The Chronicles of Gaia พลิกตำนานโลกใบใหม่

Prologue Act

Chapter 1^st

Calm before the Storm

 

โรงนอนกองร้อยที่สี่

ฐานทัพเคลื่อนที่ กองพันทหารราบที่สิบสามแห่งราชอาณาจักร

บริเวณชานเมืองทาร์โซนิส

19 กันยายน ก.ศ. 327

7. 17.29 น.

          ชายหนุ่มคนหนึ่งสะดุ้งตื่นจากความทรงจำอันเลวร้ายซึ่งถูกซ่อนไว้ในซอกใดซอกหนึ่งของจิตใจมานานจนกระทั่งเกือบจะลืมไปแล้ว แต่วันนี้มันก็ยังตามมาหลอกหลอนอีกจนได้ เขาลูบใบหน้าที่เปียกโชกไปด้วยเหงื่อ พยายามจะผลักภาพเหล่านั้นกลับลงไปให้ลึกที่สุด การคิดถึงเรื่องเหล่านั้นไม่มีประโยชน์อะไร

            “ร้อยเอกเลเดน ไครส์ เชิญที่ศูนย์บัญชาการ”

            เสียงเรียบๆของหญิงสาวดังก้องไปทั่วโรงนอน เมื่อได้ยินชื่อของตน ชายหนุ่มก็ยันตัวลุกขึ้น คว้าเสื้อนอกที่วางกองอยู่บนหมอนมาสวม ในใจนึกสงสัยถึงสาเหตุที่ทำให้จู่ๆก็ถูกเรียกเข้าพบ เขายังไม่ได้ทำอะไรที่โดดเด่นหรือเสื่อมเสียสักอย่างเลย

            เลเดนไล่ความคิดนั้นออกจากหัวก่อนจะก้าวออกจากห้องพักของตนเอง ออกไปสู่ความวุ่นวายของโถงใหญ่โรงนอน ที่ซึ่งทหารผู้ไม่ได้อยู่ในช่วงเวลาฝึกกำลังทำกิจกรรมตามใจฉันกันอยู่

            “ขอโทษครับ ขอทางหน่อยครับ... สวัสดีครับ...”

            เขาเดินลัดเลาะผ่านวงไพ่ที่กำลังจ้องหน้ากันเครียดเขม็ง ทักทายคนรู้จักสองสามคน หยุดฝีเท้าลงก่อนที่จะออกจากหอนอนเพียงเล็กน้อยเมื่อได้ยินเสียงประกาศอีกรอบหนึ่ง

            “ร้อยตรีฟูจิมิยะ อากิ เชิญที่ศูนย์บัญชาการ”

            ยังไม่ทันสิ้นเสียงหนึ่งในประตูห้องพักจำนวนมากที่เรียงรายไปตามความยาวเกือบห้าสิบเมตรของหอนอนก็เปิดออก หญิงสาวคนหนึ่งก้าวออกมาและรุดไปยังประตูทางเข้าออกอย่างรวดเร็ว ซึ่งก็หมายถึงมาทางเลเดนนั่นเอง

            เมื่อเข้ามาใกล้ ชายหนุ่มจึงสังเกตรายละเอียดของเธอได้มากขึ้น เธอมีเส้นผมสีขาวออกเงินตรงยาวถึงกลางแผ่นหลัง ผิวขาวนวล ใบหน้าเรียวกับดวงตาสีน้ำตาลอ่อนแฝงแววเย็นชา ริมฝีปากเม้มตรง โดยรวมแล้วถือว่าจัดอยู่ในเกณฑ์สวยเลยทีเดียว เธอสวมเสื้อคอเต่าสีขาวประทับตรากองทัพบกแห่งราชอาณาจักร กางเกงขายาวและรองเท้าคอมแบท เครื่องแบบปกติสำหรับทหารยามว่าง เธอชายตามองเลเดนเล็กน้อยก่อนจะสาวเท้าออกไปสู่แสงอาทิตย์ยามเย็นของไกอา

            “รอก่อนครับ คุณ เอ่อ ฟูจิมิยะ ใช่มั้ย” ด้วยเดาได้จากชื่อว่าหญิงสาวน่าจะมีเชื้อสายญี่ปุ่นจากโลกเก่า ซึ่งตามมารยาทแล้ว คนญี่ปุ่นจะไม่เรียกคนที่ไม่สนิทด้วยชื่อ ชายหนุ่มจึงวิ่งเหยาะๆตามหญิงสาวจนทันและเรียกเธอด้วยชื่อสกุลแทน เขาเหมือนเคยเห็นเธอจากที่ไหนมาก่อนแต่จำได้ไม่ชัดเจน

            “ใช่” เธอตอบห้วนๆ ไม่พูดอะไรมากกว่านั้น เลเดนที่ไม่รู้จะถามอะไรอีกก็ได้แต่เดินตามเธอไปจนถึงศูนย์บัญชาการ

            ศูนย์บัญชาการเป็นอาคารทรงสี่เหลี่ยมชั้นเดียวซึ่งถูกสร้างด้วยโลหะทั้งหลัง มีทางเข้าออกเพียงแค่ทางเดียว ด้านบนมีลานจอดพาหนะทางอากาศของนายทหารระดับสูง มันมีขนาดไม่ต่างจากโรงนอนเท่าใด แต่ความสำคัญนั้นผิดกันอย่างลิบลับ ถ้าไม่มีโรงนอน เหล่าทหารยังพอนอนกลางดินกินกลางทรายกันได้ แต่หากปราศจากศูนย์บัญชาการแล้ว กองกำลังทั้งหมดก็แทบไม่ต่างจากคนหูหนวกตาบอดเลย

            “เลเดนกับอากิสินะ เอ้า เข้าไปได้เลย พันโทแมนกำลังรออยู่” ทหารซึ่งทำหน้าที่เฝ้ายามในชุดรบกล่าวทักทายทั้งคู่ ปล่อยมือหนึ่งออกจากปืนไปกดแผงควบคุมที่ติดอยู่บนผนังใกล้ๆเพื่อเปิดประตูทางเข้า และกลับไปยืนในท่าเดิม เลเดนกล่าวขอบคุณเบาๆขณะที่อากิก้มศีรษะให้เล็กน้อยก่อนจะเดินเข้าศูนย์บัญชาการ มีทหารคนหนึ่งยืนรอพวกเขาอยู่ด้านในแล้ว และทหารคนนั้นก็บุ้ยใบ้เป็นเชิงให้ตามมา

            ภายในศูนย์บัญชาการนั้นเต็มไปด้วยบรรยากาศตึงเครียด เหล่าทหารชั้นบังคับบัญชาถกเถียงกันเสียงดังโหวกเหวก แผนที่โฮโลแกรมขนาดใหญ่ที่ถูกฉายอยู่กลางอากาศบริเวณใจกลางศูนย์บัญชาการแสดงถึงรายละเอียดของภูมิประเทศบริเวณที่จะกลายเป็นสนามรบในวันพรุ่งนี้ ซึ่งก็คือเมืองทาร์โซนิสนั่นเอง มันเต็มไปด้วยกากบาทแสดงจุดยุทธศาสตร์สำคัญ เส้นทางการบุก และสัญลักษณ์แทนทหารหน่วยต่างๆ รายละเอียดของมันเปลี่ยนแปลงเป็นระยะตามแต่ว่าจะมีเสนาธิการคนไหนเสนอแผนการรบที่แตกต่างกันขึ้นมา

            “ท่านครับ คนที่ท่านตามตัวมาถึงแล้วครับ”

            ทหารที่เดินนำเลเดนกับอากิมากล่าวกับชายในเครื่องแบบนายทหารชั้นสูงคนหนึ่งซึ่งกำลังยืนมองแผนการรบแบบต่างๆด้วยสายตาพินิจพิเคราะห์ เขามีเส้นผมสีบลอนด์ทองตัดเป็นทรงเรียบร้อย ดวงตาสีฟ้าหลังแว่นตาไร้กรอบฉายแววฉลาดเฉลียว เมื่อมีคนเรียกเขาก็หลุดจากภวังค์และยิ้มออกมา

            “ขอบใจมากพลทหารคลินต์ คุณไปพักได้แล้วละ”

            “ครับท่าน”

            เมื่อคลินต์เดินจากไปแล้ว ชายคนนั้นก็หันเหความสนใจมาทางผู้มาใหม่ทั้งสองแทน

            “เอ้า สวัสดี ชั้นเชื่อว่าเราไม่เราพบกันมาก่อน แต่พวกเธอน่าจะเคยได้ยินชื่อของชั้นมาบ้าง...”

            “พันโทแมนูเอล คอนเนอร์ ผู้บัญชาการกองพันทหารราบที่สิบสาม” อากิพูดเสียงเรียบ ทำให้รอยยิ้มของแมนูเอลกว้างกว่าเดิม

            “ไปที่ห้องทำงานของชั้นก่อนแล้วกัน ธุระกับพวกเธอคงไม่เหมาะจะพูดในที่สาธารณะเท่าไหร่”

            นาทีถัดมา ทั้งสามก็นั่งมองหน้ากันอยู่ในห้องของผู้บัญชาการ แมนูเอลนั่งอยู่ด้านหลังโต๊ะทำงานของเขา ส่วนเลเดนและอากินั่งคู่กันอยู่ฝั่งตรงข้าม

            “เอาละ เริ่มจากเธอนะ ร้อยเอกเลเดน เธอได้รับการแต่งตั้งให้เป็นหัวหน้าหน่วยสองของหมวดที่หนึ่งประจำกองร้อยที่สี่” แมนูเอลวางอุปกรณ์หน้าตาเหมือนแผ่นกระดานสีเงินลงบนโต๊ะ มันคือ PCD (Personal Communication Device) อุปกรณ์สารพัดประโยชน์ที่ถึงจะขนาดเล็กแต่ทำได้ตั้งแต่สากกะเบือยันเรือรบ และเปิดเอกสารฉบับหนึ่งขึ้นมาส่งให้เลเดนอ่าน

            “จริงๆคนที่จบมาจากโรงเรียนนายร้อยด้วยคะแนนอันดับหนึ่งของรุ่นอย่างเธอจะให้เป็นหัวหน้ากองร้อยเลยก็ยังได้ แต่นี่เป็นคำสั่งจากเบื้องบน ขอให้เข้าใจด้วยนะ” เขาพูดขณะที่เลเดนไล่สายตาผ่านเอกสารนั้นอย่างคร่าวๆ ก่อนที่สายตาจะไปสะดุดอยู่กับชื่อของผู้ออกคำสั่ง

            ‘คาร์ลอส วัลเดซ ผู้บัญชาการทหารสูงสุด’

            รอยยิ้มบางๆผุดขึ้นที่ริมฝีปากของชายหนุ่ม เขายังจำหนึ่งในคำพูดหลายๆคำของเจ้าของชื่อนั้นได้อย่างขึ้นใจ

            ‘ไม่ว่าจะเป็นเรื่องอะไร พื้นฐานก็สำคัญที่สุด หากฐานไม่ดี ต่อให้สูงใหญ่ขนาดไหนมันก็พังได้อย่างง่ายดาย’

            เมื่อเห็นว่าเลเดนไม่ได้แย้งอะไร แมนูเอลจึงดึง PCD ของตัวเองกลับมาเพื่อเปิดเอกสารอีกฉบับ ก่อนจะส่งให้อากิ

            “ร้อยตรีฟูจิมิยะ เธอจะไปเป็นพลซุ่มยิงประจำหน่วยของร้อยเอกเลเดน”

            หญิงสาวรับเอกสารมาพิจารณาแบบเงียบๆขณะที่แมนูเอลยังคงจ้อต่อไป

            “ว่ากันตามตรงแล้วตำแหน่งของคนที่จบมาด้วยคะแนนการซุ่มยิงสูงที่สุดตั้งแต่ก่อตั้งโรงเรียนนายร้อยมานี่ไม่น่าเป็นแค่พลซุ่มยิงของหน่วยทหารธรรมดาๆเลย แต่คำสั่งของเบื้องบนลงมาแบบนี้ก็แย้งอะไรไม่ได้ แถมไม่ได้ระบุชื่อผู้ออกคำสั่งซะด้วยสิ”

            “ไม่เป็นไรค่ะ” อากิส่ง PCD คืนให้แมนูเอลซึ่งแอบถอนหายใจด้วยความโล่งอกที่ผู้รับคำสั่งทั้งสองไม่มีปัญหาใดๆ เขาเคาะมันเบาๆหนึ่งครั้ง PCD ก็ย่อขนาดเหลือเท่าฝ่ามือและถูกเก็บไป

            “งั้นก็ เดี๋ยวจะพาไปพบกับสมาชิกคนอื่นๆของหน่วยเลยนะ พลทหารคลินต์ มาที่ห้องชั้นด้วย ด่วน” ประโยคหลังแมนูเอลพูดกับเครื่องมือสื่อสารไร้สายที่ติดอยู่ตรงใบหู ไม่ถึงนาทีคลินต์ก็มายืนหอบทำหน้าบอกบุญไม่รับอยู่หน้าห้องผู้บัญชาการโดยมีเลเดนมองอย่างสงสารหน่อยๆ

            “พาทั้งคู่ไปที่โรงฝึกนะ หน่วยของพวกเขาไปรออยู่ที่นั่นแล้ว ชั้นขอตัวไปหารือเรื่องการรบในวันพรุ่งนี้ต่อแล้วกัน” โดยไม่รอคำตอบจากผู้ฟัง แมนูเอลก็กลับไปยังห้องบัญชาการทันที ในขณะที่คลินต์ก็เริ่มออกเดินนำเลเดนและอากิพร้อมกับบ่นพึมพำไปด้วย

            โรงฝึกเป็นตึกสี่เหลี่ยมผืนผ้ายาวคล้ายโรงนอนแต่ภายในแตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง อย่างเดียวที่เหมือนกันคือความสับสนวุ่นวายเท่านั้น ภายในโรงฝึกนั้นมีทั้งส่วนฝึกการรบจำลองในโลกเสมือนจริง ส่วนฝึกร่างกายซึ่งเต็มไปด้วยอุปกรณ์ออกกำลังนานาชนิด รวมทั้งส่วนสำหรับปรับแต่งอาวุธยุทโธปกรณ์ของทหารแต่ละคนอีกด้วย

            “ชั้นส่งแค่นี้ละ หน่วยของนายอยู่ด้านในสุดของโรงฝึก ตรงส่วนฝึกร่างกายนั่นแหละ”

            คลินต์บอกและกลับไปทางศูนย์บัญชาการ เลเดนคิดว่าอีกไม่นานเขาคงโดนแมนูเอลเรียกใช้งานอีกแน่ๆ ในขณะที่อากิเดินลิ่วผ่านเหล่าทหารที่เอียงคอมองเธอกันเป็นแถว เพราะทหารหญิงนั้นมีไม่มากนัก และที่สวยจนน่าไปเป็นนางแบบแทนยิ่งหายากเข้าไปใหญ่

            “ระวัง!”

            ขณะที่เลเดนเริ่มออกวิ่งเหยาะๆตามไปก็มีเสียงตะโกนลั่น เขาหันไปทางต้นเสียงก็เห็นประกายสีเงินพุ่งตรงเข้ามาด้วยความเร็วสูง ยังดีที่ชายหนุ่มก้มหลบได้ทันก่อนที่สิ่งนั้นจะปักเข้าไปในผนังซึ่งเมื่อเสี้ยววินาทีก่อนยังมีศีรษะของเขาอยู่

            “เป็นอะไรหรือเปล่า?!”

            ทหารในชุดรบคนหนึ่งวิ่งเข้ามาอย่างรีบร้อน ถึงหมวกของชุดจะปิดบังใบหน้าแต่เลเดนก็ฟังออกว่าเป็นเสียงของผู้หญิง เธอดึงสิ่งที่เกือบบั่นคอของเลเดนออกมาจากผนัง มันคือดาบสีเงินที่มีใบดาบบางเฉียบยาวกว่าหนึ่งเมตร ทหารหญิงคนนั้นพิจารณามันอยู่ชั่วครู่ เมื่อเห็นว่าไม่ได้มีร่องรอยความเสียหายอะไรเธอก็เสียบมันกลับเข้าไปในฝักที่ติดอยู่ตรงด้านหลังของชุด ก่อนจะหันรีหันขวางเหมือนตัดสินใจไม่ถูกว่าควรทำอย่างไรต่อ

            “ให้ตายสิ ก็บอกแล้วไงว่าอย่าเอาดาบมาแกว่งแถวนี้...ขอโทษเขาซะสิ” ขณะที่เลเดนพยายามควบคุมหัวใจที่แทบจะทะลักออกมาจากหน้าอกให้สงบลงอยู่นั้น ทหารในชุดรบอีกคนหนึ่งก็เดินขึ้นมายื่นมือดึงเขาลุกขึ้นพร้อมหันไปสั่งทหารหญิงคนนั้น

            “มะ...ไม่ใช่ความผิดของชั้นซะหน่อย! หมอนี่ต่างหากที่ดันมายืนทะเล่อทะล่าแถวนี้เอง!” แต่เธอกลับสะบัดหน้าเดินหนี แถมยังชักดาบออกมาควงอย่างน่าหวาดเสียวว่าจะลอยไปโดนคอใครเข้าอีก ทหารคนที่สองถอนหายใจยาวอย่างเหนื่อยหน่าย

            “ต้องขอโทษแทนยัยนี่ด้วยนะครับ...อ้าว นี่คุณ...”

            หมวกของเขาเปิดออกและพับตัวมันเองเข้าไปในส่วนคอของชุดรบ เผยให้เห็นใบหน้าหยาบกร้านแต่เปื้อนไปด้วยรอยยิ้มเป็นมิตรของชายหนุ่มผู้หนึ่ง ดวงตาสีดำที่หยีเล็กน้อยจากการยิ้มและผมโทนเดียวกันก็ยุ่งไม่เป็นทรงนักจากการถูกบีบอยู่ในหมวก

            “...ร้อยเอกเลเดน ไครส์ใช่มั้ยครับ?”

            “ชะ ใช่ ผมเอง”

            “ดีเลยครับ ผมกำลังจะออกมาหาคุณกับอีกคนหนึ่งพอดีเลย ผม สิบโท แดเนียล คาร์เวลส์ ครับ นับจากวันนี้ไปก็คงจะเป็นผู้ใต้บังคับบัญชาของคุณ ฝากตัวด้วยนะครับ”

            “อ้อ เอ้อ เช่นกันครับ”

            แดเนียลยื่นมือข้างหนึ่งออกมา ซึ่งเลเดนก็จับตอบและเขย่าตามมารยาท ถึงการจับมือที่อยู่ในชุดรบจะให้ความรู้สึกเหมือนจับเหล็กท่อนมากกว่าก็ตามที

            “มาทางนี้เลยครับ คนอื่นๆก็คงมากันครบแล้วละ”

            สถานที่ซึ่งสมาชิกหน่วยที่เหลือรวมถึงอากิที่เดินนำมาก่อนแล้วกำลังรวมตัวกันอยู่ก็คือโซนพักผ่อนภายในโรงฝึก เกือบทุกคนอยู่ในชุดตามสบายยกเว้นเพียงคนเดียว ซึ่งเลเดนจำได้ทันทีจากดาบที่เสียบอยู่ด้านหลัง

            “ว่าไง ทุกคน ฝึกวันนี้เป็นยังไงบ้าง”

            “มันก็ดีเหมือนเคยแหละคุณแดน แต่ชั้นอยากจะลงสนามรบจริงๆอีกซักหน ฝึกในโลกเสมือนมันน่าเบื่อชะมัดยาด...แล้วพาใครมาด้วยล่ะนั่น” ชายหนุ่มร่างสูงผมทองคนหนึ่งตอบกลับมาพร้อมยกกระป๋องเครื่องดื่มในมือขึ้นซดอึกใหญ่

            “อ้อ ร้อยเอก เลเดน ไครส์ ที่จะมาเป็นหัวหน้าหน่วยของพวกเราตั้งแต่นี้ไปไง แนะนำตัวกันหน่อยสิ”

            สมาชิกหน่วยทุกคนมองเลเดนก่อน จากนั้นก็มองหน้ากันเล็กน้อย ก่อนที่ชายหนุ่มผมทองจะพูดขึ้นก่อน

            “สิบตรี เอดการ์ ฮันท์ลีย์ พลจู่โจม”

            ถึงคำพูดจะฟังดูธรรมดา แต่เลเดนสัมผัสได้ถึงความไม่เชื่อมั่นในน้ำเสียงของเขา

            หมวกของทหารหญิงในชุดรบเลื่อนเปิดออก เผยให้เห็นผิวแทนเนียนสวยและเส้นผมสีออกส้มๆซึ่งถูกหั่นจนสั้น ดวงตาสีน้ำตาลเข้มจ้องเขม็งมาทางชายหนุ่มแบบไม่ยอมรับแม้แต่น้อย

            “สิบเอกคามิลล์ ซาราเวย์ พลประจัญบาน...คนเหลาะแหละอย่างนาย จะมาเป็นหัวหน้าหน่วยของพวกเราได้จริงๆน่ะเหรอ” เธอกอดอก เอ่ยประโยคหลังอย่างแข็งกร้าว เลเดนส่งยิ้มฝืนๆกลับไป ดูท่าว่าคามิลล์จะไม่ชอบหน้าเขาสักเท่าไหร่

            “ชะ...ชั้น สิบตรีซีบิล การ์ดเนอร์ แพทย์สนาม...ค่ะ”

            คำแนะนำตัวสุดท้ายมาจากหญิงสาวที่ตอนแรกเลเดนแทบไม่สังเกตเห็นเนื่องจากเธอนั่งหลบมุมมากเสียจนเกือบโดนเอดการ์บังมิด เธอมีเส้นผมสีน้ำตาลเกล้าเป็นมวยเรียบร้อย แววตาที่ดูหวาดๆเล็กน้อยบวกกับหนังสือเล่มหนาที่อยู่ในมือทำให้เธอดูเหมือนสาวหนอนหนังสือขี้อายซึ่งพบได้ทั่วไปตามหอสมุด

            “ส่วนผมเป็นพลอาวุธหนักครับ แล้วคุณก็คือ...” แดเนียลหันไปหาอากิที่ยืนเงียบมาสักพักหนึ่งแล้ว

            “ร้อยตรีฟูจิมิยะ อากิ พลซุ่มยิง” เธอตอบสั้นๆเหมือนไม่อยากพูดอะไรมาก

            แล้วทุกคนก็ตกอยู่ในความเงียบ คามิลล์และเอดการ์จ้องเลเดนตาแทบไม่กระพริบ ซึ่งตัวเขาเองก็พยายามฉีกยิ้มแม้รู้ตัวว่ามันจะดูงี่เง่าก็ตาม แดเนียลและซีบิลมองทางนั้นทีทางนี้ทีอย่างอึดอัด ส่วนอากิก็นิ่งเงียบเหมือนจมอยู่ในห้วงความคิดของตนเอง

            “งะ งั้น...เราไปเตรียมของสำหรับงานเลี้ยงต้อนรับคุณเลเดนกับคุณอากิกันเลยดีกว่านะ” เป็นแดเนียลที่แก้สถานการณ์ด้วยการตบมือดังๆหนึ่งหนและเอ่ยด้วยเสียงที่ฟังก็รู้ว่าพยายามทำให้ดูสบายๆ

            “งานเลี้ยง...ไม่ต้องก็ได้มั้งครับ”

            “ต้องมีครับ มันเป็นธรรมเนียมของหน่วยเราที่มีมานานตั้งแต่ก่อตั้งหน่วยเลยละครับ ถึงสมาชิกจะเปลี่ยนไป แต่ธรรมเนียมนี้ต้องคงอยู่ครับ เพราะมันช่วยกระชับความสัมพันธ์ระหว่างสมาชิกเก่ากับใหม่ได้” แดเนียลอธิบาย แต่พอมองไปทางเอดการ์กับคามิลล์แล้ว เลเดนก็ไม่ค่อยเชื่อเท่าไหร่ว่ามันจะได้ผล

            “จะมีงานเมื่อไหร่ก็บอกแล้วกัน...” อากิลุกออกจากวงสนทนาและย่ำเท้าไปยังทางออกจากโรงฝึกทันทีโดยไม่สนใจคนอื่นๆ เอดการ์ซดเครื่องดื่มในมือจนเกลี้ยงแล้วเดินดุ่มๆไปทางโซนฝึกฝนในโลกเสมือนจริง ขณะที่คามิลล์พึมพำอะไรบางอย่างฟังไม่ได้ศัพท์และหายไปทางโซนฝึกร่างกาย เห็นได้ชัดว่าทั้งคู่ไม่ต้องการให้ความร่วมมือสักนิดเดียว

            “เอ่อ คุณเลเดนไม่ต้องมาช่วยพวกเราก็ได้ครับ กลับไปพักผ่อนที่ห้องก่อนก็ได้ ถ้าถึงเวลาแล้วผมจะติดต่อไปเองครับ”

            “แต่ว่าคุณแดเนียลกับคุณซีบิลจะเตรียมงานกันแค่สองคน...”

            “ไม่เป็นไรครับ! งานแค่นิดๆหน่อยๆเอง กับคนที่ต่อไปจะต้องฝากชีวิตแก่กันและกันแล้ว นี่ถือว่าเล็กน้อยมากครับ”

            เมื่ออีกฝ่ายยืนยันอย่างหนักแน่นแถมให้เหตุผลที่เขาเถียงไม่ออก การดื้อดึงต่อก็ดูจะเป็นการเสียมารยาท เลเดนจึงกล่าวขอบคุณและมุ่งหน้ากลับไปยังโรงนอน

            แต่เมื่อไปถึง เขาไม่เข้าไปยังห้องของตัวเองทันที แต่เดินไล่สายตาผ่านห้องนอนแต่ละห้องไปเรื่อยๆจนถึงเจอชื่อ ‘ฟูจิมิยะ อากิ’

            ชายหนุ่มกดปุ่มอินเตอร์คอมหน้าประตูห้องก่อนจะพูดโดยพยายามเลือกคำที่น่าจะเหมาะสมที่สุด

            “นี่ผม...เอ หรือจะใช้ชั้นดี... อ่า เลเดนเอง...หรือจะเติมครับดีหว่า...เอาเป็นว่า ขอเข้าไปคุยด้วยหน่อยได้มั้ย”

            ไม่มีเสียงตอบรับจากอากิ แต่ครู่ถัดมาประตูห้องก็เปิดออก เจ้าของห้องมองเลเดนด้วยสายตาไร้ความรู้สึกแวบหนึ่ง ก่อนจะกล่าวสั้นๆ

            “เข้ามา”

            ซึ่งเสียงนั้นทำเหล่าทหารหาญภายในโรงนอนหยุดทำกิจกรรมทุกอย่างและหันมามองเป็นตาเดียวจนเลเดนสะดุ้งในใจ สายตาที่มองมานั้นมีทั้งสงสัย ประหลาดใจ และเกือบครึ่งเป็นอาฆาตมาดร้าย ทำเอาเขาสงสัยว่านี่เป็นการตัดสินใจที่ถูกต้องแล้วหรือเปล่า เมื่อประตูห้องปิดลงที่เบื้องหลัง ชายหนุ่มก็เริ่มภาวนาไม่ให้ตัวเองถูกดักรุมกระทืบเข้าสักวันหนึ่ง

            “นั่งสิ” หญิงสาวนั่งขัดสมาธิบนเตียงของตัวเองพร้อมผายมือไปทางเก้าอี้หน้าโต๊ะทำงานตัวเล็กๆ ซึ่งเป็นสิ่งที่มีประจำทุกห้องอยู่แล้ว หลังเชื้อเชิญเสร็จ อากิก็ลงมือทำงานที่ค้างอยู่ต่อทันที ข้างหน้าเธอมีชิ้นส่วนของอะไรบางอย่างวางเรียงกันอย่างเป็นระเบียบ จำนวนนั้นก็มีมากจนลายตาเลยทีเดียว เลเดนที่ไม่รู้จะเอาอะไรมาเริ่มการสนทนาดีก็ได้แต่เฝ้ามองเธออยู่เฉยๆ

            หญิงสาวหยิบชิ้นส่วนแต่ละชิ้นขึ้นมา บางชิ้นก็เช็ด บางชิ้นก็ปรับแต่งด้วยอุปกรณ์จากเซตเครื่องมือที่อยู่ข้างๆ เมื่อทุกชิ้นได้ผ่านมือเธอมาเรียบร้อยแล้ว อากิก็เริ่มประกอบพวกมันเข้าด้วยกันอย่างคล่องแคล่ว  เพียงไม่ถึงหนึ่งนาที ในมือของหญิงสาวก็มีปืนไรเฟิลซุ่มยิงกระบอกยาว มันถูกยกขึ้นมาเล็งโดยเจ้าของ ซึ่งเป้าก็คือใบหน้าของเลเดนนั่นเอง

            “นี่ปืนของเธอเหรอ...” ชายหนุ่มใช้ปลายนิ้วเขี่ยปากกระบอกปืนให้พ้นออกไปก่อนจะถาม

            “ใช่” อากิลดปืนลงก่อนจะยกมันไปวางนิ่งสงบอยู่ตรงข้างเตียง ซึ่งมันยาวถึงครึ่งค่อนของเตียงขนาดสองเมตรเลยทีเดียว เมื่อเทียบขนาดปืนกับขนาดตัวของหญิงสาวแล้ว เลเดนก็รู้สึกทึ่งทีเดียวที่อากิสามารถยกมันไปมาได้โดยไม่ต้องใช้ความพยายามใดๆ

            “ใช้ระบบแม่เหล็กไฟฟ้า ใช่มั้ย” ในเมื่ออุตส่าห์เปิดประเด็นหาเรื่องคุยได้แล้ว เลเดนจึงคิดจะเกาะประเด็นนี้ไปอีกสักระยะจนกว่าจะหาหัวข้อใหม่ได้

            “อืม”

            “ผลิตโดยปริษัทไหน โมเดลอะไร”

            “Maximus Munitions โมเดล GF-12Z กระสุนขนาด .50 ยิงกึ่งอัตโนมัติเท่านั้น”

            “กล้องล่ะ”

            “ZAK-13 จากบริษัทเดียวกัน ปรับระยะซูมได้จากศูนย์หน้าถึงห้าสิบเท่า ปรับเป็นโหมดที่มืดและตรวจจับความร้อนได้”

            “ระยะยิงสูงสุดกับความเร็วกระสุนล่ะ”

            “สี่กิโลเมตร หนึ่งพันห้าร้อยเมตรต่อวินาที”

            “เคยยิงคนไหม”

            ด้วยความเพลินจึงทำให้ชายหนุ่มเผลอถามคำถามนี้ออกไปอย่างไม่ตั้งใจ เพราะคำถามนั้นไม่ต่างอะไรกับการถามว่า ‘เคยฆ่าคนมาบ้างหรือยัง’ แต่การเรียกคำพูดที่เคยพูดไปแล้วกลับมานั้นมันเป็นไปไม่ได้ อากิไม่ตอบในทันที แต่เอื้อมมือไปลูบปืนของเธอช้าๆเหมือนเล่นกับสัตว์เลี้ยงตัวโปรด

            “ถ้าไม่อยากตอบก็ไม่ต้องหรอก...”

            “ไม่เคย” หญิงสาวชักมือกลับและตอบเสียงเรียบ

            “หระ...เหรอ ดีแล้วละ...”

            “ตกลงนายอยากคุยอะไรกันแน่”

            “เรื่องนั้น...”

            เมื่อประเด็นที่อิงแอบมาถูกแย่งไป สมองของชายหนุ่มจึงหมุนอย่างเต็มสปีดทันที ถ้าเกิดหาเรื่องอื่นมาไม่ได้ มีหวังอากิได้มองเขาเป็นแค่ไอ้โรคจิตที่หาเรื่องอยู่กับผู้หญิงสองต่อสองแน่ๆ

            “เธอ เอ่อ คิดยังไงกับสมาชิกหน่วยคนอื่นๆ”

            “ไม่สนใจ”

            ประเด็นที่เขาคิดจะยกมาคุยยาวๆกลับถูกเขี่ยทิ้งตั้งแต่ประโยคแรก ทำเอาเลเดนไปต่อไม่ถูก

            “ทำไมถึงไม่สนใจล่ะ”

            “ไม่มีความจำเป็น การยึดติดกับตัวบุคคลที่สามารถสูญเสียไปได้ง่ายๆเป็นสิ่งที่ไม่สมควรทำ”

            “แต่ความสามัคคีในทีมก็เป็นเรื่องสำคัญไม่ใช่เหรอ”

            “หน้าที่ของชั้นไม่ต้องอาศัยความสามัคคีจากคนในทีมอยู่แล้ว”

            “เธอไม่อยากมีเพื่อนที่เชื่อใจกันได้บ้างเลยรึไง”

            “สำหรับชั้น ในสนามรบ สิ่งที่เชื่อใจได้มีแค่ตัวเอง กับปืนในมือเท่านั้น”

            เป็นคำตอบที่ทำให้เลเดนไม่อาจเอาอะไรมาถามได้อีกแล้ว ชายหนุ่มจึงได้แต่แอบทอดถอนใจ และหวังว่าเมื่อพวกเขาปฏิบัติภารกิจไปด้วยกันมากกว่านี้ อะไรๆมันคงจะดีขึ้น

            “นายมีอะไรจะพูดอีกหรือเปล่า”

            “ไม่มีแล้วละ...”

            “ถ้าไม่มีก็ออกไปได้แล้ว”

            เลเดนจำใจลุกจากเก้าอี้และออกไปยังโถงใหญ่โรงนอนอีกครั้ง ก่อนจะก้าวพ้นจากประตูห้องของอากิ ชายหนุ่มหันกลับมามองเล็กน้อยเพื่อที่จะพบว่าหญิงสาวยังคงจ้องมองเขาอย่างไม่วางตาจนประตูเหล็กหนาเลื่อนมากั้นระหว่างทั้งสอง

            เลเดนต่อสู้กับสายตาทิ่มแทงของเหล่าทหารร่วมกองร้อยอย่างเต็มความสามารถและเข้าไปในห้องของตัวเอง ชายหนุ่มทิ้งตัวลงนอนบนเตียง หยิบ PCD ที่ถูกวางทิ้งไว้ก่อนที่เขาจะงีบไปเจอกับฝันร้ายขึ้นมา พยายามจะอ่านหนังสือยุทธศาสตร์การรบที่อ่านมาได้สักพักหนึ่งแล้วต่อ แต่มันไม่ยอมเข้าหัวของเขาเลยแม้แต่น้อย ภาพเหตุการณ์เมื่อสิบสามปีก่อนทยอยผุดขึ้นมาในหัวอีกครั้ง จนชายหนุ่มทนไม่ไหว ดึงสิ่งหนึ่งออกมาจากคอเสื้อตัวเอง

            มันคือล็อกเกตสีทองหม่น สภาพค่อนข้างเก่า และมีรอยไหม้เล็กน้อย แต่ก็ได้รับการดูแลรักษาอย่างดีจากผู้สวมใส่ ชายหนุ่มเปิดมันออก ภายในก็มีอัญมณีสีแดงสดทอประกายงดงาม ไม่ต่างจากวันแรกที่เขาได้เห็นมัน

            เวลามองของสองสิ่งนี้ ไม่รู้เพราะเหตุใด เขาจะรู้สึกสงบใจลงได้แทบทุกครั้งไป

            ในหัวเหมือนจะปรากฏภาพพร่าเลือนของเด็กหญิงสองคนที่มอบล็อกเกตและอัญมณีนี้ให้กับเขา แต่ไม่ว่าจะพยายามนึกเท่าไหร่ เขาก็ไม่เคยนึกใบหน้าของทั้งคู่ออกอย่างชัดเจนแม้สักครั้ง

            ‘ป่านนี้จะเป็นยังไงบ้างนะ’

            เป็นคำถามที่เขาคงไม่มีวันรู้คำตอบ แค่สองคนนั้นรอดตายจากเหตุการณ์ครั้งนั้นหรือเปล่าเขายังไม่รู้ด้วยซ้ำไป

            เลเดนปิดฝาล็อกเกตและใส่มันกลับเข้าไปในคอเสื้อตามเดิม เมื่อสมองรู้สึกปลอดโปร่งขึ้น การอ่านยุทธศาสตร์การรบก็ไม่ใช่เรื่องลำบากยากเย็นอะไรสำหรับเขา

            เวลาผ่านไปเท่าไหร่ไม่อาจทราบ แต่เสียงเรียกเข้าจาก PCD ทำให้ชายหนุ่มละสายตาจาก ‘การแก้สถานการณ์เมื่อถูกซุ่มโจมตีในพื้นที่แคบ’ และกดตอบรับการสื่อสาร ใบหน้าโฮโลแกรมเปื้อนยิ้มของแดเนียลก็ปรากฏขึ้น

            ‘งานเลี้ยงจะเริ่มแล้วนะครับ คุณเลเดนช่วยพาคุณอากิมาด้วยนะครับ’

            เมื่อถูกบอกมาเช่นนั้น เขาจะปฏิเสธก็คงไม่ได้ เลเดนจึงพบตัวเองยืนกดปุ่มอินเตอร์คอมหน้าห้องของอากิพร้อมด้วยสายตาที่จ้องมองมาอีกคำรบหนึ่ง

            อีกห้านาทีถัดมา ทั้งสองก็มานั่งล้อมวงกับสมาชิกหน่วยคนอื่นๆบนพื้นโรงฝึก อาหารงานเลี้ยงที่แดเนียลกับซีบิลช่วยกันเตรียมก็ไม่ใช่อะไรนอกจากอาหารสำเร็จรูปที่แจกกันอยู่ในโรงอาหารของฐานทัพทุกวี่ทุกวันนั่นเอง และดูเหมือนว่าแดเนียลจะถือคติ ‘เมื่อมีแอลกอฮอล์ มิตรภาพก็สร้างได้ง่ายขึ้น’

            แต่ท่าทางเขาจะคิดผิด

            “เอ่อ ดื่มเยอะขนาดนั้นก่อนวันรบจะดีเหรอครับ”

            “เรื่องของชั้น นายไม่ต้องมายุ่งหรอก ซีบิล! เอามาอีกซิ!”

            ผ่านไปครึ่งชั่วโมง คามิลล์กระแทกกระป๋องเบียร์ลงกับพื้นจนกระป๋องเปล่าอีกกว่าครึ่งโหลที่ตั้งอยู่ก่อนแล้วล้มกันระเนระนาด ขณะที่ซีบิลส่งเบียร์อีกหนึ่งกระป๋องให้เธออย่างกล้าๆกลัวๆ 

            “จะทำท่าหงออย่างนั้นทำไมล่ะยัยนี่ เอ้า เธอเองก็ดื่มด้วย คัมปาย!”

            “เอ๋? คือว่าชั้นไม่...อื้อ!”

            คามิลล์เปิดกระป๋องใหม่ขึ้นกระดกขณะที่คว้ากระป๋องในมือเลเดนแล้วพยายามยกใส่ปากของซีบิลที่เอียงตัวหนีอย่างสุดชีวิต แต่ก็เป็นไปได้ยากเพราะทั้งคู่นั่งติดกัน

            “ขอโทษด้วยนะครับที่ต้องมาดูยัยนี่บ้าแบบนี้” แดเนียลเก็บกระป๋องของคามิลล์โยนออกนอกวง

            “เฮฮาแบบนี้ก็ดีแล้วละครับ...”

            “แล้วไม่ดื่มบ้างหรือยังไง หือ คุณหัวหน้า” เอดการ์เองรับแอลกอฮอล์เข้าไปแล้วไม่น้อยไปกว่าคามิลล์ มือของชายหนุ่มจึงสั่นเล็กน้อยขณะยื่นเบียร์กระป๋องใหม่ให้เลเดน

            “เอ่อ ผมว่าผมไม่เอาดีกว่า...”

            “ป้าดโธ่ งั้นชั้นเอาเองก็ได้ เจ้าหัวหน้าไก่อ่อนเอ๊ย...” ประโยคท้ายเหมือนเขาจะพูดกับตัวเองแต่ดันได้ยินหมดทั้งวงจนเลเดนเดาได้ทันทีว่านี่ต้องเป็นจิตใต้สำนึกของหมอนี่แน่ๆ

            “ชั้นกลับละ” อากิวางจานอาหารที่เธอทานอย่างเงียบๆโดยไม่คุยกับใครเลยลงและลุกขึ้นยืน

            “จะกลับแล้วเหรอครับ เพิ่งกินได้แค่แป๊บเดียวเอง ไอ้นี่ก็อร่อยนะครับ” แดเนียลท้วงพร้อมยกจานอาหารที่อยู่ใกล้มือที่สุดขึ้นโชว์

            “อิ่มแล้ว”

            เป็นเพียงคำตอบสั้นๆที่มาจากร่างเล็กที่เดินดุ่มๆออกไป พอได้ยินแบบนั้น แดเนียลกับเลเดนถึงได้สังเกตว่าอาหารนับสิบจานที่ถูกเตรียมเอาไว้นั้นบัดนี้ได้หายไปเกือบครึ่งหนึ่งแล้ว โดยได้กลายสภาพเป็นจานเปล่าวางอยู่ข้างที่นั่งของอากิแทน ทำเอาเลเดนรู้สึกทึ่งกับความสามารถของเธอเป็นหนที่สองของวัน

            “ชั้นเองก็...ไปบ้างดีกว่า” เอดการ์โยนกระป๋องเปล่าในมือทิ้งพร้อมกับยันตัวลุกขึ้น เขายืนโงนเงนอยู่สักพักก็หันมาตบไหล่เลเดนพร้อมรอยยิ้มแบบคนเมา

            “ปายก่อนน้า...คุณหัวหน้าก่ายอ่อนนน...”

            และชายหนุ่มก็เดินโซซัดโซเซจากไปพร้อมเสียงหัวเราะที่ทำเอาเลเดนอยากจะไปหาอะไรแข็งๆมาฟาดหัวเขาสักผัวะ

            “ฮ่ะๆ แดเนียล ดูยายนี่สิ สงกะสัยจะม่ายกลัวมาววว ฮ่าๆ” คามิลล์หัวเราะร่าด้วยใบหน้าแดงก่ำ ชี้ไปทางซีบิลที่ตอนนี้ใช้วิธีการสุดท้ายในการหลีกหนีแอลกอฮอล์ด้วยการทำเป็นยกเบียร์ที่ยังไม่เปิดกระป๋องขึ้นซดแบบไม่หยุดจนเลเดนรู้สึกสงสารหน่อยๆ

            “ยัยบ้าเอ๊ย เมาเละขนาดนี้เดี๋ยวพรุ่งนี้ก็ไปรบไม่ไหวกันพอดี...” แดเนียลบ่นก่อนจะลุกขึ้นไปดึงกระป๋องที่สิบออกจากมือของคามิลล์ หญิงสาวโวยวายและพยายามแย่งคืน แต่ด้วยสภาพเมาแอ๋จึงทำได้แค่ทิ่มหน้าลงกับพื้นเท่านั้น

            “อือ…เจ็บจัง…”

            เธอโอดครวญ แดเนียลโคลงศีรษะไปมาก่อนจะหิ้วปีกคามิลล์ขึ้นจากพื้น

            “ผมขอพายัยนี่ไปส่งห้องก่อนนะครับ ท่าทางงานเลี้ยงคงต้องเลิกซะแล้ว คุณเลเดนกลับไปเลยก็ได้ครับ เดี๋ยวผมกับซีบิลช่วยกันเก็บเอง”

            โดยไม่รอคำตอบจากผู้ฟัง แดเนียลก็พยุงคามิลล์ออกจากโรงฝึกไป ทิ้งเลเดนและซีบิลอยู่ด้วยกันตามลำพัง

            “คะ…คุณเลเดนไม่กลับห้องตัวเองเหรอคะ”

            “เอ่อ ผมช่วยเก็บด้วยดีกว่า เพราะต้นเหตุของงานนี้ก็คือผมนี่นา”

            “งั้น…ขอบคุณนะคะ…”

            ความเงียบน่าอึดอัดเข้าแทรกกลางระหว่างทั้งสองอีกครั้ง มีเพียงเสียงของจานและช้อนกระทบกันเท่านั้นที่ยังคงดังอยู่

            “ทำไมคุณเลเดนถึงมาเป็นทหารเหรอคะ?”

            ขณะที่เลเดนกำลังคิดอย่างหนักว่าจะหาเรื่องอะไรมาชวนคุยดี คำถามนี้ก็ถูกยิงเข้าใส่จนชายหนุ่มชะงักมือไปชั่วครู่ เพราะเอาเข้าจริง หลังจากถูกช่วยเอาไว้ ชีวิตของเขาก็วนเวียนอยู่แต่กับการทหารกับคาร์ลอสตลอด จนแทบมองไม่เห็นภาพตัวเองไปประกอบอาชีพอื่นด้วยซ้ำ

            “ผมได้แรงบันดาลใจจากคนคนหนึ่งน่ะ”

            คำตอบของเขาจึงกลายเป็นแบบนี้

            “งั้นเหรอคะ ดีจัง…”

            “แล้วคุณซีบิลล่ะครับ ทำไมถึงมาเป็นทหารได้”

            เป็นคำถามที่เขาสนใจอย่างจริงจัง เพราะภาพของหญิงสาวร่างเล็กขี้อายคนนี้ในชุดรบเองก็นึกออกได้ยากเหลือเกิน ซีบิลเงียบไปนานก่อนจะตอบเสียจนชายหนุ่มเกือบจะคิดว่าเธอไม่ได้ยินคำถาม

            “ชั้น…สมัครเข้ามาเองน่ะค่ะ”

            ถือว่าเป็นคำตอบที่ไม่ได้แปลกอะไร เพราะกองทัพราชอาณาจักรต้องการคนเป็นจำนวนมากและเปิดรับสมัครบ่อยๆ ถ้าเขาไปถามคนในกองทัพสักสิบคน คงได้คำตอบแบบเดียวกันนี้จากเจ็ดคนเลยทีเดียว

            “ที่ชั้นได้มาอยู่หน่วยแพทย์สนาม ก็เพราะว่าถือปืนแทบไม่ไหว พรุ่งนี้ก็จะเป็นการเข้าสนามรบจริงครั้งแรกของชั้น…” เธอเล่า ชายหนุ่มเลิกคิ้วเล็กน้อย

            “ครั้งแรก? แสดงว่าคุณเพิ่งมาเป็นทหารเหรอครับ?”

            “ค่ะ มาอยู่ที่หน่วยนี้ก่อนคุณเลเดนแค่ครึ่งเดือนเองด้วยซ้ำ”

            “แล้วก่อนหน้านี้ทำอะไรครับ”

            “บ้านของชั้นเป็นร้านเบเกอรี่ในคริสซาลิสค่ะ พักหลังๆนี้เราสู้กับพวกห้างสรรพสินค้าใหญ่ๆไม่ไหวจนใกล้จะเจ๊ง แล้วชั้นก็เจอประกาศรับสมัครทหารใหม่ของกองทัพ…ด้วยค่าตอบแทนขนาดนี้ ถึงจะเสี่ยง แต่ไม่ถึงสองปีก็คงจะฟื้นฟูร้านได้…”

             เมื่อเล่ามาถึงตรงนี้ รอยยิ้มเต็มไปด้วยความหวังก็ถูกวาดลงบนใบหน้าของซีบิลจนเลเดนเผลอเหม่อมองไปอย่างไม่ตั้งใจ

“ถ้ามีโอกาส ก็แวะไปร้านของชั้นได้นะคะ จะทำขนมให้ทานอย่างสุดฝีมือเลยค่ะ!”

            ชายหนุ่มหัวเราะเบาๆก่อนจะตอบกลับไป

            “แน่นอนครับ แล้วผมจะรอนะ”

“ขอบคุณที่ช่วยนะคะ ชั้นขอเอาของไปคืนโรงครัวก่อน ไว้พรุ่งนี้เจอกันนะคะ” 

            หญิงสาวดึงตั้งจานหน้าชายหนุ่มไปรวมกับของตัวเองและยกออกไปอย่างทุลักทุเลเล็กน้อย เลเดนมองตามเธอไปจนลับสายตา ก่อนที่ตัวเขาเองจะมุ่งหน้ากลับไปยังโรงนอน

            โรงนอนในคืนนี้เงียบสงัดแม้จะยังเป็นเวลาไม่ดึกมาก เลเดนเดาว่าคงเป็นเพราะทุกคนกำลังเตรียมพร้อมที่จะเผชิญศึกในวันพรุ่งนี้

             ศึกที่ไม่รู้ว่าจะได้รอดกลับมาหรือไม่

กระนั้น มันก็เป็นความเสี่ยงในอาชีพ ในสนามรบ อยู่หรือตาย ห่างกันเพียงแค่เส้นบางๆกั้น

            นอกจากนี้ ถึงจะไม่ได้ตายเพราะข้าศึก แต่บรรยากาศของสนามรบก็ไม่ใช่อะไรที่น่าอภิรมย์นัก หลายคนกลายเป็นผู้ป่วยทางจิตไปตลอดชีวิตจากความกดดันและความเครียด

             พริบตานั้น ในใจของเขาก็เกิดความรู้สึกชื่นชมซีบิลขึ้นมา

             เธอเป็นแค่ผู้หญิงตัวเล็กๆที่แค่ยกปืนยังลำบาก แต่กลับยอมแบกรับความเสี่ยงที่ใหญ่ขนาดนี้ เพื่อครอบครัวของตัวเองโดยไม่ลังเล

             “สองปีงั้นเหรอ…”

             ชายหนุ่มทิ้งตัวลงนอนลงบนเตียง เขาไม่ได้มีเป้าหมายอะไรเป็นพิเศษในการเป็นทหาร

             หรือจริงๆคือเคยไม่มี

             เลเดนหลับตาลง เขาไม่รู้ว่าพรุ่งนี้มีอะไรรออยู่ แต่เป้าหมายของเขาชัดเจน

             วันพรุ่งนี้อาจเป็นวันสุดท้ายของเขาก็ได้ ใครจะไปรู้

             วันพรุ่งนี้ หลายสิ่งจะเปลี่ยนไป

             วันพรุ่งนี้ ทุกอย่างจะไม่เป็นเหมือนเก่า

             วันพรุ่งนี้ ที่กงล้อแห่งโชคชะตาจะเริ่มหมุน