Chocolate & Despair

เด็กหนุ่มผู้ไม่เคยเพ้อฝัน เด็กหนุ่มผู้อยู่กับโลกแห่งความเป็นจริง
            แม้ฟังดูดีแต่ในความจริงโลกแห่งความจริงที่เขามองเห็นมีแต่ความโหดร้ายโหด การเอาเปรียบ คนต่างทำอะไรเพื่อตัวเอง
            คนที่เข้ามาหาต้องหวังผลประโยชน์อย่างใดอย่างหนึ่ง ไม่มีคนดีอยู่บนโลกนี้หรอก เพราะงั้นอยู่คนเดียวดีที่สุดไม่ต้องการใครทั้งนั้น เพื่อนร่วมห้องก็แค่นที่เรียนห้องเดียวกันไม่มีอะไรมากกว่านั้นไม่จำเป็นต้องพูดคุยไม่จำเป็นต้องเข้าหา
            เขาคิดประโยคนี้ในใจทุกวันซ้ำแล้วซ้ำอีกเหมือนการท่องคาถา เด็กหนุ่มผู้ไม่ยอมเข้าหาใครและไม่ให้ใครได้เข้าหา เด็กหนุ่มผู้ปลีกตัวจากนรอบข้าง เด็กหนุ่มผู้ทำสีหน้าไร้อารมณ์ตลอดทั้งวัน
            ตื่นเช้า อาบน้ำ สระผม กินข้าวเช้า แปรงฟัน สวมเครื่องแบบเหมือนเดิมๆเดินไปที่สถานที่ที่เรียกว่าโรงเรียนเจอหน้าผู้คนเดิมๆกำหนดการการเรียนเหมือนเดิมชีวิตที่ไม่ต่างกับสายพานดำเนินต่อไปเรื่อยๆเด็กหนุ่มผมสีดำเดินเข้ามาในโรงเรียนพร้อมสีหน้าไร้อารมณ์ทรงผมยาวพอสมควรเป็นการปล่อยยาวไปตามธรรมชาติไม่ได้ตัดผมทรงอะไรเลยเนื่องจากโรงเรียนปล่อยให้ไว้ผมยาวได้เสื้อนักเรียนสีขาวกางเกงสีดำยาวรองเท้าผ้าใบตามระเบียบโรงเรียนทุกอย่าง วันนี้เป็นวันเปิดภาคเรียนและเป็นภาเรียนสุดท้ายสำหรับเขาเป็นปีสุดท้ายที่ต้องอะไรวนเวียนเหมือนเดิมซ้ำไปมา
            เขาเดินตรงไปเรื่อยๆสวมหูฟังสีขาว กระเป๋าเป้สีดำเดินตรงไปที่หน้าบอร์ดเพื่อตรวจดูห้องเรียนหน้าบอร์ดมีคนยืนดูอยู่เต็มไปหมดเขาจึงหยิบแว่นมาสวมเพื่อให้มองรยะไกลได้ชัดขึ้นเมื่อเห็นชื่อกับชั้นเรียนแล้วจึงเดินไปที่ห้องทันทีใช้เวลาประมาณห้านาทีก็เดินมาถึงห้องเรียนเขาเปิดประตูเขาก็พบนักเรียนที่จับกลุ่มคุยกันทำความรู้จักกันมีหลายคนมองมาที่เขาที่เพิ่งมาถึงเขาปิดประตูแล้วเดินไปที่หลังห้องโต๊ะริมหน้าต่างซึ่งวางอยู่พอดีวางกระเป๋าแล้วแล้วนั่งลง ไม่นานก็มีเด็กผู้ชายคนหนึ่งเดินเข้ามาเพื่อพูดกับเขา
            “สวัสดี นายชื่ออะไรเหรอ???”
            “ก่อนถามนอื่นก็บอกชื่อตัวเองมาก่อนสิ”
            “อะ อ่อ อืม ผมชื่อ โนโมริ โนโมริ อากิ นายละ”
            “มานาเสะ เรย์”
            “เห ชื่อเพราะจังเหมือนผู้หญิงเลย”
            “....”
            “อะ เอ่อ ถ้าไม่รังเกียจมาคุยกับพวกเราไหม”
            “ไม่ละ”
            เขาพูดแล้วนั่งมอองออกไปนอกหน้าต่างรู้สึกเหมือนจะมีเสียงเรียกจากบุคคลที่มาชวนคุยด้วยกับกลุ่มของเขาแต่ผมตัดสินใจไม่สนใจและไม่รับฟังในที่สุดเขาก็เดินออกไป
            เหตุการณ์แบบนี้เกิดขึ้นอีก2-3รั้งแต่ผมก็เมินคนที่มาชวนคุยทั้งหมดเวลาผ่านไปจนถึงช่วงที่อาจารย์ใกล้เข้ามาทักทายแล้วตอนนั้นเองก็มีเหตุการณ์อย่างหนึ่งเกิดขึ้น
            อยู่ๆประตูห้องก็ถูกเปิดอย่างแรงส่งเสียงดังจนทุกคนในห้องเงียบกันทันทีแล้วคนที่เข้ามาก็คือ
            “สวัสดี คร้าบบบบบบบ ผม นานาชิมะ ฮารุ คร้าบ เพิ่งย้ายมาวันนี้ทุกคนฝากตัวด้วยนะครับ”
            คนร่าเริงที่น่ารำคาญสุดๆเลย
            เขาเป็นผู้ชายตัวสูงปกติดูๆแล้วน่าจะสัก170กว่าๆเห็นจะได้หน้าตาดูดีพอสมควรผมยาวพอๆกับตัวผมแต่น่าจะซอยผมบ้างนิดน้อยเครื่องแบบทุกอย่างดูเป็นปกติดีพอมาถึงก็เดินเข้าไปคุยกับกลุ่มนั้นกลุ่มนี้เรื่อยๆโดยที่ถือกระเป๋าไว้เขาเดินทักทายไปทั่วจนกระทั่ง
            “โย่ว นายทำไมนั่งอยู่ตรงนี้คนเดียวละไม่ไปคุยกับคนอื่นเหรอ”
            “...”ผมเหลือบมองเขาแล้วหันกลับไปที่หน้าต่างต่อ
            “เอ่อออออ ที่นั่งข้างหน้านายนี่ว่างวะ”
            “ไม่รู้”ผมตอบโดยไม่หันมามอง
            “งั้นขอนั่งตรงนี้นะ”
            “...”ผมไม่ตอบแล้วเขาก็นั่งลงไปทันที
            “นายชื่ออะไรเหรอ”
            “ก่อน...”จะถามบอกชื่อตัวเองก่อนผมจะพูดแบบนั้นแต่หมอนั่นตะโกนชื่อตัวเองซะดังลั่นเลยนี่
            “ก่อนอะไรเหรอ”
            “ป่าว มานาเสะ”
            “ชื่อละ”
            “เรย์”
            “มานาเสะ เรย์ สินะ งั้นเรียกเรย์จังละกัน”
            “...”ผมเหลือบตามองแล้วหันหน้าออกนอกหน้าต่างอีกครั้ง
            เขาเงียบไปผมจึงคิดว่าเขาไปแล้วเลยหันกลับมาเพื่อเตรียมตัวโฮมรูมและเรียนวิชาแรก
            รู้สึกจะเป็นประวัติศาสตร์สินะหน้าเบื่อจัง
            ผมคิดยังงั้นแล้วหันกลับมาแต่
            “/”@!#”ผมเผลอร้องออกมาเสียงไม่ได้ดังมากแต่ก็พอให้คนหันมามองและตัวผมไม่มีเวลารู้สึกตัวด้วยซ้ำว่าเสียงร้องนั้นเป็นยังไงส่วนสาเหตุก็เพราะ
            คนที่นั่งอยู่หน้าผมได้ยื่นหน้าเข้ามาใกล้มากและเมื่อผมหันกลับมาจึงทำให้หน้าของผมกับเขาเกือบชนกันเลยทีเดียวผมรีบตั้งสติปรับอารมณ์อย่างรวดเร็วแล้วพูดกับเขาไปว่า
            “ทำอะไร”
            “แค่สงสัยว่านายมองอะไรอยู่”
            “แค่มองไปข้างอกเรื่อยๆเฉยๆไม่ได้มองอะไรเป็นพิเศษ”
            “เมื่อกี๋เสียงนายน่ารักดีนะ”
            “...”
            “นี่”
            “หุบปากไปซะ”
            “หา”
            “อยากตายรึไงหุบปากแล้วหันกลับไปซะ”ผมทาขวางมองเขากลับไปปล่อยความรู้สึกมุ่งร้ายออกไปเต็มที่
            “น่าๆแค่นี่เองเพื่อนกันไม่...”
            “ไม่ต้องการ”
            “หา”
            “ผมไม่ต้องการเพื่อนเพราะงั้นกรุณาอย่ามาตีสนิทกับผมแล้วช่วยหันกลับไปซะ”
            “แ...”
            “นายมันน่ารำคาญหนวกหู”ผมไม่ปล่อยให้เขาพูด
            “...”
            แล้วเขาก็หันกลับไปเป็นช่วงเวลที่อาจารย์เข้ามาในห้องพอดีแล้วเริ่มให้แนะนำตัวทีละคน
            การแนะนำตัวเริ่มขึ้นมีทั้งชื่องานอดิเรกของที่ชอบแต่ผมไม่ได้คิดจะฟังมันเลย
            “ต่อไปเธอริมหน้าต่างคนหลังสุด”แล้วก็มาถึงผม
            “มานาเสะ เรย์”ผมพูดแค่นั้น
            “เอ่อ มานาเสะคุงไม่มีอะไรจะพูดอีกแล้วเหรอ”
            “ไม่มี”
            “งั้นงานอดิเรกละ”
            “ไม่มี”
            “อาหารที่ชอบ”
            “ไม่มี”
            “ความสามารถพิเศษ”
            “ไม่มี”
            “งะ งั้นเหรอ”
            เหมือนว่าการพยายามทำตัวให้คนเข้าหาน้อยที่สุดของผมจะทำให้อาจารย์หนุ่มเพิ้งบรรจุคนนี้ลำบากซะแล้วแต่ไม่ใช่อะไรที่ผมต้องสนใจ
            “งั้นเชิญคนถัดไปครับ”
            “ครับ ผมนานนาชิมะ ฮารุ งานอดิเรก เล่นกีฬาครับแต่ช่วงนี้ไม่ค่อยอยากเล่นเลยพักไปก่อน ชอบอ่านหนังสือนวนิยาย กับคุยกับนอื่นๆครับ ของที่ชอบเป็นเนื้อครับของที่เกลียดคงเป็นผักมั้งครับ”
            “โอ้เป็นคนดูดีนี่นาแล้ว...สนใจใครในห้องนี้บ้างหรือปล่าวน้าดูจากผลการเรียนของเธอก็ดีมากอยู่แล้วด้วยสิหนุ่มเพอร์เฟคแบบนี้หายากนะเนี้ย”
            มีเสียงกรี๊ดของผู้หญิงดังขึ้นมาทันที
            “555ผมไม่ได้เพอร์เฟคอะไรหรอกครับนั้นสินะครับคนที่สนใจก็มีอยู่นะรับ”
            “เหใครเหรอบอกหน่อยได้มั้ยเอ่ย”
            “ได้ครับ”
            “จริงดิไม่คิดปิดบังเลยเหรอหรือว่าคบกันอยู่”
            “ป่าวครับผมเพิ่งมาถึงเมืองนี้ครั้งแรกไม่รู้จักใครหรอกครับ”
            “รักแรกพบเหรอครับเนี่ย ใครกันน้าที่ว้าใจชายหนุ่มนนี้ไปเอ่ย”อาจารย์ไม่เลิกพูดเชิงล้อเล่นเพื่อรักษาบรรยากาศที่หดหู่เพราะผม
            “มานาเสะ เรย์ครับ”
            “ครับมานาเสะคุงนี่เอง”
            “เหหหหหหหหหหหหหหหหหห”มีเสียงแสดงความตกใจจากคนทั้งห้องยกเว้นผมที่ทำหน้าไร้อารมณ์มองดูเขาด้วยความหงุดหงิดและรังสีมุ่งร้ายอย่างเต็มที่
            เขา นานาชิมะฮารุแค่หันมามองผมแล้วยิ้มอย่างอ่อนโยนแต่ผมก็ตอบกลับรอยยิ้มนั้นด้วยตาที่หรี่ลงครึ่งหนึ่งแสดงความเป็นศัตรู
            แต่ผมไม่รู้เลยว่าหลังจากนั้นประตูที่ผมไม่เคยเปิดจะถูกเปิดออกมา
                                                                                                                        Chapter 1 End