Give Love กําราบหัวใจ..ยัยนักเรียนแลกเปลี่ยน
เขียนโดย 
แพร์ซ่าส์
วันที่ 20 พฤษภาคม พ.ศ. 2559 เวลา 13.38 น.
แก้ไขเมื่อ 21 พฤษภาคม พ.ศ. 2559 13.05 น. โดย เจ้าของนิยาย
4) หายร้อนหรือยังล่ะ..พิ้ง..
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความบันทึกของ:เชอรีน
"นี่ๆ เธอมองฉันอย่างเนี้ย ฉันเขินนะ"
เพียงแค่ชลลี่พูดคํานั้นออกมาเท่านั้นแหละ ฉันถึงกับหลุดขําออกมา
"พอๆๆ เด่วจะสําลักความสวยชลลี่หมด คิก คิก"
"โถ่..โรสง่าาา"
"พราวว่า..เรารีบขึ้นห้องกันเถอะค่ะ..ก่อนที่ความสวยของชลลี่จะลดน้อยลงไปมากกว่านี้"
"พราวก็เป็นไปกับเขาอีกคนหรอเนี่ย.."
พวกเราก็เดินไปเรื่อยๆ จนกระทั่ง ฉันรู้สึกเหมือนกับว่า มีใครตั้งใจเดินชนฉันเต็มแรง
"อุ้ย!!"
"ขอโทดจ๊ะ ฉันไม่ได้ตั้งใจ.."
เธอคนนี้พูดด้วยนํ้าเสียงที่เยาะเย้ยฉัน พร้อมกับแสยะยิ้มอย่างน่ากลัว เธอไม่ได้ตั้งใจชนฉันแน่
นะ??
"มีธุระอะไร.."
โรสเอามือมาบังหน้าฉันแล้วดันฉันไปด้านหลัง เหมือนกับต้องการจะบอกว่า เดี๋ยวฉันจะการเอง
เธอถอยไป เท่เป็นบ้าเลย ถ้าฉันเป็นรุ่นน้องเธออาจจะเป็นไอดอลของฉันไปแล้วก็ได้ แต่ดูเธอคนนั้น
จะไม่สะทบสะท้านอะไรเลย แถมยังยิ้มมุมปากออกมาอีก
"ก็ไม่มีอะไรหรอก..แค่อยากมาดูหน้านักเรียนแลกเปลี่ยนที่ได้ข่าวว่าเกาะภรพกิน.."
เธอเน้นคําว่าเกาะมาก ฉันไปเกาะเขาตั้งแต่เมื่อไหร่ แล้วข่าว..ข่าวอะไร
"ไหนๆขอฉันดูหน้าหน่อยสิ.......อื้อหือ..หน้าเธอนี่มันหนาจริงๆเลยนะพิ้ง ไม่ทราบว่าที่อยู่บน
หน้าอ่ะ แป้ง หรือ ปูนซีเมนต์ กันแน่ห้ะ!!"
"ชลลี่!!"
ชลลี่นี่ก็ช่วยฉันเต็มที่เลยนะ ฉันเริ่มรู้สึกภูมิใจในเพื่อนฉันแล้วล่ะสิ
"ก็เอาสิ!!"
ชลลี่ก็เกือบจะไปตบเจ้าหล่อนแล้วนะเนี่ย ถ้าไม่ได้พราวกับมายมิ้นท์จับไว้ ส่วนโรสกับเธอก็
ประสานสายตากันยาวเลย ฉันรู้สึกถึงพลังงานบางอย่างจากตัวสองคนนี้ เหมือนกําลังเถียง
กัน..เพราะฉัน.. จนในที่สุดฉันก็ทนอยู่ในสถานการณ์แบบนี้ไม่ไหวอีก
"เรารีบเข้าห้องเรียนเถอะโรส..ชลลี่.."
แล้วก็ได้ผล พวกเขายอมฟังฉันแล้วรีบพาฉันไปเข้าห้องเรียน
พักกลางวัน
"แหะ..แฮ่ม.."
ฉันถึงกับสะดุ้งเมื่อเห็นว่าทุกคนล้อมโต๊ะฉันอยู่
"มัวแต่มองคนตรงนั้น...ไม่รู้หรอว่าคนตรงนี้น่ะ รอเธอตั้งนานแล้ว"
"ฉันว่าเชอคงจะอิ่มใจแล้วมั้งงง"
"บ้าน่ะชลลี่ ขอโทดนะพราว..โรส.."
"ไปเถอะ..เดี๋ยวไปหามิ้นท์อีก.."
"อืมม"
เมื่อกี้ฉันไม่ได้เหม่อหรอกนะ แต่เมื่อ 50 นาทีที่แล้ว ฉันเห็น...เขา..ลงมาเรียนพละ โอ้ยยย
แล้วฉันจะมองเขาทําไมน้าาาา
ที่สนามกีฬา
ตอนนี้พวกเรากําลังนั่งรอมายมิ้นท์อาบนํ้าอยู่ โรงเรียนนี้ดีเหมือนกันนะ ให้เอาชุดกีฬามาเปลี่ยน
พอเรียนเสร็จก็อาบนํ้า
"เห้อ!! เสร็จสักที เมื่อกี้เชียร์หนูกันบ้างไหมค่ะเนี่ย"
"เชียร์สิจ๊ะ ชลลี่คนนี้มาหาหนูมิ้นท์น้องเลิฟทันที ไม่เชียร์ได้ไงล่ะ"
"แล้วเซ็มไปล่ะครับ..เชียร์ผมไหม"
"ห้ะ!!"
หลังจากที่ฉันนั่งฟังมายมิ้นท์พูดกับชลลี่อยู่ เขาก็ถามคําถามนี้ขึ้นมา....ต่อหน้าเพื่อนๆ ซึ่งทุก
คนก็ยิ้มเล็กยิ้มย้อยกันใหญ่เลย ฉันไม่หน้าสะดุ้งเลยย T^T
"เออ..มะ..มะ..ไม่.."
"ขอความจริง.."
"มะ..ไม่..ก็บอกว่าไม่ไง.."
แย่แล้วสิ พิรุธออกไปจนได้ ฉันยิ่งโกหกคนไม่เป็นอยู่ด้วย
"ไม่บอกใช่ไหม..ได้ๆ.."
กรี๊ดดดดดด ภรพสบัดหัวใส่ฉันจนทําให้นํ้าที่เปียกบนหัวของเขา กระเด็นกระดอนใส่ฉัน จะว่าไป
เขาหลังจากสระผมใหม่ๆก็ดูน่ารักดีนะ ไม่ๆๆคิดอะไรเนี่ย จิตไม่บริสุทธิ์ ไม่ได้ๆตั้งสติ สติจงมาๆ แล้ว
ตอนนี้ฉันก็เปียกไปหมดแล้ว ฉันอยู่นิ่งๆไม่ได้แล้วสินะ
"วิ่ง..หนีผมงั้นหรอนี่แน่ะๆ.."
หลังจากนั้น ฉันก็ไปซื้อข้าวมารับประทาน โต๊ะที่ฉันนั่งอยู่มีต้นไม้ล้อมรอบ บรรยากาศเหมือนมา
ปิกนิกในสวนเลย
"แย่จังมิ้นท์ลืมซื้อนํ้าให้ทุกคนเลยค่ะ"
"ไม่เป็นไรจ๊ะมิ้นท์นั่งอยู่นี่แหละ เดี๋ยวพวกพี่ไปซื้อเอง เชอไปช่วยเราหน่อยนะ ส่วนมิ้นท์อยู่นี่
แหละ อ้อ!!เธอด้วยนะภรพ.."
โรสเธอพูดเหมือนรู้ว่าถ้าภรพไป ฉันไม่ได้ทําอะไรแน่ บางทีฉันก็เกรงใจเธอเหมือนกันนะ
ซ่าส์~ซ่าส์~
อยู่ดีๆก็มีนํ้าจากไหนไม่รู้เทลงมาใส่หัวฉัน นี่ยังไม่หมดช่วง Ice Bucket Challenge อีกหรอ
เนี่ย พอฉันเงยหน้าขึ้นไป ก็เห็นผู้หญิงสองคนบนตึกจับถังอยู่
"พอดีฉันเห็นว่าเธอเรียนมาเหนื่อยๆ..คงจะร้อน..ก็เลยอาบนํ้าให้.."
คิดว่าเสียงใครล่ะ จะเป็นใครไปได้นอกจากพิ้ง ที่ยืนอยู่ท้างด้านหลัง
"โรส.."
ฉันเตือนโรสแล้วนะ ฉันไม่เป็นไรจริงๆ แต่ดูเหมือนครั้งนี้โรสจะไม่ยอม
"ชลลี่.."
เธอพูดเหมือนให้ชลลี่ทําอะไรสักอย่าง แต่ฉันก็ไม่แน่ใจหรอกนะ
"แล้วเธอล่ะ..ร้อนมากไหม.."
ซ่าส์~ซ่าส์~
พูดจบชลลี่ก็สาดนํ้าใส่พิ้งจากหัวจรดเท้าทันที
"หายร้อนหรือยังล่ะ..พิ้ง.."
พูดจบโรสก็หันหน้าหนีแล้วมาดูฉัน
"รีบออกไปจากที่นี่กันเถอะนะ.."
"อืม..ขอบคุณนะโรส.."
"พราว..โทรหามิ้นท์ที.."
บันทึกของ:ภรพ
"ค่ะ ได้ค่ะ ดาดฟ้าใช่ไหมค่ะ โอเครค่ะ......ภรพนายต้องขึ้นไปหาพี่เชอที่ดาดฟ้าเดี๋ยวนี้!!"
"ทําไม!!เกิดอะไรขึ้น!!"
"ช่างมันก่อน นี่ก็ถึงเวลาขึ้นห้องเรียนแล้ว เอาเป็นว่าเดี๋ยวฉันจดงานให้ ตอนนี้พี่เชออยู่คนเดียว
นายรีบไปเถอะ.."
"อืม..ขอบใจนะ.."
ให้ตายสิ เกิดอะไรขึ้นกับเซ็มไปเนี่ย ผมปล่อยให้เซ็มไปไปซื้อนํ้าแค่แปปเดียว เกิดเรื่องแบบนี้
ขึ้นได้ยังไง โถ่เว้ยยย!!!!
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
