The magic book

กรุณาอ่านบทนำก่อนนะค่ะ
 
               ติ๊ดๆๆๆ....
               "อืม..."ร่างบางที่นอนอยู่บนเตียงขยับตัวอย่างรำคาญก่อนจะยื่นมือไปปิดนาฬิกาปลุกบนหัวเตียง ผ้าห่มถูกดึงขึ้นเพื่อบังแสงสว่างที่ลอดเข้ามาทางหน้าต่าง
               ติ๊ดๆๆๆ....
               นาฬิกาปลุกดังขึ้นอีกครั้ง ร่างบางขมวดคิ้วอย่างขัดใจ มือปัดนาฬิกาตกลงพื้น ก่อนจะเริ่มดำดิ่งสู่ความฝันอีกครั้ง
               'เดี๋ยวก่อนนะ วันนี้มัน...'
                ร่างบางลุกพรวดจากที่นอน เหมือนกัับนึกอะไรออก ตาสีเขียวมรกตมองไปยังนาฬิกาปลุกที่ตนพึ่งปัดตกพื้นไป
               '7:45'
               "ส... สายป่านนี้แล้วหรอเนี้ย!!!"
 
 
               
                "ส... สายป่านนี้แล้วหรอเนี้ย!!!"
               "หืม... นี่ตื่นสายตั้งแต่วันแรกเลยหรอเนี้ย"
               เด็กหนุ่มส่ายหน้าอย่างเอือมระอาให้กับเสียงที่ลงมาจากชั้นบน ริมฝีปากได้รูปหยักยิ้มที่มุมปากเมื่อนึกภาพของผู้เป็นพี่  เขามีตาสีเขียวอ่อน ผมสีน้ำตาลเข้มเหลือบดำ ผิวไม่จัดว่าขาวนัก แต่มองโดยรวมแล้วจัดว่าเป็นเด็กหนุ่มที่จัดว่าหล่อเหลทีเดียว 
               "พี่!! กับข้าวเสร็จแล้วนะ"
               "ร... รู้แล้วน่า!!"
               เด็กสาววิ่งลงบันไดมาจากชั้นสอง ผมสีน้ำตาลอ่อนยาวประบ่าถูกรวบด้วยริบบิ้นสีเขียวอ่อนอย่างลวกๆ ร่างบางถูกสวมทับด้วยชุดกะลาสี เครื่องแบบนักเรียนม.ปลาย เหมือนกับเด็กสาวทั่วๆไป จะต่างก็เพียงแต่ กางเกงซ้อนขายาวกรอมเท้าที่เลยกระโปรงลงมา ความจริงแล้วมันไม่ใช่กางเกงซ้อนแต่อย่างใด มันคือกางเกงชุดนอนที่เด็กสาวใส่นอนนั้นเอง
               "ระวั--"
               เด็กหนุ่มพูดยังไม่ทันจบคำ เด็กสาวก็สะดุดขากางเกงเสียหลักล้ม ไถลตัวลงมาจากบันได
               "โอ้ย ฮ่าๆๆๆ พี่ไม่เบื่อบ้างหรอ ที่วิ่งตกบันไดเพราะลืมเปลี่ยนกางเกงอ่ะ แถมแต่ละวันยังล้มคนล่ะท่าอีก โอ้ย"
               "มาซาโกะ เป็นไรไหมลูก อายาชิ! หยุดหัวเราะพี่ได้แล้ว"
               "คร้าบบบบ"
               อายาชิทำหน้าตายใส่ผู้เป็นแม่ ก่อนจะไปช่วยพยุงพี่สาวมาทานข้าว
 
 
 
               "อรุณสวัสดิ์ทุกคน ฉันมาทันสินะ"
               "ใช่ มาทันอย่างฉิวเฉียดเลยล่ะ คิโนมิคุง"
               พี่น้องคิโนมิหันหลังไปก็พบกับเจ้าของเสียง อาจารย์โคบากิ อาจารย์มาดขรึมสุดเนี๊ยบ เจ้่าของตำแหน่งอาจารย์ที่ปรึกษายืนอยู่ด้านหลังของพวกตน มาซาโกะกับอายาชิรีบวิ่งไปนั่งที่โต๊ะของตนตามที่ถูกจัดไว้บนกระดานทันที
                "อรุณสวัสดิ์มาซะจัง"
               เด็กสาวหน้าตาสะสวยกลา่วทัก ทันทีที่มาซาโกะนั่งลงข้างๆตน ผมสีดำสนิทยาวถึงกลางหลังถูกถักเปียอย่างอย่างสวยงาม ริมฝีปากได้รูปหยักยิ้มขึ้นเล็กน้อย
               "อรุณสวัสดิ์เคโกะ"
               "วันนี้ก็ตื่นสายอีกแล้วหรอคะเนี้ย"
               "ถ... ถึงยังไงฉันก็มาทันล่ะน่า"
               "จริงหรออออ"
               "จ... จริงสิ!!!"
               นัยเนตรสีฟ้าเข้มอย่างพวกลูกครึ่งปรายตามองคนไม่รู้กาลเทศะอย่างดุๆ คิ้วได้รูปขมวดเป็นปมอย่างคนกำลังหงุดหงิด ส่งผลให้ร่างบางสะดุ้งก่อนจะรีบส่งยิ้มแหยๆไปให้เป็นเชิงขอโทษ แต่แล้วเสียงหัวเราะจากคนข้างก็ทำให้นัยตาสีมรกตจ้องอย่างเคืองๆ
               "ห... หัวเราะอย่างนั้นหมายความว่ายังหา"