Love Addictเสพรัก ตรึงใจ »YaOi«

     ใครวะที่เป็นคนบอกว่าบนโลกนี้จะมีคนที่หน้าเหมือนกันอยู่เจ็ดคน
...ตอนแรกผมคิดว่าปัญญาอ่อนแต่ใครจะรู้วะว่ามันคือเรื่อจริง!!
     ผมเพิ่งเห็นคนที่หน้าตาเหมือนน้องชายต่างสายเลือดของผม
สดๆร้อนๆ...
(คิดไงโทรมาตอนนี้?)หลังจากที่ผมหนีไอคนหน้าเหมือนเมฆเข้ามาในเซเว่นแถวนั้น ผมก็ยืนหอบแฮ่กๆเหมือนหมาเป็นหอบก่อนที่จะควานหาโทรศัพท์ขึ้นมากดโทรหาเมฆแทบจะทันที
"อยู่ไหน...อึก...อยู่ไหนแล้วไอเมฆ!?"ผมถามเสียงหลงทันที หวัง
ว่ามันจะไม่ได้โดดเรียนหรอกนะ
(เอ้า ก็นั่งเรียนอยู่นี่ไง อะไรของพี่เนี่ย?หรือไม่สบายหนักมากจนสมองกลับหมดแล้ว)ไอเมฆ กูแค่เป็นหวัดเฉยๆโว้ย
"ก็เมื่อกี้ฉันเห็น..."คนที่หน้าเหมือนแกว่ะไอเมฆ แต่ผมว่าไอน้องบ้ามันต้องด่าผมว่าบ้าแน่ๆเลย
(เห็น...เห็นอะไรล่ะพี่?)
"เปล่าหรอก ไม่ได้เห็นอะไรทั้งนั้นล่ะ แค่นี้นะ"และผมก็วางสายลงทันที คาดว่าน้องผมคงด่าผมเป็นวรรคเป็นเวรแน่ๆ ผมก้าวเท้าไปที่ซุ้มขนมกรุบกรอบก่อนที่จะคว้าเลย์ถุงหนึ่งและเทสโตอีกหนึ่งถุง
"รับซาลาเปาทานเพิ่มมั้ยครับ ราคาพิเศษเลยนะ"
"ไม่ครับ"ผมบอกปัดไปพลางมองออกไปข้างนอกเซเว่นครับ กลั
วไอโรคจิตจะตามมาจริงๆ
"ซื้ออันนี้มั้ยครับ?หนึ่งแถมหนึ่งนะน้อง"กูไม่เอา กูรีบ มึงเข้าใจกูมั้ย
"ไม่เอาครับ"
"รับเครื่องดื่มมั้ย?มันลดราคาน่ะ"จะราคาพิเศษ หนึ่งแถมหนึ่งหรือลดราคา กูก็ไม่เอาทั้งนั้านนน กูแค่หลงเข้ามาในเซเว่นเพราะหนีคนโรคจิตมา!!
"ผมจะเอาของที่ผมซื้อแค่นั้นแหละพี่"ผมพูดก่อนจะควักแบงค์ห้าสิบวางบนเคาน์เตอร์"จะคิดเงินให้ผมได้รึยังครับพี่?"
"อ่า...ครับๆๆ"ผมรับถุงเซเว่นด้วยสีหน้าเซ็งก่อนที่จะเดินออกไปทันที
          ผมเลือกที่จะนั่งแท็กซี่กลับไปบ้านผมครับ ราวๆซักเกือ
บชั่วโมงนึงกว่าที่แท็กซี่จะขับมาถึงหมู่บ้านผมและมันก็เกิดเหตุการณ์ไม่คาดฝันขึ้นเมื่ออยู่ๆแท็กซี่ก็จอดอยู่ตรงฟุตบาทหน้าหมู่บ้านผม
"อ่าวพี่ ทำไมไม่เลี้ยวเข้าไปล่ะครับ?"ไอพี่แท็กซี่มันหันมาทำหน้าเลวๆใส่ผมทันที
"พี่ต้องไปส่งรถแล้ว เอ้า ลงไปๆๆ"เดี๋ยวนะ นี่มึงจะให้กูเดินจากห
น้าหมู่บ้านเข้าไปเนี่ยนะไอสัด ฮ่วยยย มึงรู้มั้ยว่ามันกี่กิโลกัน!
"แต่พี่ยังส่งผมไม่..."ไอพี่แท็กซี่มันลงจากรถแล้วเปิดประตูฝั่งด้านข้างคนขับก่อนที่จะกระชากตัวผมให้ออกมาจากรถ
     เฮ้ย กูกำลังงง มันมีแบบนี้ด้วยเหรอวะ
"กูบอกว่าไม่ไปส่งก็ไม่ไปส่งสิวะ!!"งะ พระเจ้า กูช็อค มันหยิบเงินที่อยู่ในมือผมร้อยนึงไปกาอนที่จะขึ้นรถจะขับออกไปอย่างรวกเร็ว
     เดี๋ยว...เงินกู!!!มึงไล่ลงจากรถกูไม่ว่าแต่อะไรคือการที่มึงเอา
ร้อยนึงของกูไป ตอบกูมา
"ไอแท็กซี่เวรรร มึงลืมตังทอนกู!!!"ชาตินี้ กูสาบานกับพื้นถนนคอนกรีตว่ากูจะไม่นั่งแท็กซี่อีกตั้งแต่นี้เป็นต้นไป!!ผมยืนหัวเสียอยู่อย่างนั้น ก่อนที่จะทำใจว่ากูต้องเดินไปเข้าหมู่บ้านเกือบกิโลครึ่งงั้นสินะ อืม ใกล้ๆเอง...ซะเมื่อไหร่กันเล่า!!!"วันอะไรของกูวะเนี่ย!"
   ปี้น!!!
"อะไรอีกวะ!?..."ผมหันไปมองรถหรูยี่ห้อเฟอรารี รุ่นอะไรไม่รู้แต่
ที่รู้ๆคือ คนขับมารยาททรามมาก มึงจะกดทำห่าอะไรค้างให้มัน
ดังวะ
"เฮ้ย ไอโจร กูยังเคลียร์กับมึงไม่เสร็จเลยนะ"อื้อหือออ ชัดเจนน
น~ ไอโรคจิต!มันตามผมมาถึงหมู่บ้านเลยนะ กูจะแจ้งยามให้มาจับมึง ผมเดินดุ่มๆไปทางป้อมยามก่อนที่จะเรียกยามให้ออกมา
"พี่ ช่วยจับไอนี่ที มันเป็นคนโรคจิต ตามผมมาตั้งแต่เมื่อกี้นี้แล้ว"
ยามทำหน้าไม่เชื่อหู อะไร กูดูไม่น่าเชื่อถือขนาดไหนกัน
"คนที่นั่งในรถคันนั้นหรือครับ?"
"ก็ใช่น่ะสิ!รีบเอามันไปส่งตำรวจเลยนะ มัน!เป็น!คน!โรค!จิต!"ผมกึ่งลากกึ่งจูงยามไปที่รถมันนั่งอยู่
   ก๊อก ก๊อก ก๊อก
"ลงมาให้ยามจับเดี๋ยวนี้!"วันนี้แกก็ไม่รอดหรอกโว้ย ผมจัดการเคาะประตูรถฝั่งข้างๆคนขับรัวๆๆๆ มันลดกระจกลงมาครึ่งหนึ่ง แหม กระแดะชิบหาย ใส่แว่นกันแดด ถุ้ย
"เอ่อ..."ไอโรคจิตมันลดแว่นกันแดดลงก่อนจะมองยามที่มีสีหน้า
ซีดลงอย่างเห็นได้ชัด
"ไง...จะจับฉันอีกมั้ย?"และมันก็ดันแว่นกันแดดขึ้นกลับตามเดิม มันหันมามองผมก่อนที่จะเลิกคิ้วขึ้นอย่างท้าทาย"คนที่ต้องจับน่
ะ...คือไอโจรนี่มากกว่า"
"อะไรนะ?มึงพูดให้มันดีๆหน่อยนะ กูเนี่ยนะเป็นโจร"
"ก็เออสิ คนบ้าที่ไหนมันจะใช้ไอโฟนวะ นอกจาก...มึงจะขโมยม
า!"ปากหมา!!ผู้ชายอะไรก็ไม่รู้แม่งปากปีจอเกินจะทนแล้ว
"ปากสุนัข!"ผมด่ามันไปดอกหนึ่งครับ มันขมวดคิ้วทันที หึ ทำไม
ทีด่าคนอื่นน่ะด่าได้ พอตัวเองถูกด่าบ้างทำตัวเหมือนปลาถกน้ำมันลวก
"ว่าไงนะ?"
"กูบอกมึงว่ามึงมันปากหมามากที่กล้าด่าว่ากูเป็นโจร กูไม่ใช่โจร
และกูก็มีเงินพอที่จะซื้อไอโฟนได้ด้วยตัวเอง!"ผมเถียงมันฉอดๆ
และรัวๆเลยครับ
"ถ้าไม่ใช่โจรก็เป็นคนบ้าน่ะสิ ใช่มั้ย?กูว่าแล้ว ยาม จับตัวมันไปหาตำรวจเลย"มันชี้นิ้วสั่งยามแทบจะทันที หน็อย มึง หน้ากูมีส่วนไหนที่บ่งบอกว่ากูบ้าบ้างวะ
"เอ่อ..."
"กูไม่ได้บ้า!!"ผมเถียงมันกลับ เออ กูไม่ยอมด้วยจริงๆนะ หาว่ากู
บ้าเนี่ย
"ไม่ได้บ้าแล้วจะมาโหวกเหวกใส่กูทำไมตอนร้านแกแฟน่ะ"
     อ่ะ ตอนนั้น...กูแค่จำคนผิดเท่านั้นแหละ
"กูบอกว่าทักผิดคนไง มึงเกทกูมั้ย ทัก!ผิด!คน!"
"อ๋อเหรอ กูจะพยายามเชื่อแล้วกันว่ามึงทักผิดคน"แต่กูว่ากูเชื่อไ
ด้แล้วว่ะว่ามึงกำลังกวนตีนกูอยู่ ผมมองหน้ามันที่กำลังเหยียดยิ้มใส่ผม
"รู้แล้วก็ดี ทีนี้...มึงต้องขอโทษกูด้วยเรื่องมึงหาว่ากูเป็นโจร"ใคร
มันจะไปภูมิใจวะเวลาโดนคนอื่นด่าว่าเป็นโจรเนี่ย
"ดูปากกู...ไม่!"
"คุณครับ คือรถมะ..."
"เงียบไปเลย/หุบปากซะ!!"
"..."
"มึงทำตัวเองนะ"ผมผลักยามออกไปให้ห่างรัศมีของผมก่อนที่จะเดินดุ่มๆไปใกล้ๆประตูรถมัน
"มึงจะทำอะไร?"เจอคนแบบนี้ไม่ต้องตอบหรอกให้เสียเวลา ผมจัดการยกรองเท้าผ้าใบและเตะประตูมันอย่างแรง
   ปึก!!!
   ปั่ก!!!
   ตึง!!!
"เฮ้ย!!!..."มันรีบลงมาจากรถวิ่งมาดูลูกรักที่มันหวงแหนเหลือเกิน
ก่อนจะหันมาจ้องผมตาเขม็ง"อยากลองดีกับกูใช่มั้ย!!?"
"เออ!!กูก็อยากรู้เหมือนกันว่ามึงมีอะไรดีมาให้กูลอง!"ไม่รู้ว่ามีอะไรดลใจให้ผมพูดไปแบบนั้น พอได้สติผมก็รีบเดินหนีแบบสายฟ้าแลบ
"แน่จริงมึงก็กลับมาสิวะ!!..."
"เดี๋ยวครับคุณ ถ้าจะคุยกันเอารถไปจอดข้างทางก่อนมั้ยครับ ร
ถรอเข้าหมู่บ้านยาวเหยียบเลย"ผมหันไปแลบลิ้นใส่มันทันทีเพราะมันไม่สามารถมาตามผมไปได้เนื่องจากรถหกคันจอดอยู่ด้านหลังรถมันอยู่ ค่อยยังชั่วหน่อยกู ฟู่ว
     ให้มันรู้ซะบ้าง ไออ่อนเอ๊ย!
°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°
ถึงทีของนายเอกแล้วค่ะ คนปากไม่ดีต้องโดนสั่งสอนเนอะ ชอบไม่ชอบยังไงวิจารณ์ได้เลยนะคะ^___^