The Witches II : Dark Heart

        พวกเราต่อสู้กันมาเรื่อยๆเป็นเวลานานมากจนกระทั่งตอนนี้ทั้งฉันและเจเนวีฟต่างพากันหมดแรงและเหนื่อยอ่อน เจเนวีฟที่อยู่ต่อหน้าฉันพยายามจะลุกขึ้นทั้งที่แรงของเธอเองก็แทบจะไม่เหลืออยู่แล้ว

“เจเนวีฟหยุดเถอะ.....” ฉันพูดกับเจเนวีฟในขณะที่ตัวฉันเองทำได้แค่นั่งลงกับพื้นเพราะแรงของฉันเองก็มีไม่มากพอที่จะลุกขึ้นยืน

“ไม่!! ข้าไม่หยุดจนกว่าเจ้าจะตาย!!”

“ไม่..เจเนวีฟเจ้าต้องหยุดถ้าขืนเจ้าใช้พลังมากกว่านี้เจ้าจะตายเอาได้..”

“ช่างประไร!!!! ข้าขอแค่ให้เจ้าตายด้วยน้ำมือของข้าก็เพียงพอแล้ว!!!” เจเนวีฟรวบรวมแรงทั้งหมดของเธอที่มีอยู่ตอนเพื่อร่ายลูกได้สีดำออกมา

“อย่าทำแบบนี้เลยเจเนวีฟ..”

“เพราะเจ้ามันขี้ขลาด!!! เจ้าได้อยู่สภาพแบบนั้นยังไงละ!! แน่จริงก็ลุกขึ้นมาสิ!!!”

“ไม่ เจเนวีฟ...สิ่งที่เจ้าควรจะทำตอนนี้คือเก็บแรงของเจ้าที่มีอยู่และเดินเข้ามาใช้ดาบของเจ้าแทงทะลุอกของข้าให้ตายไปจะดีกว่า....”

“หึ..ข้าไม่หลงกลเจ้าหรอก...” ยังไม่ทันที่เจเนวีฟจะพูดขาดคำร่างของเธอก็ถูกดาบเล่มหนึ่งแทงทะลุจากกลางหลังของเธอ ภาพที่เห็นอยู่ตรงหน้าทำให้ฉันถึงกับเบิกตากว้าง ใช่ คนที่ทำอย่างนั้นก็คือลูเซียส!! ฉันคิดว่าเค้าไปตายไปแล้วซะอีก!!

“เฮ้อ ยืมพลังของข้าไปแต่กลับไม่เจียมตัวเอาซะเลยนะ...”

“จะ.....เจ้า.....” เจเนวีฟพูดอย่างตะกุกตะกักและค่อยๆหันหน้าไปทางลูเซียสที่กำลังใช้ดาบแทงเธออยู่

“บางทีเจ้าควรจะฟังศัตรูของเจ้าบ้าง แต่ก็ช่างเถอะเจ้าหมดประโยชน์แล้ว..” เมื่อลูเซียสพูดจบเค้าจึงใช้เท้าข้างหนึ่งถีบไปที่ไหล่ของเจเนวีฟเพื่อจะดึงดาบที่เปื้อนเลือดนั้นออกมา จนทำให้เจเนวีฟถึงกับล้มลงไปนอนกับพื้น

“เอาละต่อไปก็ตาเจ้าแล้ว แม่ยอดรักของข้า...” เมื่อลูเซียสพูดจบก็พยายามจะเดินมาทางฉัน แต่ก็ถูกขัดจังหวะเมื่อเจเนวีฟใช้แรงของเธอที่มีอยู่ตอนนี้รั้งขาของลูเซียสเอาไว้

“ไม่....เจ้าจะจัดการกับนังผู้หญิงชั้นต่ำคนนั้นไม่ได้......นางเป็นศัตรู..ของข้า!!!”

“เฮ้อ จวนตัวจะตายอยู่แล้วยังกล้าปากดีอีกนะ งั้นข้าคงต้องทำให้เจ้าตาย...ซะเดี๋ยวนี้เลย...” ทันทีที่ลูเซียสง้างมือขึ้นเพื่อจะจัดการกับเจเนวีฟฉันก็รวบรวมแรงทั้งหมดของฉันที่มีอยู่พุ่งตัวเข้าไปรวบตัวขอลูเซียสเพื่อจะไม่ให้เค้าทำอะไรเจเนวีฟไปมากกว่านี้อีกแล้ว

    แต่ก็ไม่ทันการดูเหมือนว่าเค้าจะจับได้ว่าฉันจะทำอะไรลูเซียสจึงใช้พลังของเค้าบีบที่คอของฉัน

“เฮ้อ..ข้าอุตส่าห์หายโกรธเจ้าแล้วนะยอดรักแต่ไฉนเจ้าถึงได้ทำกับข้าแบบนี้ละ”

“เพราะข้าเกลียดเจ้า..เกลียดในสิ่งที่เจ้าทำเอาไว้กับข้า”

“หึ ช่างงี่เง่ากันซะจริง!!! เจ้าเองก็หลงเสน่ห์นังนี่เหมือนกันงั้นหรอ!!!” เจเนวีฟกล่าวขึ้นพร้อมกับหัวเราะออกมาในเชิงเยาะเย้ย

“จะ...เจเนวีฟ”

“ไหนๆที่ข้าจะตายแล้วข้าขอบอกเอาไว้อย่างหนึ่งคำสาปที่ข้าได้ให้เอาไว้กับลูกชายเจ้ามันไม่มีทางแก้หรอกนะ เว้นแต่ว่าเจ้าจะต้องฆ่าเค้าให้ตาย!!! แต่ในทางกลับกันถ้าลูกชายของเจ้าตาย เจ้าก็จะตายด้วย!” เมื่อลูเซียสได้ยินที่เจเนวีฟพูดดังนั้นเค้าจึงปล่อยฉันลงกับพื้น

“หมายความว่ายังไง..” ฉันถามเจเนวีฟ

“ก็หมายความว่าถ้าใครในคนหนึ่งบาดเจ็บหรือตาย พวกเจ้า2คนก็จะตายพร้อมกัน!!!” หลังจากที่ลูเซียสได้ยินดังนั้นแล้วจึงใช้ดาบของเค้าเสียบไปที่กลางอกของเจเนวีฟ เพื่อเป็นการตัดความรำคาญและดับลมหายใจของนางซะ

“เฮ้อ ช่างน่ารำคาญเสียจริง...”

“เจ้าทำอะไรลงไป.....”

“เจ้าคิดหรือว่าผู้หญิงแบบเจเนวีฟจะสำนึกผิด...จิตใจของนางนั้นมืดมนเกินจะเยียวยา เหมือนกับข้าแต่เอาเป็นว่าตอนนี้..ถึงเวลาที่เจ้าจะเป็นของข้าแล้วยอดรัก..”

“ไม่....” เมื่อฉันได้ยินที่ลูเซียสพูดดังนั้นฉันจึงพยายามใช้แรงที่เหลืออยู่เพื่อจะคลานหนีเค้า แต่ก็คงจะไม่ทันการลูเซียสเข้ามาจู่โจมฉัน เค้าคร่อมตัวของฉันเอาไว้ลัจัดการล็อคตัวของฉันเอาไว้ไม่ให้ขยับหนี

“จะหนีไปไหนยอดรักของข้า!!!” ลูเซียสจ้องมองมาที่ฉันพร้อมกับเหยียดยิ้มเล็กน้อย อีกแล้วงั้นหรอ ทำไมฉันถึงลูเซียสไม่พ้นสักทีละ ตอนนี้ฉันไม่เหลือมากพอที่จะหนีจากเค้าได้เลย...ไม่...ฉันไม่อยากเป็นของเค้า...ฉันพยายามที่จะข่มตาลงในขณะที่ลูเซียสกำลังใช้ลิ้นของเค้าเลียไปตามต้นคอและเนินอกของฉัน...

   ฉันรู้สึกขยะแขยงเค้ามากแต่ก็ทำอะไรไม่ได้เลย เฮดิสไปอยู่ที่ไหนกันละขอร้องทีเถอะช่วยฉันด้วย..ฉันพยายามรวบรวมแรงที่มีอยู่เพื่อจะลองเรียกชื่อของเฮดิส อย่างน้อยถ้าฉันได้พูด..ได้เรียกชื่อของเค้าบางทีเค้าอาจจะมาช่วยฉันได้...

“เฮดิส......”

“เมื่อกี้เจ้าเรียกชื่อน้องชายของข้างั้นหรือช่างน่าขำสิ้นดี!!!”

“แต่สำหรับข้าไม่ขำ.....” เสียงผู้ชายคนหนึ่งดังขึ้นจากข้างหลังของลูเซียส

“เฮ้อ ชอบขัดขวางข้าจังเลยนะเฮดิส...”

“ก็ไม่ได้อยากทำหรอกแต่เห็นเจ้าทำร้ายผู้หญิงแบบนี้แล้วข้ารับไม่ได้อย่างแรง” เมื่อเฮดิสพูดจบเค้าจึงใช้มือข้างขวากระชากลูเซียสออกมาจากตัวฉัน จนกระเด็นออกไปไกล

“หึ!!! เจ้าจะทำอะไร!!!”

“ข้าก็แค่ได้ยินเสียงเรียกข้าจึงมา...และยิ่งเป็นผู้หญิงคนนี้ด้วยจึงไม่ให้อภัยไปใหญ่..”

“หมายความว่ายังไงกัน!!!”

“ก็หมายความว่า...ข้าควรจะขังเจ้าเอาไว้แบบเดิมพี่ข้า...”

“กักขังข้างั้นรึ อย่าได้ใจไปหน่อยเลยเฮดิส เพราะตอนนี้ข้าได้พลังของข้ากลับคืนมาแล้ว”

“ถึงจะได้คืนมาแต่ก็ไม่อาจจะเทียบพลังที่ข้ามีอยู่ได้...” ว่าแล้วเฮดิสก็ดีดนิ้วของเค้าขึ้นซึ่งมันทำให้เวลาในตอนนี้นี้หยุดเดิน ทุกสิ่งทุกอย่างหยุดเคลื่อนไหวเหลือเพียงเฮดิสและฉันที่ยังขยับตัวได้อยู่ ฉันจึงค่อยๆประคองตัวเองเพื่อจะลุกขึ้นนั่ง

“เฮ้อ ข้าเกลียดที่จะต้องหยุดเวลาแบบนี้..”

“แต่ก็ดีแล้วนี่...ขอบคุณที่มาช่วยข้านะเฮดิสถ้าไม่มีเจ้าข้าก็คงจะ....”

“ไม่เป็นไรหรอกเมลิซ่า..ไม่ต้องกังวล...ข้าอยู่นี่แล้ว” เฮดิสเข้ามาสวมกอดฉันเอาไว้ อ้อมกอดของเฮดิสเต็มไปด้วยความอบอุ่นและอ่อนโบนเฉกเช่นเดียวกันกับที่ฉันเคยได้รับจากอาเธอร์ ถึงแม้ว่าฉันจะไม่รู้ว่าเฮดิสรู้สึกยังไง หรือว่าคิดอะไรอยู่แต่ฉันก็ต้องขอบคุณเค้าจริงๆ เค้ามักจะมาช่วยเหลือฉันได้เวลาที่สำคัญตลอด....อยู่เคียงข้างฉันในเวลาที่ลำบากที่สุดและจากไปในวันที่ฉันสุขที่สุด.......

“ขอโทษด้วยนะที่ทำให้ต้องลำบากมาช่วยข้าตลอดเลย...”

“ไม่เป็นไรหรอกเมลิซ่า..ข้ายินดีช่วยเจ้าเสมอ” เฮดิสปล่อยฉันให้ออกจากอ้อมแขนของเค้าและหันมาสบตากับฉัน

“ขอบคุณ”

“เอาเป็นว่าตอนนี้เรารีบไปช่วยเด็กพวกนั้นจะดีกว่า”

“อื้ม ข้าก็ว่างั้นแหละ...” ทันทีที่ฉันพูดจบเฮดิสก็ช้อนตัวของฉันขึ้นและอุ้มฉันในท่าเจ้าก่อนที่จะพาฉันออกไปจากที่นี่ เฮดิสใช้เวทย์มนต์ของเค้าเสกให้ลูเซียสหายไปและรีบพาฉันไปหามอร์เดร็ด ฉันหวังว่าทั้งลีอาร์และเอสเธอร์จะไม่เป็นอะไรไปนะ