นางพญาไร้ใจ

ด้วยความที่มี่เหยียนเป็นอดีตนักฆ่าที่คุ้นเคยต่อการถูกฝึกฝน ให้เห็นเรื่องของเป้าหมายของตัวเองมาก่อนเรื่องอื่น  ไม่ว่าจะต้องใช้วิธีอะไรเพื่อให้เป้าหมายของงานสำเร็จลุล่วงก็ต้องทำทุกอย่าง  และด้วยประสบการณ์ที่เลวร้ายของการถูกเพื่อนรักที่สนิทและไว้ใจที่สุดทรยศหักหลัง  แม้ว่าในตอนแรกความรู้สึกที่นางมีต่อจินหย่ง จะเป็นความเห็นใจ สงสารในความเป็นเด็กน้อยที่ยังคงมีหัวใจที่บริสุทธิ์อยู่ในแบบเด็กๆ  จนทำให้มี่เหยียนเผลอใจอ่อนแสดงความเห็นใจและสงสารกับความรักอันบริสุทธิ์ของเด็กน้อยคนหนึ่งที่มีต่อนาง  แต่เมื่อนึกถึงเรื่องของเป้าหมายของตัวเอง    และความทรงจำที่เลวร้ายในอดีตชาติ     จึงทำให้มี่เหยียนเก็บความรู้สึกของความสงสารเห็นใจกลับไป  และเลือกที่จะล่อลวงโดยใช้ความรู้สึกที่เขามีต่อนาง  เพื่อให้เขากลายเป็นเครื่องมือช่วยให้นางบรรลุเป้าหมายที่วางไว้   โดยหลงคิดไปว่าจินหย่งเป็นเด็กชายอายุหกขวบ เมื่อถูกนางล่อลวงโดยใช้ความรู้สึกในหัวใจ และเรื่องในด้านกามารมณ์หลอกล่อเขาไว้จึงทำให้มี่เหยียนคิดว่า  นางกำลังล่อลวงเด็กน้อยไร้เดียงสาคนหนึ่งจนเด็กที่อ่อนด้อยประสบการณ์  ไม่อาจต้านทานส่งผลให้เขามีอาการเต้นตื่น ควบคุมความรู้สึกของตัวเองไม่ได้    และไม่เข้าใจว่ากำลังเกิดอะไรขึ้น         จึงทำให้มี่เหยียนรู้สึกว่านางสมควรจะรับผิดชอบที่มีส่วนทำให้เขามีอาการเช่นนี้  โดยหารู้ไม่ว่าเด็กน้อยที่(แสร้ง)ไร้เดียงสานั้น  ฉลาดและเจ้าเล่ห์เกินกว่าความเป็นเด็กที่นางเห็นอยู่ภายนอก     จึงทำให้นางในตอนนี้เป็นดั่งนักล่าที่โดนเหยื่อที่เห็นว่าไร้เดียงสา  ลวงให้เชื่อว่านางกำลังเป็นฝ่ายล่อลวง ซึ่งในความเป็นจริงแล้วคือเด็กน้อยที่เห็นว่าทำตัวไร้เดียงสา และเป็นเหยื่อที่ใสซื่อนั้น ติดใจในการล่อลวงด้วยกามารมณ์ของนาง  จนอยากจะได้รับมันอีก  ทำให้ความสัมพันธ์ของมี่เหยียนและจินหย่งเป็นมวยถูกคู่  ระหว่างนักฆ่าที่ไร้จิตใจและคิดอย่างตรงไปตรงมาที่ยอมทำทุกอย่างเพื่อให้งานสำเร็จ ที่ใช้ประสบการณ์ของผู้ใหญ่หลอกล่อเด็ก และเด็กชายอัจฉริยะที่ซุกซ่อนความเจ้าเล่ห์เพื่อให้ได้ในสิ่งที่ตัวเองต้องการ
จินหย่งได้แสดงความคิดเห็นเรื่องที่มี่เหยียนต้องการออกไปอยู่นอกวัง ว่าให้นางทำทีเป็นเปลี่ยนแปลงตัวเอง ให้กลายเป็นเด็กน้อยไร้เดียงสาอายุหกขวบธรรมดาคนหนึ่ง  เพื่อหลอกให้ฮ่องเต้หลี่จงตายใจว่าพระธิดาของพระองค์กลับมาเป็นเด็กน้อยไร้เดียงสา สมวัยอย่างที่พระองค์อยากให้เป็น     แล้วค่อยหาข้ออ้างออกนอกวังทีหลัง  ซึ่งมี่เหยียนเห็นด้วยและคิดว่าเป็นความคิดที่ดี โดยที่จินหย่งนั้น ไม่ได้ออกความคิดเห็นด้วยใจบริสุทธิ์นัก  เพราะจินหย่งนั้นหวังผลแอบแฝงในเรื่องนี้ด้วย  เขารับรู้ว่าการที่จะให้องค์หญิงหลี่เหวินที่มีความสงบนิ่งเยือกเย็นและมีบุคลิกที่เย็นชา  ทำท่าทีที่ขัดแย้งกับความเป็นตัวเองนั้นเป็นเรื่องที่ทำได้ยาก  ซึ่งจินหย่งอาสาที่จะเป็นคนสอนองค์หญิงในเรื่องนี้เองโดยแอบอ้างเรื่องงานว่าเป็นการทำเพื่อเป้าหมาย  แน่นอนว่าองค์หญิงที่จริงจังในเรื่องงานอย่างมากย่อมต้องตอบตกลงแน่  และมันก็จะทำให้เขาใช้ประโยชน์จากเรื่องนี้แอบอ้างเรื่องการสอนบุคลิกไร้เดียงสาแบบเด็กๆให้ เพื่อที่เขาจะได้ใช้โอกาสนี้สร้างความสนิทสนมใกล้ชิดกับองค์หญิง  และจากที่เขาสังเกตุได้ถึงร่องรอยของอารมณ์ที่มีความอ่อนไหวในแบบอื่นอยู่บ้าง  องค์หญิงไม่ได้มีแต่เพียงความเย็นชา ไร้หัวใจและความรู้สึกจนปิดตายหัวใจเสียทีเดียว  หากเขาค่อยๆ ใช้โอกาสนี้ในการพยายามเข้าไปเปิดหัวใจที่แสนเย็นชานั้นให้เปิดช่องให้เขาได้เข้าไป  ซึ่งการเสนอความคิดเห็นในแบบนี้ออกไปจึงไม่ใช่เป็นการทำเพื่อประโยชน์ของงานเพียงอย่างเดียว แต่เขาก็หวังผลในเรื่องที่เป็นประโยชน์ต่อตัวเขาเองด้วยเช่นกัน  ซึ่งหากมี่เหยียนจะรับรู้ความคิดเหล่านี้ของเด็กชายตัวน้อยละก็  นางคงไม่กล้าคิดว่าจินหย่งเป็นเหยื่อที่ไร้เดียงสาแน่นอน