Princess Prince เจ้าหญิงวุ่นวายกับเจ้าชายแปรปรวน

Chapter 3
อะไรเนี้ยยย!!
 
 ทุกคนรู้ไหม?...ทุกสิ่งทุกอย่างมักจะทำให้ฉันเซอร์ไพรเสมอ ไม่ว่าจะ วันเกิด วันคริสต์มาส วันปี
 ใหม่งานเทศกาลต่างๆ แต่วันนี้...เป็นวันที่ฉันเซอร์ไพรมาก โดยที่มันไม่ใช่เทศกาลรื่นเริงใดๆ มันคือ
 วันที่จะเปลี่ยนแปลงไปตลอดกาล!!! โดยที่เริ่มจากการเห็นสิ่งใหม่ๆ!
      ฉันงุนงงกับสิ่งที่กำลังเห็นตรงหน้า ห้องนอนสีมืดมิด เตียงนอนคิงไซส์สีแดงเลือดนก พรมหนา
 สีดำหรูหรา ตู้เสื้อผ้าสีแดงมรกตราวกับเพชรพลอย แล้วรู้มั้ย...ที่นี่มันไม่ใช่ห้องนอนของฉัน!!!
"อะ...อะไรกันเนี้ย=0="ฉันพึมพัมเบาๆ พลันสายตาก็หันไปเหลือบมองรอบเตียง ฉันรู้สึกใจหายวาบ
 ราวกับเอ็นเดอร์แมน ว่าแต่ฉันรู้จักเอ็นเดอร์แมนได้ไงนะ... ช่างเถอะ! ฉันควรสนใจสิ่งที่อยู่ตรงหน้า
 เสียมากกว่า
      ไม่มีอีกแล้วน้องเหลืองอร่ามอาบูดาบี๊(ชื่อนาฬิกา= =)ที่คอยกรีดร้องให้ฉันฟังตอนเช้า ไม่มีอีก
 แล้วตุ๊กตาหมีที่ฉันคอยนอนกอดทุกคืน ปลอบฉันเวลาที่เศร้าใจ กรีดร้องหนักมากกกก!!T^T
 ระหว่างที่ฉันกรีดร้องในใจ สายตาฉันก็เหลือบไปเห็นเงาตะคุ้มๆแถวๆเตาผิงไม้โอ๊คสีดำ
"คะ...ใครน่ะ!!!"ฉันตะโกนออกมา เงานั่นสั่นไหวเล็กน้อย
"เธอนี่มันน่ารำคาญชะมัด ยัยอูฐ...=*="เสียงเย็นยะเยือกพูดขึ้นมา แต่ยัยอูฐนี่มันหยาบคายไปนะ
 บางที...
"นายเป็นใคร!? โผล่หัวมาเดี๋ยวนี้นะยะ!!"ฉันแหวขึ้นพลางกอดอกอย่างเอาเรื่อง
"น่ารำคาญชะมัด เลิกโวยวายสักทีเถอะน่า..."เขายืนขึ้นพลางเดินออกมาจากมุมห้องมืดๆ จึงทำให้
 ฉันรู้ได้ว่า...หมอนี่มัน ดรีโอร์นี่นาO_o
 ฉันอ้าปากพะงาบๆ ดรีโอร์เห็นแล้วก็ขมวดคิ้ว พลางพูดขึ้นมาว่า...
"เป็นอะไรไป ตกใจในความหล่อของฉันหรอ เป็นแค่อูฐ...กล้าดียังไงถึงได้จ้องหน้าฉันอย่างนั้น"ให้
 ตายสิ ฉันต้องเป็นคู่หมั้นกับหมอนี้น่ะหรอ ท่านพ่อฉันคิดอะไรกันแน่เนี้ย! ให้ฉันหมั้นกับหมอนี่ คุย
 กันทุกวัน ฉันได้ประสาทกินแหงๆ!
"นี่นาย! อะไรที่ทำให้นายมาวัดมาตรฐานฉันต่ำๆแบบนั้นล่ะ! บอกเลยนะ คนอย่างฉันน่ะนะ สูงส่ง
 ยิ่งกว่านายซะอีก! ถ้านายยังไม่เลิกพล่ามอะไรไม่เข้าหูฉันอีกล่ะก็... ฉันจะสั่งให้ทหารเด็ดหัวนาย
 ออกจากบ่าซะ!"
"คิดว่าฉันกลัวรึไง?...ที่นี่วังของฉัน ฉันจะทำอะไรก็ได้ ไม่จำเป็นต้องฟังเธอซักหน่อยนี่... ตอนนี้
 เธอก็เหมือนลูกไก่ในกำมือฉันนั้นแหละ"
"นะ...นาย!"ฉันยืนสั่นหงักๆ ด้วยความโกรธเคืองเป็นเจ้าเข้า
"เถียงไม่ออกล่ะสิ..."
"เออ! เถียงไม่ออก เพราะว่าคนอย่างนายอ่ะนะ!!! มันปากจัด นิสัยเสีย ชอบกวนคนอื่น เย็นชา
 จองหองพองข-...!!!"ฉันเงียบปากทันทีที่ดรีโอร์รั้งเอวฉันเข้ามาประกบปากฉันอย่างรวดเร็ว จนไม่
 มีช่องทางไหนที่เสียงของฉันจะเล็ดลอดออกมา วินาทีนี้ฉันได้แต่เบิกตาโพลงด้วยความตกใจ
"..."เขายังคงไม่เลิกจูบฉัน ความรู้สึกอย่างกับถูกสูบวิญญาณออกจากร่างกาย ดรีโอร์เริ่มจูบหนัก
 หน่วงขึ้นไปเรื่อยๆ จนฉันจะทนไม่ไหวแล้ว=///=
"อื้ม..."จู่ๆ สติของฉันก็คืนมา แล้วจากนั้นจะจึงผลักดรีโอร์อย่างรวดเร็ว
"นายทำอะไรน่ะ!!!=///="
"หึ! เห็นเธอพูดมากฉันก็เลยจัดการปิดปากเธอซะ คิดว่าเป็นพระคุณฉันซะด้วยล่ะ! เพราะว่าเธอได้
 จูบกับเจ้าชายที่หล่อที่สุดน่ะ"
      อ้วก~ จะอ้วกแตก คนบ้าอะไรหลงตัวเองชะมัด!:( ฉันย่นหน้าใส่ดรีโอร์อย่างหมันไส้เขา และ
 เขาก็มองฉันพลางยิ้มอย่างสะใจ สนุกมากใช่มั้ย!
 พลั้ว!
 ฉันชกหน้าดรีโอร์ไปเต็มๆ
"โอ้ย!"
"สมน้ำหน้า อยากกวนประสาทฉันนัก!!"
"นี่เธอ...ทำร้ายฉัน อยากโดนจูบอีกรอบรึไง!"เขาตวัดหางตามามองฉัน ราวกับจะกินเลือดเนื้อฉัน
 อย่างนั้นแหละ=0=
"ก็ลองดูสิ~ ฉันจะเตะเป้านายให้ไม่ต้องใช้การไปเลย"ฉันยิ้มราวกับผู้ชนะ แล้วเปิดประตูห้อง ออก
 ข้างนอกด้วยความเร็วแสง
 ปัง!
"แอ้ก!"
"เห้ยย!!! บี1เป็นอะไรไม๊=0="ทหารที่เฝ้าหน้าห้องคนนึงพูด
"เป็นสิ เพราะอย่างนั้นฝากดูแลลูกเมียฉันด้วย..."
"ได้สิ แล้วจะดูแลลูกเมียนายให้นะ..."
      ฉันมองสองทหารข้างหน้าฉันด้วยสีหน้าเอือมระอา พวกนี้จะเล่นละครหลังข่าวรึไง=*= วัง
นี้ปัญญาอ่อนกันทุกคนไหมเนี้ย?