{Little child of clan Park}ตัวน้อยของตระกูลปาร์ค♥
เขียนโดย 
นามเอ๋อๆนิยายอึนๆ
วันที่ 4 พฤษภาคม พ.ศ. 2559 เวลา 14.12 น.
แก้ไขเมื่อ 4 พฤษภาคม พ.ศ. 2559 21.26 น. โดย เจ้าของนิยาย
2) กินไม่ได้นะ 100%
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความเป็นปกติที่เมเบลจะต้องตื่นแต่เข้าลงมาช่วย แม่บ้านเตรียมอาหารเช้าาเด็กๆและคุณสามีเมเบลทำมันจนชินและติดเป็นนิสัยซะแล้ว และหลังจากนั้นเมเบล ก็ต้องขึ้นมาปลุกคุณสามี ที่บางครั้งก็ตื่นเอง บางครั้งก็นอนยาว
"พี่บยอล " เมเบลเอ่ยเรียกสามีเสียงนุ่ม พร้อมฝ่ามือบางตบเบาๆบนไหล่แกร่ง
"..."
ไร้เสียงตอบรับอีกเช่นเคย ￣ε ￣
''พี่บยอล ตื่นได้แล้วค่ะ" เมเบลเพิ่มระดับเสียงอีกขั้นแล้วนั่งลงบนที่ว่างบนเตียง
"..." เอ้ะ นี้หลับหรือซ้อมตายนะ
"พี่บายอลลลลลลลลล ตื่นด้ายแล้ววววว!!" เมเบลเพิ่มเสียงยานครางน่ารักแล้วพูดใส่หู จนอีกคนสะดุ้งตื่น ใบหน้าตกใจแต่ยังคงความง่วง เมเบลนั่งหัวเราะร่วน จนคนโดนแกล้งคิ้วขมวด
"เม-เบล" น้ำเสียงเข้ม เอ่ยเรียกชื่ออีกคน ทีละคำ เมเบลหยุดขำแล้วทำหน้าเหมือนแบบไม่มีอะไรเกิดขึ้น ใจดีสู้ภัยเงียบนั้นแหละ
"อะไรคะ"
"แกล้งพี่หรอ หืม"
ฮันบยองถามเสียงนิ่ง พร้อมเกี่ยวเอวคอดมาแนบชิด แค่ตวัดนิดเดียว ร่างบางก็กระแทกเข้ามาแล้ว เมเบลตาโตตกใจ แม้จะเป็นเรื่องปกติ ที่ใกล้กัน แต่มันก็อดใจเต้นไม่ได้นี้นา
"เปล่านะ ก็เรียกตัวแล้วหลายรอบ ตัวไม่ลุกเอง" เมเบลว่าปากยู่แล้วหันหน้าหนี
"อย่ามาแก้ตัวมา ทำผิดก็ต้องโดนลงโทษนะครับ" ฮันบยอลว่ายิ้มกริ่ม ที่ได้แกล้งภรรยาให้หน้าแดงแต่เช้า
"อะ..อะไร ลงทงลงโทษอะไรกัน ปล่อยเลย เบลต้องไปปลุกลูกนะ" เมเบลว่าเปลี่ยนเรื่องทำหน้าหงุดหงิด(กลบเกลื่อน) พยายามดิ้นออกจากวงแขนแกร่งนี้ เมื่อเริ่มไม่ใว้ใจฮันบยอล
"ไม่ต้องมาทำหน้ายุ่งเลย...งั้นพี่ขอจุ้บทีเดียว แล้วเดี๋ยวปล่อยเลย"
รู้ทันอีกสามีใครรรวะ-_-#
"ไม่เอา พี่ปากเหม็น" เมเบลว่าส่ายหน้าพรืด ก็พูดไปงั้นแหละ นี้กลัวลูกเข้ามาเห็นนะ เดี๋ยวงอแงอีก
"ไม่ต้องมาเยอะเลยตัวดี.." ฮันบยอลว่าดีดหน้าผาก เมเบลอย่างหมั่นเขี้ยว
มันน่ารักจริงเว้ย ภรรยาใคร*^O^*
"โง้ยย~ เจ็บนะ พี่บย...อื้อ!!"
ไม่ทันขาดคำ ริมฝีปากร้อนก็ประทับลงมาอย่างรวดเร็วจนคนโดนกระทำหน้าเกือบหงายหลัง ดีที่โดนประคองไว้ ฮันบยอลไล้เล็มกลีบปากนุ่มอย่างละเมียดละไม ก่อนขบเม้มดูดดึงเบา แต่ก่อนจะได้เข้าไปสำรวจด้านใน
แกร๊ก!!
พลั่ก!!
"โอ้ย!!!"
"ปะป๊า!!! " เสียงของแทซองร้องขึ้น ก่อนจะวิ่งดุ้กดิ้กพร้อมเจ้าหนอนลาวาเข้ามา หาฮันบยอลที่นั่งหน้าเบ้อยู่ที่พื้น
ถามว่าฮันบยอลลงไปได้ไงน่ะหรอ ก็เมเบลนี้แหละ ที่ยันฮันบยอลลงไป นี้ไม่เข้าใจว่าทำไมผลักนิดเดียว ไปอยู่ที่พื้น แอคติ้งเปล่าเนี้ย หรือเวลาเราตกใจน้ำหนักมือจะเพิ่มขึ้นงี้หรอ
เมเบลได้แต่ส่งยิ้มแหย๋ๆให้สามี ที่มองมาด้วยสายตาคาดโทษ ประมาณว่า 'เตรียมตัวรอลงโทษของแท้ได้เลย หึ!' จนคนโดนมองขนลุก บรื๋ออ
"ปะป๊าลงมาทำไมง่ะ" แทซอง ถามเสียงงุ้งงิ้ง พลางชี้ๆไปที่พื้น
"อ๋อ..."ฮันบยอลขานรับลูกชาย ก่อนจะเหล่มองมาที่ภรรยา ที่ตอนนี้ทำหน้ามู่อยู่บนเตียง
"ก็หม่าม๊าสิครับผะ.."
"แทซอง! วันนี้มีซุปข้าวโพดด้วยครับ อยากกินมั้ย" เมเบลรีบพูดแทรกฮันบยอลที่จะทำตัวเป็นเด็กฟ้องลูกชาย ก็ไม่ใช่อะไร คือถ้าแทซองรู้นี้ก็จะซักไม่หยุดอ่ะ แล้วแต่อารมณ์นางด้วยนะ บางครั้งก็นิ่งซะ นึกว่าฮันบยอลโคลนนิ่ง บางครั้งก็หลุดลืมคีพลุคมั้ง
"อ๋าา..ซุปเข้าโพด กินๆ ซองอยากกิน" ซุปข้าวโพดของโปรดเค้าแหละ
"งั้นไปอาบน้ำนะครับ คนเก่ง" เมเบลว่าอุ้มลูกชายที่พยักหน้าหงึกหงัก ขึ้นมาก่อนพาตัวเล็กไปอาบน้ำพร้อมปลุก แทรินอีกคน ก่อนเดินผ่านเมเบลไม่วายหันไปแลบลิ้นให้สามี จนฮันบยอลหลุดขำ
นี้ลูกสองแล้วนะ ทำไมยังดูเหมือนเมเบลตอนม.4ไม่มีผิด น่ารักจริงๆ
.
.
.
.
.
.
*ห้องชุดสุดหรู ชั้นบนสุด ของคอนโดใจกลางเมือง *
โฮวอนขยับตัวเล็กน้อย ก่อนจะตวัดมือจะคว้าร่างนุ่มนิ่มมากอด แต่กลับพบความว่างเปล่า โฮวอนเลยลุกขึ้น ก่อนสวมกางเกงขายาว ก่อนเดินออกไป ตามหาภรรยาสุดสวยไม่พบ จนมาเจอกำลัง ยืนทำอะไรสักอย่างในครัว
ร่างบางของอลิซ สวมเพียงเสื้อเชิ้ตสีขาวตัวโคร่ง ที่โฮวอนใส่มันกลับพอดีตัว แต่เมื่ออยู่บนตัวอลิซนั้นมันกลับร่นลงมาจนเห็นไหล่ขาวเนียน ที่มีรอยสีกุหลาบ เด่นชัด
แม้จะเจ็บ แต่อลิซก็ยังฝืนลุคขึ้นมาเพียง เพราะเธอหิวมาก แถมเมื่อคืนก็ไม่มีอะไรลงท้อง มีเพียงไอ้น้ำเชื้อ ของไอ้ซาดิสโฮวอนใส่เข้ามาเท่านั้นถามที มันอิ่มมั้ย มันเจ็บละเหนื่อยละสิไม่ว่า แต่ก็นะ เพื่อเป้าหมายที่รอเวลาบรรลุละกัน
หมับ!!
"อ้ะ!!"
"ทำไรอ่ะ ลุกมาไม่เจ็บหรือไง " โฮวอนถามขณะเอาคางเคยไหล่บางนั้น แม้จะรู้ว่าทำอะไรแต่ก็ยังอยากจะถาม
"เจ็บดินายเบาๆซะทีไหนล่ะ....อีกอย่างชั้นก็หิวมากไม่อยากปลุกนายด้วย" อลิซว่ามือก็หยิบขนมปังปิ๊งออกมาด้วย
"โหยย น่ารักอะไรเบอร์นี้ เมียผม" โฺฮวอนว่าเสียงกวนประสาทตามฉบับ ก่อนหอมแก้มนุ่มไปทีนึง
" นายคิดว่าจะติดบ้างมั้ยอ่ะ" อลิซถามขณะโดนประครองมายังโต๊ะกินข้าว น้ำเสียงอลิซไม่ได้บ่งบอกว่าเศร้าหรือหงุดหงิด แต่ถามเพราะอยากรู้เท่านั่น
"มันก็ต้องติดบ้างแหละ แต่มันยังเยอะไม่พอไง เพราะฉะนั้น.." โฮวอนตอบออกมาก่อนเอามือเท้าคาง และหยิบขนมปังปิ๊งขึ้นมากิน ก่อนภรรยาจะป้อนไส้กรอกมาให้ด้วย
"..." อลิซเงียบเพื่อรอฟัง มันต้องมีสาระแน่ ต้องไม่ใช้เรื่องอย่าง..
"ชั้นต้องกินเธอทุกวัน สามเวลาหลังอาหารเลย ถ้าจะเวิร์ค งั้นมาเริ่ม มื้อเช้าเลยแล้วกัน"
สุดท้ายก็ไม่พ้นเรื่องนี้สินะ โฮวอนน <(ˍ ˍ*)>
"นี้!! จะบ้าหรอ ชั้นไม่ต้องง่อยกินเลยไง๊" อลิซว่าไม่จริงจังนัก ใช้มือดันหน้าโฮวอน ที่จะถลาเข้ามา
"อ่าว ถึงกับง่อยเลยหรอ" โฮวอนแกล้งแหย่ ก็รู้ว่าตัวเองมันหนัก อยากหน้ากินไมวะ ใครจะรู้ว่ายัยปลาบู่ ในวันนั้น จะมาเป็น ภรรยา สวยน่ารักน่าขยี้ ของเค้าในวันนี้
"แกล้งซื่อ จริงป้ะ " อลิซว่าทำหน้าเอาเรื่อง ก่อนจะยัดขนมปังเข้าปากโฮวอน
"ก็เพราะแบบนี้ไง ชั้นถึงหลง เธอ.. และนี้ทำหน้าโหดสุดได้แค่นี้หรอ" โฮงอนก็คือโฮวอน
"นี้!! อ่า... กวนประสาทนัก อาทิตย์นี้ งด! " อลิซว่าด้วยใบหน้าเป็นต่อ ก่อนจะยิ้มเยาะเย้ยไปให้
"เห้ย! ไม่ได้นะ ต้องทำทุกวันดิ" โฮวอนลุกยืนทำหน้างอแงใส่
"จะบ้าหรอ! ในหัวนายคิดแต่เรื่องนี้หรือไง งดคืองด นายกวนดีนัก จบ แยก!!" อลิซว่าทำหน้าแบบ 'สมน้ำหน้า'ก่อนเดินกะเผกๆ ผ่านหน้าโฮวอนไป
อะไรวะ อาทิตย์นึงกูลงแดงตายแน่ แต่ เมียคือเมีย แต่นี้ใครโฮวอนนะเว้ย ก่อนจะขาดทุน งั้นขอกำไรให้คุ้มหน่อยละกัน
หมับ!!
หวือ!!!
"อ้ะ! โฮวอน!!!" อลิซร้องลั่น มือกอดคออีกคนแน่น กลัวตกมีหวังตกลงไป ก็ไม่ต้องเดินกันเลย
"ไหนๆ ก็จะงดแล้ว งั้นชั้นขอ คิดต้นคิดดอกงวดสุดท้ายหน่อยนะ คนสวย ฟอด!! " ฮันบยอลว่ายิ้มเจ้าเล่ห์ ก่อนพาคนตัวบางเข้าห้องน้ำไป
"นายนี้มัน อื้อ!!"
ร้ายกาจ โฮวอนมันร้ายกาจ!!
.
.
.
.
-ช่วงบ่าย ณ. บ้านตระกูลปาร์ค-
"ง้าาา~~ แทชอง อย่าเอาน้ำมา ใส่เค้าจิ" เสียงเล็กๆร้องออกมาพร้อมยกมือป้อมๆนั้นมาป้องหน้าเอาไว้ เมื่อพี่ชายตัวแสบเล่นสนุกจนเผลอตีน้ำใส่หน้าน้องสาว ที่รอยตุ้บปองอยู่ในห่วงยาง หมีคุมะไซส์ใหญ่
"โอ้ว! ซอง ไม่ได้ตั้งใจ ขอโทษน้าาา" แทซองหยุดตีน้ำ ก่อนตีขาแปะๆ ว่ายน้ำมาหาน้องสาว ก่อนลูบหัวเบาๆอย่างปลอบๆ
เมเบลนั่งมองลูกๆทั้งสอง เล่นน้ำสระใหญ่ที่บ้าน แต่เจ้าสองแสบยังอยู่ในเขตสระเด็กที่น้ำเพียงน้อยนิด เพื่อความปลอดภัย อย่างอารมณ์ดี และคอยดูอยู่ไม่ห่าง อีกทั้งคนเป็นพ่อที่วันนี้ตั้งใจจะลงเล่นน้ำกับลูกอีกคน ที่ดูแล แต่ตอนนี้คงเปลี่ยนชุดอยู่ล่ะมั้ง
"ปะป๊า!!/ปะป๊า!!" เด็กน้อยทั้งสอง พูดเสียงดังอย่างดีใจ ที่วันนี้คุณพ่อต้องลงเล่นน้ำด้วยแน่ๆ
"ปะป๊ามาเร็วเข้าซี้..ซองรอนานแล้วนะ" แทซองร้องเรียวเย้วๆ
"ปะป๊า เย็วๆ เดี๋ยวน้ำหมกๆ " ตามมาด้วยแทริน พูดประโยคแสนใสซื่อและไม่ชัดเลยแต่ ลูกเค้าพูดก่งนะ นั้นถือว่าดีมาก พูดทีแก้มกระเพื่อม น่ารัก
"ครับๆ " ฮันบยอลรับคำลูกทั้งสอง ก่อนยิ้มให้ แล้วเดินมาลงสระ ลูกทั้งสองตื่นเต้นดีใจ หัวเราะกันเอิ้กอ้าก
"เมเบลไม่ลงมาเล่นกับลูกล่ะครับ" ฮันบยอลเอ่ยถามเมเบล ที่นั่งมองมาอยู่
"ไม่ล่ะค่ะ เผื่อเด็กๆ หิว หรืองอแง เบลได้ดูแลสะดวกไงคะ" เมเบลอธิบายออกมาก่อนโบกมือบ้ายๆแทริน ที่โบกมือมาให้
ฮันบยอลพยักหน้ารับ ก่อนหันมาเล่นกับลูก อย่างสนุกสนาน ฮันบยอลพาลูกข้ามออกจากสระเล็กมายังสระใหญ่ โดยที่ทั้งคู่สวมหัวยางไม่ห่าง
"ปะป๊าๆๆ แทยิน จะบุ๋มลงไปมั้ยเนี่ย" เด็กน้อยแทริน เอ่ยถามเสียใส พลางทำหน้ายู่มือสั้นๆกอดคอคนเป็ฯนพ่อแน่น คนเป็นพ่ออดไม่ได้ที่จะก้มลงฟัดแก้มนิ่ม อย่างหมั่นเขี้ยว
"ไม่จมครับ ปะป๊าจะอยู่ข้างๆ แทรินนะ"
"โง้ยย~ น้ำเยอะๆ ซองชอบๆ" แทซองว่าตาโต ขาสั้นๆใต้น้ำตีไปมา อย่างตื่นเต้นสนุกสนาน
"มา แทซอง ปะป๊าพาหัดว่ายน้ำครับ" ฮันบยอลว่าจับเจ้าลูกชายมาอยู่ด้านหน้า
"ดีๆ ซองอยาก ว่ายน้ำ ป๋อมแป๋มๆ"
"เดี๋ยวตีขานะครับ......เอ้า! ตีขาเลย"
ตู้ม!! ซู่!!
ฮันบยอลจับเจ้าลูกชายนอนคว่ำมก่อนมือของตนจะช้อนตัวลูกชายอยู่ใต้ล่าง แล้วพาวิ่งรอบๆสระ จนแทซองหัวเราะเอิ้กอ้ากชอบใจ
"โว้ว ฮี้ๆ ฮ่าๆๆ เอาอีกๆ ปะป๊าเอาอีก" แทซองหัวเราะร่าชอบใจ จนคนน้อง ที่ตอนนี้ นั้งเล่นในบ้านเป่าลม ชักอิจฉา
เมเบลนั่งยิ้มตามไปด้วยขณะมือก็กดบันทึกภาพ สามพ่อลูกในน้ำ แล้วส่งให้ พ่อแม่ตนดู เมเบลนั่งยองๆ อยู่ขอบสระแล้วตีน้ำเล่นเบาๆกับแทริน แต่แทรินก็ไม่ได้สนใจ เอาแต่มองพี่ชายกับปะป๊าของตน ด้วยแววตาละห้อยนิดๆ
งุ้ย~~ แทชอง เย่นใยอ้ะ แทยิน อย่ากเย่นจังงงงง
"ปะป๊าขา!! แทยิน อยากเย่น แบบชอง" เสียงใสหวานร้องเรียกแง้วๆฮันบยอลที่พาเเทซองบินไปทั่วสระ
"ครับแทริน อยากเล่นหรอ หื้ม" ฮันบยอลมาหยุดอยู่ข้างๆลูกสาวตัวน้อยน่ารัก แล้วเอ่ยถามเสียงนุ่ม
"ใช่ แทยินอยากเย่น ปะป๊าง่ะ ไม่เอาแทยินไป วิ่งจู้ดๆ บ้าง" แทรินว่าเบะปากอย่างงอนๆ
ฮันบยอลยิ้มบางๆ ก่อนจะ ยกตัวลูกสาวขึ้นหวือ แล้ววางแหมะลงบนคอตัวเอง
"ง้าาา~ ปะป๊า ฉูงจังเย้ยยยย"ร้องเย้วๆเสียงดังบนคอคนเป็นพ่อ เด็กน้อยก็ลืมเรื่องงอนเมื่อครู่ไปซะสนิท แถมยังหัวเราะชอบใจอีกด้วย
"ปะป๊า จับแทรินดีๆนะ ถ้าแทรินตกลงมา ซองจะ เพี้ย ปะป๊า" แทซองยหน้ามองกับพูดกับคนเป็นพ่อด้วยแววตาเป็นห่วงน้องสาวจริงจัง ก่อนจะตีขาในน้ำของตัวเองต่อ
คำพูดที่ห่วงใยน้องสาว ทำเอาผู้ใหญ่สองคนหลุดยิ้มในความรักของพี่น้อง
"ปะป๊าไปเล้ยยย คิกคิกๆ"
ฮันบยอล ทำตามคำสั่งของเจ้าหญิงตัว น้อย จนพอใจ ก่อนตัวเองจะหยุดวิ่ง แล้วพาลูกสาวมานั่งขอบสระ ที่มีเมเบล และแทซอง นั่งกินของว่างอยู่แล้ว
"เหนื่อยยังคะ คนเก่ง" เมเบลเอยถามลูกสาว พลางเอาผ้าเช็ดตัวมาคลุมตัวให้ และยื่นให้ฮันบยอลอีกผืน
"เหนื่อยแล้วววววค่าาา "
"หืม แทรินหนูเหนื่อยอะไรครับ" ฮันบยอลแกล้งเย้าลูกสาว ขณะจับแทซองนั่งตัก
"ก็เหนื่อย ที่ อยู่บงคอ ปะป๊า มันโยกเย้กๆ เยยเหนื่อย" แทรินก็ตอบออกมาอย่างไร้เดียงสา ทั้งในปากยังเคี้ยวคุกกี้แก้มตุ่ย
ฮันบยอลอดไม่ได้ที่จะยีหัวกลมนั่นเบาๆ
"กินเสร็จแล้ว เดี๋ยวไปอาบน้ำสระผม นะคะ รู้มั้ย"
"ฮ้าา!!/ค่าา!!" ลูกทั้งสองรับคำพร้อมเพรียง ก่อนจะสนใจขนมตรงหน้าต่อ
"แล้วใครจะอาบให้พี่ล่ะ" ฮันบยอลแกล้งพูดเสียงอ่อยขณะสายตาก็มองภรรยาหน้าหวาน
"พี่ก็โตแล้วนิ อาบเองสิ" เมเบลตอบอย่างไม่สนใจ ก่อนจะลุกขึ้นยืนแล้วจูงลูกๆ เข้าไปในบ้าน ทิ้งฮันบยอลให้นั่งเหี่ยวอยู่คนเดียว
.
.
.
.
.
"ลูกๆ ล่ะ"
"เล่นกันจนเพลีย หลับไปแล้วค่ะ" เมเบลตอลก่อนทิ้งตัวลงนั่ง ข้างฮันบยอล
"..." แล้วฮันบยอลก็เงียบไป นั่งดูงานในไอแพดต่อ
เป็นไรเนี่ยยย…_…
"เอ่อ..พี่บยอล เป็นอะไรรึเปล่าคะ"
"เปล่านิ"
ตอบน้อยนี้มัน ฮันบยอลรุ่นไม่อัพเดตนิ
"ง้าา~ เป็นอะไรไม่บอกกันล่ะ " เมเบลว่าเสียงงุ้งงิ้ง แบ้วเอาหัวถูไถหน้าอก ฮันบยอลไปมา อย่างออดอ้อน
"พี่ไม่ได้เป็นอะไร.." เป็นดิ! งอนเมียครับ เมียไม่ค่อยสนใจ ก็ว่ากันไป
"เป็นแน่ๆเลย มาๆดีกันน้าๆ" เมเบลว่าอมยิ้มก่อนจะกระโดด นั่งคร่อมตักสามีแบบเด็กๆโดยไม่สนใจใคร เพราะเวลาอย่างนี้ แม่บ้านคงเตรียมอาหารเย็นในครัวไม่ออกมาแน่นอน
ี
เมเบลก็ยังคงเป็นเมเบล แสนซื่อและสดใส ในวันนั้น
ผมรักเธอมากขึ้นทุกวัน..
เมเบลนั่งตักฮันบยอล ก่อนจะเอามือกอดคอไว้ แล้วเคลื่อนหน้าเข้าไปใกล้ๆ ก่อนจะประทับจูบแผ่วเบาบนริมฝีปากหยักนั้น
"หายงอนน้า... แต่เอ้ เค้ายังไม่รู้เลยว่าพี่บยอลงอนเรื่องอะไร"
"นั่นสิ เรายังไม่รู้เลย..แล้วอยากจะรู้มั้ย" ฮันบยอลว่ายิ้มบาง แค่นี้เค้าก็กำไรจะแย่เเล้ว
"อยากสิ"
"เพราะ..เมเบลน่ารักเกินไปรึเปล่านะ หรืออะไรดี" ฮันบยอลเลือกที่จะไม่บอกออกไป เพราะตามจริงแล้ว ผมไม่ๆดอนอะไรเมเบลเลย แค่เค้าใส่ใจ ผมขนาดนี้ ก็มากพอแล้ว
"ง่ะ~ พี่บยอลแกล้งเค้าใช่มั้ยเนี่ย" เมเบลว่าปากยื่นน่าหยิกก่อนจะทำเป็นหันหน้าหนี แต่ก็นังนั่งอยู่บนตักแถมมือก็ยังเกี่ยวคอสามีไว้อยู่
"โอ๋...คนดีของพี่งอแงซะแล้ว มาๆดีกันน้าๆ " ฮันบยอลว่ายิ้มมุมปาก พูดท้ายประโยคเลียนแบบอีกคน ก่อนจะฟัดแก็มอีกคนอย่างหมั่นเขี้ยว
"คิกคิก อื้อ! พี่บยอล ง้าา มันจั้กจี้นะ" เมเบลส่งเสียงร้องแง้วๆ เหมือนตอนแทรินถูกฟัดไม่มีผิด แล้วนั่นคือสิ่งทำให้ฮันบยอลได้ใจ
กลิ่นหอมๆ แก้มนิ่มๆของเมเบล นี้เป็นเป็นงั้นเลยสิ ฮันบยอลยังคงฟัดแก้มนิ่ม ทั้งจุ้บปากอิ่มอย่างหยอกเย้าเมเบล โดยไม่ได้สนใจ คนที่มาใหม่
"อะแฮ่ม! นี้มันห้องรับแขกนะครับพี่ชาย"
น้ำเสียงกวนๆถูกเปล่งขึ้นพร้อมร่างสูงโปร่งของโฮวอนเดินเข้ามาพร้อมกับอลิซ ที่ยิ้มขำกับภาพที่เห็นเเล้วคำพูดของคนรัก
ฮันบยอลที่กำลังหอมแก้มเมเบลอยู๋ถึงกับชะงัก แล้วหันไปมองหน้าน้องชายนิ่งๆ พร้อมเลิกคิ้วขึ้นข้างนึง ประมาณว่า 'ยุ่งไรวะ!'
เอาเข้าจริงๆ ฮันบยอลก็เย็นชานะ เหมือนเดิมแหละแต่ฉเพราะคนอื่นอ่ะ ยิ่งกับน้องชาย คุณชายท่านยิ่งต้องคูลใหญ่ เพราะโฮวอนยิ่งโต ฮันบยอลก็กลัวน้องชายจะนอกลู่นอกทางฮันบยอลเลยต้องทำตัวให้ น้องชายกลัว แต่ก็นะ โฮวอนเมื่อก่อนก็คือตอนนี้ล่ะ กวนประสาทเหมือนเดิม
แต่ถ้าอยู่กับลูกกับเค้า พี่บยอลก็คือผู้ชายอบอุ่นโรแมนติคนี้นานๆที แต่ก็พูดเยอะกว่าแต่ก่อนอ่ะนะ แต่แค่นี้ก็พอแล้ว
เมเบลส่งยิ้ม เขินๆให้สองคนมาใหม่ ก่อนทำท่าจะลงจากตักฮันบยอล แต่กลับถูกฮันบยอลยื้อไว้ เมเบลเงยได้แต่นั่งก้มหน้าเขินสายตาเพื่อนซี้กับโฮวอน
"โห พี่ครับ เปลี่ยนโหมดไวจังนะ " โฮวอนก็ยังไม่เลิกแหย่ พี่ชาย
"มานี้ มีอะไร" ฮันบยอลเอ่ยถามเสียงเรียบก่อนส่งยิ้มบางให้อลิซ
"กินข้าวครับ"
"อืม ไปสิ"
"นี้เมเบล หลานล่ะ"
เมื่อตอนคุยกัน เมเบลก็ดิ้นหลุดออกมานั่งปกติ ได้ จึง เรียกอลิซมานั่งข้างกัน
''หลับอยู่ เมื่อกี้เล่นน้ำกัน คงจะเพลีย เดี๋ยวค่อยขึ้นไปปลุกมากินข้าวเย็น"
"อ๋อ งั้นเด๋ยวชั้นขึ้นไปปลุกให้"
"เอาสิ"
ปึง!
"นี้! เบาๆสิ เดี๋ยวหลานก็สะดุ้งตกใจตื่นพอดี" อลิซหันมาพูดเสียงลอดไรฟันใส่ โฮวอนที่เผลอปิดประตูห้องเสียงดัง
"งื้ออ อื้ออ" เสียงครางงุ้งงิ้งๆ ดังมาจากเตียงหมีลิรัคคุมะ จนสองคนต้องรีบเดินไปดู ก็พบหลานสาวตัวขาว ปัดป่ายมือไปมา ก่อนจะกะพริบตาปริบๆ
"อาลิซ โฮวอง"
น้ำเสียงดีใจร้องขึ้นเมิ้อเปลือกตาสีมุกลืมขึ้นเมื่อเจอหน้า คุณอาทั้งสอง
"แทริน ตื่นแล้วหรอครับ หื้ม" โฮวอนถามหลานสาว เสียงนุ่ม แล้วทิ้วตัวนั่งลงปลายเตียง
"ลืมตาแป๋วนีีไม่ตื่นมั้ง อ้ะ!" อลิซอดคร่อนขอดกวนใส่ไม่ได้ แต่ก็ต้องตีหน้ายุ่ง เมื่อโฮวอนยื่นมือมาตีหน้าผากไม่แรงนัก จนอลิซหันไปมองค้อนใส่
"อาโฮวอน! " เสียงเตียงข้างๆก็ดังขึ้นใบหน้ายัยๆของแซองทำให้โฮวอนไม่รอช้า ช้อนตัวแทซองมาอุ้มก่อนฟัดแก้มไปที โดยอลิซก็อุ้มแทริน เตรียมพร้อมไปกินข้าว
เมื่อมาถึงโต๊ทานอาหาร อลิซและโฮวอรก็วางตัวน้อย ลงตามที่นั่ง ก่อนตนจะไปนั่งที่ตัวเอง
"เอ้อ นี้ ที่ผมดูมาตามจริงแล้วเด็กไม่ควรนอนเวลานี้นะ เพราะมันจะทำให้เด็กอาจจะไม่สบายได้"
โฮวอนพูดขึ้นมาตาม ที่ตนได้อ่านมา เดี่ยวกับเรื่อง แม่ๆ ลูกๆ
"ทำไงได้ก็ สองแสบเล่นน้ำจนเพรียเลยหลับ จะปลุกก็ใช่เรื่อง" เมเบลตอบพลางตักผักใส่ถ้วยข้าวลูกทั้งสอง ตนต้อวหัดให้ลูกกินข้าวเอง จะๆด้ช่วยเหลือตัวเองได้เมื่อเจ้า ร.ร
"ก็นั้นล่ะ ชั้นก็กลัวหลานจะไม่สบาย" โฮวอนตอบออกมา
"รู้เยอะดีเนาะ แต่ไม่มีลูกสักที''
ฮันบยอลอดจะค่อนขอดโฮวอนไม่ได้ที่น้องชายตนรู้เรื่องพวกนี้ดีไปหมดแต่กลับทำลูกออกมาไม่ได้สักที
"พี่! ผมก็พยายามอยู่ อย่ามาดูถูกน้ำเชื้อผมนะ"
โฮวอนโพล่งขึ้นมาก่อน จะยกมือขยี้หัวตัวเองอย่างสุดจะทน
เมเบลได้แต่นั่งยิ้มขำ ส่วนอลิซก็กัดฟันต่อว่าโฮวอนที่พูดอะไรไม่ได้นึกถึงตนเลย แต่แล้วทั้งโต๊ะกินข้าวก็ต้องียบสงบ เมื่อเสียงเล็กๆของแทซองพูดขึ้นกับแทริน อย่างไร้เดียงสา
"น้ำเชื้อคือไรง่ะ อาหย่อยเป่า"
"แทยิน่วาต้องอาหย่อยแน่ๆเลย " แทรินว่าขณะปากก็เขี้ยวข้าวตุ้ยๆ จนแก้มกลมกระเพื่อมขึ้นลง อย่างน่ารัก
่
ฮันบยอลกับเมเบลมองหน้ากันกอนที่ทั้งคู่จะเบนสายตาไปยังโฮวอนที่ส่งยิ้มเห้งมาให้ ถึคราวอลิซจัดการบิดสีข้างไปที
"โอ้ย! จ..เจ็บๆ"
"พูดอะไรน่ะ หึ้!" อลิซทำหน้าเอาเรื่อง
"หม่าม๊าๆ น้ำเชื้อนี้กินได้เป่า"
แทซองจัดการเรียกคนเป็นแม่ ก่อนจะเอ่ยถามเรื่องที่ต้องการรู้
."เอ่อ..น้ำเชื้อเนี่ย กินไม่ได้นะครับลูก มันเป็นสิ่งสกปรก อี๋ๆ เลยลูก" เมเบลอธิบายให้ลูกทั้งคู่ได้เข้าใจ พลางทำจมูกย่นบ่งบอกว่ารสชาติมันแย่มากๆ
ฮันบยอลยิ้มบางๆกับสามแม่ลูกที่คุยกันงุ้งงิ้ง มันดูน่ารักเสียจริง
"หยออออ ว่าละชื่อมันแปลกๆ" แทซองว่าพยักหน้าหงึกหงัก
"ไม่กิงๆ อี๋ๆ แทยิน ไม่ชอบ" แทรินเสริมอีกคน
"ถูกต้องค่ะ กินไม่ได้นะลูก และ พวกหนูก็ไม่ต้องพูดแล้วเนาะ"
เมเบลว่าเสียงอบอุ่นพร้อมลูบหัวลูกทั้งคู่ ด้วยความรัก ก่อนจะถอนหายใจเบาๆ ที่อธิบายให้ลูกเข้าใจได้ ลูกใครนะช่างจ้อเหลือเกิน
###########
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
