงต่ำก่อนจะล้วงเข้าไปในกางเกงนอนลูบไล้ ‘เจ้าตัวเล็ก’ ของคนตัวเล็กให้เจ้าของมันต้องร้องคราง
          “อื้อ ไอ้ อ้ะ!” ยังไม่ทันจะได้ด่า ลำคอระหงก็ถูกขบเม้มจนเกิดรอยแดง มือด้านล่างก็กำแก่นกายเล็กรูดขึ้นลง ก่อนจะเปลี่ยนไปสอดใส่ช่องทางด้านหลัง
          “เจ็บ!” คนตัวโตไม่ฟังเสียงอะไรอีกขยับเข้าออกเบาๆ ส่งให้คนตัวเล็กกัดปากแน่น ก่อนจะเพิ่มเป็นสองนิ้ว
          “รู้สึกดีรึเปล่า?” ถามเบาๆ มือทั้งสองก็ยังทำหน้าที่ต่อไป
          “บ้า!! ห้ามถาม!! อ๊ะ!” ร่างเล็กบิดเร่า เมื่อเห็นว่าช่องทางพร้อมแล้วก็เปลี่ยนเป็นอันที่ใหญ่กว่า ทันทีที่ส่วนหัวเข้าไปร่างเล็กก็เกร็งไปทั้งร่างส่งให้เจ้าของสิ่งใหญ่โตนั้นขมวดคิ้วด้วยความเจ็บ
          “เจ็บ อย่าเข้ามานะ อะ!” ร่างสูงไม่ฟัง ค่อยๆ ขยับเข้าช้า ก่อนก้มกระซิบบอก
          “อย่าเกร็ง..”
          “อึก อืออออ อ๊ะ! อ๊ะ!!” เข้าไปแค่ครึ่งลำไม่ปล่อยให้ร่างบางพูดมากก็ขยับเบาๆ ก่อนจะเพิ่มแรงขึ้นเมื่อร่างบางเริ่มคุ้นชินกับขนาด
          “อ่า อ๊ะ อ๊ะ อือ!” เสียงเล็กครางกระเส่ากระตุ้นแรงอารมณ์ของร่างสูงให้โหมกระพือ นานแล้วที่ไม่ได้ปลดปล่อย ยิ่งคิดท่อนล่างยิ่งเพิ่มความเร็วและแรงกระแทกให้หนักหน่วงจนร่างบางถึงกับร้องไม่เป็นภาษา
          “อ่ะ ฮ่าส์ เร็วไป..อ๊ะ แล้ว!!!” ร่างสูงใช้มือทั้งสองจับขาเรียวแยกออกกว้างให้สามารถกระแทกได้ถนัดจนเห็นปลายทางอยู่รำไรเอวก็ยิ่งขยับเร็วขึ้นก่อนที่ร่างบางจะเกร็งกระตุกแล้วพ่นน้ำรักออกมาเปื้อนหน้าท้องแกร่ง ร่างสูงจึงได้ตามไปติดๆ
          “แฮ่กๆๆ” ร่างบางหอบเอาอากาศเข้าปอดเฮือกใหญ่
          ทำไป....แล้ว
          คิดแล้วก็กัดปากแน่นก่อนจะต้องร้องออกมาเมื่อถูกคนบนร่างพลิกตัวให้นอนคว่ำ มือหนาช้อนเอวเล็กขึ้นให้พอดีกับแท่งเนื้อร้อนแล้วกระซิบบอก
          “อีกรอบนะ..”
          ห๊ะ!?
          “ม่ายยยยยยยยย อ๊ะ! อ๊ะ!! อ่า ไอ้!!! อ่าส์”
          ...................
 
          พระจันทร์ส่องแสงนวลลอยเด่นอยู่กลางนภา เจ้าของร่างสูงใหญ่เหลือบนัยน์ตาสีโลหิตขึ้นมองผ่านหน้าต่างบานใหญ่ที่ผ้าม่านปลิวไสว ผมยาวสีดำขับให้ดวงหน้าดูงามสง่า ริมฝีปากสีแดงเผยอยิ้มน้อยๆ ที่ดูชั่วร้าย ก่อนจะกล่าว
          “หึหึหึ เท่านี้ลูกสะใภ้เราก็อิดออดเล่นตัวไม่ได้แล้ว...”
          “ฝ่าบาทนี่ช่างเจ้าเล่ห์” เสียงทุ้มของที่ปรึกษาหนุ่มผมสีเงินยาวรับกับผิวสีแทน เขามองใบหน้าหล่อเหล่าของราชาปีศาจที่ยังคงยิ้มมองดวงจันทร์ ก่อนจะหันมามองตนแล้วเอ่ย
          “หึหึ ก็แค่ยาปลุก ยังไงเสีย สองคนนั้นก็เป็นสามีภรรยา ข้าแค่อยากอุ้มหลาน...”
          “...หึ! เห็นทีฝ่าบาทคงสมปรารถนาในเร็ววัน แค่แสงจันทร์ในวันเพ็ญก็มีพลังมากพอส่งให้สองคนนั้นร่วมรักกันแล้ว แต่ฝ่าบาทก็ยังใส่ยา..เฮ่อ ข้าล่ะเกรงว่าพระชายาจะทนไม่ไหวน่ะสิ!!” พูดพลางทอดถอนใจ
          “ไม่ต้องห่วงหรอกน่า!”
          ร่างสูงของพระราชากล่าวพลางเอนหลังบนพนักพิงหลับตาลงหวังพักสายตา แต่แล้วก็ต้องลืมตาขึ้น เมื่อรู้สึกถึงพลังบางอย่าง..บางเบา....แต่พลังนี้ก็เป็นส่วนหนึ่งของเขา
          “มีอะไรหรือพะย่ะค่ะ ฝ่าบาท?”
          “จดหมายจากตระกูลโนอา” กล่าวจบ มือหนาก็แบออก จดหมายสีอึมครึมค่อยๆปรากฏทีละน้อยจนเต็มฉบับ เขาฉีกซองออกก่อนจะต้องเบิกตากว้าง
 
        .....ผมโนอารุ่นที่ยี่สิบสาม ตอนนี้อยู่ที่โรงเรียนศาสตร์เวทมนตร์เอดินเบิร์ก พบคนที่คล้ายกับเจ้าหญิง ขอผมตรวจสอบอีกสักนิดเพื่อยืนยัน หากแน่ใจผมจะติดต่อไป
 
กิลเบิร์ต โนอา โรมานอฟ
 
          “ฝ่าบาท?”
          “หึหึหึหึหึหึ ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ วันนี้มันวันดีจริงๆ!!! อลีเวีย พรรุ่งนี้จัดงานฉลองให้ข้าด้วย!”
 
..................................................
 
ยามเช้าที่อากาศแสนจะสดใจ.....แต่สำหรับใครบางคนที่ไม่ใช่เขา! ลาเนียพลิกตัวหันหลังไปอีกทางทันทีที่เห็นเพื่อนหัวแดงเดินเข้ามาในห้องนอน แต่จะขยับตัวแต่ละทีนี่มันช่างเจ็บแสนเจ็บ
          อา....แกล้งหลับดีมั้ยนะ!!!?
          “หึหึหึ เมื่อคืนหลับสบายมั้ย พระชายา คึคึ” ร่างบางกัดปากแน่นแล้วหันขวับไปมองเพื่อด้วยตาขวางๆ ก่อนจะเหน็บเข้าให้
          “หึ เลวี่ เจ้ากล้าเข้ามาในห้องนอนที่พระชายานอนอยู่ ไม่กลัวหัวขาดรึไง!!!?”
          “เจ้าชายดันทาเลี่ยนอนุญาตข้าแล้ว” เสียงกวนๆ ส่งมาพร้อมกับการยักคิ้ว
          “จิ๊!!!” ทำอะไรไม่ได้ก็ต้องซุกหน้าใต้ผ้าห่มด้วยความอับอาย....
          “อายเหรอ?”
          “ไอ้บ้า!! ไม่เห็นจะช่วยข้าได้เลย!!!”
          “เฮื่อย ก็ใครใช้ให้พระราชาเจ้าเล่ห์ขนาดนั้นล่ะ เจ้าก็....ทำใจไปละกัน!” พูดเสียงเรียบแล้วกอดอกส่งให้คนฟังต้องหยิบหมอนขึ้นมาตีๆๆๆ ไม่รู้เลยว่าผ้าห่มร่นลงจนเห็นเรือนร่างนวลเนียนที่มีแต่รอย....แดง
          “ว้าว” ร่างบางมองตามสายตาคนเป็นเพื่อนแล้วก็ต้องหน้าม้าน แก้มขึ้นสีเรื่อก่อนจะรีบมุดเข้าผ้าห่มทันทีแต่เพื่อนตัวดีก็ยังไม่วายแซวให้ได้อาย
          “เมื่อคืนท่าจะไม่ได้นอน...”
          “อ๊ากกกกกกกกกกกกกก เงียบนะ!!!!!!!”
          “ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ”
 
********************************************
 
To be continued
 
Next Episode 7 อิสรภาพที่แสนหวาน...มั้งนะ!