The Chronicles of Gaia พลิกตำนานโลกใบใหม่

Prologue Act

Chapter 5^th

Inform

 

ซิทาเดล (Citadel)

กองบัญชาการใหญ่แห่งกองทัพราชอาณาจักร

คริสซาลิส เมืองหลวงแห่งราชอาณาจักร

22 กันยายน ก.ศ. 327

1. 11.47 น.

          “เอกสารทั้งหมดอยู่ในซองนี้ ฉันระบุพิกัดที่อยู่ของครอบครัวทหารที่เสียชีวิตเรียบร้อยแล้ว แค่เอาเอกสารไปมอบ แล้วก็พูดตามที่เขียนไว้ก็พอ”

            “ครับ”

            “ไม่มีใครอยากจะทำงานนี้หรอก แต่ในเมื่อระเบียบมันเป็นแบบนี้ก็ช่วยไม่ได้ ฝากด้วยนะ”

            เลเดนรับซองกระดาษสีน้ำตาลประทับตรากองทัพบกราชอาณาจักรมาจากเจ้าหน้าที่ธุรการของทางกองทัพ ก่อนจะถอยออกมาจากห้องที่มีคำว่า ‘รับเอกสารแจ้งการเสียชีวิต’ ฉายเป็นภาพโฮโลแกรมอยู่ด้านบน เมื่อชายหนุ่มพ้นออกมา ทหารอีกคนที่นั่งรออยู่บนม้านั่งบุนวมซึ่งเรียงรายอยู่ใกล้ๆก็ลุกขึ้นเข้าไปยังห้องเดียวกัน และยังมีอีกจำนวนหนึ่งที่ต่อคิวอยู่ แต่ละคนล้วนดูคุ้นหน้าคุ้นตาดีสำหรับเลเดน เพราะทั้งหมดคือบรรดาหัวหน้าหน่วยของกองพันทหารราบที่สิบสามซึ่งสูญเสียสมาชิกไปกว่าครึ่งในภารกิจล่าสุดนั่นเอง

            ซิทาเดลในยามเที่ยงวันคลาคล่ำไปด้วยเจ้าหน้าที่จำนวนมหาศาลที่ต่างเร่งร้อนทำงานช่วงเช้าของตนเองให้สำเร็จเพื่อจะได้ไปพักกลางวัน เลเดนมองออกไปยังท้องฟ้าที่ไม่มีเมฆสักก้อนขณะรอยานขนส่งขึ้นมาจากพื้นดินเบื้องล่าง เมื่อมันมาถึง เขากับคนอีกกว่ายี่สิบคนก็เบียดเสียดกันเข้าไปข้างในจนเต็มภายในเวลาไม่ถึงครึ่งนาที

            ระหว่างที่ยานขนส่งซึ่งหน้าตาเหมือนลิฟต์ลอยได้ค่อยๆเลื่อนลงจากซิทาเดลอย่างนิ่มนวล ชายหนุ่มก็ทอดสายตาออกจากกระจกของยานขนส่งไปยังตัวเมืองคริสซาลิสภายใต้แสงแดดร้อนแรง หมู่อาคารหลากหลายรูปทรงและความสูงเรียงชิดติดกันอย่างไม่เป็นระเบียบมากนักเหมือนคนวางผังเมืองกับคนสร้างไม่ได้คุยกัน และยังมีสิ่งก่อสร้างแปลกๆผุดอยู่เป็นหย่อมๆ อย่างเช่นหอไอเฟลจำลองใหญ่กว่าของจริงที่ตอนนี้เหลือแค่เศษซากอยู่บนโลกเก่า พระราชวังเกรเซียสอันเป็นที่ประทับขององค์ราชินี หรือไม่ก็รูปหล่อขนาดมหึมาของอัลทิเซียร์ ฟาห์รอน หญิงสาวผู้รวมอาณานิคมจำนวนมากในยุคสร้างอารายธรรมใหม่เข้าด้วยกันและก่อตั้งราชอาณาจักรขึ้น

            ‘แต่ที่เด่นที่สุดคงไม่พ้นซิทาเดลนี่แหละนะ’

            เมื่อลงมาถึงพื้น แต่ละคนในยานก็ต่างแยกย้ายกันไปเหมือนผึ้งแตกรัง เลเดนหยิบ PCD ขึ้นมาใช้เรียกรถของตนซึ่งจอดไว้ที่อาคารจอดรถของซิทาเดล สิบนาทีถัดมาเขาก็อยู่บนถนนสายหลักของคริสซาลิสร่วมกับพาหนะหลากชนิดอีกจำนวนนับไม่ถ้วน

            หลังจากตั้งระบบขับอัตโนมัติให้รถมุ่งหน้าไปพิกัดที่ได้มาแล้ว ชายหนุ่มจึงเงยหน้าขึ้นมองซิทาเดล สิ่งก่อสร้างที่ไม่ว่าเห็นกี่ครั้งเขาก็อดชื่นชมในความน่าเกรงขามของมันไม่ได้

            ซิทาเดลคือตึกหกเหลี่ยมขนาดยักษ์ลอยนิ่งอยู่กลางอากาศสูงจากพื้นกว่าห้าร้อยเมตร กินพื้นที่เกือบหนึ่งตารางกิโลเมตร เป็นดั่งป้อมปราการขนาดยักษ์ที่รวมทุกอย่างตั้งแต่สำนักงานธุรการยันฐานยิงขีปนาวุธข้ามทวีป พื้นด้านล่างซิทาเดลมีจุดขึ้นยานขนส่งกระจายอยู่โดยรอบ เป็นวิธีการเดียวที่จะขึ้นไปได้โดยไม่ถูกระบบต่อต้านอากาศยานยิงเละเป็นผง

            สิ่งที่พยุงมันเอาไว้คือเทคโนโลยีต่อต้านแรงโน้มถ่วงที่อาศัยคุณสมบัติของธาตุชนิดหนึ่งซึ่งถูกค้นพบไม่นานนักหลังจากที่มนุษย์ได้มาถึงไกอา ธาตุมหัศจรรย์ที่บิดเบือนสนามแรงโน้มถ่วงได้โดยไม่สนกฎเกณฑ์ทางฟิสิกส์ใดๆ ชื่อของมันคือ ‘อินเวอร์ไซต์’ แต่ในทั้งสามขั้วอำนาจใหญ่นั้น มีเพียงราชอาณาจักรที่มีองค์ความรู้เกี่ยวกับด้านนี้สูงพอจนสามารถนำมาใช้งานได้จริง และมันก็แพร่หลายอย่างรวดเร็วจนล้อกลายเป็นอดีตในเวลาเพียงไม่ถึงสิบปี

            เลเดนละสายตาจากศูนย์บัญชาการใหญ่แห่งกองทัพราชอาณาจักร หันไปให้ความสนใจกับเอกสารที่ได้มา เขาลองอ่านสิ่งที่ต้องพูดตอนมอบเอกสารดูและเบ้ปากในความเวิ่นเว้อของมัน ในใจแอบด่าความหัวโบราณของคนที่คิดระเบียบนี้ขึ้นมา

            แผงควบคุมของรถแจ้งว่าในสภาพการจราจรแบบนี้จะถึงที่หมายในอีกเกือบสองชั่วโมง ชายหนุ่มส่ายศีรษะอย่างเศร้าใจกับการจัดการคมนาคมที่ห่วยแตกอย่างแก้ไม่หายของคริสซาลิสก่อนจะยก PCD ขึ้นเปิดกลยุทธ์การรบที่ต้องอ่านให้จบก่อนจะกลับไปพบกับคนที่มอบหมายหน้าที่ในการศึกษามันอย่างละเอียดถี่ถ้วนให้กับเขา

เขตตัวเมืองชั้นนอก

4. 14.12 น.

          “ถึงที่หมายแล้ว”

            เสียงจากระบบควบคุมอัตโนมัติทำให้เลเดนเผยอเปลือกตาขึ้น สะบัดหน้าอย่างมึนงง ดูเหมือนว่าเขาจะเผลอหลับระหว่างการนั่งบนเบาะนิ่มๆตากแอร์เย็นๆ ชายหนุ่มก้มลงเก็บ PCD ที่ตกอยู่ตรงเท้าและมองออกไปภายนอกรถ

            ตอนนี้เขาอยู่บนถนนขรุขระที่มีอาคารสีทึมๆสภาพทรุดโทรมเรียงรายกัน และชายหนุ่มยังค้นพบด้วยว่ารถของเขาเป็นเพียงคันเดียวที่จอดอยู่ เลเดนเปิดประตูรถลงมาเพื่อพบกับสายตาสงสัยใคร่รู้ของเหล่าผู้อยู่อาศัยในบริเวณนี้ซึ่งเริ่มเข้ามาออกัน และแน่นอนว่านั่นไม่ได้ให้ความรู้สึกเป็นมิตรเลยสักนิดเดียว

            พิกัดที่ได้มาบอกว่าบ้านของเอดการ์คือแฟลตเก่าๆที่รถของเขาจอดอยู่ด้านหน้านั่นเอง ชายหนุ่มไม่รอช้าย่ำเท้าขึ้นบันไดของตึกอย่างรวดเร็ว

            ‘ชั้นสี่ ห้อง 403...’

            ไม่นานเขาก็มายืนอยู่หน้าประตูห้องพักที่สีหลุดลอกเป็นรอยกระดำกระด่าง ป้ายชื่อหน้าห้องถูกเขียนไว้ด้วยลายมือหวัดๆว่า ‘ฮันท์ลีย์’ ไม่มีอินเตอร์คอม กริ่ง หรืออะไรเทือกๆนั้นอยู่เลย ชายหนุ่มจึงต้องใช้วิธีพื้นฐานที่เรียกว่าการเคาะ

            “ถ้ามาเก็บค่าเช่าละก็ยังไม่มีหรอก”

            เสียงผู้หญิงหวานใสแต่แฝงไปด้วยแววเหนื่อยล้าดังตอบกลับมา

            “ไม่ใช่ครับ ผม...”

            “ร้านขายของเหรอ? เดี๋ยวพรุ่งนี้ชั้นเอาไปจ่ายให้แน่ๆ กลับไปก่อนเถอะ”

            “ไม่ใช่ครับ คือว่า...”

            ใครบางคนที่อยู่ในห้องเดินอย่างเร่งรีบออกมาที่อีกฟากของประตู เงียบไปชั่วครู่ ก่อนจะพูดขึ้นอีกหน

            “นายเป็นใคร? หน้าตาแบบนายไม่น่าจะอยู่แถวนี้ได้ คนรู้จักของเอดการ์เหรอ”

            “จะว่างั้นก็ได้ครับ...”

            “เข้ามาสิ”

            ประตูห้อง 403 เปิดออก เผยให้เห็นเด็กสาวคนหนึ่งที่เลเดนเดาว่าคงเป็นลูกพี่ลูกน้องหรือไม่ก็น้องสาวของเอดการ์ เธอมีเส้นผมบลอนด์ทองโทนเดียวกันกับสมาชิกหน่วยผู้ล่วงลับของเลเดนยาวระต้นคอ ดวงตาสีฟ้าอ่อนมองเลเดนหัวจรดเท้าเหมือนประเมินว่าเขาไปทำอีท่าไหนมาถึงมารู้จักกับเอดการ์ได้ แต่เมื่อเห็นชุดที่เขาสวม อันเป็นชุดเต็มยศของทหารชั้นสัญญาบัตร สีหน้าของเธอก็ดูแข็งกระด้างขึ้นมาทันที

            “รกหน่อยนะ นั่งตรงนั้นแล้วกัน เดี๋ยวจะเอาอะไรมาให้ดื่ม”

            เธอเดินนำเลเดนเข้ามาในห้องพักที่ค่อนข้างจะคับแคบพร้อมชี้นิ้วไปที่ชุดโซฟารับแขกเก่าๆที่ตั้งอยู่กลางห้องและเดินแยกไปทางครัว เลเดนทำตามอย่างว่าง่ายโดยพยายามไม่สนใจความสกปรกที่เกินคำว่า ‘หน่อย’ ไปค่อนข้างมาก

            “เอ้า”

            เด็กสาวกลับมาพร้อมด้วยน้ำอัดลมสองกระป๋องซึ่งเป็นแบบเดียวกับที่เอดการ์ชอบดื่มเปี๊ยบ เธอวางกระป๋องหนึ่งไว้หน้าแขกแล้วเปิดอีกกระป๋องขึ้นกระดก

            “แล้วมีเรื่องอะไรล่ะ เอดการ์ไปยืมเงินคนอื่นแล้วไม่คืนเหรอ หรือว่าหลอกฟันใครเข้าล่ะ”

            “สิบตรีเอดการ์ตายแล้วครับ”

            เลเดนเลือกที่จะบอกไปตามตรง อ้อมค้อมไปก็มีแต่จะเสียเวลาเปล่าๆ เด็กสาวนิ่งไปชั่วครู่ ก่อนจะตอบมาเพียงแค่สั้นๆจนเขาอดประหลาดใจไม่ได้

            “...งั้นเหรอ”

            “นี่เป็นเอกสารยืนยันการเสียชีวิตครับ ขอให้ช่วยเซ็นรับทราบและส่งไปยังซิทาเดลภายในหนึ่งสัปดาห์นับจากนี้ด้วย...” เลเดนเปิดซองสีน้ำตาลออกและหยิบเอกสารที่อยู่ภายในออกมาทีละแผ่นพร้อมกับอธิบายว่าแต่ละแผ่นคืออะไร ขณะที่เด็กสาวหยิบเอกสารใบแรกไป เริ่มบ่นพึมพำ แต่เนื่องจากอยู่ใกล้กันมากเขาจึงได้ยินทุกประโยคที่เธอพูด

            “เฮอะ ทั้งที่รู้ว่าไม่ไหวแท้ๆยังจะทำไม่เข้าเรื่องอีก สุดท้ายก็กลายเป็นแบบนี้ น่าสมเพชเป็นบ้า”

            “ส่วนแผ่นนี้คือรายละเอียดการปฏิบัติหน้าที่...”

            “งี่เง่าชะมัด ทำเป็นเท่ อยากจะหาเงินได้เยอะๆ ไม่ประมาณตัวเองเอาซะเลย”

            ประโยคนั้นทำให้ภาพของแดเนียล คามิลล์และซีบิลที่เสียใจกับการตายของเพื่อนร่วมหน่วยจนถึงกับหลั่งน้ำตาให้แวบเข้ามาในหัวของเลเดน เขาหยุดมือและเงยหน้าขึ้น ตั้งใจจะบอกคนตรงหน้าให้เกียรติเอดการ์มากกว่านี้สักนิด

            “บ้าที่สุด...”

            แปะ แปะ

            แต่สิ่งก็เขาพบกลับเป็นหยดน้ำตาที่ร่วงหล่นจากใบหน้าลงสู่แผ่นกระดาษจนเกิดเป็นรอยเปียกดวงกลม เด็กสาวกัดริมฝีปากแน่นเหมือนพยายามหยุดไม่ให้เสียงสะอื้นหลุดออกมา

            “ทั้งๆที่...ทั้งๆที่บอกว่า จะ...จะอยู่ด้วยกันตลอดไปแท้ๆ ทะ...ทำไมถึงหนีจากฉันไปซะเองแบบนี้ล่ะ ไอ้พี่บ้า!!” เธอเงยหน้าขึ้น กรีดเสียงเหมือนจะส่งไปให้ถึงคนที่ไม่มีวันจะได้ยินเธออีกแล้ว เอกสารในมือถูกบีบจนยับเยิน เลเดนนั่งอึ้ง ไม่รู้จะรับมือกับสถานการณ์อย่างไรดี

            “ทำไมต้องมาตายด้วย ทิ้งฉัน ไว้แค่คนเดียว...”

            ภายในหัวใจของชายหนุ่มปวดแปลบไปด้วยความรู้สึกหนึ่ง มันอาจเป็นความสงสาร เห็นอกเห็นใจ หรืออาจเป็นแค่ความเข้าใจอย่างสามัญธรรมดาก็ได้

            ความเข้าใจในการสูญเสียคนที่สำคัญที่สุดในชีวิต

            “แล้วฉัน...จะอยู่ต่อไปยังไง...”

            สิ้นประโยค เด็กสาวก็ปล่อยโฮออกมาอย่างกลั้นไม่อยู่ มือทั้งสองข้างปาดน้ำตาซ้ำแล้วซ้ำเล่า แต่ไม่มีท่าทีว่ามันจะหยุดหลั่งริน           

            เลเดนตัดสินใจทำในสิ่งที่เมื่อมาย้อนคิดในภายหลัง บางทีการไม่ทำแบบนั้นอาจดีกว่าก็ได้

            สิ่งนั้นคือการดึงเด็กสาวเข้ามาในอ้อมแขน ให้ใบหน้าที่เปื้อนไปด้วยหยาดน้ำสีใสซบเข้ากับไหล่ ซึ่งเธอก็ไม่ได้แสดงอาการต่อต้านหรือขัดขืนใดๆ อาจเป็นเพราะความเศร้าที่ท่วมท้นจนทำให้เธอไม่รับรู้แล้วว่ากำลังเกิดอะไรขึ้น

            “ร้องออกมาเถอะ...”

            ชายหนุ่มได้ยินเสียงที่สั่นเครือเหมือนไม่ใช่เสียงของตัวเองหลุดมาจากริมฝีปากของเขา โอบร่างในวงแขนแน่นขึ้น คำพูดที่พรั่งพรูออกมาเองก็เหมือนไม่ได้มาจากสมอง แต่กลั่นออกมาจากหัวใจ

            “ร้องเลย ร้องจนกว่าจะพอใจ ร้องจนไม่มีน้ำตาจะไหล ไม่มีเสียงจะพูด ร้องจนกว่าทุกสิ่งเกี่ยวกับเขา...จะไม่มีวันลบเลือนออกไปจากความทรงจำ...”

            เลเดนสัมผัสได้ถึงความเปียกชื้นที่แทรกผ่านเนื้อผ้าหนาๆตรงบ่า แต่ชายหนุ่มก็ไม่ได้แคร์อะไรกับมัน

            สิ่งที่เขาต้องการคือให้เด็กสาวในอ้อมกอดได้รับรู้ว่าอย่างน้อยก็ยังมีอีกคนหนึ่งที่เคยเจอประสบการณ์อันเลวร้ายแบบเดียวกัน และเธอจะผ่านมันไปได้ อย่างที่เขาเคยทำมา

            ไม่มีใครรู้ว่าเวลาผ่านไปนานขนาดไหน แต่การร้องไห้ฟูมฟายก็เปลี่ยนเป็นเพียงเสียงสะอึกสะอื้นเป็นพักๆ และเงียบลงในที่สุด

            “ปะ...ปล่อยฉันได้แล้ว...มั้ง”

            เสียงเล็กๆฟังอูอี้เล็กน้อยดังมาจากร่างบางในอ้อมแขน ทำให้เลเดนหลุดจากภวังค์และผละถอยออกมาเหมือนเด็กสาวกลายเป็นกองไฟ บรรยากาศกระอักกระอ่วนเข้าปกคลุมทั้งสองพร้อมกับความเงียบที่ย่างกรายเข้ามาเหมือนแขกที่ไม่ได้รับเชิญ

            “งั้นผม...อธิบายต่อเลยนะครับ...”

            แต่เลเดนก็ขจัดมันออกไปอย่างเร็วไว มือยกซองเอกสารขึ้นทำท่าจะหยิบสิ่งที่อยู่ภายในออกมาเพิ่ม

            “ไม่ต้อง เดี๋ยวที่เหลือฉันดูเองก็ได้”

            “หา? แต่ว่ามันเป็นหน้าที่...”

            “บอกว่าไม่ต้องก็ไม่ต้องไง! เอ้า ลุกๆ ออกไปได้แล้ว!”

            ไม่พูดอย่างเดียว เด็กสาวลงมือปฏิบัติด้วยการดึงให้เขาลุกจากโซฟาคร่ำคร่าและดันให้ชายหนุ่มเดินไปทางประตูห้องซึ่งเลเดนก็ยอมทำตามแม้จะสับสน

            “เอ่อ...เดี๋ยวจะแจ้งไปทางซิทาเดลให้ส่งใบที่พังไปแล้วมาใหม่นะ ช่วยอย่าทำมันเละอีกล่ะ”

            “รู้แล้วน่า รีบๆออกไปซะที”

            สุดท้ายเลเดนก็ถูกผลักออกมาด้านนอก และประตูเหล็กหนาก็เลื่อนปิดส่งท้าย กั้นไม่ให้ชายหนุ่มเห็นใบหน้าที่แดงก่ำของเจ้าของห้อง เขาจึงได้แต่ยืนเกาหัวด้วยความงุนงง ไม่เข้าใจว่าทำไมตัวเองถึงต้องถูกไล่ออกมาด้วย

            ‘คงโมโหที่ไปกอดเข้าละมั้ง...ถ้าเป็นงั้นก็ช่วยไม่ได้ เราผิดเองนี่นา’

            ระหว่างที่ชายหนุ่มกำลังเดินกลับรถ PCD ของเขาก็ส่งเสียงร้องเตือนว่ามีการติดต่อเข้ามา ชายหนุ่มกดรับก็พบว่ามันเป็นเพียงข้อความเสียงที่ถูกอัดไว้

            ‘เอ่อ...คุณเลเดนคะ ถ้าไม่รังเกียจ...วันมะรืนนี้ชั้นอยากจะให้คุณมาลองชิมขนมที่ร้านของบ้านชั้น จะได้ไหมคะ ชั้นแนบที่อยู่ร้านมาให้กับข้อความนี้แล้ว ถ้าไม่มีธุระอะไรก็...มาได้นะคะ’

            แน่นอนว่าเจ้าของข้อความนั้นก็คือซีบิล ชายหนุ่มกำลังจะส่งข้อความตอบว่าไป แต่ก็ยั้งมือไว้ก่อนเมื่อนึกขึ้นได้ว่าบางทีอาจมีหน้าที่อื่นเข้าแทรกก็เป็นได้ เพราะไม่เคยมีครั้งไหนที่เขากลับมาที่คริสซาลิสแล้วจะไม่ถูก ‘เธอคนนั้น’ เรียกให้ไปหา

            เลเดนทอดถอนใจให้กับชีวิตที่ถูกดึงไปนู่นมานี่ของตนเองก่อนจะขึ้นรถ ตั้งพิกัดกลับไปยังสถานที่แห่งหนึ่งบนแถบชานเมืองที่ออกไปไกลกว่าที่ๆเขาอยู่ตอนนี้เสียอีก

บ้านหลังหนึ่งบริเวณแถบชานเมือง

7. 17.22 น.

            เลเดนยืนอยู่เบื้องหน้าทาวน์เฮาส์สองชั้นที่บอกไปก็คงไม่มีใครเชื่อว่าเป็นบ้านของผู้บัญชาการทหารสูงสุดแห่งกองทัพราชอาณาจักร

            และมันก็เป็นบ้านหลังปัจจุบันของเขาด้วยเช่นกัน

            แม้จะห่างหายไปนานถึงเกือบหนึ่งเดือน แต่ทุกสิ่งก็ยังคงดูเหมือนเดิม ไม่มีสัญญาณใดๆบอกว่ามีคนอยู่ในตอนนี้ เลเดนปลดล็อคประตูบ้านด้วยลายนิ้วมือ ทว่าขณะกำลังก้าวเข้าไปก็ถูกบางสิ่งกระแทกจากทางด้านบนจนล้มคว่ำไปกับพื้น อะไรบางอย่างเย็นเยียบแนบเข้าที่ลำคอ ชายหนุ่มเลื่อนสายตาลงมองก็พบว่ามันคือใบของมีดสั้นสำหรับทหารราบของกองทัพราชอาณาจักร

            “ประมาทเกินไปนะ ถ้าฉันตั้งใจจะฆ่าละก็ตายไปแล้ว”

            เสียงทุ้มต่ำที่ฟังดูคุ้นเคยจากร่างที่คร่อมอยู่ด้านบนทำให้ชายหนุ่มยิ้มแหยๆออกมาและตอบกลับไปเสียงละห้อย

            “ขอโทษด้วยครับ พอดีผมไม่คิดว่าจะได้เจอการต้อนรับกลับบ้านแบบนี้”

            ร่างนั้นแค่นเสียงหัวเราะดังหึ! ก่อนจะลุกออกไป เปิดโอกาสให้เลเดนยันตัวขึ้น มือลูบคางที่กระแทกพื้นจากการถูกจู่โจมเมื่อครู่

            “ไหนตอบมาซิร้อยเอก กฎข้อแรกในการเป็นทหารคืออะไร”

            “ต้องตื่นตัวและเตรียมพร้อมเสมอครับท่านนายพล!”

            เลเดนยืนตัวตรงกล่าวด้วยเสียงอันดังแต่อีกฝ่ายดูออกว่าเขาเพียงแค่ทำเล่นๆเท่านั้น จึงเผยรอยยิ้มบางออกมา เสียบมีดกลับเข้าไปในซองข้างเอวก่อนจะตบบ่าของชายหนุ่มเบาๆแต่ก็เล่นเอาเขาเกือบเซเลยทีเดียว

            “ยินดีด้วยนะที่รอดจากภารกิจแรกมาได้ แต่นี่เป็นแค่การเริ่มต้นเท่านั้นละ”

            แม้จะอยู่ในอายุอานามย่างเข้าสู่เลขห้า แต่คาร์ลอส วัลเดซ ยังคงความแข็งแรงไม่ต่างอะไรจากชายหนุ่มวัยเบญจเพส ร่างกายกำยำใต้ชุดเครื่องแบบนายพลแห่งกองทัพราชอาณาจักรเต็มเปี่ยมไปด้วยพละกำลัง ใบหน้าคมสันไม่ถูกริ้วรอยแห่งวัยเข้าคุกคามเลยแม้แต่น้อย ที่เปลี่ยนไปมีเพียงแค่เส้นผมสีเมล็ดกาแฟที่ตอนนี้ถูกแซมด้วยสีขาวและสีเทาประปราย ดวงตาเทาดั่งเมฆพายุฉายแววคมกริบเหมือนทะลุทะลวงได้ทุกอย่างจนมีน้อยคนนักที่กล้าสบตาด้วยตรงๆ ซึ่งเลเดนก็รู้สึกภูมิใจเล็กๆที่ตัวเองเป็นหนึ่งในนั้น

            ด้วยบุคลิกภาพแบบนั้นบวกกับความสามารถในการบัญชาการรบซึ่งทั่วหล้าต่างยกย่องว่าเป็นอันดับหนึ่งในราชอาณาจักร หรือแม้กระทั่งบนไกอา และผลงานมากมายที่จารึกไว้บนหน้าประวัติศาสตร์แห่งการสงคราม ผู้บัญชาการทหารสูงสุดคนนี้จึงไม่ได้ต่างอะไรจากตำนานที่ยังมีชีวิต

            “ฉลองสักหน่อยแล้วกัน” ผู้บัญชาการทหารสูงสุดคนที่ว่าพูดสั้นๆ โอบไหล่เลเดนเดินไปทางห้องรับประทานอาหาร ซึ่งบัดนี้โต๊ะตรงกลางห้องได้ถูกเติมเต็มด้วยอาหารนานาชนิดซึ่งทำเอาคนเด็กกว่าตาลุกวาว เพราะแต่ละอย่างคือของโปรดของเขาทั้งนั้น

            คาร์ลอสหยิบขวดไวน์ที่เงินเดือนของพลทหารทั้งปียังซื้อไม่ได้ออกมาจากตู้สะสมไวน์สุดรักสุดหวงของเขาและเปิดอย่างไม่ลังเล เทใส่แก้วทรงสูงสองใบและส่งให้เลเดนใบหนึ่ง จากนั้นทั้งคู่ก็เริ่มรับประทานอาหารโดยที่ฝ่ายหนึ่งคอยยิงคำถามเกี่ยวกับกลยุทธ์การรบที่เลเดนเพิ่งอ่านจบเป็นระยะๆ

            “ได้ข่าวว่าทำผลงานที่ทาร์โซนิสได้ดีมากเลยนี่ ขอฟังหน่อยสิว่าเกิดอะไรขึ้นบ้าง”

            เมื่ออาหารบนโต๊ะร่อยหรอไปจนเกือบหมดแล้ว คาร์ลอสก็เอ่ยขึ้นด้วยเสียงสนใจใคร่รู้ เลเดนกลืนเนื้อปลาเฮอร์ริ่งทอดลงคอ เรียบเรียงคำพูดสักครู่และเริ่มเล่าตั้งแต่ตอนที่เขาพบสมาชิกหน่วยใหม่ จนถึงตอนที่เขาเผชิญหน้ากับผู้บุกรุกในชุดดำโดยข้ามเรื่องที่เขาได้ยินจากซาซิลไป คาร์ลอสเพียงแค่รับฟังอย่างเงียบๆจนกระทั่งชายหนุ่มเล่าจบ เลเดนแอบมองสีหน้าของฝ่ายตรงข้ามก็พบว่าเขากำลังครุ่นคิดอยู่

            “แล้วคิดว่าภารกิจนี้เป็นไงบ้างล่ะ”

            หลังจากผ่านไปชั่วขณะหนึ่ง เขาก็พูดเรียบๆ

            “ก็...ดีครับ”

            ถึงจะบอกว่าสบตาด้วยได้ แต่การถูกผู้บัญชาการทหารสูงสุดจ้องตรงๆก็ทำให้เลเดนรู้สึกเกร็งขึ้นมาเหมือนกัน

            “ฉันรู้ว่าเธอไม่ได้คิดแบบนั้น”

            “...เราน่าจะทำได้ดีกว่านี้”

             ภาพของเด็กสาวที่ร้องไห้น้ำตาแทบเป็นสายเลือดทำให้ชายหนุ่มเผลอกำหมัดแน่นขึ้นมาด้วยความเจ็บแค้นใจ ถ้าพวกหัวหน้ากองร้อยยอมฟังเขาสักนิด...

            “ไปพบญาติของสมาชิกหน่วยที่ตายมาแล้วสินะ”

            เลเดนพยักหน้าอย่างซึมเซา ถ้าเป็นไปได้เขาก็ไม่อยากทำแบบนั้นอีกเป็นครั้งที่สองแล้ว คาร์ลอสถอนหายใจยาว ยก PCD ขึ้นกดคำสั่ง จากนั้น PCD ของเลเดนจึงดังแจ้งเตือนขึ้น เขามองชายเบื้องหน้าอย่างประหลาดใจระคนสงสัยเมื่อพบว่ามันคือเงินจำนวนห้าหมื่นเครดิตส่งตรงจากบัญชีของผู้บัญชาการทหารสูงสุด

            “ไปเอลลีเซียมซะสิ”

            ชายหนุ่มเบิกตากว้างอย่างคาดไม่ถึง ทำไมจู่ๆคาร์ลอสถึงเอาเงินมากขนาดนี้ให้เขาไปผลาญที่ย่านเริงรมย์ของคริสซาลิสไปได้

            “เอ่อ จะดีเหรอครับแบบนั้น...”

            “ไปเถอะ หัดลองหาความสุขใส่ตัวซะบ้าง อาจได้เจอเรื่องดีๆแบบคาดไม่ถึงก็ได้”

            “แต่...”

            “ไม่มีต่งมีแต่ นี่เป็นคำสั่งโดยตรงจากฉัน ร้อยเอกเลเดน”

            เมื่ออีกฝ่ายนั่งยันนอนยันมาแบบนี้ เลเดนก็หมดสิทธิที่จะเถียงโดยสิ้นเชิง และถึงอย่างไร เขาก็ไม่ได้รังเกียจการไปเที่ยวกลางคืนอยู่แล้ว หลังจากช่วยคาร์ลอสเก็บกวาดโต๊ะอาหารเสร็จเรียบร้อย เลเดนในชุดไปรเวทที่ไม่ได้สัมผัสมาเสียนานก็มุ่งหน้าออกจากบ้าน

            มุ่งหน้าสู่ค่ำคืนที่โชคชะตาจะนำเขาและเหล่าบุคคลแห่งความทรงจำจากอดีตอันขมขื่นให้มาบรรจบกันอีกครั้ง แม้จะเป็นในรูปแบบที่ไม่มีใครคาดคิดก็ตาม