Boreas love mafia ทัณฑ์ร้าย นายมาเฟียเลือดเย็น

บทที่ 4  ปลุกเสือร้าย

ภายในห้องนอนใหญ่สงบเงียบไร้เสียงพูดคุยใดๆเฟอร์นิเจอร์เน้นสีโทนมืดตัดกับพื้นห้องที่เป็นสีขาวทำให้ดูเป็นส่วนผสมที่ลงตัว  บนเตียงนอนขนาดคิงส์ไซส์ปรากฏร่างบางของชายหนุ่มหน้าหวานนอนสลบไสลอยู่

3 ชั่วโมงแล้วที่จันทร์ถูกพาตัวมาไว้ที่นี่   พระอาทิตย์เริ่มลาขอบฟ้าเป็นผลให้ภายในห้องที่ไร้แสงไฟเริ่มมืดสลัว 

“อื้อ ที่นี่ที่ไหนนะ” เสียงหวานครางแผ่วเบา ร่างบางเริ่มรู้สึกตัวหลังจากยาหมดฤทธิ์แล้ว  จันทร์เริ่มรู้สึกกลัวขึ้นมาจับใจเมื่อนึกถึงเรื่องก่อนหน้านี้ได้ เขาโดนจับตัวมา!  แล้วใครกันล่ะที่เป็นคนทำในเมื่อเขาก็ไม่ได้มีศัตรูที่ไหน ดวงตาเรียวราวกับกวางป่ากวาดมองสำรวจไปรอบบริเวณห้องอย่างหาทางหนี  ใช่ เขาต้องรีบหนีออกจากที่นี่ก่อนเพราะไม่รู้เลยว่าใครเป็นคนจับตัวเขามา  แล้วจับมาทำไม เขาไปทำอะไรให้ แล้วที่นี่ที่ไหน

“โอ๊ย! ยิ่งคิดก็ยิ่งปวดหัว หนี เราต้องหนีให้ได้ก่อน”ร่างบางพึมพำกับตัวเองเบาๆ  คิดได้ดังนั้น ขาเรียวก็ก้าวลงจากเตียงอย่างเร่งรีบ

“แอ๊ด ” หากแต่ยังไม่ทันได้ก้าวไปไหนประตูก็ถูกเปิดเข้ามาเสียก่อน

“ตื่นแล้วเหรอ”เสียงทุ้มเอ่ยถามเมื่อเห็นว่าคนบนเตียงรู้สึกตัวแล้ว

“คุณเป็นใคร จับผมมาทำไม แล้ว ..”

“จุ๊ๆ ใจเย็นเด็กน้อย เรายังมีเวลาอยู่ด้วยกันอีกเยอะ” 

“ยะ อย่าเข้ามานะ” เอ่ยห้ามเสียงสั่นเมื่อร่างสูงของคนแปลกหน้าเริ่มเยื้องย่างเข้ามาใกล้เรื่อยๆ  แต่ร่างสูงกลับไม่ฟังและไม่มีทีท่าว่าจะหยุดตามที่ร่างบางบอกอีกต่างหาก

“บอกว่าอย่าเข้ามาไง  ออกไปนะ ” ห้ามเสียงลั่น มือเรียวเล็กควานหาของที่พอจะเป็นอาวุธป้องกันตัวได้  หากแต่มีเพียงแค่หมอนข้างและผ้าห่มเท่านั้นที่พอจะใช้ได้   ร่างบางฟาดหมอนลงบนใบหน้าหล่อเข้มเต็มแรงหากแต่กลับไม่มีผลใด เพราะร่างสูงใช้แขนปัดจนกระเด็นไปไกล  ทั้งหมอน หมอนข้าง ผ้าห่มที่กระหน่ำฟาด ตี และทุบจนเหนื่อยก็ไม่ได้สะเทือนร่างสูงแม้แต่น้อย แต่ร่างบางต่างหากที่หมดแรงไปเลยทีเดียว

คารอสมองร่างบางบนเตียงที่นั่งหอบอย่างเหนื่อยอ่อนเสียเต็มประดาแล้วลอบยิ้มอย่างอดไม่ไหวกับการกระทำของร่างบาง  มีอย่างที่ไหนเอาของแบบนั้นมาสู้กับผู้ชายตัวโตอย่างเขา แถมตัวเองก็ตัวบางร่างเล็กผิดกับกับผู้ชายทั่วไป  แต่เพียงไม่นานก็ต้องหุบยิ้มลงฉับพลันเมื่อนึกขึ้นได้ว่าเขาจับผู้ชายคนนี้มาทำเพราะ

มันทำให้พี่ชายเขาต้องเป็นอย่างนี้    เมื่อคิดได้ดังนั้นร่างสูงก็อาศัยจังหวะที่ร่างบางเผลอรวบตัวเข้ามาไว้ในอ้อมแขนแกร่ง  รวบมือบางทั้งสองข้างไว้ด้วยมือเพียงข้างเดียว

“ปล่อยนะ! ปล่อยสิโว้ย แล้วคุณจับผมมาทำไม”  ร่างบางดิ้นรนอยู่ภายใต้อ้อมแขนแกร่ง ก็รู้อยู่หรอกว่าไม่มีทางหลุดพ้นจากพันธนาการอันแน่นหนานี้ได้ แต่ก็ดีกว่าอยู่เฉยๆและยอมรับความผิดที่เขาไม่ได้ก่อไว้

“หึ  นายนี่เล่นละครเก่งดีนะ”

“เล่นละครอะไรของคุณ  ผมไม่รู้เรื่อง”   เสียงหวานตวาดขึ้นอย่างไม่พอใจ  แม้จะปฏิเสธเท่าไร แต่คนตรงหน้ากลับไม่ยอมฟังเขาเลยสักนิด

“ไม่รู้เรื่องงั้นเหรอ  แล้วพี่ชายฉันที่นอนเป็นเจ้าชายนิทราอยู่  นายก็จะบอกว่าไม่รู้ด้วยใช่ไหม”

“ใช่! ผมไม่เคยรู้จักพี่ชายคุณ และก็คุณด้วย”  จบคำของร่างบางความอดทนของร่างสูงก็ดูเหมือนจะขาดผึงลงทันที 

“ได้!  ถ้าอย่างนั้นฉันจะช่วยเตือนความจำให้”

แควก!!

<<< ต่อ >>>

เสียงฉีกขาดของเสื้อตัวบางชั่งบาดใจร่างบางยิ่ง ความกลัวเข้ามาครอบคลุมจิตใจจนแทบคุมตัวเองไม่อยู่ ร่างทั้งร่างสั่นเทาจนคาดไม่ถึง ร่างบางรีบทรงตัวนั่งอย่างเร็วเมื่อร่างสูงผละตัวลุกขึ้นหลังจากที่ผลักจันทร์ลงบนเตียงอย่างแรงแล้วกระชากเสื้อตัวบางจนกระดุมขาดกระเด็นล่วงกระจายลงบนพื้นห้อง  จันทร์ทั้งกลัว และครุ่นคิดหนัก เขาไม่รู้ว่าไปทำอะไรให้ร่างสูงตรงหน้าโกรธนักหนา ถึงได้ทำกับเขาอย่างนี้

“มะ ไม่ อย่าทะ ทำอะไรผมเลยนะ”

“หึๆ ทำไรล่ะ”

“ไม่รู้ ผมไม่รู้ อย่าทำอะไรเลยนะ ผมไม่รู้จักพวกคุณจริงๆ ปล่อยผมไปเถอะ นะ”เอ่ยร้องขอเสียงสั่นความรู้สึกหลากหลายประดังประเดเข้ามาจนตั้งสติไม่อยู่ เขาไม่รู้อะไรเลย มั่นใจว่าไม่รู้จักกับร่างสูงตรงหน้ารวมถึงพี่ชายที่เขาเอ่ยถึงด้วย แต่กลับถูกจับมาอย่างอุกอาจแถมยังโดนกระทำป่าเถื่อนเช่นนี้ โดยที่ผู้กระทำไม่แม้แต่ถามหรือฟังอะไรสักนิด  ในขณะที่อีกคนกำลังกลัวจับใจ อีกคนกลับไม่ได้ใส่ใจกับท่าทีของร่างบางเลย  ดวงตาคมสีฟ้าสวยจ้องมองแผ่นอกเปลือยเปล่าเมื่อเสื้อที่สวมใส่อยู่ตัวบางถูกฉีกออกราวกับต้องมนต์ แผ่นอกสีขาวเนียนน่าลูบไล้ ยอดอกสีชมพูเข้มน่าลิ้มลองยิ่งนัก เสียงหวานราวกันนกการเวกที่เอ่ยอ้อนวอนเขาอยู่นั้น หากเปลี่ยนเป็นเสียงครางจะให้ความรู้สึกดีแค่ไหนนะ คารอสดึงสติของตัวเองให้กลับมาเมื่อคิดได้ว่าเขาไม่ควรคิดอย่างนี้  เขาไม่เคยมีอาการแบบนี้กับใครมาก่อน ไม่เคยรู้สึกแบบนี้กับใคร ความรู้สึกที่อยากจะปรนเปรอความสุขให้กับร่างบางที่นั่งตัวสั่นงันงกด้วยความกลัวอยู่

“หึ จะว่าไปแล้วหุ่นนายก็น่า กิน ไม่ใช่น้อยนะ  หรือนายว่าไง”

“มะ ไม่ ผมเป็นผู้ชายนะ”

“ผู้ชายแล้วไง ในเมื่อมีรูให้เสียบเหมือนกัน”

“บ้า! คุณมันบ้าไปแล้ว ยังไงผมก็ไม่มีทางยอมหรอก”

“อย่าพูดดีไปเลย เปลี่ยนเป็นเสียงหวานๆตอนที่เรามีความสุขกันดีกว่านะ”

“ไม่!!” ตะโกนตอบร่างสูงอย่างไม่ยอม แล้ววิ่งตรงไปทางประตูอย่างเร็วเมื่อร่างสูงเผลอ หากแต่ไปได้เพียงไม่กี่ก้าวก็ถูกคารอสรั้งแขนเรียวไว้อย่างง่ายดายแล้วเหวี่ยงร่างบางลงบนเตียงอย่างไม่ออมแรง   ถึงแม้ว่าเตียงจะนุ่มแค่ไหนแต่ก็ยังทำให้ร่างบางรู้สึกจุกอยู่ดี

“จะหนีไปไหน”

“ปล่อยนะโว้ย ปล่อยสิ”ดิ้นรนอย่างสุดกำลัง เมื่อร่างสูงเริ่มไซ้ซอกคอบางอย่างหยาบโลน แต่ถึงแม้จะดิ้นรนอย่างไรแต่ก็ไร้ผลเพราะขนาดร่างกายและพละกำลังที่ต่างกัน   ริมฝีปากหนาขบเม้มคอบางจนเกิดรอยสีกุหลาบ ร่างหนาทาบทับร่างบางไว้จนแทบขยับตัวไม่ได้ มือหนารวบมือเล็กทั้งสองข้างด้วยมือข้างเดียวไว้เหนือศรีษะ

“อยู่เฉยๆน่า ดิ้นไปก็เหนื่อยเปล่า ยังไงนายก็ไม่รอด หึๆๆ” พูดพร้อมกับหัวเราะอย่างสะใจเมื่อเห็นร่างบางหวาดกลัวจนตัวสั่น มีน้ำใสคลอหน่วยตา ดูน่าสงสารหากแต่ก็ไม่สามารถเรียกความสงสารจากคารอสได้ มือหนาอีกข้างรูปไล้ไปบนแผ่นอกเนียนอย่างหลงใหล นิ้วเรียวแวะสะกิดตุ่มไตสีชมพูทั้งสองข้างเรียกความเสียวกระสันให้กับร่างบางอย่างบังคับไม่ได้   แต่ก่อนที่คารอสจะได้ทำอะไรไปมากกว่าที่คิดก็มีเสียงโทรศัพท์ดังขึ้นมาเสียก่อน

“shit!!”เสียงทุ้มสบถอย่างขัดใจเมื่อโดนขัดจังหวะ หน้าจอแสดงชื่อมือขวาของตนอยู่  ทั้งที่เขาสั่งแล้วเชียวว่าห้ามใครขัดจังหวะไม่ว่ากรณีใดทั้งสิ้น  แต่โรเบิร์ตกลับขัดคำสั่งเขา หากว่าไม่ใช่เรื่องสำคัญมากละก็แม้จะเป็นลูกน้องคนสนิทก็ต้องโดนลงโทษ!

“ว่าไง”

‘ … ’

“อะไรนะ”

‘ … ’

“ได้ ฉันจะรีบไปเดียวนี้”

‘ … ’

“ดูแลให้ดี  ฉันจะไปถึงในอีกครึ่งชั่วโมง”

ติ๊ด

หลังจากตัดสายไป ร่างสูงก็ผลุนผลันออกไปอย่างรวดเร็วโดยไม่สนใจร่างบางบนเตียงอีกเลย   ถึงแม้จันทร์จะอยากรู้ว่ามีเรื่องอะไรกับร่างสูงหรือไม่  แต่ก็โล่งใจเมื่อตนรอดพ้นจากเงื้อมมือมัจจุราชไปได้  แม้จะเป็นเพียงแค่ชั่วคราวก็เถอะ  ร่างบางจัดการกระชับเสื้อที่กระดุมหลุดหมดจนไม่สามารถนำกลับมาใส่ได้อีกแล้วเดินสำรวจทั่วห้องใหญ่เพื่อหาทางหนีทีไล่ไปจากที่นี่ให้ได้ ถึงแม้จะอยากรู้เรื่องราวทั้งหมด แต่ให้เขาออกไปได้ก่อนแล้วค่อยสืบหาความจริงทีหลังก็ไม่สาย  คิดได้ดังนั้นร่างบางก็เร่งหาหนทางก่อนที่ร่างสูงของมัจจุราชจะกลับมา แล้วเขาจะไม่มีโอกาสได้ออกไปอีกเลย  แต่เดินจนทั่วแล้วก็ไม่เห็นจะมีทางไหนที่ สามารถพาเขาออกไปจากที่นี่ได้เลย  เนื่องจากห้องที่เขาอยู่นั้นสูงมาก และที่นี่ก็ไม่ใช่ที่เขาคุ้นเคยเลยสักนิด  ที่แน่ใจคือ ที่นี่ไม่ใช่เมืองไทย!  สุดท้ายก็ต้องกลับไปนอนคุดคู้อยู่บนเตียงจากอากาศเย็นด้วยเครื่องปรับอากาศทรงประสิทธิภาพหลังจากไปปรับอุณหภูมิขึ้นแล้ว  ไม่นานร่างบางก็เผลอหลับไปอีกครั้งด้วยความอ่อนเพลีย

อีกด้าน

ณ โรงพยาบาลxxx ประเทศอิตาลี

เสียงฝีเท้าก้าวอย่างเร่งรีบบอกอารมณ์ของผู้เป็นเจ้าของได้เป็นอย่างดี  จะเป็นใครไปไม่ได้นอกจากคารอส และตามด้วยลูกน้องอีกจำนวนหนึ่งที่เดิมตามผู้เป็นนายอย่างไม่ใกล้มากนัก  เนื่องจากอารมณ์ของผู้เป็นนายตอนนี้เสมือนพายุที่สามารถกวาดล้างใครหรือสิ่งใดก็ตามที่เข้าไปขวางทางมัน

“ริค! เกิดอะไรขึ้น”ยังไม่ทันจะถึงที่หมายดี เสียงทุ้มเปี่ยมไปด้วยอำนาจก็เอ่ยถามคนสนิทมือซ้ายที่ยืนเฝ้าอยู่หน้าห้องของผู้เป็นพี่ชาย

“มีปัญหาเรื่องการผ่าตัดของคุณคริสครับ”

“ทำไม”เอ่ยถามเสียงห้วนอย่างไมพอใจเมื่อได้ฟังคำตอบของลูกน้อง

“การผ่าตัดถูกเลื่อนออกไป เนื่องจากสภาพร่างกายและจิตใจของคุณคริสไม่พร้อมครับ”

“มันเกิดอะไรขึ้น ในเมื่อตอนแรกก็ไม่มีอะไรผิดปกตินี่”เอ่ยถามเมื่อเข้ามาในห้องพักของพี่ชายแล้ว

“คุณคริสเกิดอาการช็อกกระทันหันครับ”

“คริสเป็นอะไรมากรึเปล่า แล้วเลื่อนไปถึงเมื่อไหร่”

“อีก 5 เดือนครับหากไม่ผิดพลาดอะไร  ส่วนอาการของคุณคริสตอนนี้ ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงแล้วครับ”

“อื้ม แล้วโรเบิร์ตไปไหน”เมื่อได้รู้ในสิ่งที่ต้องการแล้วก็เอ่ยถามหามือขวาของตนเมื่อไม่เห็นตั้งแต่มาถึง แม้จะยังรู้สึกหนักใจกับอาการของพี่ชายอยู่แต่ก็ลดลงมามากแล้วเมื่อรู้ว่าพี่ชายปลอดภัย  แต่ต้องเลื่อนเวลาไปอีกสองเดือนจากสามเดือน  ซึ่งก็ไม่มีปัญหาอะไรมากนักขอแค่ให้พี่ของเขาหายเป็นปกติก็พอ

“ไปคุยรายละเอียดเพิ่มเติมกับหมอเจ้าของไข้คุณคริสครับ”

“อืม”

“นายจะกลับเลยไหมครับ”

“ไม่ เดี๋ยวคืนนี้ฉันอยู่เฝ้าคริสเอง”

“แล้วเด็กคนนั้นล่ะครับ” คิ้วเข้มขมวดแน่นเมื่อนึกถึงร่างบางที่ตนเพิ่งผละจากมา

“ให้แม่บ้านเข้าไปดูแลซะ  อ้อ แล้วก็เตรียมชุดทำงานวันพรุ่งนี้ด้วย”

“นายจะไม่กลับไปเหรอครับ”เอ่ยถามอย่างสงสัย เมื่อเจ่านายบอกว่าจะไม่กลับไปที่ห้องอีก

“ใช่ ฉันจะนอนนี่และไม่วันนี้จะไม่เข้าไปอีก”หากเขาเข้าไปเจอร่างบางอีกเขาคงไม่สามารถระงับอารมณ์ไว้ได้แน่แล้วจะพาลให้เสียงานเปล่าๆ  ซึ่งเขาจะไม่ยอมให้เกิดขึ้นเพราะคนไร้ค่าอย่างนั้นแน่

“ครับ นาย” เอ่ยรับคำสั่งผู้เป็นนายแล้วก้าวออกจากห้องไปอย่างแผ่วเบา ปล่อยให้เจ้านายได้อยู่กับพี่ชายตามลำพัง