NERD SEVEN 7เนริ์ด. วีรบุรุษลับเเห่งอคาเดียร์

     ณ โรงอาหาร โรงเรียน อคาเดียร์ อเมริกา

          "เอาเลย เอาเลย เอาเลย" ผู้คนตะโกนเชียร์ให้เเฟลซ ทอมสัน หนุ่มตี๋ ร่างยักษ์ เอาหัวของเบย์ หนุ่มผมหยิก หัวทอง จุ่มลงไปในถาดอาหารของตัวเอง "ฉันยอมเเล้วพอเถอะ เเฟลซ" เบย์พูดในขณะที่หน้าของเขาจุ่มลงไปในถาดของตัวเองซอสเเละข้าวเลอะเต็มหน้าของเข้าไปหมด

            "กินเข้าไป กินเข้าไป กินเข้าไป กินเข้าไป"ผู้คนตะโกนร้องดังขึ้น           "หุบปากของพวกเอ็งซะ"เบย์ตะโกนด่าพวกผู้คนทีมุงดู  

             "เห้!!! เเฟลซ หยุดเเกล้งเขาซะ" เสียงของผมที่เดินมาเจอเหตุการณ์พอดี   เเฟลซหันมามองด้วยสายตาหงุดหงิด "ไงเเม็กเเกมาก็ดีมาช่วยเป็นเสียงเชียร์หน่อย" 

"ไม่"

"ทําไมวะ? ฉันบอกให้เเกช่วยเชียร์ไง"

"เห้!! เบย์ไม่ต้องกิน ไม่ต้องกินเบย์"    

"ช่างหัวเเกเเล้ว เเม็ก"

"หยุดสิ!!! ทอมสัน!!"

เเฟลซหยุดตามคําขอของเเม็ก ทําให้เบย์รีบวิ่งหนีไป

"เเกหาเรื่องเองนะเเม็ก"

              2 นาทีต่อมา.....

"ซีด!!! เอ้ออออ เอ้ออออ เล่นมันให้หนักเลย" เสียงผู้คนตะโกนเชียร์ในขณะที่เเฟลซกําลังเล่นงานผม  หมัดขวาอย่างจังที่ท้องของผม ผมล้มลงไป 

"ลุกขึ้นมา เเม็ก" เเฟลซกล่าวท้าทาย

ผมจึงลุกขึ้นมาเเละพยายามตอบโต้ ปล่อยหมัดซ้ายไปตรงสีข้างของเเฟลซเเต่เขาดันหลบได้ พยายามใช้เท้าเตะท้องของเขา เเต่ผลก็คือเขาหลบได้เเละยังจับเท้าของผม ดีนะที่ผมสะบัดเท้าออกมาทัน เเต่มันก็ทําให้ผมเสียหลักไม่น้อย เเละก็ได้เวลาเทพเเห่งความเร็วเอาคืน เเฟลซซัดหมัดขวาเข้าหน้าเเถวข้างเเก้มของผมอย่างจัง

             "โอ้วววววววว!!!!" เสียงผู้คนที่มุงดูผมโดนอัดร้องขึ้นมา

เเฟลซตะคอก"ลุกขึ้นมา!!! เเม็ก" ผมพยายามจะลุกขึ้นมาเเต่ลุกไม่ขึ้น รู้สึกร่างกายไม่มีเเรงไปหมดทั้งตัวเลย

"งั้น!!! อย่าลุกขึ้นมานะเเม็ก"นี้เป็นประโยคสุดทัายที่นาย เเฟลซ ทอมสัน พูดไว้ ก่อนที่เสียงกริ่งจะดังขึ้น "กริ๊งงงงงงง!!"เตือนให้เรารู้ว่าหมดพักกลางวันเเล้ว เเฟลซเเละผู้คนเดินเเยกทางกันไปทางใครทางมัน ทิ้งให้ผมนอนด้วยความเจ็บปวด อยู่กลางโรงอาหาร

             16.30 น.

ตอนนี้ผมนั้งอยู่ที่ม้านั้งหน้าโรงเรียน อาการเจ็บปวดเริ่มจางลงบ้างเเล้ว เหลือเเต่ความคิดที่ว่า ถ้ากลับบ้านไปจะเเก้ตัวกับเเม่ยังไงดี    

"เเต็ก เเต็ก เเต็ก เเต็ก" เสียงคนเดินเหยียบพื้นปูนกําลังเดินมาทางผม

"เห้ เเม็ก"

"อ่าว!!! ไงเบย์ มีอะไรเหรอ"

"ฉันอย่างจะขอบคุณนาย ที่ช่วยฉันไว้ นายคือฮีโร่นะ"

"ไม่เป็นไร ก็นายเป็นเพื่อนฉันหนิ"

"เป็นไงเจ็บตรงไหนหรือป่าว?"

"ก็ เเก้ม กับ พุงอะ เเต่ตอนนี้เริ่มหายเเล้ว มีเเต่ส่วนที่ฉันไม่ได้ใช้เลย"

เบย์ยิ้มก่อนจะพูดต่อว่า "เออ เเม็กฉันอยากให้นายช่วยฉันหน่อยอะ ได้ไหม"

ผมเริ่มงงก่อนจะพูดว่า "เรื่องอะไร? บอกมาสิ"

เบย์กัดฟันตัวเองเเละเงยหน้ามองฟ้าก่อนจะพูดว่า "คือออออ นายรู้จับ เเซนดี้ไหม?"

เมื่อผมได้ยินดังนั้นจึลพูดขึ้นมาว่า "เเซนดี้ ใครวะ?"

เบย์ทําหน้างงเเล้วพูดขึ้นว่า "เอ้าาาา!!! เเซนดี้ห้อง1อะ ห้องเดียวกับนายไง"

ผมมองเบย์เเล้วพูดว่า "ทําไมวะ"

เบย์ตอบ "นายช่วยไปสืบให้ฉันได้ไหมว่าเธอมีเเฟนหรือป่าว"

ผมตอบทันที "ฉันไม่ว่างหวะ" ก่อนที่ผมจะลุกขึ้น

เบย์ใช้มือขวางผมไว้ "เห้ จะไปไหน?"

ผมตอบ "กลับบ้านไง ฉันไม่อยากช่วยใครเรื่องความรัก"

เบย์พูดขึ้น " นะๆๆๆๆๆ เเซนดี้เธอเป็นสาวในฝันของฉัน ช่วยฉันหน่อยนะ"

             เออ..ผมเริ่มรู้สึกเห็นใจเพื่อนเเละเริ่มสงสัยว่าทําไมเธอถึงทําให้เบย์ชอบได้ปกติเเล้วเบย์เป็นคนมีมาตรฐานสูงเเละในชีวิตเขาผู้หญิงที่ผ่านมาเขามักจะมองข้ามบางคนผมเเนะนําให้เบย์จีบ เบย์ยังไม่เอา จะดี จะสวยขนาดไหน เขาก็มักจะพูดว่า "ไม่ เเม็ก พวกเธอโง่เกินไป" ผมอยู่กับบอมเบย์ตั้งเเต่ ป.1 เขาเป็นเพื่อนรักผม เเละผมอยากจะทําให้เขาสมหวัง ผมจึงตอบเบย์ไปว่า "งั้นจะกลับไปลองคิดดู เดี๋ยวพรุ่งนี้มาบอก"

เบย์เมื่อได้ยินเขาเเววตาเป็นประกายเเละจึงพูดขึ้น"ขอบๆๆๆๆคุณมากๆๆเเม็ก พรุ่งนี้ใช่ไหม"

"อืม"

"พรุ่งนี้ใช่ไหม"

"เออ"

"เย้!!!"

เมื่อคุยกันเสร็จ ผมจึงขว้าสเก็ตบอร์ดขึ้นมาเเละกลับบ้าน

             วันนี้มีเรื่องให้ต้องคิดเยอะ ทุกอย่างใน อคาเดียร์ อเมริกา ไม่มีอะไรดีเลย โดนเฉพาะตอนนี้ มัธยม 1ผมต้องดิ้นรนเรียน เรียนมาจนตอนนี้เทอม2เเล้ว หวังว่าทุกอย่างจะดีขึ้นในเทอมนี้ เเต่ไม่เเน่มันอาจจะเเย่ลง อย่างวันนี้เป็นต้น

                   "ไปตายห่าซะ อคาเดียร์ อเมริกา"