รักได้ไหมถ้าหัวใจบ้านนอก
เขียนโดย 
forgetme
วันที่ 29 เมษายน พ.ศ. 2559 เวลา 12.49 น.
แก้ไขเมื่อ 30 เมษายน พ.ศ. 2559 06.35 น. โดย เจ้าของนิยาย
4)
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ“ แล้วตกลงฉันแห้งมั้ยจ๊ะ ” ยังถามให้ช้ำใจ
“ ไม่ ” ผมตอบห้วนๆสมหวังยิ้มตอบ มันต้องรู้แน่ๆเลยว่าผมอิจฉา
“ นี่ กินเสร็จแล้วไม่ใช่อยู่ๆจะลุกไปเลยนะ ”
“ จ้า เดี๋ยวฉันล้างจานเอง ” สมหวังเก็บจานและเดินไปที่ล้างจาน
“ 7.30 แล้วหรอเนี่ยสายแล้ว ” ผมมองนาฬิกาที่แขวนอยู่ในครัว
“ สายตรงไหนจ๊ะยังเช้าอยู่เลย ”
“ ต้องไปร้านตอนห้าสิบน่ะสิ เพราะนายคนเดียวเลยชวนพูดโน้นพูดนี่ ”
“ อ่าวฉันผิดหรอจ๊ะ ” ตอบมาอย่างนั้นแต่ก็ยังยืนหันหลังล้างจานอยู่
“ ปิดเทอมนี่มีโปรแกรมจะทำอะไรมั้ยนายน่ะ ”
“ ไม่มีจ๊ะ ” (ปกติพ่อส่งเงินมา ก็บ้านมีตังค์ออ่ะ บ้านที่อยู่บ้านนอกเป็นเจ้าของสวน
ใหญ่เลยทีเดียว )
“ งั้น ฉันมีงานให้นายทำ ”
“ งาน? ”
“ ไม่ต้องห่วงน่า ให้เงินเดือนอยู่แล้ว(เหลือเวลาอีกเดือนจะเปิดเทอม) ”
“ งานอะไรจ๊ะ ”
ผมกับสมหวังเดนเข้ามาในร้าน
“ ยายหวัดดีครับ ลุงแทนสวัสดีครับ ” สมหวังสวัสดีทั้งสองคนตามผม
“ นี่หรอลูกพ่อยศ ”
“ จ๊ะ ” สมหวังตอบยายผม
“ และยังเป็นเด็กเสิร์ฟคนใหม่ชั่วคราวด้วย ”
“ หา? งานที่พูดถึงคืออย่างนี้หรอจ๊ะ ” ผมพยักหน้า
“ ออ เด็กเสิร์ฟเงินไม่ค่อยดีนะพ่อหนุ่ม ไปเปลี่ยนชุดก่อนล่ะกัน
ในห้องทางโน้นนะอ้าย หล่อเนอะหัวใจเหมือนสาวๆอีกครั้งเลย ”
“ อ่าวยายผมจะจุดธูปบอกตา ” สมหวังยิ้มแห้งๆตามแบบฉบับของมัน
แล้วเดินเข้าไปในห้องพนักงาน ถึงจะเป็นร้านครัวไทยแต่ชุดเด็กเสิร์ฟน่ะ
ระดับบาร์เทนเดอร์เลยนะครับ พ่อครัวก็ชุดเป็นแบบสากลแหละ ส่วนผม
ชุดที่ใส่มาจากบ้าน(กรณีพิเศษ หรือเอาง่ายๆคือ ไม่อยากใส่
แล้วอ้อนยายในฐานะหลานเจ้าของร้าน)
เวลา 7.45 น. สมหวังเดินออกมาจากห้องพนักงาน พร้อมกับชุดพนักงานเสิร์ฟ
จริงเลยนะเนี่ยที่หมอนี่ใส่แล้วเหมือนบาร์เทนเดอร์
เมื่อถึงเวลาเปิดร้านก็มีลูกค้าทยอยเข้ามา
“ ฉันต้องทำยังไงบ้างจ๊ะ ” สมหวังดินมาหาผม
“ นายรอให้พนักงานที่ไปรับออเดอร์มาบอกกับฉันและลุงแทน
แล้วนายค่อยเอาไปเสิร์ฟตามโต๊ะที่สั่งไว้ในออเดอร์”
ร้านนี้ถ้าไม่รวมหมอนี่ก็มีพนักงานเสิร์ฟอยู่สองคนเมื่อก่อนเคยมีสามคน
แต่ลาออกเพราะต้องย้ายบ้านไปอยู่ที่อื่น สำหรับร้านนี้การมีแค่พนักงานเสิร์ฟ
สองคนมันดูจะวุ่นวายไปหน่อย เลยเอาสมหวังมาทำหน้าที่แทนไปก่อน
ดูท่าเจ้าตัวจะชอบหน้าที่นี้นะ ไม่สิดูท่าลูกค้าจะชอบนะ
“ นี่ เรนถ้าปิดร้านแล้วถ่ายรูปสมหวังให้หน่อยนะจ๊ะ จะเอาไปลงอินสตาร์แกรม
ของร้านว่ามีพนักงานคนใหม่ที่หล่อเด้งโดนใจ จะได้ลูกค้าไหลมาเทมา”
แค่นี้ผมว่าลูกค้าก็เยอะจนงานล้นมือล่ะนะ ควรมีพ่อครัวเพิ่ม อันที่จริง
ก็หาพ่อครัวไว้แล้วล่ะ แต่รอให้กลับมาจากต่างประเทศ เป็นรุ่นพี่ที่แสนแบดบอย
(ว่าเค้าได้หรอ) พอดีเค้าไปเรียนที่นั่นและเค้าบอกกับผมว่าถ้าเรียนจบจะมาเป็น
พ่อครัวที่ร้านครัวไทยคงอีกสักเดือนสองเดือนละมั้ง อืม...ต้องหาผู้ช่วยพ่อครัวด้วยสิ
เพราะเดี๋ยวมหาลัยก็จะเปิดแล้ว โอ้...งานท่วมหัว
- น.เวลาปิดร้าน
“ สมหวังเอาขยะไปทิ้งด้วย เออ แล้วมาถ่ายรูปนะจะลงโปรโมทร้าน ”
“ จ้า! ” แล้วเจ้าตัวก็หิ้วถุงดำขนาดใหญ่สองถุง
“ ยายจะไปไหนไม่ถ่ายรูปก่อนหรอครับ ”
“ ออ ยายจะกลับบ้านน่ะ เรนก็ถ่ายรูปคู่กับเค้าไปนะ”
“ อ่าว งั้นผมไม่ถ่ายนะ ”
“ ต้องถ่าย เข้าใจมั้ย!! ” หง่ะ คุณยายโวยใส่ผม
“ มาแล้วจ้า ” แล้วจะถ่ายยังไงว่ะ ลุงแทนก็กลับแล้ว พนักงานเสิร์ฟก็กลับบ้าน
จะให้เด็กล้างจานมาก็เห็นท่าจะไม่ได้เพราะยุ่งอยู่หลังร้าน
“ อ่า งั้นนายไปยืนอยู่หน้าร้านนะ เดี๋ยวจะถ่ายรูป ”
“ แล้วพี่เรนไม่ถ่ายด้วยกันหรอจ๊ะ ”
“ ไม่เป็นไร ”
“ ถ่ายๆคู่กันไปเลย เซลฟี่น่ะเซลฟี่ ”
“ อ่าๆ แล้วยายมาทำอะไรบอกว่าจะกลับบ้านไม่ใช่หรอครับ ”
“ อ้อจริงสิ ลืมของน่ะ ” แล้วคุณยายก็เดินเข้าไปในร้าน หน้าที่ปิดร้านเป็นของผม
หลังจากรอคนทำความสะอาดเก็บกวาดล้างโน้นล้างนี่เสร็จ
“ สมหวังมาถ่ายรูป ”
“ จ้า ” แล้วสมหวังก็เดินมาทางผม
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
