Because Love You ถ้ารักได้...รักไปนานแล้วล่ะ

 
วันต่อมา
ณ มหาลัย S  ตรงชมชรมข่าวประจำมหาลัย
            ข่าวด่วน!!! ทิว นครินทร์ ได้เลิกกับ เบลล์ พรชิตา ชี้ขาดว่าจะไม่รีเทริน์อีก
ฝากขอโทษ เอฟซีทั้งหมดด้วยนะครับ คงต้องยุบแล้ว โดย หัวหน้าชมรม
=[]= แม่เจ้า พี่ทิวเลิกกับพี่เบลล์แล้ว เยสสสสสสสส อย่านี้ก็ทางเราน่ะสิ
            “แก...เป็นไงบ้างมือ่ะ” ยัยมิวเดินมาหาฉัน
            “ก็...สบายดีนี่ =.=” ฉันตอบอย่างเฉื่อยชา
            “นี่ไง!!เจอตัวแล้วยัยเพียวโกะจอมยุ่ง!!!” เสียงพวก เอฟซีนี่หว่า
            “แก!!เป็นคนแยกพี่เบลล์กับพี่ทิวออกจากันใช่ไหม นังแพศยา เลวสวยแต่มา
แยกคนที่รักกันออกจากกันได้!!”
            เพียะ!!!
          ฉันตบยัยหน้าจักรวาลคนนั้นอย่างแรงจนเลือดกบปาก...ถ้าฉันบ้า ฉันจะไม่ลงเลยนะ
ตอนนี้ระเบิดมันอยู่ในตัวฉันแล้วล่ะ!!
            “ถ้าเธอยังไม่รู้เรื่อง! อย่ามากล่าวหาฉันแบบนี้!!! เธอไม่รู้ด้วยช้ำว่ามันมาจาอะไร
เธอถามฉันสักคำยัง? หึ! เธอไปถ้าพี่ทิวสิ! นั่นไง!มาพอดีเลยถามสิ ถาม!!”
            “แก..ไหวไหม?” ยัยมิวถามฉันด้วยความเป็นห่วง
            “อื้อ...ไหว...ฉันไหว...แกไปข้างบนเถอะวันนี้ฉันจะเรียน ^^”
            “รีบๆจบล่ะฉันรออยู่”ยัยมิววิ่งขึ้นไปที่ตึกคณะ
            “มาเรื่องขอเราต่อดีกว่าเนอะ เน่เน่....” ฉันยิ้มดั่งปีศาจให้กับเน่เน่ คนที่ตบเมื่อกี้ J
            “แกรู้จักชื่อฉันได้ยังไง ฉันเป็นรุ่นพี่แกนะ!!!” เน่เน่มาประจันหน้าฉัน
            “ฉันไม่ควรให้ความเคารพกับเธอนะเพราะเธอด่าฉันเละชะขนาดนั้นน่ะ^^”
            “ถ้าอยากเจอดีกับฉันใช่มั้ย?” เน่เน่พูดอย่างท้าทาย ให้มันแน่จริงเถอะ
            “ถ้าเธอเรียนเก่งเท่าฉัน...ฉันจะยอมแพ้เธอเลย เพราะฉัน...เก่งที่สุดในมหาลัย
จำไว้!!!”
            “แก...ได้! ฉันจะปล่อยแกไป..ถือว่าแกเก่งว่าฉัน” เน่เน่พูดเสร็จก็เดินหันหลังกลับไป
            “แรงดีจังเลยนะ^^ แล้วมือล่ะ หายยัง?” พี่ทิวเดินมาอย่างนิ่งๆ
            “ไม่ค่ะ...สบายมาก พี่คงเห็นความโกรธของฉันแล้วสินะคะ T^T”
            “อื้อ...ไม่เป็นไรหรอก พี่ก็เกือบเป็นแบบนั้นเหมือนกัน”
            “แล้วที่พี่เลิกกับพี่เบลล์หมายความว่าอะไรหรอคะ?”
            “พี่ลองคิดดูแล้ว เบลล์น่ะเป็นเลสเบี้ยน”
            “ห๊า????เลสเบี้ยน” ฉันอึ้งและงงกับเรื่องที่พี่พูด
            “พี่อยากโสดไปสักพักใจพี่จะได้มีความสุขบ้าง พี่ไม่เคยเลย เฮ้อออ”พี่เฟริส์ถอนหายใจ
            “พี่...อยากมีคนที่สำคัญแล้วคอยดูแลมั้ยคะ?”
            “....”พี่ทิวนิ่งไม่พูดอะไร
            “ฉันน่ะ อยากจะดูแลพี่เสมอนะคะ”
            “เป็นไปไม่ได้หรอก เพียวโกะ” เสียงพี่ทิวดูเศร้าๆยังไงไม่รู้แฮะ
            “หืมม??” ฉันสงสัย
            “พี่คบกับคนอย่างเธอไม่ได้หรอก เชื่อพี่สิ” พี่ทิวหมุนหัวกำลังจะเดินจากไป
จากไป...จากไปอย่างนั้นหรอ? ฉันนี่มันใช้ไม่เลยสินะ จากไปแล้วจริงๆสินะ
            “ถ้าพี่รักฉัน...ฉันก็ดีใจแล้วค่ะ” ฉันตะโกนออกไปเหมือนคนบ้า
พี่น่ะกลายเป็นคนที่ฉันรักไปแล้วนะคะ...ฉันทำตามเกมที่ฉันวางไม่ได้แล้วค่ะ ฮือออออ T^T
....
....
 
 ณ หอประชุม คณะวิทยาศาสตร์การแพทย์
เวลา 15.00 น
            =.= ฉันนอนอยู่ในหอประชุม เพราะเนื่องจากประธานเรียกทั้งหมดมา ฉันกำลังนอนอยู่ดีๆ
ก็มีคนมาเรียกให้มาที่นี่ ดีเนอะ เจริญ =.=
            “สวัสดีครับนักศึกษาที่น่ารักทุกคน” ประธานจอมกวนส่งยิ้มให้ทุกคน “ผมจะมาบอกเรื่อง
สำคัญ กับทุกคนนะครับ ทางสภานักเรียนจะพานักเรียนไปทัศนศึกษาที่ประเทศญี่ปุ่นในวันพรุ่งนี้ งั้น
เรามาเริ่มการจับสลากเลือกที่นั่งกันเลยนะครับ ชึ่งในคณะนี้ก็มีคนแค่ 100 คน
ปีละ 25 คน ชึ่งก็สามารถเหมาเครื่องบินไปได้ 1 ลำเลย คงไม่มีนักเรียนที่ไม่ไปนะครับ งั้นเรามา
จับสลาก ตั๋วเครื่องบินกันเลยนะครับ ขอให้แต่ละปีมาเข้าแถวและ....” ประธานพูดนานมาก
และฉันจับได้ ที่นั่ง B 18 แหมมม ใครจะ B 17 กับ B 16 น้อออ ฉันอยากจะรู้จริงๆ
            “แกๆๆฉันได้ C 20 เลยอ่ะ” ยัยมิวบ่นร่ำร้องจะนั่งข้างๆฉัน เฮ้อออ โชคชะตาล่ะนะ
            “ผมขอให้นักเรียนทั้งหมดไปเตรียมตัวของตนเองได้นะครับ ตอนนี้ก็ บ่ายสี่โมงเย็นแล้ว
ขอให้นักศึกษาทุกคนไปเตรียมตัวด้วยนะครับ เพื่อความสะดวกของพวกเรานะครับ เชิญกลับบ้านได้
เลยครับ” ประธานพูดเสร็จก็เดินหันหลังกลับไปที่ห้องของตนเองเฉย =.=
            “ฉันกลับบ้านไปจัดของล่ะนะเพียวโกะแล้วเจอกันนที่สนามบินเลยนะ แกอย่าลืมเอาเสื้อ
กันหนาวไปด้วยล่ะถึงจะฤดูใบไม้ผลิก็เถอะแต่ที่นั่นก็ยังหนาวนิดๆอ่ะ =.= “ ยัยมิวเตือนฉัน
ก่อนที่จะเดินกลับบ้าน
            “เพียวโกะ...เธอได้เลขอะไรหรอ?” เอ๋?? นี่มันเสียงพี่ทิวนี่หน่า
            “อ้อ  B 18 ค่ะ” ฉันตอบกลับด้วยรอยยิ้มบาง
            “อะ...เอ่อ...=///= พี่ได้ B 16 อ่ะ เราก็นั่งใกล้ๆกันนะสิ” พี่ทิวพูดด้วยความเขิน
เอ๋??? ฉันก็ไม่แน่ใจเท่าหรอกนะ ว่าพี่ทิวเขินรึเปล่าโอ้ยย อย่าสนใจเลย =.=
            “ค่ะ..งั้นเจอกันบนเครื่องเลยนะคะ” ฉันพูดด้วยความลังเล ขณะที่ฉันกำลังหมุนตัวเพื่อ
เดินกลับบ้าน จู่ๆก็มีเสียงทะเลาะเกินขึ้นที่หน้าคณะ
            ตุ๊บ!! ผลัวะ!!
เสียงเนื่อกระทบเนื้อกัน จนเสียงดังมาถึงที่นี่เลยอ่ะ หรือว่า...จะมีเรื่องอะไรที่ไม่ดีอีกล่ะเนี่ย รีบวิ่งไปดูดีกว่า
            “เฮ้ยยย!! เพียวโกะ อย่าเดินไป!” เสียงพี่ทิวเตือนฉันเอาไว้
            “ไม่เป็นไรหรอกค่ะ...สบายใจได้^^” ฉันรีบวิ่งไปที่เกิดเหตุ แต่พี่ทิวดึงแขนฉันเอาไว้...
            “เธอกลับบ้านไปเถอะ...เชื่อฉัน อย่าไปเลย” พี่ทิวดุเสียงเข้ม จนฉันเผลอมองหน้า
            หน้าเราสองคนใกล้กันมาก จนจมูกเกือบชนกัน ฉันหัวใจเต้นไม่รู้ตัว นี่ฉันเป็นอะไรไปนะ
ฉันกำลังเขินพี่ทิวอย่างนั้นหรอ? ไม่มีทางอ่ะ ฉันต้องห้ามใจไว้สิ แต่ยังไงฉันก็ยังมองหน้าเขาอยู่ดี
ตาสีเทาเข้มน่ามองนั่น...ฉันรู้สึกเหมือนลงไปอีกโลกนึงเลย จนเวลาผ่านไปสักพัก ฉันได้สติกลับคืน
มา...
            “อ่า ก็ได้ค่ะ...ฉันจะไม่ยุ่งก็ได้ค่ะ” ฉันรีบวิ่งกลับบ้านเพื่อหนีสิ่งที่กำลังทำให้หัวใจฉันเต้น
แบบนี้ ดูเอาไม่เป็นตัวเองชะเลย ฉันรู้สึกได้ว่า...เขาเป็นห่วงฉันจริงๆ อย่างที่เขาบอกนั่นแหละ
เราสองคนไม่ควรรักกันจริงๆ แต่ยังไงฉันก็หนีใจตัวเองไม่พ้นหรอก ยังไงชะ ฉันก็รักเขาอยู่ดี
นี่ฉันกลายเป็นคนรักเขาข้างเดียวอีกแล้วหรอ? ทำไมกันนะ...ทำไมถึงเขาไม่รักฉันบ้างล่ะ T^T
>>>>>>>>>ฝาก เม้น อ่าน โหวด ด้วยนะค่าาา หวังว่าทุกคนจะชอบน้า<<<<<<<<<<