The code... รักนะครับ...ไอ่พี่รหัส !!!
เขียนโดย Sozii
วันที่ 24 พฤษภาคม พ.ศ. 2559 เวลา 01.38 น.
แก้ไขเมื่อ 24 พฤษภาคม พ.ศ. 2559 02.17 น. โดย เจ้าของนิยาย
3) คำใบ้...คำสั่ง Ep.2
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความEp.2
คำใบ้...คำสั่ง
เหล่านักศึกษาน้องใหม่ต่างพากัน ค่อยๆเดินต่อแถวกันไปล้วงหยิบเศษกระดาษที่อยู่ในกล่องสี่เหลี่ยมนั่นทีละคนๆ
"แกๆได้คำใบ้ว่าไง.."
"คำใบ้ฉันยากอะแก.."
"เห้ยพวกมึง!! กูว่าพี่รหัสกูเป็นผู้หญิงหวะ"
"ไหนๆกูขอดูคำใบ้หน่อย!" เสียงวิพากษ์วิจารที่เกี่ยวกับคำใบ้ในกระดาษที่ทุกคนจับได้ บ้างก็ได้คำใบ้ง่ายๆ บ้างก็ได้คำใบ้ที่ยากเอาการ
จนกล่องใบนั้นได้มาหยุดอยู่ตรงหน้าของผมในตอนนี้ ไม่ว่าคำใบ้ของผมจะเป็นอะไร พี่รหัสจะเป็นชายหรือหญิง ผมขอแค่พวกเขานิสัยดีก็พอแล้วหละครับ ผมค่อยๆหย่อนมือล้วงไปหยิบเอาเศษกระดาษที่อยู่ในกล่องนั่นขึ้นมาแล้วค่อยๆคลี่กระดาษใบเล็กๆสีฟ้าที่ตรงมุมขวามีตัวหนังสือเขียนอยู่ว่า 'To.น้องรหัส'
ผมอ่านมันก่อนจะคลี่กระดาษที่พับไว้สี่ชั้น นี่มันกลัวใครจะรู้ครับ-_- จนถึงชั้นสุดท้ายปรากฏให้เห็นคำใบ้เพียงไม่กี่คำ
.....'เหนือเดือน'.....
แค่เนี้ยนะ!!! คำใบ้สั้นๆง่ายๆแต่มันทำให้ผมมึนไปชั่วขณะครับ เหอะๆ นี่คุณเรียกว่าใบ้เเล้วใช่มั้ยครับคุณพี่รหัส!! โอ่ยยยยผมอยากจะไปผูกคอตายใต้ต้นดอกหญ้า แต่ก็กลัวจะหายใจไม่ออก-_- เพราะฉะนั้นเลิกคิดสั้นเถอะครับ...
หลังจากได้คำใบ้กันครบทุกคนแล้ว เหล่านักศึกษาต่างพากันวิ่งวุ่นหาพี่รหัสของใครของมัน แต่นี่มันรวมถึงผมด้วยนะ ดีใจที่มีส่วนร่วมครับ จริงๆนะ-_- ผ่านไปก็หลายคนแล้วครับที่ผมเดินเข้าไปถาม แต่กลับไม่ใช่พี่รหัส 'เหนือเดือน' อะไรนั่นสักคน แถมยังได้เต้นแร้งเต้นกา ให้คลานเป็นหมาบ้างแหละ ให้ไปตะโกนอะไรที่ทุเรจๆอธิเช่น 'ผมหงี่(ที่มาจากคำว่าเงี่ย*)' แล้วให้ตะโกนซ้ำๆดังๆไปกว่าสิบรอบนับได้ครับ T~T
"เอ่อ...พะ พี่ครับ" ผมเดินตรงเข้าไปหาผู้ชายคนหนึ่ง ที่กำลังนั่งก้มหน้าก้มตาเล่นเกมอยู่ พร้อมกับสะกิดเรียกพี่มัน คนถูกเรียกถอนหายใจอย่างเอ่อ...รำคาญ ก่อนจะละสายตาจากเกม เงยขึ้นมามองหน้าผม พร้อมกับเลิกคิ้วขึ้นประมาณว่า 'มึงมีอะไร' ถ้าผมเดาไม่ผิดนะ
"คะ คือพี่ใช่พี่ เอ่อ.. รหัสของผม ระ หรือเปล่าครับ...??" ถามไปแล้วครับ ด้วยเสียงที่มันสั่นเอามากๆเลยด้วย ก็นะบอกได้เลยว่า พี่มันแบบ!! อื้อหือ...หล่อมากครับ หล่อเข้ม หล่อลากไส้ลากพุงเลยครับขอบอก><
"คำใบ้...?" พี่มันถามผมกลับ พร้อมกับแบมือขอกระดาษจากผม ผมจะทำอะไรได้นอกจากส่งกระดาษสีฟ้านั่นไปให้พี่มัน... หลังจากรับกระดาษไปอ่านปุ๊บ! พี่มันก็ยิ้มร้ายทันที ผมไม่ได้เว่อร์นะครับ ผมคิดแบบนั้นจริงๆยิ้มของพี่มันผมไม่ไว้ใจเลย....
"หึๆ มึงเห็นไอ่นั่นมั้ย ที่ใส่เสื้อยืดสีดำกางเกงยีน ยืนอยู่กับผู้หญิงอีกสามสี่คนนั่นหนะ!" ผมหันหน้าไปมองตามทางที่พี่มันจ้อง ก็พบกับผู้ชายอีกคนตามที่พี่มันบอกจริงๆ กำลังยืนยิ้มให้กับสาวๆนักศึกษา ที่คงไปถามเรื่องพี่รหัสมั้งครับ เอ่อ..ว่าแต่จะให้ผมมองผู้ชายคนนั้นทำไม?
"อ่า..ครับ?"
"กูขอสั่งให้มึง... ไปจูบกับมันสิบวิ หลังจากนั้นก็บอกชื่อพร้อมกับบอกว่ามึงเป็นน้องรหัสของ 'เหนือเดือน' กับมันดังๆให้กูได้ยิน แล้วค่อยเดินกลับมา...."
"ห้ะ!!! จะบ้าหรอพี่ ผะ ผมไม่ทำได้มั้ยอ่าาาา.." ผมอยากจะร้องไห้ให้น้ำตาเป็นสายโลหิต แต่ติดว่านี่คือความเป็นจริง แล้วไอ่โลหิตที่ว่านั้นไม่มีทางไหลออกมาจากตาเพราะตรูร้องไห้อย่างแน่นอน-_-
"อืม... ก็ได้นะ แต่ถ้ามึงไม่ทำแล้วกูเป็นพี่รหัสมึง กูควรจะทำยังไงกับน้องรหัสที่ขัดคำสั่งของกูดีน๊าาาา.... อ่อ! ไม่เซ็นชื่อให้ผ่านกิจกรรม กูว่ามันแฟร์ดีว่ามั้ย?" มึลคิดเองครับ! มึงคิดเองเออเองทั้งหมดเลย กูไม่รู้กูไม่รู้ววววววT~T ครันจะปฏิเสธก็ไม่ได้ ถ้ามันเป็นพี่รหัสของผมจริงๆหละ ชีวิตเฟรชชี่อันแสนสดใสของผม ไม่ดับก่อนได้เป็นนิสิตเพราะถูกทำโทษเนื่องจาก 'ตรูไม่ผ่านกิจกรรม' งั้นหรอ.....!!!!!!
แล้วไงหละ! ใครสนครับ!? ตรูนี่ไงที่แบกหน้าตาที่ประกอบไปด้วยแว่นอันหนาเตอะสองเซนฯครึ่ง มาหยุดอยู่ตรงหน้าผู้ชายที่ผมพูดได้เต็มปากเลยว่า แม่งหล่อเหี้ยๆเลยครับ หล่อโหด! หล่อไม่บันยะบันยัง! หล่อวัวตายความล้ม! อื้อหืมมม...หล่อกว่าไอ่พี่ที่ใช้ให้ผมมา...จูบมันอีก นึกถึงข้อนี้แล้วน่าหดหู่T~T
แถมไอ่พี่นั่นมันยังกำหนดวินาทีแห่งการสูญเสีย 'จูบแรก' ของผมให้กับไอ่ผู้ชายที่หล่อแม่งหช่อและหล่อโคตะระแห่งมหาหล่อนี่ซะดิบดี-_- อะเฮือก!เลยครับ หวังว่าตรูคงไม่โดนดั้นหน้าจนแว่นหนาสองจุดห้าเซนฯนี่แตกก่อนนะ....
"พะ พี่ครับ...." เรียกไปแล้วครับ เรียกมันไปแล้ว!! ความเงียบเข้าปกคลุมอย่างกระทันหันดุจรถไฟฟ้าความเร็วสูงของญี่ปุ่นและโอซาก้า-.,- ใบหน้าหล่อเหลาที่พระเจ้าช่างประดิษฐ์นี่กำลังจ้อมมองมาที่ผมอย่างสงสัย อย่ามองตรูแบบนี้ครับ! ตรูจะละลายกลายเป็นลาวาและแม็กม่าในเวลาเดียวกันอยู่แล้ว-///-
"อ่า...มีไรป่ะน้อง?" เสียงทุ้มน่าฟังของพี่สุดหล่อไส้ถลักเอ่ยถามผม 'กูจะมาจูบมึงสิบวินาทีครับ' อยากตอบแบบนี้จัง แต่ก็ต้องเก็บไว้ก่อนที่ยังอยากจะมีชีวิตและลมหายใจอยู่ เพราะฉะนั้น! การกระทำสำคัญกว่าคำพูด!!!! ตรูทำเลยเเล้วกัน!!!
"เอ่อน้องมีระ...อุ๊บOxO!!" ไม่ต้องถามครับ ตรูทำอยู่! ผมเขย่งปลายเท้าขึ้นก่อนจะใช้แขนคล้องคอไอ่คนที่สูงกว่าผมน่าจะ สิบกว่าเซนฯเห็นจะได้-_- ลงมาจูบแบบปากแตะปาก!!! ดิสอิทออะเม้าส์ทูเม้าส์ >< ก่อนจะเริ่มนับถ่อยหลังในใจ...
สิบ.... เก้า.... มันจะผลักผมหรือเปล่าวะ><
แปด... เจ็ด... ถ้าผลักแล้วแม่งดั้นหน้าผมจนแว่นแตกขึ้นมาทำไงT~T
หก... ห้า... มันนิ่งมากครับ! นี่มันจะไม่ผลักผมออกจริงๆใช่มั้ย
สี่... สาม... อีกนิดเดียวเท่านั้น!!
สอง... ผมกำลังจะผลักมันออก
หนึ่ง.... แล้วผลักมันออกจนได้!
"แฮกๆ ผะ ผม แฮก! ผมชยิน วิศวโยธา! น้องรหัสของ 'เหนือเดือน' ครับ!!! ((><))" ผมหอบหายใจเอาอากาศ แล้วตะโกนบอกทั้งชื่อเล่นทั้งคณะและสาขาที่เรียน เอาแม่งให้ดังที่สุดเพื่อให้ไอ่พี่ที่สั่งผมมาได้ยิน ทำใจไว้แล้วด้วยครับ ยังไงซะตรูต้องโดนดั้นหน้าแว่นแตก ไม่ก็โดนพวกวิดวะฯกระทืบแน่นอน ตาย!!งานนี้ไอ่ชยินมึงมีแต่ตายกับตาย ไว้อาลัยให้กับผมสามวิT~T
แต่...แต่...แต่!!!! ทำไมตรูไม่รู้สึกเจ็บ หรือแว่นตาสองจุดห้าเซนฯนี่แตกเลยวะ? ผมค่อยๆลืมตาขึ้นนิดๆ เพื่อมองสถานะการณ์ตรงหน้าอย่างหวาดระแวงว่าถ้ามันรอให้ผมลืมตาขึ้นมาแล้วควักเอาลูกตาผมไปย่างให้หมาแถวๆนี้กินผมจะทำยังไง แต่...มันไม่มีวันเป็นจริงหรอกครับ ผมว่าผมควรเลิกคิดอะไรที่ไร้สาระแบบนี้สักที-_-
ผมกระพริบตาปริบๆ เพื่อปรับสายตาให้มองอะไรชัดเจน แล้วก็พบกับพี่สุดหล่อไส้ถลักคนนั้นกำลังยืนมองผมอยู่ ด้วยสายตาที่ผมอ่านไม่ออก บอกเลยครับว่ากลัว! พี่มันไม่ได้ต่อยผมหรือว่าอะไรครับ เพียงแค่...
"หึๆ เป็นเกย์หรอมึง ไอ่เตี้ย!?" และผมสัญญาและสาบานไว้ตรงนี้เลยว่า!!!! ตรูจะไม่เชื่อภาพลักษณ์ของไอ่พวกที่หล่อๆอีกต่อไปครับ หล่อปากหมา! เหมาะกับพี่มันดีครับ!!!!! เชรดดดด...
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ