NERD SEVEN 7เนริ์ด. วีรบุรุษลับเเห่งอคาเดียร์

                         เสียงผู้ประกาศข่าวสาวดังมาจากโทรทัศน์ในห้องของเเม็ก "โรงเรียนอคาเดียร์ อเมริกา ตั้งอยู่ในรัฐ ไอโอวา สหรัฐอเมริกา โรงเรียนเเห่งนี้ได้รับรางวัลโรงเรียนดีเด่นเเห่งปี2016"                       เมื่อผู้ประกาศข่าวพูดจบผมจึงปิดโทรทัศน์ เเละมานอนคิดเรื่องเเซนดี้ บนเตียงสีฟ้าลายสไปเดอร์เเมนของผม เเต่นอนไปได้สักครู่ ก็มีเสียงโทรศัพท์ดังขึ้นมาจากกระเป๋ากางเกงของผม 

                         ผมพูดเบาๆ"เบย์โทรมา" เบย์พูดซ้อนผม "ไง เเม็ก"

เบย์ "นายได้ยินข่าวในทีวีไหม โครตงงเลย ได้ไงวะ ที่หนึ่ง อยากถามจังว่า สตีฟเเกจ่ายเท่าไร"

ผม "เห้ อย่าไปว่าผอ.สิเขาอาจไม่เกี่ยวก็ได้"

เบย์ "เเต่เป็นเเบบนี้ก็ดีอยู่เเล้วเเหละ"

ผม "เออ"

เบย์ "งั้น ฉันจะรอคําตอบนะ เเค่นี้นะ บาย"

ผม "บาย เพื่อน"

                              เมื่อบทสนทนาจบลงก็มีเสียงดังจากเฟสบุ๊คของผมดังขึ้น 

บุคคลที่ทักผมมาทําให้ผมต้องตะลึง เธอคือสาวน่ารักที่ผมเเอบมองอยู่ เธออยู่ห้องเดียวกับผม เธอชื่อซาร่า

ซาร่าพิมพ์ทัก "ไง เเม็ก"

ผม "ไง ซาร่า"

ซาร่า "ได้ข่าวว่าโดนเเฟลซเเกล้งนายเจ็บตรงไหนหรือป่าว?"

ผมนึกในใจ เอาเเล้วๆ เข้าทางกุเเล้วบะ ก่อนจะตั้งสติเเละมาพิมพ์ตอบไป

ผม "เจ็บตรง เเก้มเเละท้องอะ เเต่ตอนนี้เริ่มดีขึ้นเเล้ว"

ซาร่า " โห้!! เเฟลซ ฉันไม่มาวันเดียว เเม็กก็ด้วยอย่างงี้จะไปปกป้องใครได้"

ผมอุทานขึ้น "เอ้า!! นี้ฉันผิดใช่ไหม?" ก่อนผมจะคิดคําเด็ดฟออกจากหัวเเละตอบเธอไป

ผม "ถึงฉันจะปกป้องใครไม่ได้เเต่...ฉันก็พร้อมจะปกป้องนะ"

ซาร่า ส่งสติ๊กเกอร์รูปกระต่ายหน้าเเดงมาให้ผม

เมื่อผมเห็นผมจึงส่งสติ๊กเกอร์กระต่ายหน้าเเดงให้เธอเช่นกัน 

                              เเละบทสนทนาก็ได้จบลง 

ใช่จริงๆเเล้วผมเองก็หน้าเเดงเช่นกัน ผมเหลือบตามองไปดูนาฬิกาในโทรศัพทืของผม 0.00 น.

เมื่อผมเห็น ผมตกใจมาก ผมรีบปิดไฟ ถอดเเว่น ผมผ้าห่ม กอดหมอนข้างเเละหลับไป 

                              6.00 น.

เสียงนาฬิกาปลุกดังขึ้น ผมตอบสนองอย่างรวดเร็วโดยการใช่มือทุบนาฬิกาอย่างเเรง

                               7.00 น. 

ไปถึงโรงเรียน ผมเดินเข้าไปในห้องเรียนของผม เเต่ในห้องเงียบมากมีเเค่ผมกับซาร่าที่อยู่ในห้องเรียน เราโบกมือทักทายกัน ก่อนผมจะไปนั้งที่ ในห้องเรียนของผมมี7เเถวยาว เเละ7เเถวกว้าง ผมอยู่เเถวที่6ยาวเเละเเถว1กว้าง ซาร่านั้งอยู่ข้างหลังผม เธอเป็นคนผมดํา ตัวเล็ก ผิวขาวเนียนเเละเธอยิ้มสวยมากๆ เสียงพูดของเธอเป็นเอกลักษณ์นุ่มนวลดังปุยเมฆเเต่เธอพูดน้อย ขี้อาย ดวงตากลมโต เธอถนัดซ้าย 

"เเม็ก หายเจ็บหรือยัง?" เธอคุยกับผม

" อะ....อืม!!" ผมตอบกลับไปด้วยเสียงสั่นๆ ตอนนี้ในผมก็สั่นตามไปด้วย

"ขอดูเเผลที่เเก้มเธอหน่อยนะ" เธอยิ้มในขณะที่พูด

"ดะ..ดะ ได้" ผมตอบด้วยเสียงสั่นๆอีกครั้ง

เธอค่อยๆเอามือข้างซ้ายมาจักเเก้มผม ผมสัมผัสได้ถึงมือที่นุ้มของเธอราวกับเด็กเเรกเกิด เราสองคนสบตาเเละมองหน้ากัน เธอค่อยลูบเเผลของผมอย่างนุ้มนวล เเละในตอนนี้ผมควบคุมตัวเองไม่ได้เเล้ว ผมเอามือของผมไปจับมือข้างขวา ใจของผมเต้นเร็วมาก ผมเริ่มจับมือเธอเเน่นขึ้น 

เธอพูดขึ้นเบาๆพร้อมกับเเก้มที่เเดงของเธอ "โอ้...เเม็ก" 

ผมเริ่มขยับหน้าเข้าใกล้เธอ เธอหลับตาในสภาพเกร็งๆทําให้เธอดูหน้ารักมากขึ้นกว่าเดิม 

ได้เวลาที่เราจะเเสดงความรักกับเธอเเล้ว ริมฝีปากของเราสองคนใกล้ประกบกันเเล้ว อีกนิดเดียวเอง เเต่ก็มีเหตุการณ์ที่ทําใป้เราต้องหยุดทุกการกระทํา

                               เพราะ.. ผอ.สตีฟ ตัวอ้วน ผมทอง หนวดยาว ก็โผล่ออกมาด้วยเเววตาดุดันตามสไตล์ของเขา เเละเข้าก็พูดด้วยเสียงดุดัน "วันนี้ โรงเรียนของเราจะฉลองกินเลี้ยง จะมีปาร์ตี้ครั้งใหญ่ที่โรงยิม ทําไมพวกเธอไม่ไปรวมหัวกันอยู่ในยิมหละ!!!?"

"ค่ะ/ครับ"เราสองคนตอบพร้อมกัน ผอ.เดินออกจากห้องไปด้วยถ้าเดินที่ประหลาด เราสองคนจึงรีบเดินตามไปในโรงยิม ระหว่างทางเราสองคนก็ไม่ได้คุยกันเลย คงเป็นเพราะเขินอายเเหละ มั้ง!!!

                               เมื่อมาถึงโรงยิม ก็มีนักเรียนตั้งเเต่ ม.1 ถึง 6 นั้งเรียงกันตามชั้นเเละพูดคุยกันเสียงเหมือนนกรังเเตก เราจึงไปนั้งในเเถวม.1 เมื่อนั้งลงผมจึงสังเกตุไปรอบๆตัว มีเเต่คนเล่นเเละพูดคุยกัน  

"นี้หรือ?รางวัลโรงเรียนดีเด่น "เสียงของหญิงสาวหน้าตาสวย ผมสั้น จมูกโด่ง ตัวเล็ก ผมดําออกนําตาล พูดขึ้นเเต่กลิ่นลมปากของเธอนั้นเหม็นสารเสพติดพวกฝิน บุหรี่ เธอชื่อว่าเเซนดี้ เธอคือคนเดียวที่บอมเบย์ชอบคนเดียวในชีวิต     

                                 จิตใต้สํานึกสั่งผมว่า ได้เวลาทํางานเเล้ว เมื่อเเซนดี้ลุกขี้น ผมต้องตามเธอไปด้วยความเเน่ใจว่าเธอจะไม่ทําให้เราผิดหวัง ผมจึงลุกขึ้นตามเเละเเอบสะกดรอยตามเธอไป ผมหวังว่าการตามครั้งนี้จะให้คําตอบผมหลายๆอย่าง เธอเดินออกไปจากโรงยิมตรงไปยังห้องโถ่ง ผมเดินตามเธอโดยทิ้งระยะห่างให้มากที่สุด เธอเดินอย่างรวดเร็วเมื่อถึงห้องโถ่งใหญ่ที่กว้างเหมือนเธอรีบไปหาอะไรสักอย่าง ผมเดินตามเธอด้วยการย้องเท้าเบาๆเเละต้องเดินติดกับที่ๆผมจะเเอบได้เช่น เสา หรือช่องว่างระหว่างล็อกเกอร์ เมือเธอเริ่มเดินออกจากห้องโถ่ง ผมจึงเผล่อย้องเท้าได้ไปอีกทําให้เธอหันมา เเต่โชคดีที่ผมหลบหลังเสาปูนทัน เมื่อเธอเดินต่อไป เธอเลี้ยวซ้ายเเละตรงไปยังโรงอาหาร ผ่านยามที่ถือเครื่องตรวจสอบสารเสพติดไปอย่างง่ายดายเพราะยามมัวเเต่ก้มหาของอะไรบางอย่าง เธอเดินเข้าไปในโรงอาหารเเต่เธอกลับเดินไปชนกับเบย์ชายผิวขาว ผมทอง ผมหยิกเเละหยักศก เป็นเอกลักษณ์ มีคนขวัดขวางเธอให้ผม ผมจึงวิ่งอ้อมไปเข้าประตูหลังโรงอาหาร ในขณะที่ผมวิ่ง ตามการคาดเดาของผม เธอคงทะลุออกไปหลังโรงเรียนโดยผ่านประตูหลังเเต่เพื่อความมั่นใจ ผมจึงมาดักอยู่หลังโรงอาหาร ผมรออยู่หน้ายามเฝ้าประตูที่มีเครื่องตรวจสารเสพติดอยู่ในมือของเขา ผมรออยู่เกือบนาทีได้ด้วยความใจร้อนของผมผมจึงผ่านยามเเละเปิดประตูเข้าไป ผมพบกับเธอ เราเดินมาประชันหน้ากัน ด้านหลังของเธอห่างกันประมาณ20กว่าเมตร เบย์กําลังจับจ้องมาที่เธอ ผมหวังว่าเบย์จะไม่เห็นผมเพราะไม่งั้นความเเตก เเละเบย์ก็ไม่เห็น เบย์ค่อยๆเดินจากไป เเซนดี้เดินเข้าไปในห้องสุขาหญิงที่อยู่ด้านขวามือของผม ผมจึงเเอบดูว่าเธอทําอะไร เธอคงเเค่เข้าไปทําธุรส่วนตัวมั้ง? เเต่....มันไม่เป็นเเบบ เธอกําลังสนทนากับใครบางคนอยู่ โดยที่เธอยืนอยู่ที่หน้ากระจกเเละหันหน้าไปทางห้องส้วมห้องที่3 เเละคุยกับใครบางคนโดยที่ผมไม่เห็นเขาเพราะพนังห้องส้วมที่กั้นไว้บิดบังทุกสัดส่วน พวกเธอสนทนาอะไรกัน ผมฟังไม่ได้ความอะไรเลย เมื่อพวกเธอคุยกันสักพัก เขาก็ยื้นของออกมาด้วยมือที่มีเส้นเลือดหนาเเละมีรอยสักรูปพระอาทิตย์สีดําอยู่ที่หลังข้อมือ ของนั้นเป็นเเผ่นรูปวงกลมสีใสๆ เเซนดี้หยิบมันมาจากมือของเขา ก่อนที่เธอจะหยิบมันมาเเปะที่หลังเเขนของเธอเเละรีบหยิบเสื้อกันหนาวจากเขามาคลุมไว้ ก่อนที่เธอจะเดินออกมา เเละเดินเลี้ยวกลับไปผ่านยามที่กําลังก้มเก็บของอยู่ ผมมองตามเธอไป เธอเดินไปที่ห้องโถ่ง เเต่!!งานของผมยังไม่จบผมรีบหันหลังกลับไปที่ห้องสุขาหญิงเเละเช็คให้เเน่ใจว่าไม่มีใครออกมาเเต่บรรยากาศช่างเงียบเเละหลอนเเปลกๆ ผมเดินเข้าไปในสุขาหญิงเเละเดินไปเช็คในเเต่ละห้องส้วม เเต่.....เมื่อเช็คหมดก็ไม่พบหญิงผู้ที่ให้เเผ่นนิโคตินกับเเซนดี้เลย ผมเริ่มขนลุคเเละตกใจในเวลาเดียวกัน

                              เขาหายไปไหน? หายไปได้ไง? คําถามมีอยู่เต็มหัวของผม เเละผมรู้ว่าเขาผู้นี้ต้องไม่ธรรมดาเเน่ๆ เขาจะก่อปัญหาอีกมากมาย เเละผมต้องหยุดเขา  

                               เเต่ผมคนเดียวคงไม่ไหว ถูกไหม?