รักได้ไหมถ้าหัวใจบ้านนอก
เขียนโดย 
forgetme
วันที่ 29 เมษายน พ.ศ. 2559 เวลา 12.49 น.
แก้ไขเมื่อ 30 เมษายน พ.ศ. 2559 06.35 น. โดย เจ้าของนิยาย
12)
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ“ ฉันไม่เคยบอกว่าตัวเองเป็นนักเลง ไม่ใช่เที่ยวมีเรื่อง
คนจริงเค้าไม่กร่างวะ ”
“ กลัวก็บอกนะครับรุ่นพี่ ” หึไอ้เด็กปากไม่สิ้นกลิ่นน้ำนม
“ หมาหมู่? ถุ้ย! ”
“ จัดการมัน ” รุ่นน้องสองคนวิ่งมาทางผม
//สมหวัง//
เหมือนได้ยินเสียงพี่เรนคุยกับใครอยู่นอกบ้าน ผมมองออกไปทางหน้าต่าง
เห้ย!! พี่เรนกำลังต่อยกับรุ่นพี่คณะผมนิ สองคนนี้รู้สึกจะกร่างมากด้วย
มารุมกันเลยหรอ ผมวิ่งลงมายังชั้นล้างทันที
“ ถุ้ย...อ่อนวะ ขนาดรุมนะ ” สุดยอดไม่น่าเชื่อว่าหน้าแบบนั้น
จะเก่งเรื่องวิวาท ชายสองคนนั้นน่วมเลย
“ พี่เรน ข้างหลัง ”
“ โอ้ย ” แม้พี่เรนจะเอี้ยวตัวหลบทันแต่ก็โดนไม่หน้าสามฟาดที่แขน
รู้สึกไม้นั้นวางอยู่หน้าบ้านเรานิ
“ หึ ไอ้หมูกระจอกสู้ไม่ได้แล้วใช้อาวุธหรอ ”
“ ไปนอนหยอดน้ำข้าวต้มเถอะ ” ผมรีบวิ่งไปดึงไม้จากมือชายคนนั้น
“ รุ่นพี่ผมว่ารุ่นพี่รีบกลับบ้านไปนอนเถอะครับ มันดึกแล้ว ”
ผมมองต่ำ
“ ไอ้เปรตนี่ใครวะ หน้าคุ้นๆ ”
รุ่นพี่ง้างมือจะชกผม ผมรับหมัดไว้ แล้วมองหน้าแบบตาไม่กระพริบ
“ มันดึกแล้วนะครับ กลับบ้านไปนอนเถอะ ผมว่า ”
“ (รึไอ้นี่มันเป็นหัวโจกแก๊งไหนว้ะ) ”
“ (สมหวังนายเป็นนักเลงกับเค้าด้วย) ”
“ ถ้าอยากวิวาท...ตอนนี้พี่เรนคงไม่ไหว ผมยินดีเป็นคู่มือให้ ”
ผมยิ้มมุมปาก รู้สึกอีกคนจะเหงื่อเปียกตรงไรผมนะ
“ (ตูเจอเซียนเรอะ) ฉันจะกลับละ ฝันดี ”
“ ครับ ไว้เจอกันนะ อยู่คณะเดียวกัน ”
แล้วชายร่างท้วมคนนั้นกับลูกน้องก็ขึ้นรถแล้วขับออกไป
//สมหวังจบ//
“ พี่เรนเป็นไรรึเปล่าครับ ”
“ แค่ปากแตกกับแขนเคร็ดน่ะ ว่าแต่แกเนี่ยเป็นนักเลงกับเค้าด้วยหรอ ”
“ แปล่าหรอกครับ แค่เพื่อนผมเคยบอกว่า ถ้ามีคนมาหาเรื่อง
ให้ทำแบบนี้ แล้วจะไม่มีใครมาทำอะไร ”
“ มันก็จริงนะ ไอ้แซคกลัวจนหางจุกตูด ”
“ 555จริงหรอครับ ”
“ ก็แกมันเปรตนี่หว่า หุ่นก็ฟิต ใครก็ไม่อยากมีเรื่อง ”
“ แล้วทำไมตัวเล็กๆอย่างพี่เรนถึงมีละจ๊ะ
ไม่น่าเชื่อว่าวิวาทเก่งขนาดนี้ ”
“ มันวิ่งมาเองนิ ฉันบอกมันจะนอนละๆ หลายรอบละ ”
“ ครับๆ เข้าบ้านทำแผลก่อนดีกว่านะ ”
ระหว่างทำแผล
“ น่า สมหวัง แผลมันเล็กนิดเดียว ตื่นมาก็หายแล้ว ” ผมบัดมืออีกคนที่กำลัง
จะเอาแอลกอฮอล์มาป้ายแผลผม
“ ไม่ได้ครับพี่เรน เดี๋ยวแผลติดเชื้อ ”
“ โดนต่อยนะเว้ยไม่ใช้โดนตะปูตำ ” ผมปัดๆมือของสมหวังทั้งที่แขนยังเจ็บ
ตี๊ดิ่ง!! เสียงไลน์ผมดัง สมหวังเอื้อมมือไปคว้าโทรศัพท์ผม
“ อย่ามัวแต่คุยกับสาว ห่วงตัวเองก่อนครับ ”
“ โฮ่ง! ” บุญมีแกเห็นด้วยกับสมหวังรึ ผมทำหน้าเบี้ยว
“ ถ้าอยากคุยเดี๋ยวผมพิมพ์ให้เอามั้ยครับ ”
“ ใครทักมาอ่ะ ” ผมถามสมหวัง สมหวังเปิดไลน์ของผม
“ ... ”
“ จะเงีบยทำไมวะ ”
“ รหัสหน้าจออะไรครับ ”
“ แหมะ แล้วก็เงีบยซะลุ้นเลย 3329444 ” ผมบอกรหัสสมหวัง
“ ... ”
“ ใครทักมา? ”
“ โฮ่ง ” ขนาดบุญมียังลุ้นเลย
“ คนส่งคุกกี๊รันมาครับ ”
“ -_- ” ผม
“ ^_^ ” สมหวัง
“ โฮ่ง ”
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
