รักได้ไหมถ้าหัวใจบ้านนอก
เขียนโดย 
forgetme
วันที่ 29 เมษายน พ.ศ. 2559 เวลา 12.49 น.
แก้ไขเมื่อ 30 เมษายน พ.ศ. 2559 06.35 น. โดย เจ้าของนิยาย
3)
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความพอไอ้เปรต(เปลี่ยนสรรพนามในการเรียกครั้งที่สาม)กินข้าวเสร็จมันก็เดินไปล้างจาน
เช้าวันใหม่ แสงอาทิตย์อ่อนๆยามเช้าเล็ดลอดเข้ามาจากซอกหน้าต่างของหลายๆบ้าน
ทอแสงวิบวับเจิดจ้าซะเหลือเกินนนนน โอ้ย พระอาทิตย์ครับจะรีบ
ผุดโผล่ขึ้นมาทำไมว้ะเนี่ย ทำงานช้านิดหน่อยคงไม่โดนไล่ออกหรอก
แสบตาวุ้ย จะนอนต่อก็นอนไม่ได้
หือ กลิ่นอะไรหอมๆ
ผมเดินงัวเงียลงมาชั้นล่างและตรงไปยังห้องครัว
“ อรุณสวัสดิ์จ๊ะ ” ก็พบไอ้สมหวัง ยืนอยู่ในนั้น
“ ทำอะไรของแกว่ะ ”
“ แหม ก็เห็นๆกันอยู่ไม่น่าถามเลย ” ยิ่งพูดเหน่อยิ่งเพิ่มดีกรีกวนโอ๊ยอีกนะแก
“ ตอบอย่างนี้เตะสักทีดีไหม(พูดเหน่อ) ” ผมทำท่ายกขาท่าเตรียม
“ อะ อ่า ขอโทษจ๊ะพี่เรนคนน่ารัก ”
“ หืม น่ารักบ้านปู่ทวดเอ็งอ่ะดิ หล่อเว้ย ”
“ จ๊ะ จ้า พี่เรนคนหล่อ ” ยิ้มอีกและ ชอบโชว์ฟันขาวๆจังนะเอ็ง
“ ทำอาหารเช้าหรอ มีประโยชน์เหมือนกันนิ แต่นี่มันยังตีห้าห้าสิบห้าอยู่เลย ”
“ บ้านนอกน่ะเขาตื่นกันเช้าตั้งแต่ไก่โห่เลยนะจ๊ะ
แล้วแม่ก็มักจะสอนอยู่เสมอว่า อยู่บ้านท่านอย่านิ่งดูดาย ”
“ นายน่ะโชคดีจังจังนะ ที่มีแม่คอยสอนอะไรให้หลายๆอย่าง ”
ผมก็อยากจะให้แม่มาคอยนั่งสอนนั่งบ่นเวลาผมทำอะไรไม่ดีเหมือนกันนิ
“ ทำไมพี่เรนถึงพูดเหมือนว่าแม่ไม่อยู่ด้วยอย่างนั้นล่ะ ”
“ เอ้อ อาหารเช้าทำอะไรน่ะหะสมหวัง ” ผมเปลี่ยนเรื่องคุย
“ อ่อ ผัดกระเพราไก่จ๊ะ ” เหมือนสมหวังจะงงที่ผมเปลี่ยนเรื่อง
แต่ก็ไม่ถามอะไร
“ มาชิมหน่อยสิ...ทำไมมันเค็มอย่างนี้ว้ะ ไม่ผ่านแบบนี้ไม่ผ่านนะสมหวัง ”
“ ปกติ ไม่ค่อยได้ทำอาหารเท่าไหร่น่ะจ๊ะ ”
“ ถอยๆ เดี๋ยวพี่จัดการเอง ” ผ่านไปไม่นาน อาหารเช้าก็ถูกจัดวางอยู่บนโต๊ะ
(เมนูแล้วแต่จะมโนว่าเป็นอะไร)
“ อร่อยจังเลยจ้า พี่เรนเนี่ยมีเสน่ห์ปลายจวักจังเลยนะจ๊ะ ”
“ ขอบใจ นอกจากแกจะบ้านนอกแล้วยังโบราณอีกนะเนี่ย ”
แต่ละคำที่พูด มันให้ความรู้สึกว่า ย้อนไปยุคสิบปีที่แล้ว
“ แหมะ พี่เรนน่ะโบราณกว่าฉันอีกนะจ๊ะ ”
“ อ่าวไอ้นี่จริงๆแล้วสันดานเอ็งชอบเถียงคำไม่ตกฟากสินะ
โบราณตรงไหน ” ไอ้นี่กวนโอ๊ยเป็นบ้า ถ้ามันไม่ใช่ลูกของเพื่อนพ่อนะ
ไฟ้วกันได้เลย
“ ก็พี่เรนชอบพูดภาษาพ่อขุน เอ็ง อะไรประมาณนี้นี่จ๊ะ ”
ขอร้องล่ะ ถ้าจะพูดแบบนี้ก็อย่าเหน่อได้มั้ยอยากจะหัวเราะ
“ นี่เอ็ง เอ้ย นายซื่อหรือบ้ากันแน่เนี่ย ”
“ โทษทีจ๊ะ ฉันคนซื่อ ” แล้วทำตาแป๋ว ถ้าสาวน้อยสาวใหญ่มาเห็นคงจะบอกว่าน่ารัก
แต่สำหรับผมน่าถีบมากเลยครับ
แล้วก็เงียบไปพักหนึ่ง
“ พี่เรน ”
“ อะไร ” ก้มหน้าก้มตากินข้าวต่อ
“ พี่เรนเป็นทอมใช่ไหม ” พรวด(เสียงข้าวพุ่ง)
“ แกเอาสมองส่วนไหนคิดว่ะ ยังดูไม่ออกอีกหรอ ”
“ ไม่ออกจ๊ะ ”
“ งง ตรงไหนของแกฟระ”
“ ก็พี่เรนหน้าเหมือนผู้หญิง แต่เสียงเป็นผู้ชายนี่ ”
“ หน้าฉันเนี่ยนะเหมือนผู้หญิง ” ชี้หน้าตัวเอง สมหวังพยักหน้า
“ โอ้ยตาย เด็กบ้านนอกเค้าว่าไม่โกหกไม่ใช่หรอ ”
“ แล้วฉันได้โกหกที่ไหนกันล่ะจ๊ะ ”
“ เหมือนมากมั้ย ” รู้สึกเสียศูนย์เลยที่โดนทักแบบนี้
“ ก็...พี่เรนหน้าหวาน น่ารักก็ว่าได้ ตัวก็เล็กหรือเรียกว่าเตี้ยก็ได้
จากการประเมินด้วยสายตาแล้ว จะผอมไปในสายตาผู้ชายนะ ”
“ โห แย่ว่ะ ว่าแต่คนอื่น นายก็มีดีแค่สูงใช่มั้ยว่าแต่สูงเท่าไหร่ว่ะ
หุ่นเนี่ย อย่างกับไม้เสียบผีเลยสิท่า ”
“ ส่วนสูงก็ 185ซ.ม. วัดเมื่อหลายเดือนที่แล้วไม่รู้ว่าแห้งไปรึเปล่า
พี่เรนจะดูมั้ยจ๊ะ ” สูงไปไหนว่ะ(ตัวเองสูง174)กะจะสอยมะม่วงโดยไม่ต้องใช้ไม้เลยใช่มั้ย
พูดจบสมหวังก็เปิดเสื้อขึ้นแม่เจ้าโว้ย ซิกแพกที่ผมใฝ่ฝันว่าอยากมี(ได้แค่ฝัน)
กล้ามหมอนี่สวยชะมัด อิจฉามัน
“ มีวิธีดูแลตัวเองยังไง บอกมาให้หมดเลยนะ ” อยากลองนำมาใช้กับตัวเองบ้าง
“ ก็กินอาหารที่มีประโยชน์และออกกำลังกาย ”
“ แค่เนี่ย? ”
“ จ้า ” ทำแค่เนี่ยแต่ทำไมมันมีตั้งเท่านี้ล่ะเนี่ย(ปกติก็ทำเหมือนกัน)
พอไอ้เปรต(เปลี่ยนสรรพนามในการเรียกครั้งที่สาม)กินข้าวเสร็จมันก็เดินไปล้างจาน
เช้าวันใหม่ แสงอาทิตย์อ่อนๆยามเช้าเล็ดลอดเข้ามาจากซอกหน้าต่างของหลายๆบ้าน
ทอแสงวิบวับเจิดจ้าซะเหลือเกินนนนน โอ้ย พระอาทิตย์ครับจะรีบ
ผุดโผล่ขึ้นมาทำไมว้ะเนี่ย ทำงานช้านิดหน่อยคงไม่โดนไล่ออกหรอก
แสบตาวุ้ย จะนอนต่อก็นอนไม่ได้
หือ กลิ่นอะไรหอมๆ
ผมเดินงัวเงียลงมาชั้นล่างและตรงไปยังห้องครัว
“ อรุณสวัสดิ์จ๊ะ ” ก็พบไอ้สมหวัง ยืนอยู่ในนั้น
“ ทำอะไรของแกว่ะ ”
“ แหม ก็เห็นๆกันอยู่ไม่น่าถามเลย ” ยิ่งพูดเหน่อยิ่งเพิ่มดีกรีกวนโอ๊ยอีกนะแก
“ ตอบอย่างนี้เตะสักทีดีไหม(พูดเหน่อ) ” ผมทำท่ายกขาท่าเตรียม
“ อะ อ่า ขอโทษจ๊ะพี่เรนคนน่ารัก ”
“ หืม น่ารักบ้านปู่ทวดเอ็งอ่ะดิ หล่อเว้ย ”
“ จ๊ะ จ้า พี่เรนคนหล่อ ” ยิ้มอีกและ ชอบโชว์ฟันขาวๆจังนะเอ็ง
“ ทำอาหารเช้าหรอ มีประโยชน์เหมือนกันนิ แต่นี่มันยังตีห้าห้าสิบห้าอยู่เลย ”
“ บ้านนอกน่ะเขาตื่นกันเช้าตั้งแต่ไก่โห่เลยนะจ๊ะ
แล้วแม่ก็มักจะสอนอยู่เสมอว่า อยู่บ้านท่านอย่านิ่งดูดาย ”
“ นายน่ะโชคดีจังจังนะ ที่มีแม่คอยสอนอะไรให้หลายๆอย่าง ”
ผมก็อยากจะให้แม่มาคอยนั่งสอนนั่งบ่นเวลาผมทำอะไรไม่ดีเหมือนกันนิ
“ ทำไมพี่เรนถึงพูดเหมือนว่าแม่ไม่อยู่ด้วยอย่างนั้นล่ะ ”
“ เอ้อ อาหารเช้าทำอะไรน่ะหะสมหวัง ” ผมเปลี่ยนเรื่องคุย
“ อ่อ ผัดกระเพราไก่จ๊ะ ” เหมือนสมหวังจะงงที่ผมเปลี่ยนเรื่อง
แต่ก็ไม่ถามอะไร
“ มาชิมหน่อยสิ...ทำไมมันเค็มอย่างนี้ว้ะ ไม่ผ่านแบบนี้ไม่ผ่านนะสมหวัง ”
“ ปกติ ไม่ค่อยได้ทำอาหารเท่าไหร่น่ะจ๊ะ ”
“ ถอยๆ เดี๋ยวพี่จัดการเอง ” ผ่านไปไม่นาน อาหารเช้าก็ถูกจัดวางอยู่บนโต๊ะ
(เมนูแล้วแต่จะมโนว่าเป็นอะไร)
“ อร่อยจังเลยจ้า พี่เรนเนี่ยมีเสน่ห์ปลายจวักจังเลยนะจ๊ะ ”
“ ขอบใจ นอกจากแกจะบ้านนอกแล้วยังโบราณอีกนะเนี่ย ”
แต่ละคำที่พูด มันให้ความรู้สึกว่า ย้อนไปยุคสิบปีที่แล้ว
“ แหมะ พี่เรนน่ะโบราณกว่าฉันอีกนะจ๊ะ ”
“ อ่าวไอ้นี่จริงๆแล้วสันดานเอ็งชอบเถียงคำไม่ตกฟากสินะ
โบราณตรงไหน ” ไอ้นี่กวนโอ๊ยเป็นบ้า ถ้ามันไม่ใช่ลูกของเพื่อนพ่อนะ
ไฟ้วกันได้เลย
“ ก็พี่เรนชอบพูดภาษาพ่อขุน เอ็ง อะไรประมาณนี้นี่จ๊ะ ”
ขอร้องล่ะ ถ้าจะพูดแบบนี้ก็อย่าเหน่อได้มั้ยอยากจะหัวเราะ
“ นี่เอ็ง เอ้ย นายซื่อหรือบ้ากันแน่เนี่ย ”
“ โทษทีจ๊ะ ฉันคนซื่อ ” แล้วทำตาแป๋ว ถ้าสาวน้อยสาวใหญ่มาเห็นคงจะบอกว่าน่ารัก
แต่สำหรับผมน่าถีบมากเลยครับ
แล้วก็เงียบไปพักหนึ่ง
“ พี่เรน ”
“ อะไร ” ก้มหน้าก้มตากินข้าวต่อ
“ พี่เรนเป็นทอมใช่ไหม ” พรวด(เสียงข้าวพุ่ง)
“ แกเอาสมองส่วนไหนคิดว่ะ ยังดูไม่ออกอีกหรอ ”
“ ไม่ออกจ๊ะ ”
“ งง ตรงไหนของแกฟระ”
“ ก็พี่เรนหน้าเหมือนผู้หญิง แต่เสียงเป็นผู้ชายนี่ ”
“ หน้าฉันเนี่ยนะเหมือนผู้หญิง ” ชี้หน้าตัวเอง สมหวังพยักหน้า
“ โอ้ยตาย เด็กบ้านนอกเค้าว่าไม่โกหกไม่ใช่หรอ ”
“ แล้วฉันได้โกหกที่ไหนกันล่ะจ๊ะ ”
“ เหมือนมากมั้ย ” รู้สึกเสียศูนย์เลยที่โดนทักแบบนี้
“ ก็...พี่เรนหน้าหวาน น่ารักก็ว่าได้ ตัวก็เล็กหรือเรียกว่าเตี้ยก็ได้
จากการประเมินด้วยสายตาแล้ว จะผอมไปในสายตาผู้ชายนะ ”
“ โห แย่ว่ะ ว่าแต่คนอื่น นายก็มีดีแค่สูงใช่มั้ยว่าแต่สูงเท่าไหร่ว่ะ
หุ่นเนี่ย อย่างกับไม้เสียบผีเลยสิท่า ”
“ ส่วนสูงก็ 185ซ.ม. วัดเมื่อหลายเดือนที่แล้วไม่รู้ว่าแห้งไปรึเปล่า
พี่เรนจะดูมั้ยจ๊ะ ” สูงไปไหนว่ะ(ตัวเองสูง174)กะจะสอยมะม่วงโดยไม่ต้องใช้ไม้เลยใช่มั้ย
พูดจบสมหวังก็เปิดเสื้อขึ้นแม่เจ้าโว้ย ซิกแพกที่ผมใฝ่ฝันว่าอยากมี(ได้แค่ฝัน)
กล้ามหมอนี่สวยชะมัด อิจฉามัน
“ มีวิธีดูแลตัวเองยังไง บอกมาให้หมดเลยนะ ” อยากลองนำมาใช้กับตัวเองบ้าง
“ ก็กินอาหารที่มีประโยชน์และออกกำลังกาย ”
“ แค่เนี่ย? ”
“ จ้า ” ทำแค่เนี่ยแต่ทำไมมันมีตั้งเท่านี้ล่ะเนี่ย(ปกติก็ทำเหมือนกัน)
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
