[EXO]ยัยผู้จัดการวายร้ายกับนายแสบทั้ง12

                        [Chapter-3]
                        ผู้จัดการฝึกหัด
 
     "หาววววววว"เสียงนาฬิกาดังอีกแล้ววันนี้มีงานนี่เห้ยยยยยกี่โมง ตี5ครึ่งไม่ทันนนนแล้วว
 
 
     "ขอโทษค่ะฮยอง._."ฉันออกมาก็เจอพวกฮยองนั่งรออยู่ใช่สิวันนี้ฮยองนัดตีห้าสี่สิบห้านาทีนี่ตีห้าห้าสิบแล้วอ่ะ._.
 
 
     "ไม่เป็นไรหรอก 5นาทีเองทันอยู่แล้ว ว่าแต่ชุดสวยนะเนี่ย"พี่แบคฮยอนบอกแล้วชมฉันฉันมาตอนอากาศเย็นๆเลยใส่ได้สบายๆ วันนี้ใส่เสื้อครอบ เสื้อคลุมตัวยาวๆกางเกงขาสั้นมีหมวกไหมพรมที่สำคัญใส่แว่นด้วยให้ใส่คอนแทคมีหวังช้ากว่านี้แหง่ๆ วันนี้เห็นพวกฮยองบอกว่ามีถ่ายรายการนอกสถานที่เลยใส่ผ้าใบไป
 
 
     "วันนี้มีไปถ่ายรายการที่เกาะนามิ แล้วช่วงบ่ายๆมีอัดรายการที่สตูดิโอค่ะ"ขนาดอยู่บนรถตู้ฉันบอกพวกฮยองว่าวันนี้ทำอะไรบ้าง
 
 
     "ว่าแต่ฮยองกินอะไรกันหรือยังคะ"ฉันได้คำตอบมาด้วยการส่ายหน้า....แหง่สิฉันตื่นสาย ฉันเลยต้องยิ้มแห้งๆให้ฮยอง
 
 
     เกาะนามิ
 
 
     "สวัสดีค่าาา วันนี้เรามาพบกับหนุ่มๆเอ็กโซกันน้าาาา"เสียงพิธีกรหน้าตาน่ารักพูดเจื้อยแจ้วแล้วพาไปเดินชมเกาะนามิพร้อมถามถึงความเป็นมาของหนุ่มๆ
 
 
     "พี่คะ เดี๋ยวมานะคะ"ฉันหันไปบอกพี่ช่างแต่งหน้าเหมือนเห็นร้านต๊อกโบกิ 
 
 
     "ป้าคะขอต๊อกโบกิ10ถ้วยค่ะ อ่อ ถ้วยนึงไม่เอาเผ็ดนะคะ"ฉันสั่งป้าแล้วหันไปจ่ายตังพร้อมหยิบต๊อกโบกิมาหวังว่าคงจะกินได้นะฮยอง 
 
 
     "วันนี้ฉันเห็นผู้จัดการที่มาแทนสนู๊ปแล้วนะโอ้ยยยย เด็กมากนี่หายไปไหนไม่รู้ไม่ค่อยซัพพอร์ตเล๊ยย สนู๊ปคิดไงให้เด็กนี่มาเป็นผู้จัดการ หึ"เสียงพี่ช่างแต่งหน้าพูดทำเอาต๊อกโบกิในมือแทบร่วงแหนะ นี่ฉันแย่ขนาดนั้นเลยหรอ.......
 
 
     "พี่คะหนูฝากอันนี้ให้ฮยองด้วยนะคะ พอดีหนูท้องเสียน่ะค่ะ"ฉันพูดกับพี่ช่างกล้องแทนเฮ้อออ ตอนนี้พวกพี่ๆมีของกินแล้วจะมาสนของกินโง่ๆแบบนี้ไหมนะ ฉันได้อต่เดินไปล้างหน้าแล้วค่ะว่าจะร้องด้วยเลยเสียเซลฟ์แหะนี่ฉันไได้เรื่องขนาดนั้นเลยหรอ เมี๊ยวววว
 
 
     "เอ๊เจ้าเมี๊ยว น่ารักจัง"ฉันหันไปเจอแมวตัวนึงมันน่ารักมากเลยละ ขนสีขาวฟู่ๆตาโตใครมาปล่อยแบบนี้เนี่ย น่าจะหิวงั้นนนฉันมีช็อคโกแลตนะ แปลกแหะฉันคุยกะเจ้าเมี๊ยวแล้วสบายใจจัง 
 
 
     [EXO SIDE]
 
 
     "เหนื่อยชะมัดเลยยย ได้ของจากแฟนคลับเต็มเลย"เฉินพูดแล้วบิดไปมานี่พักอยู่10นาที 
 
 
     "ออนนี่ไปไหนอ่ะ"ซูโฮถามแล้วมองหาเมลบี
 
 
     "เห็นบอกว่าท้องเสียน่าจะอู้มากกว่าค่ะ"เสียงของพี่ช่างแต่งหน้าพูด แล้วยิ้มเยาะ
 
 
     "พี่แอนไม่รู้อย่าพึ่งพูดสิครับเค้าอาจจะท้องเสียก็ได้ออนนี่ไม่ใช่คนขี้อู้ด้วย"แบคฮยอนหันไปบอกช่างแต่งหน้า
 
 
     "อ้าว คุณๆเอ็กโซผู้จัดการใากนี่ไว้ให้เค้าดลับมาหรือยังละ"ช่างกล้องพูดแล้วยื่นต๊อกโบกิให้มนนั้นมีโน๊ตอยู่ด้วย
 
 
                  'เมลบีเห็นฮยองยังไม่ได้กินอะไรเมลบีไปซื้ออันนี้มาให้ค่ะ ของพี่เซฮุน แบบไม่เผ็ดแยกถุงแล้วนะคะ กินให้อร่อยนะ
                                         เมลบี'
 
 
     "แล้วเมลบีไปไหนเนี่ยย"เลย์ถามแล้วขยี้หัวตัวเอง
 
 
 
 
     "เฮ้ออออ เจ้าเมี๊ยว"ฉันมองหน้าเจ้าเมี๊ยวแล้วน้ำตาไหลออกมา
 
 
     "ฮึกกกกฮืออออออ"ฉันได้แต่คุกเข่าแล้วนั่งร้องไห้เจ้าเมี๊ยวที่นั่งข้างๆคงไม่รู้สินะ
 
 
     "ไงร้องไห้เหนื่อยยัง"เสียงทุ้มๆข้างๆดังขึ้น
 
 
     "ฮยอง"ฉันมองทุกคนที่เหงื่อท่วมตัวแล้วปาดน้ำตานี่เค้าวิ่งมากันหรอ
 
 
     "เป็นไรละออนนี่บอกฮยองมาสิ๊"พี่ซิ่วหมินถามแล้วเดินมามองหน้าฉันทำเอาปล่อยโฮอีกรอบ
 
 
     "ฮือออ เมลบีเป็นผู้จัดการไม่ดี เมลบีดูแลพวกพี่ๆไม่ได้เมลบีจะบอกเจ๊ให้เปลี่ยนผู้จัดการ ฮือออออ"ฉันปล่อยโห่แล้วเอามือปาดน้ำตาเหมือนเด็กๆลูกโป่งหาย 
 
 
     "ไม่เอาไม่ร้องดิ"พี่จงอินพยายามห้ามแต่กลับทำให้ฉันร้องกว่าเดิม
 
 
     ฟุ่บบบบ
 
 
     ค้างค่ะ ฉันได้แต่ยืนขาแข็ง ก็พี่จงอินเอาตัวฉันไปกอดไงตัวฉันอยู่ในอกพี่พอดี....ฉันเตี้ยไง
 
 
     "เงียบซะนะ"พี่จงอินเอามือลูบหัวเบาฉันจึงพยักหน้าตอนกอดมันมีช่องทำไม....พี่เซฮุนมองแปลกๆแล้วรอยยิ้มนั้นคือ......
 
 
     "ขอบคุณนะคะ"ฉันเอามือปาดน้ำตาแล้วมองทุกคนพร้อมยิ้มให้
 
 
     "วันหลังห้ามร้อวอีกนะมีไรบอกพี่ก่อนพี่ถึงอนุญาตให้ร้อง"พี่คยองซูพูดแล้วยิ้มพร้อมเอามือมายีหัวฉัน
 
 
     "ค่ะ แล้วนี่พี่ถ่ายกันเสร็จแล้วหรอ"ฉันถามฮยองทุกคน
 
 
     "เสร็จแล้วละ วันนี้ทางสตูบอกว่ายกเลิกด้วยงั้นเราไปทำเนื้อย่างกินที่ห้องกันเถอะ แล้วปรับทัศนะคติใหม่ด้วย"พี่ชานยอลบอกแล้วเดินไป
 
 
     เมี๊ยว เมี๊ยวว
 
 
     "เอ่อ....เมลบีเอาไปเลี้ยงได้ไหม"ฉันถามแล้วอุ้มเจ้าขนปุยมาในอกพี่ๆทุกคนยิ้มแล้วพยักหน้าะร้อมเดินกอดคอฉันไป
                    ว่าแต่พี่ๆกินต๊อกโบกิยังนะ?
 
--------------------------------------
นี่ว่างขนาดนี้เลยใช่ไหม ถถถถ อัพวันนึงไรเยอะแยะ 555555อยากให้อ่านไงถึงแม้ไม่มีคนอ่านก็เถอะ