รับรักฉันซะ ตาผมทองงี่เง่า

   " พี่เยจี ...เยจี .. ลี! เยจี!! "
   งื้อ.. = =;
   " พี่คิดอะไรอยู่คะ ไปสารภาพรักรุ่นพี่ซอนยอลในที่คนเยอะๆ แบบนั้นน่ะนะ พอเค้าปฏิเสธ พี่ก็ไปเป็นลมต่อหน้ารุ่นพี่ซอนยอล  รุ่นพี่เค้าก็ต้องทรมานแบกสังขารพี่มาที่นี่อีก ชินกีล่ะปวดหัว "
   " ห้ะ เค้าอุ้มพี่มาที่นี่หรอ >///< "
   " นี่ใช่เวลามาดีใจหรอคะ ตอนนี้ทุกคนที่โรงเรียนน่ะพูดเรื่องที่รุ่นพี่ปฏิเสธพี่เต็มไปหมดเลยนะ.. "
   " บลาๆๆๆๆ ใครสนกันล่ะ ปล่อยคนนินทาไปสิ พี่ไม่สนหรอก เอ๊ะ.. แล้วซึลบีไปไหนล่ะ "
   " พี่ซึลบีบอกว่ามีซ้อมดาบที่ชมรมน่ะ บอกฉันเรากลับบ้านไปกันก่อน "
   " เอะ นั้น รุ่นพี่ซอนยอล " ฉันรีบลุกขึ้นแล้ววิ่งออกจากห้องพยาบาลทันที
   " เดี๋ยวสิคะ นั้นพี่จะไปไหน พี่เยจี!! " 
 
   " รุ่นพี่! รุ่นพี่!! รุ่นพี่ซอนยอล!!! รอฉันก่อนสิ แค่กๆๆ " 
   " เธออีกแล้วหรอ มีอะไร "
   " นี่รุ่นพี่เดินรึวิ่งกันแน่เนี้ย ไวชะมัด "
   " ฉันไม่ว่างมาเล่นกับเธอหรอกนะ ฉันต้องไปชมรม "
   " อ้อ.. จริงสิ งั้นเยจีเดินไปส่งนะ น้องเยจีก็อยู่ชมรมเดียวกับรุ่นพี่น่ะ "
   " ไม่ต้อง มีขา เดินเองได้ " พูดจบรุ่นพี่ก็หันหลังเดินไปทางชมรม
   " นี่ให้ฉันไปส่งนะ ฉันอยากคุยด้วยน่ะ " จากนั้นฉันเดินไปข้างๆ ซอนยอล
   " เธอนี่น่ารำคาญจังนะ "
   " น้องๆ เยจีก็ชอบพูดแบบนั้นเหมือนกันนะ "
   
   ตึกๆๆๆ
   " นั้นไง พูดถึงก็มาเลย ซึลบี เฮ้! " ฉันโบกมือเรียกซึลบี จากนั้นซึลบีก็มาหยุดอยู่ตรงหน้าฉันกับรุ่นพี่
   " พี่มาอยู่นี่ได้ไง ทำไมไม่กลับบ้านสักที "
   " เอ่อ.. คือ "
   " รุ่นพี่ซอนยอล หัวหน้าชมรมไปช้าแบบนี้ไม่ดีนะ ครูฝึกเรียกแล้ว อีกสองอาทิตย์ก็จะแข่งแล้วนะ " พูดจบซึลบีก็เดินจาไป
   " อือ.. รู้สึกเหมือนโดนโกรธอยู่เลย "
   " ว้าว.. พี่น้องไม่ลงรอยล่ะ " ซอนยอลพูดจบก็เดินไปชมรมทันที
  
   เป็นอะไรของเค้านะซึลบีเนี้ย..