รักได้ไหมถ้าหัวใจบ้านนอก
เขียนโดย 
forgetme
วันที่ 29 เมษายน พ.ศ. 2559 เวลา 12.49 น.
แก้ไขเมื่อ 30 เมษายน พ.ศ. 2559 06.35 น. โดย เจ้าของนิยาย
2)
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ“ แล้วของน่ะเอามาไว้บ้านฉันได้เลย ” แล้วหมอนั่นก็เดินไปหยิบกระเป๋าที่อยู่หน้าร้าน
“ จะไปอยู่กับฉันวันนี้เลยหรอ ” ผมถามเจ้าเด็กนี่
“ ไม่ไปวันนี้ก็ไม่มีที่นอนแล้วจ๊ะ ”
“ อ่าว ไอ้เด็กบ้านนอกนี่ กวนโอ้ยหรอ ”
“ เปล่าจ๊ะ ” มีท่าประกอบโบกไม้โบกมือ
“ พอดีว่าลาออกจากหอในแล้ว ”
“ มีอะไรจะถาม ”
“ อะไรจ๊ะ ถ้าฉันตอบได้ก็จะตอบให้จ๊ะ ”
“ ทำไมแกต้องพูดเหน่อด้วยว่ะ พูดปกติไม่ได้ไง ”
“ มันเป็นภาษาบ้านเกิดนี่จ๊ะ แม่บอกว่าจะอยู่ที่ไหนก็อย่าลืมรากเหง้าของตัวเอง ”
“ ออ...น่าชื่นชม ดีนะจ๊ะ(เสียงเหน่อ) ”
“ 555... ”
“ หัวเราะอะไรว่ะ ”
“ พ่อฉันบอกว่า ถึงพี่เรนจะชอบโวยวายเสียงดัง ดูนักเลงนิดหน่อยแล้วก็
กวนตีนเขาไปเรื่อย แต่ก็เป็นคนดี เป็นกันเองดี เหมือนมีพี่เลยน่ะจ๊ะ ”
“ โห แน่ใจนะ ว่าลุงยศพูดแบบนี้ ถ้าไม่ใช่นะโดน ”
“ ใช่จ๊ะ หนุ่มบ้านนอกไม่เคยโกหกใคร ”
“ ลุงยศเค้าเป็นคนยังไงกันแน่ว่ะ ”
“ ถ้าอยากรู้เดี๋ยวว่างๆจะถามให้นะจ๊ะ ”
“ พูดอย่างกับไม่รู้จักกัน ” งงกับไอ้เด็กนี่จังเยย
“ แต่ละคนมีนิสัยหลากหลายแง่มุม เราไม่สามารถรู้ได้ว่าเขาเป็นคนยังไง
นอกจากตัวของเขาเอง ”
“ คำพูดดูดีเนอะ ” แล้วผมกับไอ้สมหวังก็เดินมาถึงบ้านของผม
(บ้านอยู่ใกล้ร้านประมาณครี่งกิโลเมตร)
“ มีห้องว่างอีกห้องอยู่ชั้นสองริมขวาสุด นายขึ้นเอาของไปเก็บก่อนเดี๋ยวฉัน
ทำความสะอาดเสร็จแล้วค่อยจัดข้าวของ ระหว่างรอนายก็ไปอาบน้ำละกัน
ลองหาดูห้องน้ำอยู่ชั้นล่างมีแค่กระเป๋าสองใบหรอ ”
“ จ๊ะ พอดีของฉันไม่เยอะ ”
“ แล้วกินอะไรมารึยังเนี่ย ” ครอก.... โครก....ยังไม่ทันได้คำตอบก็เกิดเสียงประหลาดบางอย่างขึ้น
“ เสียงอะไรอ่ะ... ” ระแวงเว้ย ผมไม่ได้กลัวผีนะ แต่โครตกลัวเลย อย่าบอกใครนะ
ว่าผมกลัวผี อายเค้า
“ เสียงท้องฉันเองจ๊ะ ” สมหวังยกมือขึ้นแล้วยิ้มแห้งๆ
“ ถุย ยังไม่ได้กินอะไรมาว่างั้น ”
“ จ๊ะ ”
“ ยังไม่ได้กินอะไรมาแล้วทำไมไม่บอก จะได้กินที่ร้านเลย ”
“ ก็ฉันเกรงใจนี่จ๊ะ อีกอย่างไม่รู้จักใครเลย ”
“ ใครบอกว่าจะให้กินฟรี ”
“ อ่าว ” หน้าตาฮาจุงว่ะ
“ ฉันล้อเล่น จะกินอะไร เดี๋ยวทำความสะอาดห้องเสร็จแล้วจะทำให้กิน ”
“ เอา อะไรก็ได้จ๊ะ ไม่ค่อยอยากรบกวนพี่เรนมาก ”
“ งั้นเอามาม่าละกันนะ ไม่ยุ่งยากดี ”
“ ไม่มาม่าไม่ได้หรอจ๊ะ กินจนเหลืองหมดแล้ว ”
“ แล้วจะกินอะไรล่ะ ”
“ ข้าวไข่เจียวได้ไหมจ๊ะ ฉันชอบกินข้าวไข่เจียวฝีมือแม่ ” แต่ฉันไม่ใช่แม่นายนะ
“ เคๆ ไปอาบน้ำอาบท่าได้แล้ว ” จะว่าไปหน้าหล่อแล้วพูดเหน่อมันก็แนวดีว่ะ
อยากทำได้บ้างจัง(ได้ข่าวว่าชอบล้อเค้านิ)
“ ฮัดเช้ยยยยยยย!! ” คันจมูกชะมัด
“ เป็นอะไรจ๊ะ ” สมหวังเดินเข้ามาในห้อง
“ ฝุ่นน่ะสิ ”
“ หยากไย่กับแมงมุมเต็มหัวเลยจ๊ะ ” สมหวังชี้ที่หัวผม
“ เอาออก ไปดิ เร็ว!! ” ผมวิ่งไปหาสมหวัง นอกจากจะกลัวผีแล้วผมยังกลัวแมงมุมอีก
ไม่ได้อยากจะเป็นคนแบบนี้สักหน่อย ปัญญาอ่อนว่ะตัวเรา
“ จ้าๆ อย่าดิ้นสิจ๊ะ ” เด็กนี่มันสูงกว่าเราอีกหรอวะ เจ็บใจ
“ เรียบร้อยแล้วจ้า พี่เรนนี่เป็นนักเลงที่มุ้งมิ้งจังนะจ๊ะ ” ดูมันพูด
“ เด็กบ้านนอกสูงแบบเอ็งหมดรึเปล่าว่ะ ”
“ ไม่หรอกจ๊ะ ตอนเด็กแม่ชอบให้ฉันกินของมีประโยชน์พวกผักผลไม้ไรเงี่ย
ฉันก็เลยสูง แต่ไอ้เปี้ยกเตี้ยมาก เพราะมันกินแต่ขนม พี่เรนก็ไม่ชอบกินผักใช่มั้ยจ๊ะ ”
เปี้ยกนี่น่าจะเป็นชื่อเพื่อนแกสินะ เด็กบ้านนอกเค้าว่ากันว่า(ใคร) เป็นคนพูดตรง
แต่มันก็เกินไปนะ ถ้าไม่ใช่ลูกเพื่อนพ่อนะผมจะ(กระโดด)ตบหัวมัน
“ ข้าวไข่เจียวเสร็จแล้ว ”
“ ขอบคุณจ้า อร่อยจังเลย เหมือนแม่ทำให้กินเลย คิดถึงแม่จังเลย ”
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
