รักได้ไหมถ้าหัวใจบ้านนอก

“ shit!...ตื่นมาไหงมันช้ำวะแก้มตู ”   ผมโวยวายเมื่อส่องกระจกในห้อง

ตอนตื่นนอน

“ ผมบอกแล้ว ให้ทำแผลดีๆ หมัดคนนะครับ ไม่ใช่อุ้งเท้าแมว ”

ตอกย้ำจังนะ

ณ ร้านครัวไทย

“ สวัสดีครับ ”

“ จ้า เรนแก้มลูกไปโดนอะไรมาน่ะ ”

“ ... ”   สมหวังเงียบไปเลย ไม่ช่วยกันเลย T.T

“ อะ เอ่อ โดนแมวแถวบ้านต่อยหน้ามาน่ะครับ ”

“ หึหึ แมว ”   สมหวังหัวเราะเบาๆ

“ เอ...แมวที่ไหนต่อยเป็นล่ะหื้ม? ”   ยายไม่ต้องสงสัยมากก็ได้

“ น่า ไม่มีอะไรหรอกครับ ”

“ จริงหรอจ๊ะสมหวัง ”

“ ครับ คุณยาย ”

และแล้ววันมหาวิทยาลัยก็มาถึง ไวจัง -_-

“ สมหวังเร็วๆหน่อย ”

“ ครับๆ ” ส่วนบุญมีน่ะหรอ สอนวธีหาข้าวกินเองแล้วล่ะครับ

เพราะอาหารมันผมวางไว้ต่ำๆ

“ ก่อนไปมหาลัย แวะไปบ้านเพื่อนผมหน่อยได้มั้ยครับพอดี

ฝากรถไว้บ้านมัน ”

“ อ่า ”   สมหวังซ้อนรถผม ตัวหนักวะ

ผมก็บึ่งฟีโน่คู่ใจของผมออกไป

เมื่อถึงที่หมายสมหวังลงจากรถ เห้อรถเบาลงเยอะเลย

บ้านสวยจัง แม้จะไม่ใหญ่มาก สมหวังกดกริ่งหน้าบ้าน

“ ดีองศา ไม่ได้เจอกันตั้งนาน ฉันมาเอารถที่ฝากไว้น่ะ ”

“ อ่า นายไม่พูดเหน่อแล้วน? รถอยู่ตรงโรงรถน่ะเดี๋ยวเราไปเอากุญแจมาให้ ”

“ 555ว่าแล้วต้องแปลก องศา พี่เรน พี่ที่ฉันอยู่ด้วยตอนนี้ ”

“ สวัสดีครับ พี่เรน ”

“ อ่า ดี ”   แล้วองศาก็เดินเข้าไปในบ้าน

“ พี่เรนเดี๋ยวผมไปเอารถก่อนนะครับ ”

สักพักสมหวังก็จูงรถตัวเองออกมา โห BMW

“ ว่าแต่ทำไมนายมาฝากรถกับเราล่ะ บ้านคีย์ใกล้กว่า ”

“ ฝากไว้กับมัน มันก็เอาลูกฉันไปขับเล่นสิ

เดี๋ยวฉันไปก่อนนะเจกันที่มหาลัย ”

“ อยู่คณะเดียวกันหรอ กับองศาน่ะ ”

“ เปล่าครับ มันอยู่คณะแพทย์ ”

โห หมอนี่หว่า เด็กอัจฉริยะ ผมและสมหวังต่างบึ่งรถคู่ใจออกไป

มหาวิทยาลัย

“ สมหวังนายนัดเพื่อนไว้ตรงไหน ”

“ ไม่ได้นัดครับ แต่ละคนอยู่คนละคณะ ”

“ ออ ฉันก็เหมือนกัน ”

“ เรนไม่ได้เจอกันนานเลย ”   ผมหันไปทางต้นเสียง

“ อ่าว นภดลเพิ่งมถึงหรอ ”   เพื่อนแสนเด็กเรียนของผม มันอยู่คณะแพทย์เหมือนองศาเลย

สักพักก็มีเฟอร์รารี่มาอีกคัน เลื่อนกระจกลง

“ สมหวัง เราก็คิดว่านายเข้าไปข้างในละ ”

สรุปตอนนี้ ผม นภดล สมหวังและองศานั่งอยู่ตรงน้ำพุของมหาลัย

บรรยากาศดูอึมครึม

“ เออ จริงสิองศา นภดลก็อยู่คณะแพทย์นะ มันเรียนเก่งด้วย

ว่างๆก็มาติวกับมันได้ ”     ผมทำลายความเงียบ

“ จริงหรอ ครับ ผมไม่ยักเห็นพี่เลย ”

“ พี่ก็ไม่ได้เก่งอะไรแบบที่สมหวังบอกหรอก ”   นภดลขยับแว่น มันขี้อายครับ

“ อยู่คณะเดียวกันแต่ผมไม่เห็นพี่เลย ”   ท่าทางสุภาพอะไรแบบนี้ต่างจาก

ผมมองสมหวังแวบหนึ่ง เจ้าตัวทำหน้างงๆ

“ พี่ไม่ค่อยได้อยู่ห้องสมุดน่ะ ปกติจะกลับไปอ่านหนังสือที่บ้าน ”

ผมนั่งฟังสองคนนี้พูด สมหวังก็เช่นกัน น่ารักว่ะอย่างกับพี่น้องคุยกัน

ในบบรรดาเพื่อน ผมเจอนภดลน้อยที่สุด เพราะมันเรียนหนัก

แต่เวลามันไม่สบายใจ มันจะโทรมาคุยกับผมนะ

“ สมหวัง เมื่อกี้คีย์บอกเราว่า รอนายอยู่ในคณะแล้วนะ ”

“ แล้วนายจะไปกับฉันมั้ย อ้อมไกลนิด ”

“ ไม่เป็นไรเราขี้เกียจเดิน55 ”