i LOVE U sister พี่สาวที่รัก^^

"ยูทำไมยูทำแบบนี้"

"ไม่แบท"

ก๊อกๆๆ

ยูยังพูดไม่จบก็มีเสียงเคาะประตู

ยูจึงเดินไปเปิดประตู

"ไง มึง"

"เออ มึง เข้ามาก่อน"

สิ่งแรกที่คิวเข้ามาแล้วเห็นคือ แบทนอนตายสากอยูบนเตียงในห้องนอนที่เปิดประตูอยู่ คิวแทบไม่เชื่อสายตาตัวเอง

"เออ นั่นแหละคิว กุเรียกมึงมาเพราะเงี้ยแหละ"

ยูพูดพร้อมกับมองไปทางแบทที่นอนยูและถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่

คิวจึงค่อยๆเดินเข้าไปในห้อง แบทพยายามจะลุกขึ้นนั่งแต่คิวพูดว่า

"ม ไม่ต้องแบท แบทนอนอยู่เฉยๆ"

คิวเดินไปจับมือแบทและกุมมือแบทไว้ พร้อมกับหันหน้ามาหายู

"แวมไพร์"

คำพูดของคิวทำเอาแบทแถบช๊อค

"มันมีวิธีจัดการกับไอ..."

ยูกำลังพูดและหันไปมองหน้าแบทที่นอนอยู่แบทสบตายู ยูจึงพูดใหม่ว่า

"จัดการกับเด็กในท้อง"

คิวจึงจับหมอนให้แบทนอนให้สบายและลากยูออกจากห้องแล้วปิดประตูห้องนอน

"ยู กุว่าไม่รอด ดูจากสภาพแบทแล้ว แบทโทรมาก ซูบผอมมาก ทำไมมึงไม่เรียกกุหั้ยเร็วกว่านี้ว่ะ"

น้ำตายูไหลออกมาอย่างไม่ขาดสายและทรุดลงกับพื้น

"มันจะไม่มีทางอื่นเลยใช่มั้ย"

ยูพูดทั้งน้ำตา

"เอ่อ.. จิงๆมันก็มีแหละ"

เมื่อยูได้ยินสิ่งที่คิวพูดยูจึงปาดน้ำตาและลุกขึ้นมาถามว่า

"วิธีไหน"

"มี2วิธี วิธีแรก เปลี่ยนแบทสะ เพราะเด็กในท้องมันคอยจะสูบเลือดแบทตลอดเวลา แบทได้กินอะไรเข้าไปก็ไม่กระทบกะเพาะอาหารหรอกเด็มันจะดูดกินจนหมด และมันแข็งแรงมากจนเกินไป ตอนคลอดโอกาศที่แบทจะไม่รอดมีถึง80% ถ้าแบทอยู่ถึงตอนคลอดนะ 555"

"คิวเดี๋ยวมึงจะไม่อยู่ถึงพรุ่งนี้"

"เออๆ กุพูดเล่น"

"เอาดีๆ วิธีนี้กุไม่ยอมแน่นอน กุไม่ยากหั้ยแบทเป็นแวมไพร์เด็ดขาด วิธีที่2คือ"

"วิธีที่2คือ.."

"คืออะไร"

"เอาเด็กออก"

เงียบ~~~

ยูกำลังคิดว่าจะพูดยังไงให้แบทยอมเพราะยูเลือกที่จะเอาวิธีที่2อย่างแน่นอน

คิวจึงเดินมาตบไหล่ยูแล้วพูดว่า

"เอาไงยู มึงต้องเลือกเเล้วนะ เพราะถ้าปล่อยหั้ยเป็นแบบนี้นานๆ ร่างกายแบททนไม่ไหวแน่ ตอนแรกก็ผอมอยู่แล้วคราวนี้เป็นกระดูกขยับได้เลยนะ"

"กุเอาวิธีที่2แต่กุกำลังคิดว่าจะพูดกับแบทยังไง"

"อืมม เด๋วกุไปเอนเตอร์เทรนแบทก่อนดีกว่า"

"เออๆ"

คิวจึงเดินเข้าไปในห้องนอน

"แบท ไหวมั้ยเนี่ย"

คิวพูดหั้ยแบทอารมณ์ดี

"ไหวสิ นี่ลูกแบทนะ แบทต้องทน"

คำพูดของแบททำเอาคิวพูดอะไรไม่ออกเพราะสัญชาติญาณความเป็นแม่ของแบทมันทำให้คิวเริ่มคิดหนักกับวิธีที่ยูเลือก

คิวจึงจับมือแบทแล้วพูดว่า

"สู้ๆนะแบท เดี๋ยวแบทก็ไม่ต้องทรมาณแล้วแหละ"

"อืมม แต่ไม่ต้องทรมาณอะไรแบทงง"

เงียบ~~~

แบทเริ่มมีอาการแพ้ท้องอีกครั้งและอ้วกออดมาจนไม่มีอะไรจะอ้วกแล้ว

เมื่อคิวเห็นคิวจึงเดินออกไปหายู

"ยูตอนนี้ต้องหาอะไรให้แบทกินก่อน ไม่งั้นร่างกายแบทจะทนไม่ไหว จนอาจจะ.."

"แล้วจะให้แบทกินอะไรว่ะคิว วันๆนึงแบทกิน6มื้อแล้วนะเดี๋ยวนี้อะ"

"ห้ะ!!! 6มื้อ"

"เออดิ"

"นี่ถ้ากิน3มื้อนี่ ไม่ตายไปแล้วเหลอว่ะ"

"ไอคิว พูดมากมึงอะ"

"ไม่ได้ๆ"

"ไม่ได้อะไร"

"กุว่ามึงคุยกับแบทก่อนเลยเถอะ แบทจะได้ทำใจได้เพราะจากที่เมื่อกี้กุเข้าไปคุยกับแบทอะ วิธีที่มึงเลือกมันเป็นไปได้ยากมาก เพราะแบทเค้ารักลูกมาก สัญชาติยานความเป็นแม่อะมึง"

"แล้วกุจะพูดยังไงเดีหล่ะว่ะ กุไม่อยากให้เค้าร้องไห้"

"ลองดูมึง"

คิวและยูจึงเดินเข้ามาในห้องนอน

"แบท ยูมีอะไรจะบอก"

ยูเดินเข้าไปใกล้ๆแบท จับให้แบทลุกขึ้นนั่งพิงกับฝาพนังและจับมือแบท

"เด็กคนนี้ต้องตาย"

ยูพูดพร้อมกับจ้องตาแบท

"ชั้นว่าชั้นออกไปก่อนดีกว่านะ"

คิวพูดพร้อมกับเดินออกไปจากห้องและปิดประตู

"ทำไมอะยู"

"มันก็เป็นอย่างที่ยูเคยบอกแบทนั่นแหละแบท เด็กคนนี้แข็งแรงมากเกิน ตอนคลอดโอกาศที่อบทจะรอดมีแค่20%เองนะแบท"

"อย่างน้อยก็มีตั้ง20%นะยู"

"แบท แต่โอกาศมันน้อยมาก"

"แต่มันก็มีไงยู"

แบทเริ่มเสียงดัง

"แบทเข้าใจมั้ยว่ามันน้อยมากเกินไปแล้วยิ่งแบทผอมลงทุกวันๆแบบนี้กว่าจะคลอดแบทอาจจะไม่อยู่กับยูแล้วก็ได้ ยูบอกแบทมาตลอดว่ายูจะไม่ยอม"

ยูเสียงดังใส่แบท

"ยู อย่าคิดเองเออเองดิ แบทแข็งแรงจะตาย"

แบทเริ่มเสียงเบาลงเพราะสิ่งที่ยูพูมันก็ถูก

"แข็งแรงเหลอแบท แบทลองส่องกระจกก่อนแล้วค่อยพูดว่าแบทแข็งแรง จะหายใจแบทยังลำบากเลย ยูไม่อยากหั้ยแบทลำบาก"

"แบทไม่ได้ลำบาก และแบทก็ไม่ได้ทนด้วย"

แบทเริ่มเสียงดังและพูดทั้งน้ำตา

ยูจึงนั่งลงข้างๆเตียงแบทและจับเข่าแบท

"แบท ยูไม่อยากหั้ยแบทต้องเจ็บเเละทรมานยูรู้ว่าแบททนได้ แต่ยูทนไม่ได้"

น้ำตายูเริ่มไหลออกมา

แบทจึงจับใบหน้าใสๆของยูและปาดน้ำตาออก

"อย่าร้องสิยู เดี๋ยวไม่หล่อนะ"

ยูจึงกอดแบทแบทจึงลูบหัวยูอย่สงช้าๆยูจึงเงยหน้าขึ้นมาจูบแากแบทอย่สงแผวเบา

แต่!!!

คิวเปิดประตูเข้ามาในห้องและพูดว่า

"เอ่อ.. ขอโทดที่ขัดจังหว่ะนะ เด๋วกุเข้ามาใหม่ก็ได้"

คิวพูดพร้อมกับกำลังจะปิดประตู

ยูจึงถอนจูบออกมาแล้วถอนหายใจเฮือกใหญ่

"ไม่ต้องๆ มีไรว่ามา"

ยูจึงนั่งลงข้างๆแบท

"คือ กุมีความคิดมาเสนอ"

"ความคิดไร"

คิวจึงเดินมาจับมือแบทแล้วพูดว่า

"แบทอยากลองดื่มเลือดมั้ย"

คำพุดของคิวทำเอาแบทและยูถึงกับอึ้ง

"ดื่มเลือด มึงจะบ้าเหลอคิว แต่เดี๋ยวก่อนนะมึงจับมือแบททำไม"

"อ อ้อ โทดทีกุชินเวลาพูดกับคนไข้"

จากนั้นคิวจึงรีบดึงมือออก

"แล้วจะให้แบทดื่มเลือดทำไม"

"ก็.. เด็กเป็นแวมไพร์ มันต้องการเลือด การที่อบทดื่มเลือดมันอาจจะช่วยได้ แบทอาจจะแข็งแรงขึ้น"

"กุว่ามันไม่.."

ยูยังพูดไม่จบแต่แบทสวนขึ้นมาว่า

"ลองดูก็ได้คิว"

คิวจึงเดินไปหยิบถุงเลือแล้วเทใส่แก้วแล้วยื่นให้แบท

"เอ่อแบท ยูว่ามัน.."

แบทดูดเลือดในแก้วเข้าไปอึกใหญ่

"เป็นไงบ้างแบท"

คิวถาม

แบทเงยหน้าขึ้นมา

"รสชาติ ก็ดีเหมือนกันนะ"

ยูถอนหายใจอย่างโลกอกออกมา

"อืมม งั้นแบทลองดื่มแบบนี้โดยที่ไม่ต้องกินอย่างอื่นดูสักอาทิดนึงนะ"

"ไม่กินอะไรสักอาทิดนึง มึงจะย้าเหลอคิว"

"แบทไม่ต้องไปฟังไอยูมันนะ มันบ้า ทำตามทีคิวพูด"

"ไอคิว ไม่ใช่ละ"

"ยูมึงหุบปาก มึงไม่ได้เป็นหมอมึงไม่รู้เรื่องฎ

....

แบทจึงหลุดขำออกมา

"ขำไรแบท"

"ยูกับคิวนี่ตลกดีเนอะ"

"ตลกยังไง"

....

คิวจึงบอกว่า

"เดี๋ยวมานะแบท"

พร้อมกับดึงแขนยูออกมาด้วย

"มีไรคิว"

"กุว่า ต้องลองดูหว่ะยู กุทำไม่ลง แบทเค้าไม่ยอมแน่นอน"

"อืมม"

"ดีแล้วที่มึงยอม การดื่มเลือดนี่ก็เป็นอีกวิธีนึงที่ให้แบทแข็งแรงขึ้น เดี๋ยวกุให้น้ำเกลืออีกทางด้วย แล้วมึงก็ทำหั้ยแบทยิ้มบ่อยๆ อย่าขัดใจเค้า ความรู้สึกเป็นสิ่งสำคัญ"

"คับๆคุณหมอ แต่กุก็ยังไม่ค่อยเห็นด้วยกับวิธีนี้เลยหว่ะ"

"เอาหน่ายู กุเชื่อว่าพวกมึงทำได้ เด๋วกุไปจัดการเรื่องสายน้ำเกลือที่รพ.ก่อนนะ เด๋วกุมาใหม่ ช่วงนี้มึงก็ลองคุยกับแบทไปก่อนะกัน"

"เออๆ ขอบใจมากมึง"

"เออๆ เดี๋ยวกุมา"

แล้วคิวก็เดินออกไปจากห้อง

ยูจึงเดินเข้ามาน่อนตักแบทบนเตียง

"คิวไปไหนอะ"

"ไปเอาน้ำเกลือ"

"อ้อ"

ยูจับมือแบทขึ้นมาแล้วพูดว่า

"ดูสิมือขาวๆ นิ่มๆของยูกลายเป็นกระดูกที่มีแต่เส้นเลือดเต็มไปหมดแล้วเนี่ย"

จากนั้นยูจึงจูบไปที่มือของแบทและนำมากอดไว้ พร้อมกับหลับตา

"ไม่เอาสิยู"

แบทจึงลูบหัวยู

"ยูรักแบทนะ"

"แบทก็รักยู"

"ถ้าวันนึงยูไม่ได้อยู่กับแบทแล้วแบทจะมีแฟนใหม่มั้ย"

ยูลุกขึ้นนั่ง ทำหน้าจิงจังและถามแบท

แบทจึงลูบหัวยูแล้วพูดว่า

"แล้วยูจะไปไหนละ ถ้าไม่อยู่กับแบท แบทน่าจะพูดคำนั้นมากกว่านะ"

"ก็....ยูอาจจะตายก่อนงะ"

"ไม่มีวัน แบทจะไม่มีคัยแน่นอน"

"ไม่เอานะแบท ถ้ายูตายไปแบทมีได้นะแฟนอะเเต่ต้องดูดีๆนะเอาคนที่เค้ารักแบทจิง คนที่จะไม่ทำหั้ยแบทเสียใจเหมือนยู ยูอยากหั้ยคนๆนั้นดูแลแบทแทนยู"

"ทำไมยูพูดแบบนี้หล่ะ"

"ก็เผื่อไว้ก่อนงะ"

ยูจึงโน้มตัวลงมาจูบปากแบทอย่างแผวเบา แบทจึงจูบตอบ

แต่ยูต้องละจูบออก และหันหน้าหนี แต่เหมือนแบทจะเกิดอารมณ์ขึ้นมาจึงจับหัวและคอของยูหั้นเข้ามาหาตัวเองแต่ยูพยายามจะกกความรู้สึกเอาไว้และดันแบทออก

"ไม่เอาแบท"

"ทำไม"

แยทพูดพร้อมกับหลับตาและมือก็ลูบไล้คอยูเเสดงท่าทางออกมาอย่างเห็นได้ชัดว่าแบทต้องการ

"ยูทำไม่ได้ แบทท้องอยู่"

"ไม่เป็นไรหรอดยู"

แบทจึงดึงคอยูเข้ามาอีกครั้งยูจึงยอมรับจูบอันเร่าร้อนของแบท เพราะตัวเองก็อดมาหลายเดือนแล้วเหมือนกัน

ทั้ง2จึงจูบกันอย่างเร่าร้อน

แล้วบูเริ่มถอดเสื้อผ้าแบทและตัวเองออกแต่อย่างมากก็ได้แค่จูบ ถอดเสื้อผ้า และลูบคลำกันไปมาเท่านั้นเพราะยูไม่กล้าทำอะมากไปกว่านั้น