{Little child of clan Park}ตัวน้อยของตระกูลปาร์ค♥

"แทรินอ่าาา..แทรินคะ"

 

 

ฮันบยอลกำลังงัดสารพัดวิธีมาออดอ้อนลูกสาวคนเล็กที่ตอนนี้ งอนตุ้บปองหันหน้าหนี กอดตุ๊กตาพี่หมีคุมะแน่น 

 

 

ก็คุณป๊าาา..กัดปากหม่าม๊าง่ะ แทยินไม่อยากให้หม่าม๊าเจ็บ...นี้นา>3<

 

 

 

เมเบลนั่งอมยิ้มกับสองพ่อลูกที่ง้องอนกันอยู่ที่พื้นพรหมหนา ก็พี่บยอลทำอะไรไม่รู้เรื่องเลยนี่นา  

 

เราก็ด้วยล่ะ>/////<

 

 

 

ส่วนลูกชายคนโตก็กำลังนั่งจุมปุ๊กอยู่บนตักเมเบล โดยในมือก็จิ้มๆเจ้าไอแพดไปด้วย หูก็คอยเงี่ยงฟัง 

 

 

 

"เชอะ!"เด็กน้อยแก้มกลมสบัดหน้าหนี

 

 

 

"แทริน..ไปกินติมกันมั้ยคะ ไปมั้ย...ไปซื้อพี่คุมะด้วยน้าา" 

 

 

เมื่อทำอย่างไรก็ไม่ได้ผล ฮันบยอลจึงต้องงัดไม้เด็ด คือการพาไปซื้อหมีคุมะ 

 

 

 

"ไปฮะ!!...ซองจะไปชื๊อ จะไปชื๊อ กันดั้ม ไปชื๊อคุณลาวา" 

 

 

แต่เสียงที่ตอบกลับมา คือเสียงเจ้าแสบแทซอง พร้อมดวงตาสุกใส 

 

 

 

"แทซอง.."เมเบลเอ่ยปรามเสียงเบา จนลูกชายหันไปสนใจคลิปในไอแพดต่อ

 

 

 

"..."

 

เด็กน้อยแทริน นั่งเงียบครุ่นคิดบางอย่าง อมลงเจ้าปากจนแก้มพองหน้าฟัด 

 

 

 

งื้ออออ แทยิน อยากได้ พี่คุมะ อยากกินติม ด้วย แต่แทยินงอนคุณป๊าอยู่น้าาา ถ้างั้น ต้องลงโทษ คุณป๊าด้วยการชื๊อ พี่คุมะฉิบตัว ไปเยย ดีฟ่าาา^^

 

 

 

"ว่าไง..จะไปกับปะป๊ามั้ย ไม่งั้นปะป๊าไปกับแทซองแล้วก็หม่าม๊าสองคนนะครับ" ฮันบยอลแกบ้งพูดยิ้มเจ้าเล่ห์

 

 

 

 

"งื้ออออ..ปะป๊ายอล แทยิน ไปด้วยก็ด้าย แต่....ปะป๊ายอล จ้องชื๊อ พี่คุมะให้แทยิน ฉิบตัว" เด็กน้อยแทริน พูดพลางเชิดหน้าขึ้นก่อนยกพี่คุมะขึ้นแนบอก แทซองกระโดดลงจากตักเมเบล ก่อนวิ่งมาทางแทริน 

 

 

 

"ช่ายยยย ชื๊อ ให้ซอง ฉิบอย่างดั้ว" แทซองทำทีมาเป็นพูดตามแทริน จนฮันบยองยกยิ้มแล้วส่ายหน้าเบาๆ ก่อนยีหัวเจ้าลูกชายด้วยความรัก

 

 

 

"หม่าม๊า ตกลงให้ปะป๊า ซื้อของเล่นให้ได้..แต่ต้องไม่เกินคนละ สองอย่างนะคะ" 

 

เมเบลบอกกับลูกทั้งสอง ก็รู้ว่าจะซื้อสัก20-30อัน คงไม่มีใครว่า แต่ถ้าปล่อยเป็นอย่างงี้บ่อยๆ ลูกต้องติดนิสัยฟุ้มเฟือยหรือไม่ก็เอาแต่ใจเป็นแน่ ที่ว่าได้ก็ต้องได้ ยิ่งพี่บยอลก็ตามใจลูกซะเหลือเกิน ไม่พูดน้อย ยิ้มยาก หน้าบึ้ง เหมือนเมื่อก่อน ตอนนี้ลูกอย่างได้นู้นนี้ก็หามาให้ จนของเล่นจะเก็บไม่พออยู่เเล้ว 

 

 

 

 

"แต่ หม่าม๊า แทยิน อย่างลงโทษที่ปะป๊า กัดปากหม่าม๊านี่นา"เด็กน้อยแทรินเดินมากระซิบกระซาบกับคนเป็นแม่ แต่ฮันบยอลก็ได้ยินมันชัดเจน 

 

 

"ไม่เป็นไรค่ะ หม่าม๊าไม่เจ็บ แต่ถ้าคราวหน้าปะป๊ากัดอีก หม่าม๊าจะให้ปะป๊า ไปนอนคุยกับคุณยุง ดีมั้ยคะ"เมเบลพูดเสียงหวานกับลูกสาวพลางส่งสายตาดุไปให้สามี แทซองทำท่าคิดอะไรบางอย่างก่อนจะพูดออกมาตามประสา

 

 

 

"ปะป๊าน่ะ แค่โป๊ะโป๊ะ กับหม่าม๊าเอง แย้ว ปะป๊า ก็ไม่ได้กัดปากหม่าม๊าด้วย"

 

 

แทซองพูดขึ้นนิ่งๆ เหมือนผู้รู้ ท่าทางเหมือนฮันบยอลย่อส่วน ไม่มีผิด

 

 

 

"ใช่มั้ยล่ะครับ..แทซอง"ฮันบยอลว่าช้อนตัวลูกชายขึ้นมา ก่อนฟัดแก้มไปที

 

 

 

" แต่.....ปะป๊ากินปากหม่าม๊าเข้าไป ต่างหาก"

 

 

กริบ!!!

 

 

แทซองพูดออกไปตามที่เห็น เด็กน้อย พยักหน้าขึ้นลง ที่คิดว่าตนพูดถูก ฮันบยอลได้แต่ยิ้มแหย๋ๆ ให้เมเบล 

 

 

ที่หลังพี่จะล๊อคห้อง....-_-!

.

.

.

.

.

.

 

"อย่าลืมที่หม่าม๊าบอก.... ว่าให้แค่คนล่ะสองอย่างนะคะ" เมเบลเอ่ยย้ำกับลูกทั้งสอง ด้วยรอยยิ้ม 

 

 

เด็กน้อยยู่ปากเข้าหา กันเหมือนโดนขัดใจ 

 

 

"สามอย่างไม่ได้หรอฮะ.."แทซองว่าด้วยน้ำออดอ้อนพลางกระพริบตาปริบๆ 

 

 

"น้าค้า...หม่าม๊า แทยิน ของฉามอย่างพอ" เด็กน้อยแก้มกลมพูดพลางเดินไปเกาะขาเมเบลอย่างน่ารัก 

 

 

"ค่ะ...สามอย่างก็ได้" เมเบลแพ้ลูกอ้อนของเจ้าสองแสบ ก็เหมือนกับแพ้ลูกอ้อนของสามี ที่ยืนยิ้มกริ่มโอบไหล่อยู่ข้างๆนี้ล่ะ

 

 

"เย้!!!! หม่าม๊าใจดีที่สูดดดดเยยย" แทซองกะโดดโลดเต้นดีใจ ก่อนจะเอื้อมมือไปตับมือป้อมๆของน้องสาว เตรียมเดินเข้าด้านใน 

 

 

"เดี๋ยวสิแทซอง.."ฮันบยอลเอ่ยลูกเจ้าลูกชายตัวแสบ 

 

 

เด็กแสบหันมาก่อนทำหน้าสงสัย 

 

 

"อย่าไปไหนนะครับ เลือกของอยู่ในนี้แทซองดูน้องด้วยรู้มั้ย" ฮันบยอลเอ่ยพูดกับลูกชายเสียงเข้ม 

 

 

"ฮ้าาา ปะป๊า" และแทซองก็รับคำด้วยใบหน้าระรื่น ก่อนกระตุกมือน้องสาวเข้าไป

 

 

เด็กน้อยตัวแสบสองคนตอนนี้หายฟุบตัวเข้าไปในโซนของเล่นและตุ๊กตา ท่าทางเพลิดเพลิน ฮันบยอลและเมเบลยืนรอลูกๆอยู้ข้างหน้า ส่วนทางด้านในฮันบยอลก่อนส่ง การ์ดที่เอาติดมาช่วยดูแล เจ้าสองแสบ แมเเมเบลจะบอกว่าไม่เป็นไร แต่ก็นะเพื่อความปลอดภัย มีหวังถ้าหลานสุดที่รักของพ่อกับแม่เป็นไรไป เค้าคงโดนว่ายับแน่ๆ 

 

 

 

"เมเบล.." น้ำเสียงทุ้มนุ่ม ของฮันบยอลเรียกให้เมเบลหันไปมองพร้อมรอยยิ้ม 

 

 

รอยยิ้มของเมเบลยังทำเข้าใจเต้นได้เสมอ 

 

 

"เหนื่อยรึเปล่า..ที่เลี้ยงลูก ไหนจะร้านกาแฟอีก" 

 

ฮันบยอลเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วงจากใจจริง ตั้งแต่สองแสบเกิดมา เมเบลก็เป็นคนเลี้ยงเองทั้งหมดโดยไม่มีพี่เลี้ยง พอถาม ภรรยาของเค้าก็จะตอบออกมาว่า กลัวว่าลูกจะสนใจคนอื่นมากกว่า อยากให้ลูกรักและสนใจแค่เธอ พอ และนั้นมันก็ทำให้เค้ายิ้มได้ตลอด และยิ่งโตขึ้น ก็มีบ้างที่แทซองกับแทรินดื้อใส่ แต่ถ้าเป็ไปได้เมเบลจะไม่ดคยตีลูกเลยสักครั้ง อาจมีบ้างที่ดุหรือสั่งสอน แต่กลับเป็นตัวเค้าเองที่ส่วนมากจะตามใจลูก แต่ถ้าเกิดเวลาเค้าดุขึ้นมาลูกก็จะนั่งเงียบเรียบร้อยเลยล่ะ  

และบางครั้งที่เข้าต้องดูแลลูกมันทำให้รู้เลยว่า มันเหนื่อยแค่ไหน ภรรยาของเค้าไม่เคยปริปากบ่นเลยสักครั้ง

 

 

 

"ไม่เหนื่อยเลยค่ะ เบลมีความสุขมากกกกกก ที่ได้ดูแลลูก ส่วนเรื่องร้านกาแฟ พี่บยอลก็จ้างคนสนิทมาดูแลให้อยู่เเล้ว นานๆทีเบลถึงจะเข้าไปนี้นา" เมเบลพูดออกมาด้วยใบหน้าเปี่ยมสุข จนคนมองยิ้มตาม

 

 

 

 

"พี่คิดไม่ผิดเลย.. ที่ได้เรามาเป็นภรรยาของพี่ ถ้าไม่ได้เมเบล พี่ก็ไม่รู้ว่าตอนนี้พี่จะเป็นยังไง''ฮันบยอลพูดเสียงหวานพลางจ้องไปในดวงตากลมโต 

 

 

 

"หึ..พี่ก็ซึนตั้งนาน ถ้าตอนนี้ตรงนี้ ไม่ใช่เบล ก็คงเป็นคุณจีมินล่ะมั้ง" เมเบลแกล้งพูดน้ำเสียงงอนๆ ปากบางนั้นยู่ขึ้นยู่ลง มองดีๆ นี้ล่ะคือเเทริน และแทรินก็คือเมเบล

 

 

 

"แต่ตรงหน้าพี่ ตอนนี้คือ ปาร์คเมเบล' รักแรกและรักเดียวของ ปาร์คฮันบยอล เจ้าชายของเรานะครับ" 

 

 

เมเบลอมยิ้มเขิน ก่อนทุบไหล่หนาไปที 

 

 

 

"แน่นอน! ถ้าตรงหน้าพี่บยอล ไม่ใช่เค้า พี่ตายแน่!" เมเบลว่าเสียงเขียวใส่ฮันบยอล จนอดไม่ได้ที่จะยีกลุ่มผมนั้น ด้วยความหมั่นเขี้ยว 

 

 

 

"เอ่อ.. คุณฮันบยอลครับ นี้แบล๊คการ์ด" ลูกน้องคนสนิท ยื่นแบล๊คการ์ดวงเงินไม่จำกัดให้เจ้านาย 

 

 

 

''แล้วไหนของล่ะ"ฮันบยอลเอ่ยถามงงๆ ก่อนจะเห็นลูกๆทั้งสองวิ่งหน้าบานออกมา 

 

 

"ปาป๊าฮะ ซองเลือกเสร็จเเล้วว"เเทซองวิ่งเข้า

มาก่อน ในมือภือตุ๊กตาหนอนลาวาตัวใหญ่ 

 

 

"หม่าม๊าาาปาป๊า พี่คุมะใฉ่ชุดวัว น่ายักมั้ย"แทรินวิ่งดุ้กดิ้กเข้ามา ก่อนยกตุ๊กตาตัวใหญ่กว่าตัวเองอีก ให้ทั้งคู่ดู 

 

 

"ซื้อแค่นี้เองหรอ..ครับคนเก่ง" ฮันบยอลเอ่ยถามขณะนั่งลงเสมอตัวเท่าลูก 

 

 

"เอ่ออออออ,"แทซทำหน้าคิดหนักก่อนหันไปซุบซิบกับน้องสาว

 

 

 

"แทริน..เราจะโดนหม่าม๊ากับปะป๊ายอลว่ามั้ยเนี่ย"

 

 

 

"ไม่ยู้ฉิ แต่หม่าม๊าให้คนละฉามอย่างเองนะ"

 

 

"คุณฮันบยอลจะให้เอาของเล่น ไปเก็บที่รถเลยมั้ยครับ.." ลูกน้องคนสนิทเดินมาอีกครั้ง พร้อมของเล่น เต็มรถเข็นเป็นกองเพนิน 

 

 

ฮันบยอลและเมเบลเห็นก็ตกใจ มันจะไม่อะไรเลย ถ้าไม่ใช่แค่คันเดียว สองคัน!! ฮันบยอลโบกมือเป็นสัญญาณ ก่อนลูกน้องจะเข็นออกไปตามด้วยพนักงาน

 

 

"แทซอง!..หม่าม๊าบอกว่าให้กี่อย่าง"เมเบลเอ่ยถามเสียงดุ 

 

 

 

"ส...สามอย่างฮะ" แทซแงเอ่ยตอบพลางก้มหน้าชิดอก 

 

 

 

"แทรินล่ะ คะหม่าม๊าบอกว่ายังไง"

 

 

 

"ฉ...ฉามอย่างค่ะ"

 

 

เมเบลถอนหายใจออกมาก่อนจะเริ่มพูดกับลูกอีกครั้ง

 

 

 

"หม่าม๊า ไม่ได้หวงหรือไม่อยากให้แทซองกับแทริน ซื้อของเล่นนะคะ แต่ว่าของเล่นที่ ทั้งปะป๊า คุณย่า คุณปู่ซื้อให้ เรายังเล่นไม่หมดเลย แล้วนี้ ซื้อไปอีก ทั้งสองคนคิดว่าจะเล่นกันหมดหรอคะ"  

 

 

เด็กน้อยทั้งสองก้มหน้างุด ทำปากยู่เข้าหากัน 

 

 

 

"งั้นเอาอย่างงี้แล้วกัน" ฮันบยอลพูดออกมาด้วยน้ำเสียงสบายๆ

 

 

 

เด็กน้อยรอฟังปะป๊า พูอย่างตั้งใจ ก่อนเงยหน้าขึ้นมา

 

 

 

"งดซื้อของเล่น 1 เดือน" 

 

 

 

จบคำฮันบยอล เด็กแสบสองคนก็ตาโตอ้าปาก 

 

 

 

"1 เดือนเลยหรอ ปะป๊า มันนานมั้ยง่ะ" แทซองเอ่ยถาม 

 

 

 

"ไม่นานครับ แป้ปเดียว " ฮันบยอลส่ายหน้าก่อนลูบผมลูกชาย 

 

 

 

"แต่ถ้าทั้งสองคนดื้อ หม่าม๊า จะงดซื้อไปตลอดเลย"

 

 

 

 

"ง้าาาาา!!!!!! ไม่อาวววววว!!" 

 

 

 

เด็กน้อยปะสานเสียง พร้อมกัน ด้วยใบหน้าจะร้องไห้ 

 

 

@@@@@@@@@@