นางพญาไร้ใจ

มี่เหยี่ยนเดินออกมาจากอุทยาน ด้วยความรู้สึกมีล่องรอยอารมณ์ที่มีปมในใจกับเหตุการณ์ในอดีต  นางถูกรับตัวมาจากสถานสงเคราะห์พร้อมกับเพื่อนสนิทของนางอีกคนหนึ่งมีนามว่า   ซ่านอวี่   พวกนางถูกฝึกให้เป็นนักฆ่ามาด้วยกัน  และซ่านอวี่ก็เป็นเพื่อนสนิทที่นางไว้ใจมากที่สุดและรักกันเหมือนพี่น้อง    พวกนางมักได้รับคำสั่งให้ปฏิบัติงานร่วมกันแต่วันหนึ่งกลับถูกหักหลังและทรยศ     หลังจากทำงานสำเร็จตามเป้าหมายแล้ว       กลับถูกลอบสังหารด้วยการวางยาพิษชนิดไร้สีไร้กลิ่นในขณะที่กำลังเลี้ยงฉลองความสำเร็จกันสองคน  ก่อนตายนางได้รับรู้ว่าซ่านอวี่ไม่เคยคิดว่านางเป็นเพื่อนตั้งแต่แรกแล้ว     ซ้ำยังรู้สึกริษยาที่นางมักได้รับความชื่นชม       ในความเฉลียวฉลาดและเก่งกาจรวมถึงมีรูปโฉมงดงามตั้งแต่ยังเล็ก  ทำให้ผู้อุปถัมในสถานสงเคราะห์และเพื่อนคนอื่นๆรักใคร่  ซ่านอวี่ที่ไม่มีใครสนใจจึงแสร้งทำเป็นตีสนิทกับนางเพื่อให้คนอื่นสนใจนางไปด้วย    และเมื่อมาอยู่ในองค์กรนักฆ่าผู้เป็นนายยังโปรดปรานนางมากกว่าทำให้ซ่านอวี่เกลียดชังนางมากและเมื่อมีโอกาสจึงลงมือสังหารนางจนนางตาย  และเมื่อครู่เมื่อถูกทรยศโดยไป๋เฟิงแม้จะรู้ดีว่ามาจากความน้อยใจแบบเด็กๆ      แต่นางก็ไม่อาจอภัยให้ได้  เพราะสิ่งที่นางมีอุดมการณ์ที่จะทำนั้นสำคัญมากเพราะมันคือสิ่งที่ขัดแย้งกับฮ่องเต้  หากพลาดพลั้งต้องได้รับโทษกบฎ  และไม่ใช่แค่ตัวนางยังรวมไปถึงเด็กชายตัวน้อยผู้ซื่อสัตย์ภักดีและฉลาดอย่าง จินหย่งที่อาจต้องโทษประหารเจ็ดชั่วโครต   นางจึงไม่อาจปล่อยไว้ได้     สิ่งที่นางคิดจะทำเป็นเรื่องที่ไม่อาจทำได้เพียงลำพัง          และจินหย่งก็คือเด็กที่นางให้มาเป็นแขนขาให้กับนาง    และในตอนนี้นางก็รู้สึกสงสารจินหย่งที่ต้องมาโดนลงโทษหนัก อย่างไรก็เป็นเด็กเล็กๆเก้าขวบและมีความรักอันบริสุทธ์ให้กับนาง   จะทำเป็นเมินเฉยก็กระไรอยู่                                                                                                                                                                 ตกค่ำมี่เหยียนแอบลอบออกจากวัง   ลักลอบเข้ามาในจวนของแม่ทัพจินหยาง และแอบเข้ามาหาจินหย่ง        เพื่อมาดูอาการของเด็กน้อยด้วยความเป็นห่วง  เด็กชายที่เป็นผู้ฝึกยุทธ์ได้ยินเสียงลอบเข้ามาในห้อง      ก็ลืมตาขึ้นอย่างวิตกเพราะเขาในตอนนี้ไม่อยู่ในสภาพพร้อมสู้จึงนอนเกร็งอยู่     มี่เหยียนปรากฏตัว และทำท่าจุ๊ปากเป็นสัญญาณให้เบาๆ      จินหย่งยิ้มออกมาด้วยความดีใจที่ได้เห็นองค์หญิงที่เขากำลังคนึงหา     แอบมาหาเขาทั้งที่เสี่ยงเป็นอย่างมากหากใครรู้เข้านางคงเสื่อมเสียชื่อเสียงและถูกลงโทษ   "เป็นอย่างไรบ้าง  ข้าเอายาของหมอหลวงสำหรับทาแก้ฟกช้ำมาด้วย"    มี่เหยี่ยนลูบหัวเด็กน้อยด้วยความสงสารอย่างอ่อนโยน      "ขอโทษด้วยนะ            ข้าทำให้เจ้าต้องเดือดร้อน มาเถอะข้าจะทายาให้ "                     มี่เหยียนพลิกร่างเด็กชายให้นอนคว่ำ แล้วทายาให้อย่างแผ่วเบาด้วยความเห็นใจ   ในขณะที่จินหย่งนอนยิ้มคว่ำหน้าด้วยความสุขใจยิ่ง   ทำไมน่ะหรือก็เพราะเห็นพระเนตรที่เอื้ออาทรและเห็นใจที่ส่งมาให้เขาน่ะสิ   เขาไม่รู้ว่าองค์หญิงจะรู้ตัวหรือไม่ว่าจิตใจของนางเหมือนดังน้ำที่นิ่งสงบไร้ระลอกคลื่น    แต่หากมีอะไรมากระทบบนผิวน้ำก็จะกระเพื่อมจนเห็นได้ชัด   และเขาก็รับรู้มันได้จากในแววพระเนตรนั้นขององค์หญิง  ที่ตอนนี้เต็มไปด้วยความอาทร      สงสารเห็นใจอย่างเต็มเปี่ยม  นั่นย่อมหมายความว่าจิตใจที่เย็นชาไร้หัวใจก็มีอารมณ์ในแบบอื่นให้เห็นด้วยในบางครั้ง       หากเขาพยายามมากๆในสักวันเขาอาจจะทำลายกำแพงหัวใจขององค์หญิงได้ในสักวัน  ทำให้เขาสุขหัวใจเป็นอย่างมากจนหัวใจระงับความยินดีเอาไว้ไม่อยู่   ในขณะที่ไป๋เฟิงที่ถูกกักบริเวณกลับรู้สึกไม่พอใจองค์หญิง   เพราะพอมีนางอยู่จินหย่งไม่สนใจนางเลย     วันนี้นางยังถูกเขาโกรธเอาอีก  ในเมื่อพ่อบุญธรรมของนางบอกว่านางเรียบร้อยอ่อนหวานน่ารัก     ส่วนองค์หญิงเย็นชาและใจร้ายแบบนั้น  จินหย่งกลับยังชื่นชมแต่องค์หญิง  แล้วก็เห็นอยู่ว่าองค์หญิงตบหน้านางยังไม่คิดเห็นใจอีก ไม่ยุติธรรมกับนางเลย   ถ้าไม่มีองค์หญิงสักคนจินหย่งต้องสนใจนางแน่  ซึ่งแม้ว่านั้นจะเป็นเพียงความคิดน้อยใจอย่างเด็กๆ  แต่มันกลับเป็นดังผ้าขาวที่กำลังถูกความริษยาค่อยๆมีสีดำเปรอะเปื้อนทีละน้อย