นางพญาไร้ใจ

ไป๋เฟิงรู้สึกว่านางถูกทิ้งให้อยู่คนเดียว  สำหรับความคิดของเด็กหญิงคนหนึ่งรู้สึกนึกน้อยใจที่จินหย่งแม้ว่าในระยะหลังจะพูดคุยกับนางมากขึ้น หากเทียบกับเมื่อก่อน  แต่หากเปรียบกับองค์หญิงหลี่เหวินแล้วก็ยังไม่อาจเทียบได้อยู่ดีไม่ว่าจะเป็นความสนิทสนม  ความชื่นชมและรอยยิ้มที่มีให้กับองค์หญิงนั้นต่างกับที่มีให้นางมากเหลือเกิน  จนทำให้นางรู้สึกริษยาองค์หญิงหลี่เหวินและอยากจะได้รับความชื่นชมและรอยยิ้มนั้นให้มาเป็นของนาง  ความรู้สึกที่นางมีต่อองค์หญิงจึงเป็นในแง่ลบมากขึ้นเรื่อยๆ  นางไม่เข้าใจว่าทำไมจินหย่งและใครๆถึงยกย่องชื่นชมองค์หญิงนัก  และองค์หญิงก็พระทัยร้ายโหดเหี้ยมระยะหลังมานี้ชอบสั่งประหารคน  แต่บิดาบุญธรรมของนางและจินหย่งรวมถึงบิดาของเขากลับไม่มีใครรังเกียจ  และนางรู้สึกว่าระยะหลังบิดามารดาบุญธรรมของนางจะไม่สนใจนางเลย  ทั้งที่นางเป็นธิดาบุญธรรมของบ้านนางจึงโทษว่าเป็นเพราะองค์หญิงหลี่เหวิน  นางเกลียดองค์หญิงที่แย่งความสนใจของทุกคนไป

ไป๋เฟิงแอบออกมานอกวังมาที่ตำหนักเกายู่อี้  นางรู้สึกน้อยใจและไม่ได้รับความเป็นธรรมที่จินหย่งกีดกันไม่ให้นางมาเล่นด้วย  จึงแอบตามมาทหารยามที่เฝ้าอยู่หน้าตำหนักก็ไม่ได้ห้ามปรามอะไร ปล่อยให้นางเข้ามาแต่โดยดีเพราะเคยคุ้นหน้าคุ้นตาเด็กหญิงผู้นี้เป็นอย่างดี  เพราะเมื่อก่อนนางเป็นข้ารับใช้ใกล้ชิดขององค์หญิงหลี่เหวินมาก่อนและ ตอนนี้ก็มีสถานะเป็นธิดาบุญธรรมของสกุลเหอ  ไป๋เฟิงเข้ามาในตำหนักก็ยังไม่พบผู้ใด  เดินมาหยุดอยู่ที่บริเวณหน้าประตูห้องบรรทมได้ยินเสียงพูดคุยลอดออกมานอกห้อง  จึงเอานิ้วจิ้มและมองลอดช่องแอบดู  และก็ได้พบกับภาพบาดตาบาดใจ  เมื่อภาพที่เห็นคือจินหย่งนอนกอดจูบกับองค์หญิงอยู่บนแท่นบรรทม  เด็กน้อยที่แม้จะไม่เข้าใจว่าจินหย่งทำสิ่งใดกับองค์หญิง  แต่กลับรู้สึกไม่ชอบใจและปวดใจอย่างแปลกประหลาดจนหลั่งน้ำตาออกมา   ภายในห้องจินหย่งกำลังวนเวียนตักตวงความหอมหวานของตัญหาราคะอันคลุกรุ่น   มี่เหยียนนึกหมั่นไส้กับเด็กชายตรงหน้าของนางยิ่งนัก  เพราะดูเหมือนเหยื่อที่เคยเป็นลูกไล่ที่ถูกนางไล่ต้อนและควบคุม  ในตอนนี้กลับเหิมเกริมกล้าฉวยโอกาสเอารัดเอาเปรียบนางอย่างเอาแต่ใจ  จนนางเริ่มรู้สึกทำอะไรไม่ถูกและไม่แน่ใจว่าใครเป็นเหยื่อใครกันแน่   "เจ้าเด็กบ้านี่...เดี๋ยวนี้กำเริบเสิบสานใหญ่แล้วนะ กล้าลวนลามข้าเอาได้ตามใจเลยหรือ เจ้า...อื้อ"   เสียงต่อว่าสลับกับเสียงครางกระเส่ากับใบหน้าที่ขึ้นสีแดงก่ำ  ทำให้เด็กชายนึกชอบใจจนนอกจากจะไม่เกรงกริ่งและยังยิ้มร่าออกมาอย่างได้ใจ  เพราะองค์หญิงที่มักมีสีหน้าเย็นชาเรียบนิ่งอยู่เสมอในยามนี้ พอถูกเขาเป็นฝ่ายรุกกลับในระยะหลัง   กลับมีสีหน้าทำอะไรไม่ถูก และแม้จะพยายามควบคุมเขาและส่งเสียงห้ามปรามแต่ก็ไม่อาจขัดขืนเพราะยังคงนึกถึงเป้าหมายที่ต้องคอยเอาใจเขาเพื่อควบคุมอยู่  ซึ่งมันคงทำให้องค์หญิงที่เคยเป็นนักล่า สับสนและเคลิบเคล้มกับการจู่โจมของเขาซึ่งเป็นมุมที่น่ารักที่เขามักจะได้เห็น  จนกล้าที่จะแกล้งและเป็นฝ่ายรุกนางอยู่บ่อยๆเพราะรู้ดีว่า  นางไม่กล้าห้ามปรามแม้ไม่พอใจ เขาทั้งรู้สึกสนุกและมีความสุขยิ่งนัก  "ฮ่าๆ  องค์หญิงพะยะค่ะ พระองค์ชอบเรียกกระหม่อมว่าเด็กน้อยบ้างล่ะ เด็กบ้าบ้างล่ะ  อย่างกับว่าพระองค์ไม่ใช่เด็กอย่างนั้นแหละ และหากจะกล่าวกันตามจริงก็น่าแปลกใจยิ่ง  ที่องค์หญิงที่มีชันษาเพียงแค่หกขวบกลับสอนเชิงให้กระหม่อมได้รู้จักกับโลกของกามารมณ์ทั้งที่พระองค์มีอายุน้อยกว่าหม่อมฉันเสียอีก  ราวกับว่าตัวตนที่แท้จริงของพระองค์ไม่ใช่เด็กอย่างนั้นแหละ กระหม่อมเข้าใจถูกหรือไม่พะยะค่ะ"

มี่เหยียนอึ้งไปชั่วครู่  ก่อนจะถอนหายใจออกมาและตัดสินใจเอ่ยเล่าตัวตนของนางออกมาตามความเป็นจริง ด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่งเย็นชา "จินหย่ง..เจ้าเคยได้ยินเรื่องของอดีตชาติ การเกิดในชาติภพใหม่ และน้ำชายายเมิ่งลบความทรงจำหรือไม่... ใช่! ตัวตนในอดีตชาติของข้าคืออดีตนักฆ่าที่ถูกรับตัวมาจากสถานสงเคราะห์ มาฝึกฝนไว้ใช้งานและทำตามคำสั่ง      ข้าถูกฝึกให้ไร้หัวใจ และต้องทำทุกอย่างเพื่อเป้าหมายโดยไม่สนสิ่งใด ข้าต้องตายเพราะถูกสหายรักทรยศหักหลัง  เดิมทีเจ้านรกต้องการให้ข้าไปเกิดเป็นข้ารับใช้เพื่อใช้หนี้กรรม  และไป๋เฟิงที่สร้างสมความดีไม่เคยก่อกรรมสมควรจะอยู่ในสถานะขององค์หญิงและเจ้านรกก็ลิขิตให้เจ้าคือคู่ครองของนาง  แต่ตอนส่งพวกเรามาเกิดมีเรื่องผิดพลาดจนทำให้ชะตากรรมของข้ากับนางสลับกัน อายุในตอนที่ข้าตายลงชาติที่แล้วคือยี่สิบปีเท่ากับไป๋เฟิง และตอนถูกส่งมาเกิดข้ายังไม่ทันได้ดื่มน้ำชายายเมิ่งลบความทรงจำ จึงทำให้ข้ายังคงจดจำตัวตนในอดีตชาติได้  เจ้ารู้ความจริงเช่นนี้แล้ว หากอยากจะเปลี่ยนใจ และหันหลังให้ข้า ข้าก็จะไม่ฝืนใจและไม่โทษเจ้า แต่หากจะอยู่อย่าได้คิดทรยศต่อข้า  มันเจ็บปวดมากนะที่ถูกทรยศโดยคนสนิทที่ตัวเองไว้ใจ หากอยากจะไปก็จงถอนตัวเสียแต่ตอนนี้เถอะ"

จินหย่งหุบรอยยิ้มและเอ่ยด้วยน้ำเสียงสีหน้าจริงจังมั่นคงหนักแน่น สายตาจับจ้องไปภายในดวงตาอันเรียบนิ่งของร่างบางตรงหน้าพร้อมเอ่ย "ขอองค์หญิงโปรดวางพระทัยในตัวกระหม่อม  ไม่ว่าตัวตนขององค์หญิงจะเป็นใครและเคยเจ็บปวดจากสิ่งใดมา  แต่ในตอนนี้องค์หญิงคือหญิงเดียวที่กระหม่อมรักยกย่องชื่นชม  ที่เพียบพร้อมทั้งสติปัญญาและความสามารถ กระหม่อมไม่สนใจนรก สวรรค์ว่าจะกำหนดชะตารักของกระหม่อมไว้เช่นไร แต่หัวใจของกระหม่อมนั้นรู้ดีว่ามอบให้ใคร  กระหม่อมชื่นชมที่องค์หญิงเป็นเช่นนี้ ขอได้โปรดทรงมอบโอกาสให้กระหม่อม ได้ปกป้องดูแลและอยู่เคียงข้างพระองค์ด้วยเถอะพะยะค่ะ  กระหม่อมจะมอบหัวใจเพื่อพระองค์ตราบชีวิตจะหาไม่"

ขึ้นชื่อว่า  ความรัก โลภ โกรธ หลง และแรงริษยาคือกิเลสที่มัวเมามนุษย์ที่เมื่อใดใครหลงไปในอำนาจเหล่านั้น ก็จะแปรเปลี่ยนจากคนดีกลายเป็นหลงทำในเรื่องที่ผิดได้  เช่นเดียวกับไป๋เฟิงเด็กหญิงไร้เดียงสาที่ได้ยินเรื่องราวที่องค์หญิงเล่าประกอบกับความรู้สึกริษยา    ทำให้หลงมีความคิดในแง่ที่ว่า องค์หญิงแย่งทุกอย่างที่เป็นของนางไป       ไม่ว่าจะสถานะชาติกำเนิดหรือจินหย่ง  ในเมื่อเจ้านรกลิขิตให้นางเป็นคู่กับจินหย่ง นางจะแก้ไขให้ถูกต้องด้วยตัวนางเอง  เพราะขอเพียงไม่มีองค์หญิงหลี่เหวิน  จินหย่งจะต้องรักนางและมาเป็นคู่ครองของนางแน่!  ความหลงผิดกำลังจะทำให้เกิดเรื่องเสียหายใหญ่หลวงโดยไม่รู้ตัว