The code... รักนะครับ...ไอ่พี่รหัส !!!

Ep.2
คำใบ้...คำสั่ง 
 
เหล่านักศึกษาน้องใหม่ต่างพากัน ค่อยๆเดินต่อแถวกันไปล้วงหยิบเศษกระดาษที่อยู่ในกล่องสี่เหลี่ยมนั่นทีละคนๆ 
 
               "แกๆได้คำใบ้ว่าไง.."
               "คำใบ้ฉันยากอะแก.."
               "เห้ยพวกมึง!! กูว่าพี่รหัสกูเป็นผู้หญิงหวะ"
               "ไหนๆกูขอดูคำใบ้หน่อย!" เสียงวิพากษ์วิจารที่เกี่ยวกับคำใบ้ในกระดาษที่ทุกคนจับได้ บ้างก็ได้คำใบ้ง่ายๆ บ้างก็ได้คำใบ้ที่ยากเอาการ 
 
จนกล่องใบนั้นได้มาหยุดอยู่ตรงหน้าของผมในตอนนี้ ไม่ว่าคำใบ้ของผมจะเป็นอะไร พี่รหัสจะเป็นชายหรือหญิง ผมขอแค่พวกเขานิสัยดีก็พอแล้วหละครับ ผมค่อยๆหย่อนมือล้วงไปหยิบเอาเศษกระดาษที่อยู่ในกล่องนั่นขึ้นมาแล้วค่อยๆคลี่กระดาษใบเล็กๆสีฟ้าที่ตรงมุมขวามีตัวหนังสือเขียนอยู่ว่า 'To.น้องรหัส' 
 
ผมอ่านมันก่อนจะคลี่กระดาษที่พับไว้สี่ชั้น นี่มันกลัวใครจะรู้ครับ-_- จนถึงชั้นสุดท้ายปรากฏให้เห็นคำใบ้เพียงไม่กี่คำ
 
               .....'เหนือเดือน'.....
 
แค่เนี้ยนะ!!! คำใบ้สั้นๆง่ายๆแต่มันทำให้ผมมึนไปชั่วขณะครับ เหอะๆ นี่คุณเรียกว่าใบ้เเล้วใช่มั้ยครับคุณพี่รหัส!! โอ่ยยยยผมอยากจะไปผูกคอตายใต้ต้นดอกหญ้า แต่ก็กลัวจะหายใจไม่ออก-_- เพราะฉะนั้นเลิกคิดสั้นเถอะครับ...
 
หลังจากได้คำใบ้กันครบทุกคนแล้ว เหล่านักศึกษาต่างพากันวิ่งวุ่นหาพี่รหัสของใครของมัน แต่นี่มันรวมถึงผมด้วยนะ ดีใจที่มีส่วนร่วมครับ จริงๆนะ-_- ผ่านไปก็หลายคนแล้วครับที่ผมเดินเข้าไปถาม แต่กลับไม่ใช่พี่รหัส 'เหนือเดือน' อะไรนั่นสักคน แถมยังได้เต้นแร้งเต้นกา ให้คลานเป็นหมาบ้างแหละ ให้ไปตะโกนอะไรที่ทุเรจๆอธิเช่น 'ผมหงี่(ที่มาจากคำว่าเงี่ย*)' แล้วให้ตะโกนซ้ำๆดังๆไปกว่าสิบรอบนับได้ครับ T~T
 
             "เอ่อ...พะ พี่ครับ" ผมเดินตรงเข้าไปหาผู้ชายคนหนึ่ง ที่กำลังนั่งก้มหน้าก้มตาเล่นเกมอยู่ พร้อมกับสะกิดเรียกพี่มัน คนถูกเรียกถอนหายใจอย่างเอ่อ...รำคาญ ก่อนจะละสายตาจากเกม เงยขึ้นมามองหน้าผม พร้อมกับเลิกคิ้วขึ้นประมาณว่า 'มึงมีอะไร' ถ้าผมเดาไม่ผิดนะ
 
             "คะ คือพี่ใช่พี่ เอ่อ.. รหัสของผม ระ หรือเปล่าครับ...??" ถามไปแล้วครับ ด้วยเสียงที่มันสั่นเอามากๆเลยด้วย ก็นะบอกได้เลยว่า พี่มันแบบ!! อื้อหือ...หล่อมากครับ หล่อเข้ม หล่อลากไส้ลากพุงเลยครับขอบอก><
 
             "คำใบ้...?" พี่มันถามผมกลับ พร้อมกับแบมือขอกระดาษจากผม ผมจะทำอะไรได้นอกจากส่งกระดาษสีฟ้านั่นไปให้พี่มัน... หลังจากรับกระดาษไปอ่านปุ๊บ! พี่มันก็ยิ้มร้ายทันที ผมไม่ได้เว่อร์นะครับ ผมคิดแบบนั้นจริงๆยิ้มของพี่มันผมไม่ไว้ใจเลย....
 
              "หึๆ มึงเห็นไอ่นั่นมั้ย ที่ใส่เสื้อยืดสีดำกางเกงยีน ยืนอยู่กับผู้หญิงอีกสามสี่คนนั่นหนะ!" ผมหันหน้าไปมองตามทางที่พี่มันจ้อง ก็พบกับผู้ชายอีกคนตามที่พี่มันบอกจริงๆ กำลังยืนยิ้มให้กับสาวๆนักศึกษา ที่คงไปถามเรื่องพี่รหัสมั้งครับ เอ่อ..ว่าแต่จะให้ผมมองผู้ชายคนนั้นทำไม?
 
                "อ่า..ครับ?"
                "กูขอสั่งให้มึง... ไปจูบกับมันสิบวิ หลังจากนั้นก็บอกชื่อพร้อมกับบอกว่ามึงเป็นน้องรหัสของ 'เหนือเดือน' กับมันดังๆให้กูได้ยิน แล้วค่อยเดินกลับมา...." 
                "ห้ะ!!! จะบ้าหรอพี่ ผะ ผมไม่ทำได้มั้ยอ่าาาา.." ผมอยากจะร้องไห้ให้น้ำตาเป็นสายโลหิต แต่ติดว่านี่คือความเป็นจริง แล้วไอ่โลหิตที่ว่านั้นไม่มีทางไหลออกมาจากตาเพราะตรูร้องไห้อย่างแน่นอน-_-
 
                "อืม... ก็ได้นะ แต่ถ้ามึงไม่ทำแล้วกูเป็นพี่รหัสมึง กูควรจะทำยังไงกับน้องรหัสที่ขัดคำสั่งของกูดีน๊าาาา.... อ่อ! ไม่เซ็นชื่อให้ผ่านกิจกรรม กูว่ามันแฟร์ดีว่ามั้ย?" มึลคิดเองครับ! มึงคิดเองเออเองทั้งหมดเลย กูไม่รู้กูไม่รู้ววววววT~T ครันจะปฏิเสธก็ไม่ได้ ถ้ามันเป็นพี่รหัสของผมจริงๆหละ ชีวิตเฟรชชี่อันแสนสดใสของผม ไม่ดับก่อนได้เป็นนิสิตเพราะถูกทำโทษเนื่องจาก 'ตรูไม่ผ่านกิจกรรม' งั้นหรอ.....!!!!!!
 
แล้วไงหละ! ใครสนครับ!? ตรูนี่ไงที่แบกหน้าตาที่ประกอบไปด้วยแว่นอันหนาเตอะสองเซนฯครึ่ง มาหยุดอยู่ตรงหน้าผู้ชายที่ผมพูดได้เต็มปากเลยว่า แม่งหล่อเหี้ยๆเลยครับ หล่อโหด! หล่อไม่บันยะบันยัง! หล่อวัวตายความล้ม! อื้อหืมมม...หล่อกว่าไอ่พี่ที่ใช้ให้ผมมา...จูบมันอีก นึกถึงข้อนี้แล้วน่าหดหู่T~T 
 
แถมไอ่พี่นั่นมันยังกำหนดวินาทีแห่งการสูญเสีย 'จูบแรก' ของผมให้กับไอ่ผู้ชายที่หล่อแม่งหช่อและหล่อโคตะระแห่งมหาหล่อนี่ซะดิบดี-_- อะเฮือก!เลยครับ หวังว่าตรูคงไม่โดนดั้นหน้าจนแว่นหนาสองจุดห้าเซนฯนี่แตกก่อนนะ....
 
               "พะ พี่ครับ...." เรียกไปแล้วครับ เรียกมันไปแล้ว!! ความเงียบเข้าปกคลุมอย่างกระทันหันดุจรถไฟฟ้าความเร็วสูงของญี่ปุ่นและโอซาก้า-.,- ใบหน้าหล่อเหลาที่พระเจ้าช่างประดิษฐ์นี่กำลังจ้อมมองมาที่ผมอย่างสงสัย อย่ามองตรูแบบนี้ครับ! ตรูจะละลายกลายเป็นลาวาและแม็กม่าในเวลาเดียวกันอยู่แล้ว-///- 
 
                "อ่า...มีไรป่ะน้อง?" เสียงทุ้มน่าฟังของพี่สุดหล่อไส้ถลักเอ่ยถามผม 'กูจะมาจูบมึงสิบวินาทีครับ' อยากตอบแบบนี้จัง แต่ก็ต้องเก็บไว้ก่อนที่ยังอยากจะมีชีวิตและลมหายใจอยู่ เพราะฉะนั้น! การกระทำสำคัญกว่าคำพูด!!!! ตรูทำเลยเเล้วกัน!!!
 
               "เอ่อน้องมีระ...อุ๊บOxO!!" ไม่ต้องถามครับ ตรูทำอยู่! ผมเขย่งปลายเท้าขึ้นก่อนจะใช้แขนคล้องคอไอ่คนที่สูงกว่าผมน่าจะ สิบกว่าเซนฯเห็นจะได้-_- ลงมาจูบแบบปากแตะปาก!!! ดิสอิทออะเม้าส์ทูเม้าส์ >< ก่อนจะเริ่มนับถ่อยหลังในใจ...
 
          สิบ.... เก้า.... มันจะผลักผมหรือเปล่าวะ><
 
           แปด... เจ็ด... ถ้าผลักแล้วแม่งดั้นหน้าผมจนแว่นแตกขึ้นมาทำไงT~T
 
            หก... ห้า... มันนิ่งมากครับ! นี่มันจะไม่ผลักผมออกจริงๆใช่มั้ย
 
            สี่... สาม... อีกนิดเดียวเท่านั้น!!
 
            สอง... ผมกำลังจะผลักมันออก
 
           หนึ่ง.... แล้วผลักมันออกจนได้! 
 
               "แฮกๆ ผะ ผม แฮก! ผมชยิน วิศวโยธา! น้องรหัสของ 'เหนือเดือน' ครับ!!! ((><))" ผมหอบหายใจเอาอากาศ แล้วตะโกนบอกทั้งชื่อเล่นทั้งคณะและสาขาที่เรียน เอาแม่งให้ดังที่สุดเพื่อให้ไอ่พี่ที่สั่งผมมาได้ยิน ทำใจไว้แล้วด้วยครับ ยังไงซะตรูต้องโดนดั้นหน้าแว่นแตก ไม่ก็โดนพวกวิดวะฯกระทืบแน่นอน ตาย!!งานนี้ไอ่ชยินมึงมีแต่ตายกับตาย ไว้อาลัยให้กับผมสามวิT~T
 
แต่...แต่...แต่!!!! ทำไมตรูไม่รู้สึกเจ็บ หรือแว่นตาสองจุดห้าเซนฯนี่แตกเลยวะ? ผมค่อยๆลืมตาขึ้นนิดๆ เพื่อมองสถานะการณ์ตรงหน้าอย่างหวาดระแวงว่าถ้ามันรอให้ผมลืมตาขึ้นมาแล้วควักเอาลูกตาผมไปย่างให้หมาแถวๆนี้กินผมจะทำยังไง แต่...มันไม่มีวันเป็นจริงหรอกครับ ผมว่าผมควรเลิกคิดอะไรที่ไร้สาระแบบนี้สักที-_- 
 
ผมกระพริบตาปริบๆ เพื่อปรับสายตาให้มองอะไรชัดเจน แล้วก็พบกับพี่สุดหล่อไส้ถลักคนนั้นกำลังยืนมองผมอยู่ ด้วยสายตาที่ผมอ่านไม่ออก บอกเลยครับว่ากลัว! พี่มันไม่ได้ต่อยผมหรือว่าอะไรครับ เพียงแค่...
 
                  "หึๆ เป็นเกย์หรอมึง ไอ่เตี้ย!?" และผมสัญญาและสาบานไว้ตรงนี้เลยว่า!!!! ตรูจะไม่เชื่อภาพลักษณ์ของไอ่พวกที่หล่อๆอีกต่อไปครับ หล่อปากหมา! เหมาะกับพี่มันดีครับ!!!!! เชรดดดด...