เจ้าชายมาดกวนกับคุณหนูเจ้าเลห์

นี่ฉันอยู่ที่ไหนเนี่ย!!!! พาฉันกลับบ้านที!!!!
"นี่!!..เจ้าคนแปลกหน้า" ฉันหันไปตามเสียงเรียก "เรียกฉันเหรอ?" ฉันชี้นิ้วหาตัวเอง " ใช่..ข้าเรียกเจ้าน่ะแหละ...เจ้าไม่ใช่คนที่นี่แล้วเจ้าเป็นคนที่ใด บอกข้ามาบัดเดี๋ยวนี้" ภาษาอะไรเข้าใจยากแบบนี้อีกแล้วหรอ" ฉันเป็นคนจาก....เอาเป็นว่าฉันมาจากไหนไม่สำคัญ สำคัญที่ว่าท่านจะพาฉันไปหาเจ้าชายคาว์ลได้มั้ย?" ฉันถาม..แต่ไม่รู้ว่าชาวบ้านคนนั้นจะฟังออกหรือเปล่า" เจ้าชายคาว์ล หายไปจากพระราชวังตั้งแต่เดือนสองแล้ว ป่านนี้เจ้าชายของพวกเราจะเป็นเช่นไร..."ชาวบ้านคนนั้นทำท่าทางเศร้ามากกับการหายตัวไปของเจ้าชาย" พาฉันไปหาพระบิดาของเจ้าชายได้มั้ย ฉันมีเรื่องจะกราบทูลท่าน" "ได้....แต่เจ้าเป็นอะไรกับเจ้าชาย?" ฉัน..เอ่อ..ข้าเป็นสหายของเจ้าชายคาว์ลของพวกเจ้าไง..เจ้าจำมิได้รึ" ชาวบ้านคนนั้นทำท่าคิด" อ้อ!...ท่านนี่เองรึ..งั้นข้าจะพาท่านไปหาพระราชาฟิลลิปส์เองขอรับ" ชาวบ้านคนนั้นนำทางไปพระราชวังของราชาของพวกเขา" ถึงแล้วขอรับ..ข้าขอทราบชื่อเสียงเรียงนามของท่านได้รึไม่?" "เอ่อ...ข้า..ข้า.." "ถ้าท่านมิสะดวกก็มิเป็นไร..ข้าจะไปบอกพวกทหารหน้าประตูก่อน" "ได้.." ฉันกังวลว่า..นี่ฉันจะกลับบ้านไม่ได้อีกหรือเปล่าฉันยังไม่ได้บอกลาใครเลยซักนิด..แล้วฉันจะทำไงดีล่ะ " ท่านหญิงขอรับ" ฉันหันไปหาชาวบ้านคนนั้น" มีอะไร?" ฉันถามด้วยความสงสัย บวกกับ ความมึนๆของฉัน "พระราชาให้เข้าเฝ้าแล้วขอรับ...กระผมว่าเราไปกันเถอะขอรับ" "อืม.." ฉันและชาวบ้านคนนั้นเดินตาม ทหารคนนั้นเข้าไปในพระราชวังเพื้อไปเข้าเฝ้าพระราชาของเจ้าชายคาว์ล " นี่เจ้า.." "ขอรับ.." "เรามีเรื่องจะถามเจ้าหน่อย...จะได้รึไม่" "ได้ขอรับ" "เจ้าชายคาว์ลไปไหนรึทำไมข้ามิเห็น" ฉันทำท่ามองหาเจ้าชายคาว์ลอะไรนั่น " เอ่อ..คือ.." "ถ้าเจ้าลำบากใจก็มิต้องพูดก็ได้" ฉันทำหน้าให้เศร้าที่สุดเท่าที่ทำมา" เจ้าชายคาว์ลหายตัวไปขอรับ...ครั้งสุดท้ายก็มีนางสนมเห็นไปที่ประตูต้องห้ามขอรับ" "ประตูต้องห้ามเหรอ" ฉันพูดช้าๆและคิดไปด้วยว่าไอตาบ้าเจ้าชายนั้นมาอยู่ในห้องฉันได้ยังไง ..
แล้วฉันก็มาอยู่ตรงหน้าของพระราชาฟิลลิปส์ "เจ้าสินะที่ว่าเป็นสหายกับโอรถของข้า.." "เพคะ...ข้าแค่อยากรู้ว่าเจ้าชายคาว์ลไปไหนทำไมมิไปหาข้าบ้างเลย" ฉันตีหน้าเศร้าสุดชีวิต " โอรถข้าหายตัวไป..ตอนนี้ข้าออกตามหาอยู่เจ้ามิต้องห่วงอันใดหรอก" "เพคะราชาฟิลลิปส์ " " เจ้าเรียกข้าแบบเมื่อก่อนก็ได้" "เพคะเสด็จอา" ฉันยิ้มบางๆให้กับราชาฟิลลิปส์ "เสด็จอา..ข้าอยากดูประตูต้องห้ามเพคะ" "เจ้าจะดูไปทำไม"ราชาฟิลลิปส์เริ่มหงุดหงิดเล็กน้อย " ที่นั่นมิเหมาะที่ให้เจ้าไปดูหรอกนะ สาวน้อย" " แต่ว่า..." ฉันพยายามต่อรอง " ก็ได้ๆ...ข้ามิเคยขัดใจหลานคนนี้เลยจริงๆ" ราชาฟิลลิปส์ยิ้มให้ฉันอย่างเอ็นดูเหมือนลูกคนหนึ่ง" ขอบพระทัยเพคะเสด็จอา" ฉันยิ้มนิดๆเหมือนว่าจะได้กลับบ้านแล้วสิ ฉันรู้สึกแบบนั้น...
หลังจากเดินชมปราสาทจนทั่วแล้วฉันก็ได้ไปดูห้องต้องห้ามเป็นห้องสุดท้าย " พวกเจ้าไปทำอะไรก็ไปเถอะ..ประเดี๋ยวข้ากลับเองได้" "เพคะ..ท่านหญิงก็ระวังตัวด้วยนะเพคะ " "ข้ารู้แล้ว..พวกเจ้าไปไหนก็ไปไป๊!" "เพคะ" ซักพักพวกนางกำนัน และนางสนมก็อันตทานหายไปจากตรงที่ฉันอยู่จะทันที...
เอาละมาดูดีกว่าว่าข้างในห้องมีอะไรทำไมถึง' ต้องห้าม' ด้วย.. แอ๊ด..... ฉันเปิดประตูแล้วเดินเข้ามาข้างในแล้วปิดประตู....." ไม่เห็นมีอะไรเลยแหะ..มีแต่ห้องว่างๆเอง?" พอฉันไปเปิดประตูก็รู้สึกเย็นหลังมาวูบหนึ่ง " เย็นหลังจังแหะ " พอเปิดประตูเท่านั้นแหละ...เห้ย!!!ที่นี่มันห้องฉันนี่หว่า..มาไงว่ะเนี่ย!!! ฉันเดินเข้าห้องไปแล้วปิดประตูดังเดิม " นี่้จ้าไปไหนมา...ให้ข้าอยู่คนเดียว" "ฉันก็ไปในที่ที่นายอยู่มานะสิ...เฮ้อ..เหนื่อย" ฉันโดดลงบนที่นอนแบบที่ทำเป็นประจำ" นี่! เจ้า! ไปหาอะไรให้ข้ากินหน่อย" "นี่ๆ! ฉันไม่ใช่นางสนมของนายนะยะที่จะต้องทำอะไรให้ตลอดเวลานะ" ฉันบ่นไอเจ้าชายคาว์ลเป็นรอบที่ร้อยได้แล้วมั้ง..เฮ้อ!...เมื่อไหร่นายจะไปจากฉันซักทีนะ...ไอเจ้าชายขี้เก๊ก......