i LOVE U sister พี่สาวที่รัก^^

     5 เดือนต่อมา (เร็วเนอะ)

แบทเริ่มท้องใหญ่ขึ้น เริ่มใช้ชีวิตรลำบากมากขึ้น เพราะเด็กนั้นมีการเจริญเติบโตได้เร็วมากเกินไป จึงสร้างปัญหาให้แบทและยูมากมายเพราะแบทนั้นโทรมมาก ผิวแห้งมาก ตัวซีดมาก ผอมโซมาก กินอะไรเข้าไปก็เหมือนไม่ได้กินหิวตลอดเวลา ยูจึงคิดว่า ลูกน่าจะเป็นแบบยู เป็นแวมไพร์ ิเเละสิ่งที่ทำหั้ยยูมั่นใจยิ่งขึ้นคือความรู้สึกระหว่างพ่อและลูกมันชัดมาก แต่ยูก็ได้แต่คิดไม่ได้พูดออกมาเพราะยูกลัวว่าแบทจะคิดมาก ระหว่างที่แบทท้องยูก็ก็ค้นหามาตลอดว่าถ้าลูกที่เกิดจากแวมไหร์และมนุษย์รวมกันลูกจะออกมาเป็นยังไง ผลลัพท์ออกมาก็ทำหั้ยยูเครียดไม่ใช่น้อยเลยเพราะว่า การตายนั้นยูใกล์ทั้งแบทและลูกมากเพราะถ้าเด็กเป็นแวมไพร์จิงๆ ตอนยังอยู่ในท้องเด็กก็จะสูบเลือดของแม่จากสะดือแทนสารอาหารเท่ากับว่าถึงแบทจะกินอะไรเข้าไปเท่าไหรก็ไม่ได้กระตุกกระเพาะเลยแม้แต่นิดเดียวและการคลอดนั้นยิ่งยากลำบากไปกันใหญ่เพราะแบทจะทรมาณมากเมื่อเด็กคอดออกมา และเมื่อเด็กคลอดออกมาเสร็จต้องนำเลือดหั้ยกินโดยด่วน เพราะเด็กคนนี้จะมีความกระหายเลือดเป็นอย่างมากและเด็กคนนี้จะมีความฉลาด แข็งแรง และโตไวกว่าเด็กทั่วไป และเค้าจะเป็นอมตะอายุของเค้าจะหยุดอยู่เท่ากับอายุของพ่อ ซึ่งการตั้งท้องและการเลี้ยงเด็กคนนี้เป็นอะไรที่ยากลำบากมาก มีชั่ววูบนึงยูเคยคิดที่จะเอาเด็กออก แต่มันก็แต่เป็นความคิดชั่ววูบ ยูเป็นห่วงแบทมาก ยูกลัวว่ายูจะเสียทั้งแบททั้งลูก

ตัดภาพมาดูตอนปัจจุบันน

แบทนอนอยู่บนเตียงด้วยสภาพที่โทรมหนักมาก ยูมองยืนมองแบทด้วยสายตาที่น้ำตาจะไหลและคิดถึงวันแรกที่เจอแบทและน้ำตาก็ไหลออกมา เพราะคิดว่าตัวเองเป็นคนทำหั้ยแบทต้องทรมานแท้และตอนนี้แบทก็เอาแต่อ้วก อ้วก และก็อ้วก ยูจึงวิ่งไปประคอมหัวแบทไว้

"แบทไหวมั้ย"

ยูพูดด้วยสีหน้าจิงจัง

"ไม่ไหวอะไรหล่ะยู แบทโอเค"

แบทพูดด้วยท่าทางอ่อนแรง

ยูจึงกอดแบทแน่น แบทจึงกอดตอบยูด้วยท่าทางที่ไม่มีแรงสักเท่าไหร

"ยูว่าเราเอาเด็กออกเถอะ"

คำพูดของยูทำเอาแบทอึ้ง แบทจึงถอนกอดออกจากยูและถามยูว่า

"ทำไมยูพูดแบบนั้น"

ยูจึงนั่งลงข้างๆเตียงแบทและจับมือที่ซีดที่เหลือแต่กะดูกเส้นเลือดปูดขึ้นมากมายเต็มแขนของแบทไว้แล้วพูดว่า

"ยูไม่อยากเสี่ยง ยูกลัว กลัวว่าจะเสียแบทไป ยูจะไม่ยอมแน่นอน"

แบทจึงนำมือตัวเองออกมาจากมือยูแล้วลูบไปที่หัวของยู

"แบทก็ไม่ได้จากยูไปไหนหนิแบทก็อยู่นี่ไง"

ยูจึงซบไปที่ตักของแบทพร้อมกับน้ำตาที่ไหลออกมา

"ยูสงสารแบท"

"ยูจะสงสารแบททำไม แบทไม่ได้เป็นอะไรนะ แบทก็เหมือนเดิม"

แบทพูดพร้อมกับลูบหัวยูพลางๆ

ยูจึงลุกขึ้นยืนและพูดว่า

"แบท แบทอย่าพูดปลอบใจยูเลย ดูสภาพแบทตอนนี้ก่อน ผอมจนเนื้อติดกระดูด ตัวซีด ไอจนไ่รู้จะไอยังไงละ อ้วกตลอดเวลา ถ้าไม่ใช้เพราะไอ....."

ยูยังพูดไม่จบแต่แบทตัดขึ้นมาก่อนว่า

"ไออะไรยู ไออะไร"

"ก็ไอ..."

ยูพูดไม่ออก

"เด็กคนนี้เป็นลูกของเรา2คนนะยู"

"มันต้องตาย ไม่งั้นแบทจะตาย ซึ่งยูจะไม่ยอมหั้ยมันเป็นแบบนั้นแน่นอน"

"ไม่ยู เด็กคนนี้จะไม่ตาย เด็กคนนี้จะอยู่กับเรา"

"มันเป็นผีดูดเลือด!!!"

ยูเสียงดังใส่แบท

คำพูดของยูทำเอาแบทอึ้ง

"ย..ยูรู้ได้ยังไง"

แบทเริ่มพูดเสียงสั่น

ยูหมดหนทางยูจึงเล่าความจิงทุกอย่างหั้ยแบทฟัง แบทถึงกลับอึ้งและตกใจปนกันไปหมด

"มันเป็นความจิงหรอยู"

"อืมม"

"ไม่ได้ยู ลูกต้องรอด ถ้าแบทตายลูกต้องรอด เข้าใจมั้ยยู"

"แล้วถ้าแบทตาย ยูจะอยู่ยังไง ยูจะไม่ยอม มันจะต้องไม่เป็นอย่างที่ยูคิด เด็กคนนี้ต้องตาย"

ยูเริ่มรกๆรนๆ

"ไม่ยู ยูใจเย็นๆก่อนนะ นี่ลูกยูนะ"

"ไม่แบท มันจะต้องไม่เป็นงั้น"

พูดเสร็จยูก็เริ่มกดโทรศัพท์

"ฮัลโหลคิว มึงอยู่รพ.มั้ย"

.

.

.

"เออๆ เดี๋ยวกุไป รอแปป"

"ไปไหนยู แบทไม่ไป"

"แบท แบททำหั้ยยูไม่มีทางเลือกเองนะ"

จากนั้นยูจึงอุ้มแบทขึ้นมาจากเตียงแต่ยูก็ทำไม่ลงเพราะแบทไม่ขัดขืนหรือทุบตียูเลยแต่กลับร้องไห้ออกมาแทน ยูจึงค่อยๆปล่อยแบทลงไปนอนบนเตียงเหมือนเดิม

"แบท ยูขอโทด"

"ยูอย่าทำแบบนี้อีกนะ"

"ยูจะไม่ยอมหั้ยแบทจากยูไปแน่นอน"

จากนั้นยูจึงโทรเรียกคิวมาที่คอนโดแทน

"ยูไหนยูบอกยูจะไม่ทำ"

"ยูไม่เคยพูดว่ายูจะไม่ทำ ยูพูดว่ายูจะไม่ยอมเสียแบทไป"

"แล้วยูจะโทรเรียกคิวมาทำไม"

"เอามาช่วยกันจัดการกับเรื่องนี้"