วุ่นรัก TJ sole

Line ฮานึล: เดี๋ยวนี้ไม่มาที่ร้านแล้วหรอคะ? ทำงานหนักแน่ๆเลยสู้ๆนะ ชั้นรอเจอพี่อยู่นะ..

ผมอ่านมันซ้ำไปซ้ำมา 'รอเจอเราอยู่หรอ?' แอบดีใจ เล็กๆนะเนี่ยที่้เธอส่งข้อความมาหาผม แต่จะทำไงได้ล่ะผมไม่ควรไปหาเธออีก หลังจากวันนั้นก็มีรูปหลุดเต็มไปหมดว่ามีผู้หญิงมาที่คอนโดของพวกผม โชคดีที่เห็นหน้าไม่ชัดนักแต่ก็ดูออกว่าเป็นผู้หญิงเพราะผมยาวๆของเธอไงล่ะ แต่หลังจากนั้นกลับมีข่าวว่าผู้หญิงคนนั้นคือไอรีนดาราสาวหน้าใหม่ที่แอบ อ้างว่ามาหาพวกผมที่คอนโด นี่พวกผมไปรู้จักยัยนี่เมื่อไหร่วะ? -.-? พวก ผมโดนท่านประธานว่ายกใหญ่โดนผู้จัดการคุมแจไม่ให้ออกไปไหนคนเดียว แถมป้อนงานมาทุกวันจนแทบไม่ได้พัก พรุ่งนี้ก็ไปจัดคอนเสริตที่ญี่ปุ่นแล้วกว่าจะได้กลับเกาหลีก็อีกตั้งสอง อาทิตย์ ผมนั่งมองไอโฟนของตัวเองที่ยังค้างอยู่หน้าแชท

“จะรอเราอยู่รึป่าวนะ....."

“คิดถึงก็ไปหาสิวะ!"เสียงของเทียร์สดังมาจากข้างหลัง

“เห้ยยย!! มาตั้งแต่เมื่อไหร่"

“กูยึนมองมึงตั้งนานล้ะ มึงอะความรู้ช้า" เทียร์สพูดเสร็จก็กระดกเบียร์เข้าปาก

“พรุ่งนี้บินไปญี่ปุ่นแล้วนะ ยังมีหน้ามาแดกเบียร์แต่หัววัน"

“พูดมีหางเสียงหน่อยก็ได้ไอ้แทยอง กูแก่กว่ามึงปีนึงนะ!" เทียร์สบ่น

“คร้าบบ ลีดเดอร์ของผม" ผมพูดกระแนะกระแหน่

“ไม่ไปหาฮานึลหรอ? ป่านนี้เข้างานแล้วนี่" เทียร์สถามอีกรอบ

“นี่หัวหน้าวงกำลังจะบอกให้ผมหนีผู้จัดการที่นอนอยู่ห้องรับแขกไปหาฮานึลน้องสาวของในอนาคตของหัวหน้าวง งั้นดิ้? "ผมถามกวนๆ

“เออ! กูไฟเขียวให้มึงจีบน้องในอนาคตกูได้...นี่ตกลงจะไปหาฮานึลไม๊?"

“ไปให้โดนผู้จัดการด่าอะหรอ?" ผม ยังมีข้ออ้าง เอาจริงๆผมก็ไม่กล้าเจอหน้าฮานึลเท่าไหร่คงอาจเป็นเพราตั้งแต่วันนั้นที่เธอ ทำแผลให้ผม หน้าหวานๆที่อยู่จ้องมองหุ่นของผมอย่างเขินอายและมือเล็กๆที่ค่อยๆทำแผลที่ อกให้ผมอย่างตั้งใจก่อนที่ผมจะหมดสติไป ผมแน่ใจตั้งแต่ตอนนั้นว่าตลอดเวลาที่ผ่านมาผมกำลังตกหลุมรักเธออย่างช้าๆ แต่จะให้ผมบอกคนเธอว่าผมชอบเธอได้ยังไงในเมื่อรู้อยู่เต็มอกว่าเธอชอบเทีย ร์ส ... พี่ชายในอนาคตของเธอ... .

“หรอ เออ! ไม่ไปก็ไม่ไปกูว่าจะชวนไปซื้อเสื้อผ้าใส่ไปสนามบินพรุ่งนี้ซะหน่อยแล้วแวะไปหาไรกินที่ร้านyg ...ไม่ต้องห่วงผู้จัดการอนุญาติแล้ว^^"

ผมมองหน้าเทียร์สอย่างงงๆ นี่แปลว่ามันหาข้ออ้างไปช็อปแต่จริงๆคือช่วยดันผมอยู่

YGคอฟฟี่ช็อป

วันนี้ ชั้นอยู่ร้านคนเดียวเพราะจองกุกไปฟังผลประกาศที่ค่ายเพลง โชคดีที่วันนี้ไม่ค่อยมีคนเข้าร้านเท่าไหร่ ไม่สิ ต้องบอกว่าไม่มีคนเข้าร้านเลยมากกว่าถ้าวันไหนจองกุกอยู่ด้วยเขาจะเรียก ลูกค้าสาวๆเข้าร้านได้เยอะเพราะหน้าตาของเขา-.- พอ จองกุกไม่อยู่ลูกค้าก็เลยหายไปด้วยเช่นกัน คิดเรื่องจองกุกไม่ทันไรชั้นก็เห็นร่างเล็กที่คุ้นเคยกำลังยืนโบกไม้โบกมือ อยู่ข้างนอกมาแต่ไกล จองกุกกวักมือเรียกฉันให้ออกมานอกร้านขณะที่เขาก็วิ่งเหยาะๆมาหาเช่นกัน

“ย๊าาา ไม่ต้องรีบวิ่งมาก็ได้!!!" ชั้นตะโกนบอกเด็กนั่นอยู่หน้าร้าน พลันก็รู้สึกอะไรเย็นๆที่หัว /แหมะ แหมะ ..'เอ๋ ฝนตกหรอ?' ฉันเงยหน้ามองท้องฟ้าที่มืดครึ้มและฝนเริ่มตกลงมาโปรยปรายใส่หน้า

“พี่ฮานึล!" เสียงของจองกุกทำให้ฉันเลิกมองท้องฟ้าแล้วหันมาเจอคนตัวเล็กที่ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่จ้องหน้าฉัน

“พี่ฮานึลฮะ ผม..."

“นี่ เข้าไปคุยในร้านเถอะฝนตกแล้ว" พอฉันจะหันไปเขากลับรั้งแขนชั้นไว้ ชั้นหันไปมองเค้าอย่างไม่เข้าใจ

“พี่ฮานึล ผมทำได้แล้วฮะ!!" จองกุกพูดอย่างตื่นเต้น ฉันยังทำหน้างงต่อไป-.-?

“พี่ฮานึล ผมผ่านการคัดเลือกแล้ว! พี่ได้ยินไหม!! ผมจะได้เป็นเด็กฝึกจริงๆแล้ว" จองกุกพูดไปเขย่ามือฉันไปแล้วยิ้มอย่างดีใจไม่สนใจว่าฝนเริ่มตกหนักมากขึ้น

“เห้ย!!จริงหรอ ดีใจด้วย" ชั้นพูดกลั้วหัวเราะกับท่าทางดีใจของเขา

/หมับบบบ "เห้ยย!!"อยู่ๆจองกุกก็คว้าชั้นไปกอดแล้วกระโดดขึ้นลงเหมือนเด็กเล็กๆ

“พี่ฮะผมทำได้แล้ว!!"  “ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าารู้แล้วๆ" /ซ่าาาาา เราสองคนพูดแข่งกับเสียงฝนที่โปรยปรายลงมาเหมือนไม่มีวันหยุด..

ขณะเดียวกัน

ผมยืนรอไอเทียร์สอยู่หน้าร้านเสื้อผ้าที่อยู่ซอยก่อนหน้าของร้านคาเฟ่ของฮานึลมาเกือบครึ่งชม.แล้ว

“เอ้ะ เค้าดูหน้าคุ้นๆเนอะแกว่าไม๊" เสียงเด็กวัยมัธยมต้นสะกิดเพื่อนของหล่อนให้หันมาดูผมที่ใส่แค่มาร์กปิดปากสีดำปิดใบหน้าไว้ ให้ตายสิ ไม่อยากโดนจำได้เลย

“พวกที่เต้นโคฟเวอร์อยู่แถวฮงแดป่ะแกรแถวนั้นคนหล่อๆเยอะแยะ ไปเหอะๆชั้นมีเรียนเสริมนะ" เฮ้ยยยยย เกือบโดนจับได้แล้วเชียว ผมถอนหายใจอย่างโล่งอก

“รอนานไม๊?" เสียงคุ้นหูดังขึ้นทันทีที่ประตูร้านเปิดออก

“นี่มึงไปช่วยเค้าทอเสื้อรึไงวะ! นานชิบหา_เกือบโดนเด็กจับได้แล้วด้วย" ผมแว้ดใส่ยาวเหยียดขณะที่มันเอาแต่ยืนหัวเราะผมที่กำลังอารมย์เสีย

“เห้ยฝนจะตกแล้วว่ะ ต้องรีบล้ะ งั้นแยกกันไปละกันมึงไปหาฮานึลเลยเดี๋ยวกูแวะอีกร้านแล้วจะตามไป" เทียร์สพูดจบก็เดินเข้าร้านข้างๆทันที...

'อ่าา ฝนตกแล้วต้องรีบไปให้ถึงร้านก่อนที่จะหนักกว่านี้' คิดได้ปุ้บผมก็รีบเดินตรงไปที่ร้านคาเฟ่ทันที /ซ่าาาา ฝนเริ่มตกหนักมากขึ้นทำให้ผมเดินปนวิ่งเหยาะๆไป

สักพักก็เห็นร้านที่อยู่ข้างหน้าไม่ไกล ผมเห็นร่างเล็กที่แสนคิดถึงยืนหงายหน้ามองท้องฟ้าที่มีเม็ดฝนกระหน่ำตกลงมา 'ยัยนั่นทำบ้าอะไรนะ?' ผมหัวเราะกับภาพที่เห็นแล้วเริ่มวิ่งเหยาะๆไปหา

แต่แล้วก็มีคนวิ่งตัดหน้าผม แล้วไปหยุดที่หน้าของฮานึล ผมค่อยๆหยุดวิ่งลงอย่างช้าๆ... .. .

“พี่ฮานึลฮะ ผม ... /ซ่าาาาาาาาาา

“นี่ เข้าไปคุยใ ..../ซ่าาาา   ไอ้พนักงานนั่นพูดอะไรซักอย่างกับฮานึลพักใหญ่ เหมือนว่ายัยนั่นจะเดินเข้าร้านแต่ทำไมหมอนั่นรั้งเธอไม่ให้ไป?

“พี่ฮานึล ผมผ่าน .../ซ่าาาาา     ผมเข้าไปไกล้เรื่อยๆแต่ก็ยังไม่ได้ยินสิ่งที่สองคนนั้นคุยกันอยู่ดี

และทันใดนั้น หมับบบบบ!! “เห้ยยย"

กึก! .. ฝีเท้า ที่กำลังเดินอยู่หยุดลงทันทีที่เห็นภาพที่อยู่เบื้องหน้า สองคนนั่นกอดกันตัวกลมแล้วกระโดดโลดเต้นอย่างมีความสุข ผมมองสีหน้าของฮานึลที่กำลังหัวเราะร่าแต่มันไม่ได้ทำให้ผมรู้สึกดีแต่อย่าง ไร

/ซ่าาาา ฝนที่หนาวเหน็บตกกระหน่ำลงมาไม่ได้ทำให้ไฟที่สุมอกหยุดแผดเผาความรู้สึกของผมได้เลยสักนิด 'นี่หรอที่บอกว่ากำลังรอชั้น?' ..“แน่ใจหรอว่าเป็นชั้นจริงๆที่เธอกำลังรอ?.. ผมไม่ได้โกรธเธอเลยนะ ผมแค่ผิดหวังที่ผมไปรักเธอง่ายเกินไปก็เท่านั้น...ผมไม่มีสิทอะไรจะมาหึงหวงเธอหรอก...

/พรึ่บบบ อยู่ๆร่มคันใหญ่ก็มากันฝนให้ผม ผมจึงหันหลังไปมองหาเจ้าของร่ม

“กูขอโทษ กูไม่น่าชวนมึงออกมาเจออะไรแบบนี้เลย" เทียร์สพูดอย่างสำนึกผิด

“กลับบ้านกัน" ผมพูดสั้นๆแล้วหันหลังเดินตากฝนออกไปโดยมีไอเทียร์สที่วิ่งตามมากางร่มให้  /ซ่าาาาาาา ซ่าาาาาาาาาา ซ่าาาาาาาาาาาาาาาาา

. . ช่วยที ช่วยดับกองไฟที่อยู่ในใจของผม . . ช่วยให้ความรู้สึกทั้งหมดที่มีต่อเธอคนนั้นได้ชำละล้างด้วยสายฝนที่ตกลงมา..ช่วยให้ผมเลิกคิดถึงเธอเสียที ผมจะได้ไม่ต้องเสียใจไปมากกว่านี้อีก.. . .