Run away อย่าหยุดวิ่ง...ถ้ายังไม่อยากชิ่งลงนรก!

                บางทีระหว่างชีวิตกับพวกพ้อง เราก็ควรเลือกอย่างแรกมากกว่า...
หลังจากที่ลูกสุนัขได้กัดนิ้วของชายหนุ่มผู้นั้นไป พิทที่มีสติมากที่สุดจึงรีบวิ่งหนีออกมาจากห้องนั้น ก่อนที่จะมายืนตั้งหลักอยู่หน้าห้องนิรภัยของกลุ่มที่สี่อย่างตื่นตระหนก
เมื่อไหร่เกมจะเริ่มซะที...เขาเริ่มเป็นห่วงสตางค์ขึ้นมาแล้วสิ!
"เอ่อ คุณหมายเลข 16 ได้ยินฉันมั้ยคะ ถ้าได้ยินตอบกลับมาด้วยค่ะ" ก้อยที่ดูตกใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นไม่น้อยพูดขึ้น
"ได้ยินครับ เกมเริ่มได้ยังรึครับ" พิทถามอย่างใจร้อนจนสตาฟสาวต้องรีบตอบเพราะกลัวผู้เข้าแข่งขันจะอารมณ์เสีย
"ดะ ได้แล้วค่ะ ขอให้ทุกคนประจำที่นะคะ ตอนนี้ผู้เข้าแข่งขันทั้งหมดเหลืออยู่ 16 คน คุณหมายเลข 16 ยืนสแตนบายอยู่ที่หน้าห้องได้เลยนะคะ" เมื่อผู้เข้าแข่งขันทุกคนได้ยินเช่นนั้นจึงหันมามองหน้ากันอย่างตื่นเต้น
"หมายเลข 16 พี่พิทนี่นา เกิดอะไรขึ้นรึเปล่านะ" สตางค์พูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ เธอรู้สึกแปลกๆตั้งแต่ที่หนังสือหล่นเองแล้ว
"เกมจะเริ่มในอีก สาม...สอง...หนึ่ง...เริ่มค่ะ!" ทันทีที่ก้อยพูดจบ เหล่าผู้เข้าแข่งขันต่างก็เปิดประตูออกจากห้องนิรภัยเพื่อที่จะวิ่ง...วิ่งหนีผีเพื่อเงินแสน!
"พวกเราเกาะกลุ่มกันไว้นะ จะได้ไม่หลง" เนมพูดขึ้น ก่อนที่จะจับมือเพื่อนสาวเอาไว้แน่น
"แล้วประตูไหนล่ะ ที่ล็อกได้?" มีนถามพร้อมกับมองประตูสองบานสลับกัน
'ถ้าเปิดไปแล้วเจอผีนะ...ไม่อยากจะคิดเลยจริงๆ' เจนคิดในใจแต่ดังออกมาข้างนอก เพราะดูจากอาการหวาดกลัวแล้ว ใครๆก็รู้ว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่
"งั้นเดี๋ยวเราไปเปิดประตูนี้ แล้วมีนไปเปิดประตูนู้น ตามนั้น" สตางค์พูดสรุปสั้นๆง่ายๆก่อนที่จะเดินไปที่ประตูไม้สักที่สลักลวดลายสวยหรูไว้ แล้วใช้มือจับลูกบิดอย่างไม่มั่นใจ กลัวเหลือเกินว่าเปิดไปแล้วจะเจอผี แต่ทำไงได้ เลือกที่จะมาแข่งขันก็หมายถึงเลือกที่จะมาเจอผี
"ตอนนี้ผู้เข้าแข่งขันทั้งหมดเหลืออยู่ 13 คนนะคะ"
"อะไรนะ!!" ทุกคนในห้องนิรภัยของกลุ่มที่สองอุทานพร้อมกันอย่างตกตะลึง นี่เกมพึ่งเริ่มไปแค่ห้านาทีนะ ทำไมผู้เข้าแข่งขันถึงโดนจับไปเกือบจะครึ่งนึงแล้ว
"เฮ้อ...อะไรจะเกิดก็ต้องเกิด" สตางค์ถอนหายใจยาวๆก่อนจะจับลูกบิดประตูแน่นพร้อมกับบิดมันออก สิ่งแรกที่สตางค์เห็นถึงกับทำให้เธอเข่าอ่อน ทรุดลงไปนั่งอยู่บนพื้น
"พี่พิท..."
"พี่พิททำไมตางค์ เกิดอะไรขึ้น! กรี๊ดดดดด!!" ทันทีที่ซีเห็นภาพเบื้องหน้าก็ถึงกรีดร้องลั่นพร้อมปิดตาทั้งสองข้างอย่างตกใจสุดขีด
"ซี ใจเย็นๆ แกเห็นอะไร" เนมจับไหล่เพื่อนสาวทั้งสองข้างแล้วถาม แต่คนตอบคำถามดันเป็นสตางค์แทน
"พี่พิท...ไม่นะ ไม่จริง! มันต้องไม่ใช่แบบนี้สิ!! กรี๊ดดดดดด!!!" สตางค์กรีดร้องอย่าบ้าคลั่งก่อนจะวิ่งไปกอดร่างไร้วิญญาณของแฟนหนุ่มทั้งน้ำตา เนมปิดตาเจนไว้ทันทีเมื่อเห็นดังนั้น
"เนม แกปิดตาเราทำไม เกิดอะไรขึ้น แล้วตางค์ร้องไห้ทำไม มันต้องมีอะไรน่ากลัวแน่ๆใช่มั้ยเนม..."
"แกไม่ต้องรู้หรอกเจน แกหลับตาไว้นะ" เนมพูดกับเพื่อนสาวพร้อมทั้งปิดตาเจนต่อไป ถ้าเธอเห็นโน่อยู่ในสภาพแบบนี้บ้างเธอจะยังทนไหวได้อยู่มั้ยนะ...
"ผะ พี่พิท พี่พิทจะไปไหน! รอตางค์ก่อน พี่พิท!!" สตางค์โอดครวญขึ้นเมื่อเห็นร่างของพิทไถลไปกับพื้นคล้ายกับมีใครลากไป สตางค์กำลังจะวิ่งตามไปแต่ซีจับตัวก่อนแล้วร้องห้ามเธอไว้
"ตางค์อย่าไปนะ ชีวิตคนเรายังมีอีกเยอะ อย่ามาตายเพราะเรื่องแบบนี้เลย ไม่มีพี่พิทแกก็ยังมีพวกเรานะ อย่าไปเลย" ซีพูดไปกอดร่างของหญิงสาวไปแต่มิอาจต้านแรงแห่งความรักของสตางค์ได้ เธอสบัดตัวออกจากการเกาะกุมของซีแล้ววิ่งตามศพของคนรักไปทันที
"ตางค์! อย่าไปนะ ตางค์..." ซีทรุดตัวลงกับพื้น น้ำใสๆไหลลงจากดวงตา ความรู้สึกแย่ต่างๆแล่นเข้ามาในหัวจนจุก ขนาดเพื่อนคนเดียวเธอยังช่วยไว้ไม่ได้เลย เธอนี่มัน...แย่มากจริงๆ
"ไม่เป็นไรนะแก...ไม่เป็นไรนะ" มีนเดินเข้าไปปลอบเพื่อนจนหยุดร้อง ก่อนที่ทุกคนจะยืนมองภาพเบื้องหน้าซึ่งเป็นบันไดที่พาไปสู่ชั้นสอง เนมนิ่งคิดอยู่ซักพักก่อนจะหันไปบอกเพื่อนๆ
"เราขึ้นไปชั้นสองกันเถอะ เราอยากเจอหน้าพี่โน่ยังไงก็ไม่รู้..."

               "ตอนนี้ผู้เข้าแข่งขันทั้งหมดเหลืออยู่ 11 คนนะคะ" เสียงจากลำโพงที่อยู่ด้านมุมห้องสมุดดังขึ้น เป็นสัญญาณปลุกให้ชายหนุ่มตื่นจากภวังค์ โน่หันไปมองเพื่อนร่วมกลุ่มก่อนจะเห็นว่าบางคนก็สำรวจห้องอยู่ บางคนก็เดินเข้าไปในเขาวงกตแล้ว ถ้าเกิดว่าเขาอยู่เฉยๆคงจะไม่เกิดประโยชน์อะไรแน่ เมื่อคิดได้เช่นนั้นโน่จึงเดินไปสำรวจทางที่จะลัดเลาะไปยังประตูอีกบาน เพื่อที่จะได้ออกไปหาเนม...คนที่เขาคิดถึงมากที่สุดในตอนนี้

แอด...
เสียงบานประตูเปิดออกแสดงถึงสัญญาณของผู้เข้ามาใหม่ และคาดว่าผู้ที่เข้ามาใหม่จะไม่ใช่ผู้เข้าแข่งขันซะด้วย...
โน่และผู้เข้าแข่งขันต่างหาที่หลบซ่อนเพื่อที่จะไม่ให้โดนผีจับไปก่อน โน่เลือกที่ซ่อนที่ใกล้ประตูที่สุดเพราะถ้าเกิดเหตุอะไรไม่น่าไว้วางใจขึ้น เขาก็พร้อมที่จะหนีได้ทันที เขาจะไม่ยอมโดนจับไปก่อนแน่ถ้ายังไม่ได้เห็นหน้าเนม ขอแค่รู้ว่าแฟนสาวยังปลอดภัย เขาก็สบายใจแล้ว
ตึก...ตึก...
เสียงฝีเท้าของผู้เข้ามาใหม่ดังแข่งกับเสียงหัวใจของโน่ ไม่เคยมีอะไรที่ตื่นเต้นและลุ้นระทึกมากขนาดนี้มาก่อนในชีวิต อย่างกับว่าถ้าผีจับเขาได้เขาจะหายไปจากโลกนี้ซะอย่างนั้น
เฉาะ!
และสิ่งที่โน่คิดไว้ก็เป็นจริง!
“อ้ากกกกก ใครก็ได้ช่วยด้วย...” เสียงที่ร้องลั่นอย่างทรมานนั้นค่อยๆเบาลงเรื่อยๆตามลมหายใจจนมันหยุดลงในที่สุด
ทุกคนในที่นี้กำลังโดนหลอก!
ถ้าเจอผี...เราจะไม่ได้ถูกจับ แต่เราจะถูกฆ่า! เมื่อโน่เห็นเช่นนั้นจึงคิดว่าอยู่ในนี้ต่อไปมีแต่ตายกับตาย เขาจึงสูดลมหายใจเข้าลึกๆแล้วคลานไปเปิดประตูช้าๆ ก่อนจะวิ่งหนีออกจากห้องทันที เขาจะต้องรอด รอดเพื่อคนที่เขารัก!

               กลุ่มเด็กสาววัยรุ่นสี่คนกำลังเดินขึ้นบันไดอย่างช้าๆด้วยความวังเวง...มองไปทางไหนก็ไม่เจอใครเลย ล่าสุดที่ประกาศว่าเหลือคนอยู่แค่ 11 คนนั้นยิ่งทำให้ความมั่นใจถดถอยลงไปทุกที เมื่อเด็กสาวเดินมาจนถึงชัน้สอง เนมก็เห็นใครบางคนวิ่งอย่างลุกลี้ลุกลนออกมาจากห้อง ใครบางคนที่คุ้นเคย

“นั่น...พี่โน่! พี่โน่ใช่มั้ย!!”
“เนม เนม พี่อยู่นี่!”
โน่รีบวิ่งเข้ามาหาแฟนสาวทันทีก่อนจะจับมือแล้วไถ่ถามด้วยความเป็นห่วง
“เนมเป็นยังไงบ้าง...โดนทำร้ายอะไรรึเปล่า มีใครในกลุ่มเป็นอะไรมั้ย”
“ตางค์...ตางค์โดนจับไปแล้วพี่โน่” เนมไม่สามารถบังคับให้ตัวเองกลั้นน้ำตาไว้ได้ โน่รีบดึงตัวเนมเข้าไปกอดก่อนจะถามเพื่อนๆที่เหลือของเนม
“แล้วนี่พวกเราเป็นอะไรกันรึเปล่า ปลอดภัยกันทุกคนนะ?”
“ไม่เป็นไรค่ะ มีพี่โน่ก็ดีเหมือนกัน เดินกันผู้หญิงล้วนงี้มันรู้สึกไม่ปลอดภัยยังไงก็ไม่รู้” มีนตอบพร้อมกับมองไปรอบๆ
“โอเค งั้นไปกันต่อเถอะ เราต้องออกจากที่นี่ด้วยกันให้ได้” พูดจบโน่ก็เดินนำกลุ่มเด็กสาวไปทางห้องลับของผู้เป็นแม่ที่มีทางเชื่อมไปยังท่อระบายน้ำหน้าคฤหาสน์
เมื่อทุกคนหยุดยืนกันที่หน้าห้อง กลิ่นคาวเลือดก็ลอยตลบอบอวนออกมาจากข้างใน อยู่ดีๆก็มีเลือดกระเด็นออกมาเปื้อนรองเท้าของเจนจนเธอสะดุ้ง
“อ๊ะ! เลือด...เลือดออกมาจากห้องนี้ เนม ห้องนี้มีคนตายแน่เลย!” เจนพูดพร้อมกับทำหน้ากลัวสุดขีดก่อนจะเกาะหลังเนม เนมถึงกับกลืนน้ำลายดังอึก ทางออกที่คิดว่าจะเจอกลับมีบางสิ่งมาขวางกั้นไว้นี่นะ ถ้าเปิดเข้าไปแล้วเจอศพนี่เจนไม่เป็นลมไปแล้วหรอ ให้ตายสิ!
“เอายังไงต่อดีพี่โน่” เนมหันไปถามแฟนหนุ่ม
“งั้นพี่ว่า...เราลองไปหาทางออกทางอื่นดีกว่า”
ในขณะที่ทุกคนกลับหันหลังเพื่อจะเดินลงบันไดไปข้างล่าง สิ่งที่ไม่ขึ้นว่าจะเกิดมันก็ได้เกิดขึ้น...ผีมาแล้ว! มันมาหาพวกเขาแล้ว!!
ร่างของชายหน้าตาน่ากลัวค่อยๆเดินมาทางเนมช้าๆ มือของมันถือมีดบังตอด้ามใหญ่ไว้ มีดด้ามนั้นเต็มไปด้วยเลือดที่ไหลหลดเป็นทาง มันหยุดเดินที่หน้าเนม แขนของมันง้างขึ้นพร้อมที่จะฟันร่างของหญิงสาวให้ขาดกระจุยได้ เนมหลับตาทำใจ... 'พี่โน่ เราสองคนคงไม่ได้เกิดมารักกันให้ได้นานไปกว่านี้...ลาก่อน'
เฉาะ!
ร่างของใครบางคนโดนมีดฟันจนเป็นรอยแผลลึก ใครบางคนที่ไม่ใช่เนม แต่เป็นโน่!!
“พี่โน่! ทำไมพี่โน่ทำแบบนี้ พี่โน่มาบังเนมไว้ทำไม พี่โน่...” เนมร้องไห้อย่างหนักพร้อมทั้งคุกเข่ากอดร่างของแฟนหนุ่มอย่างอาลัยอาวรณ์ ไม่คิดเลยว่าโน่จะรักเธอมากขนาดนี้ มากขนาดที่ตายแทนกันได้ มือของโน่ลูบไล้เข้าที่ใบหน้าของหญิงสาวพร้อมทั้งพูดถ้อยคำอ่อนหวานที่แสนจะแทงใจ คนฟังเหลือเกิน
“พี่รักเนมนะ...รักมาก เสียดายที่เราเกิดมารักกันได้แค่นี้ สุขสันต์วันครบรอบหนึ่งปีที่เราคบกันล่วงหน้าหนึ่งวันนะ ลาก่อน...สุดที่รัก” ทันทีที่โน่พูดจบมือที่ลูบไล้ใบหน้าของคนรักก็หล่นลงบนพื้น พร้อมกับใจของเนมที่หล่นลงจนแตกสลายเช่นกัน...