Loved all the cold รักหมดใจนาย เย็นชา

( ซากุมะ ลิว )
“พี่ลิวค่ะ” เสียงเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆ 6ขวบ ตะโกนขึ้น ทำให้ผู้ชายคนหนึ่งหันมาหาต้นเสียง ที่เรียกชื่อตน
“ว่าไง ยูริ” ยูริ น้องสาว ตัวเล็กๆน่ารักๆ แบ๊วๆ ของผม
“พี่ลืมข้าวกล่องค่ะ”
“ออ จริงด้วยสิ ขอบใจมากนะ ยูริเป็นเด็กดีมากครับ”
“แอ้ พี่คะ พี่ต้องดูแลตัวเองนะคะ  หนูเป็นห่วงนะ”
“ครับๆ พี่จะดูแลตัวเองนะ บายครับเด็กดี”
“ค่ะ ”
”นายน้อยครับรถพร้อมแล้วครับ”
“อือ” สวัสดีครับ ผม ซากุมะ ลิว เป็นผู้ชาย ม.4 ครับ เป็นเด็กธรรมดาๆเท่านั้น  ผม ไม่ชอบคนแปลกหน้ามาก ยิ่งเป็นคนที่กวนด้วย ผมเป็น คณะกรรมการบริหาร ซึ่งผมไม่ได้อยากเป็นหรอก
ถูกบังคับให้เป็นตั้งหาก ชีวิตผมมันมีแต่เรื่องเรียน ทำงาน
เป็นไอดอลติดท็อป ซึ่งพ่อแม่ของผม ไปทำงานต่างประเทศบ่อยๆ
ผมเป็นลูกคนที่3 ครอบครัวผม มี6คน มีพี่2 คน ซึ่งเป็นฝาแฝด
และก็ผม ลูกคนที่3 และมีน้องผมเป็นฝาแฝดเหมือนกัน 2คน
และมีพี่อีกคนหนึ่งซึ่งได้ยินว่าเค้าหนีออกจากบ้านไปเมื่อ5ปีก่อน
ก็เอาเถอะ ผมไม่ค่อยสนเรื่องครอบครัวของผมหรอก โรงเรียนของผมเป็นโรงเรียนชื่อดัง มีประวัติดี เพราะครึ่งส่วนของโรงเรียนเป็น
ส่วนกีฬาซึ่งในนั้นก็มีผมด้วย ผมเล่นบาสเกตบอล เป็น การ์ด
เพราะผมตัวเล็กที่สุดในทีม และผมก็เป็นคนหนึ่งที่ถูกสอนเรื่อง
บาสเกตบอลตั้งแต่เล็ก ก็เลยถูกชวนเข้าทีม
“นายน้อยครับ ถึงโรงเรียนแล้วครับ”
บ้านผมรวยตั้งแต่ผมเกิดไม่สิต้องเรียกว่า รวยก่อนผมเกิดอีก
ผมสูง  167 ซ.ม. น้ำหนัก 36 ก.ม.(เบาเกินจนลมพัดแรงก็ปลิวได้นะลูก ลิว -คนเขียน )  ไอคิว สูง  ผมไม่อยากเล่าอะไรมากหรอก
เพราะผมไม่มีอะไรจะเล่ามาก
“อือ”
“ลิว  ทางนี้” นี่คือ เพื่อนของผม โซสะ อาริ เพื่อนตั้งแต่สมัยเด็ก
ที่ผมสนิทด้วยเป็นพิเศษ
“ช้านะนาย” และนี่ก็ โอกิ อาคาสะ
“โทษที”
“มาแล้วววววว  แฮกๆๆ    ”  ไม่ต้องสงสัยหรอกครับเสียงใคร เพื่อนผมอีกหลายคนที่จับตัวเป็นกลุ่ม ผมแนะนำไม่หมดหรอก
( เดียวจะแนะนำตัวละครที่หลังนะคะ-คนเขียน  )
“ โฮโตรุ นายช้ากล่า  ลิวอีกนะ”
“ที่บ้านมีปัญหานิดหน่อย”
“ก็มีปัญหาทุกวันนะนาย” อันนี้ผมพูดจริง มันมาช้ากว่าผมทุกที
“ก็มันมีจริงนี่หว่า”
“ช่างเหอะ มาทำงานกลุ่มให้เสร็จ จะได้ไปเข้าคาบเรียน”
“ครับๆ” ไองาน กลุ่มที่ว่าไม่ใช่อะไรหรอก มันเป็นงานที่จับเป็นกลุ่มทำกันซึ่งไม่จำกัดจำนวนพวกผมเลยอยู่ด้วยกัน เพราะพวกผมสนิทกันอยู่แล้ว
“ไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ” ผมต้องไปล้างหน้า วันนี้มันร้อนจริงๆ
“เออ มาให้ไว อย่าอู้งานนะจ๊ะ ลิว”
“ครับๆ”วันนี้ก็มีแต่เรียนแล้วตอนเย็นมีนัดไป ร้องเพลงแค่2เพลงก็กลับบ้านวันนี้ น่าเบื่อมากๆ
ผลัก
“โอ๊ย” ผมร้องเจ็บเมื่อมีคนมาชนผมแบบไม่ได้ตั้งตัว
“เห้ย ใครว่ะ มองไม่เห็นคนหรือไง” มันตะโกนออกมา ดังๆ มันไม่เห็นตากหาก แค่ตัวสูงหน่อยเดียวอย่าทำเป็นได้ใจ  
“โทษทีนะ  แต่คนที่ไม่เห็นมันควรเป็นนายมากกว่า”ผมตอบกลับไป มันสูงกว่าผมกว่าซัก 20 กว่า .ซ.ม.
“เห” มันอุทานออกมา เพื่อ
“มึงเป็นใครวะ กล้าเถียงกูหรอ หาเรื่องรึไง”
มันตอบกลับมาแถมทำหน้าโหดใส่ผม หึ นึกว่าจะกลัวหรอ
“มันมีสาเหตุที่ฉันต้องบอกชื่อนายด้วยหรอ แล้วใครที่จะที่หาเรื่องกันแน่ นายชน        ฉันก่อนเอง”
“ไอนี่ หนิ” มันทำเหมือนจะวิ่งมาชกผมแต่คนที่ยืนอยู่ข้างหลังมันจับแขนมันไว้ก่อน
“ไอ ฮาคิ หน้ามันคุ้นๆวะ” มันพูดออกมาอย่างนั้น ก็ใช่สิ ผมมันมีอยู่ฉายาหนึ่ง ฉายานั้นคือ ปิศาจ มันคือฉายาที่มีคนตั้งให้โดยไม่รู้ตัว ผมมันเรียนมวยอยู่แล้วก็เลยเก่ง แต่ไม่คิดว่าจะมีคนตั้งฉายาให้
“แล้วใครวะ” ไอคนที่ชนผมพูดแบบหงุดหงิดแบบอยากจะต่อยผมตอนนี้เลย
“เออ” เพื่อนมันอุทานออกมา
“ไรว่ะ”
“มันคือคนที่มีฉายาปิศาจ นี่หว่า ไอคนที่มันสู้เก่งๆอ่ะ”
“ใคร ไม่รู้จักแต่รู้ๆมันกวนตีนกู” ยังจะพูดอีก
“กูแนะนำให้ ถอยมา มึงโดนอัดหน้าเละแน่ ถ้าเกิดสู้” นินทาอะไรได้ยิน แว้บๆ
“ กูจะสั้งสอนมันหน่อยมันกวนตีนกู”
“แน่จริงนายเข้ามาเลยดิ” ผมพูดหยอกมัน เมื่อมันทำท่าเหมือนจะวิ่งมาต่อยผม
“กูไม่ห้ามละนะแล้วแต่มึงเลย”
“เออ กูจะสั่งสอนมันหน่อยว่ามันกำลังเล่นกับใครอยู่” มันพูดอย่างนั้น แล้ววิ่งมาหาผม
“ตายซะ”  ผมกำลังจะหลบ แต่ทว่า....
“ลิว” เลน เด็กเล็กแต่เวลาสู้เก่งมากๆ  วิ่งมาเรียกชื่อผม
“ มีอะไร หรอ เลน” ผมตอบกลับไปแล้วไอคนที่มันจะต่อยผมก็ยืนนิ่งฟังบทสนทนา ของทั้งคู่
“มีคนมาหาเรื่อง โอจัง อ่ะ”  โคอานะ โอซึสะ
ผู้หญิงตัวสูงกว่าผม2 .ซ.ม. แต่อ่อนแอมากก็เป็นหนึ่งในกลุ่มเพื่อนสนิทของผม
“ใครมาหาเรื่อง” ผมตะโกนออกไปเพราะ  โอซึสะ เป็นเพื่อนสนิทผมแถม เคยช่วยชีวิตผมไว้ครั้งหนึ่ง
“กลุ่มนักเลงกลุ่มหนึ่งมาหาเรื่องน่ะ”
“อาคาสะ กับ อาริ ไม่อยู่หรอ”ผมถามออกไปเพราะ อาคาสะ อาริ แล้วก็ โรริ ที่ผมยังไม่ได้แนะนำก็เก่งเหมือนกัน
“พวกนั้นไปซื้อข้าวเช้า น่ะ ไม่อยู่ซักคน”
“ให้มันได้นี้สิ โธ่เว้ย โอซึสะอยู่ไหน”
ผมถามไปอย่างรวดเร็ว
“ที่เดิม แต่ตอนนี้ กำลังถูกพวกนักเลงลากไปไหนอยู่เนี่ยแหละ”
เลน ตอบออกมาอย่างตะกุกตะกัก
“ตามมานะ...” ผมพูดจบก็วิ่งไปอย่างรวดเร็ว ก็ใช่สิ ผมมันนักกีฬาวิ่งด้วย แต่.. คนที่ตอนแรกจะต่อยผมมันนิ่งเงียบมาก ชะงักกับคำว่า ลิว
“รอด้วยสิ” เลน ตะโกนออกมาอย่างดังเมื่อผมวิ่งเร็วขึ้นเรื่อยๆ
“ตามมาให้ทันนะ จะถึงแล้ว” ผมพูดอย่างนั้น แล้วก็ถึงจุดหมาย ภาพที่ผมเห็นคือ โอสึสะ กำลังถูกพวกนักเลง จับแขนดึงไปมาอยู่
ผมจึงเรียบเข้าไปช่วย
“ปล่อย” ผมตะโกนออกไปแบบดังๆ และวิ่งไป เตะ ไอคนที่ดึง โอสึสะอยู่
“ใครว่ะ สัด” มันพูดออกมาแล้ว ก็สำลัก น้ำลายออกมา ซึ่งตอนนี้ ผมยืนขวาง โอสึสะ อยู่ แล้วเลนอยู่ข้างผม ข้างหน้าผมกับเลน มีพวกนักเลงอยู่ ประมาณ  5-6 คน มีผมกับเลน  น่าจะพอๆ  ได้ 
“ ละ..ลิว มาช่วยโอสึสะ หรอ” ผมพยักหน้านิดก่อนหันหน้ามาหานักเลง
“เฮ้ย แฟนหรอวะ ควง2คนเลยนี่หว่า ปกป้องกันเชียว” มันพูดออกมาผมกับโอสึสะถึงกับชะงัก
“ ไม่ใช่แฟนนะ แต่เป็นเพื่อนคนสำคัญ”ผมกับเลนตะโกนออกไปพร้อมกัน
“เฮ้ยๆ ไอคนนี้หน้าหวานดีวะ น่ากระแทกดีวะ” มันพูดอย่างนั้นใส่ผม แล้วจับคางผมเสยขึ้นและพูดว่า.....
“สนใจ เข้าโรงแรมกันคืนนี้ มั้ยหนุ่มน้อยหน้าหวาน ออ จริงสิ น้องชื่ออะไรหรอ พี่ หลิว เป็นคนครึ่งไทย” มันถามชื่อผม  ผมไม่ตอบหรอก น่ารำคาญ
“สรุปไม่ตอบหรอ” มันถามอีกครั้งกับประโยคเดิม
“ก็บอกว่า.....”ผมกำลังพูดแต่โดนคนนึงตัดหน้าพูดไปก่อน
“เฮ้ย ทำไรกันอยู่วะ ไถเงินอยู่หรอวะ”
ชายคนเดิมที่เขาเดินชนผม และเกือบจะต่อยผมไปซักครู่
“ไอเด็กนี้ น่ารักดีวะ กูชวนไปโรงแรมอยู่” เฮ้ย มันพูดได้น่าต่อยมากกกกก
“ไปเหอะน้อง ไอหลิว ชวนคนไม่ง่ายนะ” มันมาไขว้คอ ผม   ผมเรียบส่งสายตา ให้เลนพาโอสึสะ หนีก่อน
“เฮ้ยไอคน เมื่อกี้นี่หว่า” มันอุทานออกมาแบบโคตรๆ ดัง ผมต้องรีบถอยไม่ได้กลัวนะครับ ผมกลัวโอสึสะ กลัวตั้งหาก เพราะโอสึสะยิ่งกลัวคนหน้าโหดอีกด้วย ผมวิ่งออกมา แบบเร็วที่สุดเพราะกลัวโอสึสะกลัว  ผมคว้า มือโอสึสะกับเลนไว้ แล้ววิ่ง พวกกลุ่มนั้น มองผมอย่าง งงๆ
“ใครวะ หน้าโคตรหวาน”
“ออ เขานะหรอ เขาชื่อ ว่า โซคาคุ ลิว เรียนเก่ง กีฬาเก่ง ต่อสู้เก่ง วิ่งเร็ว เอาง่ายๆเลย เก่งทุกด้าน”
“ถ้า  เกิดว่ากูสู้กับมัน กูแพ้อ่ะดิ”
“แพ้อยู่แล้วแม่งเห็นเตี้ยๆอย่างนั้นแต่แม่งเก่ง”
“หึ  พรี่งนี้กูนึกออกแล้ว มีอะไรสนุกอยู่”
“เหี้ย อะไรวะ”
“น่ากลัว วะ”
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
เอาหละค่ะ บุคคลปริศนาที่ชื่อว่า ฮาคิ จะทำอย่างไรกับ
ลิว  นายเอกของเรากันนะ     ติดตามตอนต่อไป