[ Dark yaoi gear x aileen ] ได้โปรดรักผม

3. มึงไม่เอา? งั้นกูเอา หึ!





ผมเหนื่อย ผมเจ็บ เจ็บจนปวดร้าวไปหมดทั้งตัว ทำไม? พี่เขาหลอกผมเหรอ… ผมไม่เคยทำร้ายใครเลย ทำไมพวกเขาถึงทำร้ายผมจัง ผมมันโง่มากเลยใช่มั้ย


งานเลี้ยงเลิกแล้วครับต่างคนต่างกลับ พี่เกียร์ไม่แม้แต่จะมองผม เขาไปส่งเนสกลับบ้าน… แล้วผมล่ะ? ทิ้งผมไว้งี้เลยเหรอ


" ไอรินหลับรึยังลูก "


เสียงแม่ที่ดังอยู่หน้าประตูทำให้ต้องกลั้นเสียงสะอื้นลงเพื่อทำให้เขาไม่ได้ยิน ตอนนี้ผมอยากอยู่คนเดียวไม่พร้อมที่จะเจอหน้าใครทั้งนั้น


" ลูกหลับแล้วยู อย่ากวนลูกเลย "


เสียงพ่อพูดกับแม่ที่อยู่หน้าห้องช่างดูห่วงผมเหลือเกิน แต่ขอโทษครับขอโทษจริงๆ ผมอยากอยู่คนเดียว…


ครืดดดดด ครืดดดดดด


เสียงโทรศัพท์ที่สั่นทำให้ผมต้องหันไปมองแล้วหยิบมันขึ้นมากดรับสายอย่างไม่มองหน้าจอ


" ครับ อ ไอรินพูดครับ "


[ มึงร้องไห้? ]


เสียงในนั้นทำให้ผมแปลกใจนิดหน่อยเพราะส่วนใหญ่มันไม่ใช่คนที่จะโทรหาผม


" ซี อ ฮึก ฮือออ ซี "


[ ใจเย็นๆ กูอยู่หน้าบ้านมึง มึงลงมาหากูได้มั้ยไอ ]


ซีมักจะปลอบผมเสมอ มันจะอยู่ในตอนที่ผมไม่รู้จะพึ่งใครเสมอ ผมไม่รอช้ารีบลงไปหาซีทันที


" อ๊ะ คุณไอรินคะจะไปไหนคะ "


" ไอจะไปหาซีไทน์ข้างล่างน่ะ แปปเดียว "


" ค่ะ ^___^ "
แม่บ้านยิ้มให้ผมแล้วเปิดประตูหน้าบ้านให้ ผมเห็นเงารถซูเปอร์คาร์จอดอยู่นอกประตูรั้ว ผมรีบเดินไปหาซีทันที ร่างสูงยืนพิงรถด้วยท่าทีสบายๆแต่ดูดีเสียจนผมต้องยิ้มออกมา


" เป็นอะไรเล่าได้ให้กูฟังได้มั้ย…? "


" ซี อ ฮึก ฮือออ ซี กูเจ็บ กูไม่ไหวแล้วซี ฮืออออ "
ผมถาโถมน้ำหนักเข้าไปกอดร่างสูงทันที เขากอดปลอบผมกลับมาอย่างอ่อนโยน น้ำตาใสๆมันไหลลงมาอย่างช่วยไม่ได้ ทำไมเวลาวันนี้มันยาวจัง ทำไมมันไม่หมดวันนี้ไปซักที


" ไอขึ้นรถเถอะ "


ผู้ชายอีกคนที่ผมรู้จักดีเปิดประตูให้ผม


" มันไม่ใช่เรื่องบังเอิญสินะซี ฟีน … "


ไม่ใช่เรื่องบังเอิญแน่ๆ ที่ทั้งสองคนจะมาอยู่หน้าบ้านของผมในวันที่ผมเจ็บเจียรตายแบบนี้


" ขึ้นรถเถอะไอริน "


ผมก้าวขาขึ้นรถตามที่ฟีนบอก ตอนนี้ผมไม่อยากรับรู้อะไรแล้วมันไม่ไหวแล้วจริงๆ…
รถคันหรูเคลื่อนตัวออกไปด้วยความเร็วจนผมมองทิวทรรศน์รอบข้างไม่ได้ใจความเนื่องจากตอนนี้ดึกมากแล้วรถราจึงไม่เยอะไม่สิ! ไม่มีเลยต่างหากสถานที่ขับรถตอนนี้จึงเหมือนกับว่าเป็นที่ของซีเพียงคนเดียว เขาใส่ความเร็วตอนเข้าโค้งไม่ยั้งจนกลายเป็นว่าตอนนี้ซีกำลังดริฟในเมืองเหมือนเป็นสนามแข่งรถ !
มันน่าแปลกที่ถึงสถานการณ์ในตอนนี้มัน จะน่ากลัวสำหรับใครหลายคนแต่ผมรู้สึกผ่อนคลาย… อาจเป็นเพราะใบหน้าของคนขับไม่มีท่าทีหวาดเสียวหรือไม่มั่นใจแต่อย่างใดมีแต่ความนิ่งเฉยแม้ว่ารถที่ขับจะเร็วมากก็ตามนั่นทำให้ผมรู้สึกไว้ใจ…ล่ะมั้ง


" นั่งซะเงียบช๊อคแล้วมั้งน่ะ "


เสียงของฟีนทำให้ผมตื่นจากภวังค์ ไม่รู้ว่าเมื่อไรที่ผมหายสะอื้นไป


" กะ ก็ขับซะเร็วนี่ "


ซีหยุดรถลงแล้วลูบหัวผมเบาๆ


" โทษทีกลัวรึเปล่า? "


ผมยิ้มแล้วส่ายหัวให้ซี


" เอ่าลงไปเดินเล่นกันหน่อยมั้ย? ไหนๆก็มาถึงแล้ว "


ผมมองไปอีกทีตอนนี้เราอยู่ทะเลแล้วครับ ชายหาดสวยๆสะกดผมได้ดีทีเดียว ผมเปิดประตูลงไปแล้วสูดลมหายใจเข้าลึกๆ


อ่าาาาาา ลมหอมจัง…


" เอาล่ะจะเล่าให้พวกกูฟังได้รึยังคนเก่ง หืม? "


ทั้งสองคนคุกเข่าลงพร้อมกันตรงหน้าผม ฟีนเอ่ยปากถามขึ้นเบาๆ เบาจนแทบหายไปกับสายลมแต่แปลกที่ผมกลับได้ยินมันชัดเจน
^_^*


รางวัลที่พวกมันทำให้ผมหยุดร้องไห้ ไอรินคนเก่งจะเล่าทุกอย่างน้อยให้ฟังนะครับ .




Gear part...



ผมขับรถมาจนถึงคอนโดฯ วันนี้เนสจะนอนคอนโดผมครับผมเลยขับมาส่งที่นี่ คนตัวเล็กนอนขดตัวอยู่บนรถด้วยท่าทีหนาวๆ ผมส่ายหน้าให้เล็กน้อยก่อนจะช้อนร่างบางขึ้นมาแนบอก พร้อมกับเดินขึ้นห้องไป

ผมเปิดประตูห้องออกมาแล้ววางลงบนเตียง อ๋อผมลืมบอกไปว่าคอนโดที่ผมเคยอยู่กับเนสน่ะเป็นคอนโดเดียวกับไอก็จริงแต่คนล่ะห้องกันนะครับถึงห้องมันจะอยู่ข้างๆกันเลยก็เถอะ ????

วันที่ทะเลาะกับไอ้ไอผมก็อยู่ห้องนี้แหละแค่ไม่รับสายมันเฉยๆ ไม่คิดว่ามันจะไปพึ่งเพื่อนที่คิดไม่ซื่อสองตัวนั่น(จะว่าไปมันก็ไม่มีใครให้พึ่งนอกจากผมกับไอ้สองตัวนั่น)

อ่าา พูดถึงป่านนี้มันจะเป็นยังไงบ้างวะน่ะ ตอนอยู่บนโต๊ะอาหารก็เงียบ ซึม ไม่พูดไม่จา ผมเป็นห่วงมัน…


ตู้นนน


ตู้นน



ตู้น



ไม่นานนักปลายสายก็รับสาย เหมือนทุกทีเพราะไอมันไม่เคยรับสายผมช้าแม้แต่ครั้งเดียว


[ ไงพี่ ]


ปลายสายที่รับไม่ใช่เสียงของไอผมจำได้แต่มันเป็นเสียงของ…


" ไอ้ซีไทน์! "


ผมปลีกตัวลุกขึ้นจากบนเตียง ออกมาคุยที่นอกระเบียงแทนเพื่อไม่ให้เป็นการรบกวนร่างบางที่หลังอยู่ ไม่อยากให้มันตื่นขึ้นมาแล้วมาเจอเรื่องที่บีบหัวใจมัน ไม่อยากให้มันเจ็บเพราะผมเพราะมันคือคนสำคัญสำหรับผม


[ หึ! ยังกล้าโทรหาไอ้ไออีกเหรอ? ]


น้ำเสียงส่อเสียดของมันนี่สามารถทำให้ผมคลั่งตายได้เหมือนเดิมเพราะความจริงมันไม่ใช่คนพูดมากแต่พอมันพูดแบบนี้มันก็ต้องมีบ้างล่ะน่า


" แล้วมึงล่ะ? ชอบเพื่อนตัวเองมาเกือบปียังกล้าเรียกมันว่าเพื่อน? "


[ แน่นอน ถ้าพี่ดูแลมันไม่ได้ผมรับช่วงต่อให้เอาป่ะครับ ]


อีกด้านนึงพูดด้วยท่าทีสบายๆ แต่ผมนี่สิไม่ได้สบายไปกับมันด้วยเลย!


" กู-ไม่-ให้ "


ผมไม่ได้รักมันก็จริงแต่ถ้าให้เสียมันไปผมไม่เอาเด็ดขาด!


[ เอาเวลาไปดูแลไอ้เนสดีกว่ามั้ยพี่ ตัวจริงไม่ใช่รึไง ]


ว่าแล้วเชียว…


" มึงรู้? "


มันรู้ทุกอย่างและครับ มันรักไอ้ไอมากแค่ไหนผมก็รู้ ไอ้ไอมึงมันน่าหงุดหงิดรู้มั้ย? มึงมันน่าจับขังไว้ในห้องจะได้ไม่ต้องไปอ่อยใครอีก


[ ถ้าพี่ดูแลมันไม่ได้ก็ปล่อยมันไปเถอะ ]


" หึ! กูจะปล่อยหรือไม่ปล่อยมันก็เรื่องของกู "


[ ..... ]


ปิ้บ


ผมกดตัดสายมันไปก่อนที่ผมจะหงุดหงิดไปมากกว่านี้ อ่าา หงุดหงิดชมัด ผมรู้ครับว่าผมผิดที่ลากมันเข้ามาแทรกกลาง แต่ทำไงได้ผมชินกับการมีมันในชีวิตประจำวันไปแล้ว การที่มีมันก็ไม่ได้เลวร้ายขนาดนั้นเผลอๆมันก็ดูสนุกดีที่เห็นมันเติบโตขึ้นเรื่อยๆ แต่ก็น่าหงุดหงิดที่พอมันอยู่กับผมทีไรมันก็ร้องไห้ทุกที


…สงสัยกลัวผมมากมั้ง ผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำอะไรให้มันกลัวนัก



แต่ถึงมันจะกลัวขนาดไหนผมก็ไม่มีทางปล่อยมันไปแน่นอน มันผิดเองที่รักผม มันผิดเองที่ปล่อยให้ผมชินกับการมีมันเข้ามาในชีวิต



End gear part ...


--------------------------------------

ขอบคุณที่เข้ามาอ่านกันนะคะ เม้นบ้างนะ เป็นกำลังใจให้ไรท์หน่อยงื้ออออ